Από την θεατρολόγο Μαρινέλλα Φρουζάκη
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Ο Τζακ, υποκρινόμενος τον φανταστικό νεότερο αδερφό του, Έρνεστ, κάνει πρόταση γάμου στην αγαπημένη του Γκουέντολιν, η οποία τη δέχεται. Ο Άλτζερνον, παριστάνοντας τον Έρνεστ, εμφανίζεται στο εξοχικό του Τζακ και γνωρίζει την προστατευόμενή του, Σέσιλυ, την οποία ερωτεύεται και ζητά σε γάμο. Όμως η θεία Αυγούστα, κατα κόσμον Λαίδη Μπράκνελ, έχει άλλα σχέδια τόσο για την τύχη της κόρης της όσο και για τον ανιψιό της κι εκεί ακριβώς περιπλέκονται τα πράγματα.
Η παράσταση
Στη βικτωριανή Αγγλία, ο Oscar Wilde μας παρασύρει μέσα από ένα άκρως διαχρονικό έργο σ' ένα έξυπνο και ξεκαρδιστικό ταξίδι στην καρδιά της αριστοκρατικής κοινωνίας. Μέσω των ηρώων του βλέπουμε να καταρρίπτεται κάθε έννοια σοβαρότητας καθώς τονίζει την υποκρισία του καθωσπρεπισμού της αριστοκρατίας, χρησιμοποιώντας εξαιρετικά το παιχνίδι ταυτοτήτων και την τεχνική της παρεξήγησης. Σ' έναν κόσμο όπου επικρατεί η απόλυτη υποκρισία είναι δυνατόν να είναι κανείς σοβαρός;
Η ομάδα Nostalgia μας χάρισε για δεύτερη θεατρική σεζόν μια εξαιρετική σκηνική παρουσίαση του αιχμηρού και παιγνιώδες κειμένου του Oscar Wilde. Το χιούμορ ανθίζει μέσα από ακραίες αντιθέσεις που εμφανίζονται τόσο στις απόψεις του συγγραφέα όσο και μέσα στη συμπεριφορά των ίδιων των χαρακτήρων, οι οποίοι ακροβατούν μεταξύ της απόλυτης σοβαρότητας και της ανατρεπτικής φάρσας. Η κοινή, ανθρώπινη βλακεία, η οποία έχει αρκετά απασχολήσει τον συγγραφέα, οριοθετεί το πλαίσιο δράσης των ηρώων και σκιαγραφείται από τον ίδιο με τον μοναδικό τρόπο που αρμόζει: την σοφή έλλειψη σοβαρότητας.
Όπως σημειώνει ο Ερρίκος Μπελιές στην εισαγωγή της μετάφρασης του για το διαχρονικό παιχνίδι της κοινωνικής συνύπαρξης: «Οι κρυφοί πόθοι του ανθρώπου δεν αλλάζουν στους αιώνες, όμως η κοινωνική συμπεριφορά τού υπαγορεύει ψευδεπίγραφες τακτικές».
Η σκηνοθεσία της Τώνιας Ράλλη (κατασκευή σκηνικού: sickmyduck.lab) ήταν εξαιρετικά καθαρή, εστιασμένη και ευανάγνωστη, μας παρέδωσε μια άρτια ισορροπημένη παράσταση με συγκροτημένη αισθητική άποψη και καλά κουρδισμένη, χωρίς υπερβολές και μανιέρες. Το μεγαλύτερο μέρος εκτυλίσσεται σε μια κλασική βικτωριανή τραπεζαρία, με τυπικά βρετανικά τσαγιερά και σερβίτσια εποχής, το πρώτο σκηνικό σήμα που υποδεχόταν τους θεατές κατά την είσοδο, σε συνδυασμό με την εξαιρετική ζωντανή μουσική του Θέμου Σκανδάμη, που μας έβαλε δυναμικά στο κλίμα της παράστασης μονομιάς! Τα κοστούμια (Grace Gely) κινήθηκαν σε διαχρονική κλίμακα με ουδέτερα χρώματα και πολύ χαρακτηριστικά της εποχής και της τάξης των ηρώων.
Οι φωτιστικές επιλογές του Γιώργου Σίμωνα κινήθηκαν σε έναν ισορροπημένο εμπρόσθιο, ζεστό γενικό φωτισμό (ambient lighting). Έτσι μας χάρισε απόλυτη ισορροπία μεταξύ των υπολοίπων στοιχείων, δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να δομηθεί αισθητικά το θεατρικό γεγονός, αναδεικνύοντας αρμονικά την θεατρική φόρμα που επεδίωξε η σκηνοθέτης, εστίασε με περισσότερη σαφήνεια και ανέδειξε τους καταιγιστικούς ρυθμούς της παράστασης.
Ο γερός άσσος της παράστασης, ωστόσο, πέρα από την ίδια την ρέουσα ιστορία και την μουσική, ήταν οι ερμηνείες. Ω. μα τι ερμηνείες! Μολονότι παρακολούθησα και δεύτερη φορά την παράσταση, τις βρήκα εξίσου απολαυστικές, και με την ίδια χαρά θα την παρακολουθούσα ξανά! Μια όαση ψυχαγωγίας και θεατρικής ερμηνείας! Δόθηκε άπλετος ζωτικός χώρος στους ηθοποιούς, υπήρχαν και κάποια αυτοσχεδιαστικά στοιχεία από τη μία παράσταση στην άλλη και η σκηνική έκλυση ενέργειας αποκτά πρωτοφανείς διαστάσεις, με το σώμα των ηθοποιών, ως φυσική μηχανή παραγωγής ενέργειας, η οποία κατέκλυζε κυριολεκτικά το κοινό, πάντα χάρη στην έξοχη επιλογή της ζωντανής μουσικής, όπως προανέφερα ήδη πολλάκις! Η ομάδα ανέδειξε στο έπακρο τη δυναμική των λιτών σκηνικών αντικειμένων. Αντριάνα Ανδρέοβιτς, Αχιλλέας Βατρικάς, Φώτης Λαζάρου,Νάντια Μαργαρίτη, ήταν όλοι έξοχοι στο σύνολό τους, με εξαιρετική χημεία, ένταση και ενέργεια. Λίγα επιπλέον εύσημα στον Γιώργο Σίμωνα, που οι κινησιολογία και οι εκφράσεις του ήταν παραπάνω από καίριες και ακριβείς, στον Θάνο Αλεξίου για τον εξαιρετικό και καταιγιστικό έλεγχο εκφραστικών μέσων και τον Χρήστο Χριστόπουλο για τον πιο εύστοχο και πειστικό μπάτλερ και ιερέα που έχει αποτυπωθεί ποτέ επί σκηνής με τόσο λιτά υποκριτικά μέσα! Επιπλέον θαυμασμός για την εξαίρετη επιλογή ανδρών για τους δύο γυναικείους ρόλους!
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
