Από τον Ιωάννη Λάζιο
Η παράσταση «Η Συνάντηση», που παρουσιάζεται στο θέατρο Coronet, αναπαριστά τη ζωή του Τόμπι Πάουελ, του ηλικιωμένου πρώην διάσημου χορογράφου, και αποτελεί μια συγκινητική και σπαρακτική αφήγηση που συνδυάζει μυστήριο, ψυχολογική ένταση και μία συγκλονιστική ερμηνεία από τον Γιώργο Κιμούλη. Το σκηνικό, που επιμελήθηκε η Κατερίνα Σβορώνου, παίζει καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία της ατμόσφαιρας: ένα σύνολο στοιχείων που μας μεταφέρουν απευθείας στον κόσμο του χορού της Νέας Υόρκης της δεκαετίας του 1980. Οι αφίσες, οι φωτογραφίες και τα σατέν pointe διακοσμούν τον χώρο, ενώ τα μαύρα και γκρι χρώματα προσθέτουν μια υποδόρια μελαγχολία, φέρνοντας στο φως το παρελθόν του Τόμπι.
Ο Τόμπι Πάουελ, είναι ένας άνθρωπος απομονωμένος, που έρχεται αντιμέτωπος με τους δαίμονές του όταν δέχεται την επίσκεψη του ζευγαριού, της Λίζας και του Μάικ Ντέιβις. Στην αρχή φαίνεται πως οι ερωτήσεις αφορούν την ακαδημαϊκή διατριβή της Λίζας σχετικά με την ιστορία του χορού στη Νέα Υόρκη, αλλά καθώς η «συνέντευξη» προχωρά, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι το ζευγάρι κρύβει απώτερα κίνητρα.
Τα κοστούμια της Σοφίας Νικολαΐδη συνεισφέρουν ουσιαστικά στην ανάδειξη των χαρακτήρων. Αρχικά, το κοστούμι του Κιμούλη, με τις λεπτομέρειες από το καφτάνι, τα βραχιόλια, τις κάλτσες και τα γυαλιά, αφηγείται τη φύση του Τόμπι Πάουελ. Κατόπιν, τα κοστούμια της Λίζας (Κατερίνα Θεοχάρη) και του Μάικ (Βασίλης Γιακουμάρος) είναι πιο απλά, με αποχρώσεις του γκρι που εναρμονίζονται με το σκηνικό. Το δερμάτινο τζάκετ του Μάικ ενισχύει την αίσθηση επιθετικότητας, δίνοντας ένταση στις σκηνές σύγκρουσης.
Στο πεδίο της ερμηνείας, η Κατερίνα Θεοχάρη παρουσιάζει μια κλιμάκωση, αλλά φαίνεται πως παραμένει περισσότερο στο επίπεδο της εξωτερικής παρουσίασης του χαρακτήρα. Ενώ η δραματοποίηση είναι καλοδουλεμένη, θα ήθελε κανείς να δει περισσότερη ευαισθησία και βάθος στην προσέγγιση του ρόλου. Ο Βασίλης Γιακουμάρος επικεντρώνεται έντονα στο θυμό του χαρακτήρα, με κάποια υπερβολή στην απόδοση, που μερικές φορές καλύπτει άλλες πτυχές της υποκριτικής του. Οι φωνές του, αν και έντονες και καίριες, τείνουν να υπερβαίνουν την απαραίτητη ισορροπία και υπονομεύουν τις πιο λεπτές στιγμές του χαρακτήρα του.
Ο Γιώργος Κιμούλης είναι πραγματικά ο «μάγος» της παράστασης. Η προσέγγισή του στον Τόμπι Πάουελ είναι διεισδυτική, με προσοχή στη λεπτομέρεια και μια εσωτερικότητα που καθρεφτίζει την περίπλοκη ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα. Παρουσιάζει τον Πάουελ ως μια στερεοτυπική φιγούρα ομοφυλόφιλου, κάτι που μπορεί εκ πρώτης όψεως να ξενίζει ή να ενοχλεί, αλλά με κάθε σκηνή αποκαλύπτεται ο σκοπός αυτής της προσέγγισης. Ο Πάουελ είναι ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί την περσόνα του ως ασπίδα, και ο Κιμούλης καταφέρνει να χτίσει αυτήν την εικόνα για να την καταρρίψει στο αποκορύφωμα της παράστασης.
Ο Κιμούλης προκαλεί γέλιο και δάκρυα με μια φυσικότητα που σπάνια συναντάμε. Με την ικανότητά του να αποδίδει τον πόνο και την ευαισθησία του χαρακτήρα του, παραδίδει επί σκηνής μια από τις πιο σπουδαίες ερμηνείες. Το κοινό βλέπει έναν άνθρωπο που, παρ' όλες τις άμυνες και τα τείχη που έχει χτίσει, είναι ευάλωτος, φοβισμένος και γεμάτος μετάνοια.
Κοντολογίς, η παράσταση συνολικά αποτελεί έναν εξαιρετικό συνδυασμό σκηνικής έντασης, καλλιτεχνικής λεπτομέρειας και συναισθηματικής φόρτισης. Ο Γιώργος Κιμούλης ενσαρκώνει τον χαρακτήρα του με τρόπο που σε κάνει να γελάς και να κλαις, καταθέτοντας μια σπαρακτική και μεγαλειώδη ερμηνεία. Έτσι, το κοινό φεύγει φορτισμένο, έχοντας βιώσει ένα ψυχολογικό ταξίδι που εμβαθύνει στα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής, και μας υπενθυμίζει πόσο δύσκολο είναι να αποφύγουμε τα μυστικά του παρελθόντος, που κάποια στιγμή απαιτούν να τα αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
