Από τη θεατρολόγο Ραφαέλα Χαμπίπη
Βρεθήκαμε στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης “Η τρελή του Σαγιό”, στο πολυτελές και άνετο Παλλάς που πάντα πληροί της προσδοκίες του συγκεκριμένου κοινού του. Έτσι και η παραγωγή δεν υστερούσε όπως ήταν αναμενόμενο, ούτε τεχνικά ούτε φυσικά και οικονομικά. Το πλήθος λαμπερών προσκεκλημμένων δύσκολα να αμφέβαλλε έστω και μια στιγμή, για την αρτιότητα του θεάματος που επρόκειτο να παρακολουθήσουν.
Είναι αλήθεια πως σε καιρούς κρίσης (υγιειονομικής, οικονομικής, κοινωνικής - ο συνδυασμός τους είναι αναπόφευκτος) η τέχνη αξιοποιεί τον ρόλο της και αναδεικνύει ζητήματα και ερωτήματα. Τελευταία βέβαια έχει αναπτυχθεί μία τάση ξέφρενου θετικισμού ως αντίδοτο στην πραγματικότητα (όποιο και αν είναι το πρόσιμο της και το επίθετο που την προσδιορίζει). Αυτό το coping mechanism όπως θα έλεγε η gen z στο tiktok, συνομιλεί με την εκλαϊκευμένη ψυχολογία - ίσως και να ενθαρρύνει τη δράση της ως “ψευδοεπιστήμη”. Ίσως αυτό να είναι και θετικό φαινόμενο αν αναλογιστούμε την πραγματική οικονομική αδυναμία πολλών ανθρώπων να ζητήσουν επαγγελματική βοήθεια.
Στον τομέα της τέχνης και του θεάτρου και συγκεκριμένα της παράστασης “Η τρελή του Σαγιό”, σε ενδιαφέρουσα διασκευή και σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, η θετική ψυχολογία, το χιούμορ ως αμυντικός μηχανισμός αλλά και κινητήριος δύναμη και η χαρά και η αλληλεγγύη ως μέσα ενδυνάμωσης, αποτελούν θεματικούς πυρήνες που μεταδίδουν ένα ευχάριστο συναίσθημα που προκαλεί αυθόρμητα χαμόγελα στους θεατές.
To αν το σκηνικό αποτέλεσμα ανταποκρίνεται στην κειμενική και καλλιτεχνική αξία της επαναστατικής κωμωδίας του Ζιρωντού λίγο αφορά το συγκεκριμένο εγχείρημα και τους υποστηρικτές του. Ούτε θα περίμενε κανείς να ενημερωθεί για τις πολλαπλές καταπιέσεις στον καπιταλισμό από τη συγκεκριμένη παράσταση ούτε μάλλον θα πειστεί κάποιος θεατής να μετουσιωθεί σε ακραίο και φιλόδοξο επαναστάτη βγαίνοντας από το θέατρο και περπατώντας στη Βουκουρεστίου. Όμως όπως σωστά αποτύπωσε η σκηνογραφία, με όλα τα εικαστικά σύμβολα της pop culture που συμβολίζουν τη χαρά της επανάστασης μέσω της αγάπης - All you need is love διέδιδαν οι Beatles και το διάσημο Revolution με το αντεστραμμένο “love” κοσμίζει τον τοίχο στο β’ μέρος - κάποια πράγματα δε χρειάζονται ιδιαίτερη ανάλυση, αρκεί να υπάρχουν και να αφήνονται ελεύθερα προς κάθε ερμηνεία.
Με αφορμή τα ευχάριστα graffiti που αποτελούν σημείο αναφοράς για τους περισσότερους - θεατρόφιλους ή μη - , η Μαρία Φιλιππου (σκηνικά) αποτύπωσε έξυπνα και ευφάνταστα το σύμπαν της Τρελής του Σαγιό, δίχως φυσικά να απογοητεύσει την παραγωγή. Ο σκηνικός χώρος είναι βγαλμένος από ένα πολύχρωμο παραμύθι. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα λεπτομερή και “φανταστικά” (μεταφορικά και κυριολεκτικά) κοστούμια της Ντένης Βλαχιώτη. Η αλήθεια είναι πως το γυμνό μάτι δεν κουράζεται αλλά μένει ενεργοποιημένο, τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα. Όπως πάντα οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα ανταποκρίνονται άριστα στις σκηνοθετικές απαιτήσεις και εξυψώνουν το συνολικό αποτέλεσμα. Η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα δε δέχεται κριτική καθώς κατορθώνει πάντοτε να αφυπνίζει κρυμμένα συναισθήματα ανεξαρτήτως πλαισίου.
Ερμηνευτικά, οι ηθοποιοί απέδειξαν πως πράγματι η θετικότητα είναι συνειδητή και η παρουσία τους στη σκηνή απέπνεε μία ανάλαφρη παιδικότητα, κάτι που ισχύει και για τη σκηνοθετική ματιά και ίσως προβληματίζει σε σχέση με το ηλικιακό κοινό στο οποίο η παράσταση απευθύνεται. Συγκεκριμένα, η Αθηνά Οικονομάκου αποπνέει μία ουσιαστική γλυκύτητα και ειλικρίνεια, ο Νίκος Μουτσινάς επίσης μία πραγματική - προσωπική επιμονή και θέληση να αποδείξει όσα έχει να πει ο ρόλος του ενώ η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου ενσαρκώνει το ρόλο της με άνεση. Δυστυχώς ή ευτυχώς ο υπόλοιπος θίασος, αν και δεν πρωταγωνιστεί, κατορθώνει να προκαλέσει τα απαραίτητα μειδιάματα και ελαφριά γέλια με τις αρκετά καλές τους υποκριτικές δυνατότητες.
Συμπερασματικά, η Τρελή του Σαγιό, είναι μία παράσταση που τοποθετεί σε μία ανάλαφρη ιστορία τα επίκαιρα και τα διαχρονικά και ίσως με μία υπερπροσπάθεια να μας διαφωτίσει για τα ήδη γνωστά. Έχει φυσικά να προβάλλει σθεναρά, με ορμή και πάθος ένα αντιπρόταγμα και προσπαθεί να δώσει ελπίδα και δύναμη μέσω αυτού. Μακάρι να τα καταφέρει.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
