Από την θεατρολόγο Μαρινέλλα Φρουζάκη
Η επιλογή του χωμάτινου σκηνικού, που αποτελούν το ταπεινό σπιτικό της Ηλέκτρας, λίγο έξω από το Άργος και η απουσία της κλασικού τραγικού δίπολου παλάτι – βωμός, προοικονομεί την πρωτότυπη σκηνοθετική προσέγγιση, ή μάλλον, ορθότερα, την «ορθή» προσέγγιση. Και για να μην μας φάει η πολιτική ορθότητα, θα πω ορθή κατ εμέ.
Ο Γιώργος Λύρας, με όχημα την άρτια μετάφραση του Στρατή Πασχάλη και την δραματουργική επεξεργασία της Ειρήνης Μουντράκη, ξεδιπλώνει τον μύθο με μαεστρία, εισάγοντας τη δική του ματιά, δίχως φιοριτούρες και κομπασμούς.
Μολονότι τάσσομαι υπέρ της άποψης ότι αν θες να γνωρίσεις απλά ένα τραγικό έργο, αρκεί κάλλιστα να το διαβάσεις στον καναπέ σου, και στο θέατρο πάμε για να δούμε και μια άλλη οπτική, αυτή του σκηνοθέτη - ωστόσο, επειδή πρόσφατα είδα να κατακρεουργείται ένας μύθος χάριν νεωτερισμών, θα πω ότι από τη μια άποψη ως την άλλη απλώνεται μια τεράστια γκρίζα ζώνη, αυτή μέσα στην οποία κινήθηκε ο Γιώργος Λύρας, που μας αφηγήθηκε μια ιστορία με σεβασμό στο έργο του τραγικού ποιητή, και, παράλληλα φέρνοντας την ιστορία στο σήμερα - σημαντικός αρωγός σε αυτό το έργο οι εξαιρετικοί φωτισμοί και το ιδιαίτερο «σκοτεινό» μακιγιάζ. Μου είχε λείψει μια παράσταση που να σου αφήνει μια αίσθηση αυθεντικότητας, σχεδόν στοργής (σκηνικά Απόλλων Παπαθεοχάρης).
Και ο χορός, αχ αυτός ο χορός ( Άννα Κωνσταντίνου, Βάσια Χρήστου, Γωγώ Παπαϊωάννου , Κορίνα Θεοδωρίδου, Πίνα Κούλογλου, Φανή Αποστολίδου) ίσως ο πιο πλήρως εναρμονισμένος τραγικός χορός που έχω δει ποτέ, με έναν εξαιρετικό ρυθμό, επιτελώντας με χειρουργική ακρίβεια το ρόλο του, δηλαδή να προάγει τη δράση, να συμπάσχει με τον ήρωα, να παρηγορεί, να συμβουλεύει, να νουθετεί, κι όλα αυτά σαν ένα ενιαίο σώμα, ένα απόλυτα εύρυθμο σύνολο (κίνηση: Θανάσης Αποκαλλίδης)
Οι φωτιστικές επιλογές του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου, σε συνδυασμό με την επιβλητική μουσική υπόκρουση του Αντώνη Παπακωνσταντίνου, ενορχήστρωσαν αρμονικά την συνολική ατμόσφαιρα του έργου, σε ένα μαγευτικό αποτέλεσμα. Οι ενδυματολογικές επιλογές του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη ενίσχυσαν ακόμα περισσότερο τα ατού της παράστασης, με σκούρες χρωματικές αποχρώσεις, που έκαναν απόλυτα αισθητή την αντίθεση της ταπεινής πλέον υπόστασης της Ηλέκτρας σε σχέση με την αστραφτερή ενδυμασία της Κλυταιμνήστρας και βασίλισσας.
Οι ερμηνείες ήταν καθηλωτικές στο σύνολό τους. Η Μαρία Κίτσου, με άρτια χρήση όλων των εκφραστικών της μέσων μας χάρισε μια ανεπανάληπτη Ηλέκτρα, με ακαταμάχητο μαγνητισμό, ευστοχία και ακρίβεια, γεμάτη πόνο και συναίσθημα, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο. Προσωπική έκπληξη αποτέλεσε ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος, που δεν είχε τύχει να δω ξανά στη σκηνή. Μια ερμηνεία υπαρξιακή, σχεδόν μυστηριακή, με πίστη, τιμιότητα, καθαρότητα, μέτρο.
Γνήσια και μεστή εκτέλεση και από τους Γιώργο Δεπάστα (γεωργός), Σπύρο Κυριαζόπουλο (Πυλαδης), Νίκο Λεκάκη (άγγελος) και Ιωάννα Μαυρέα (Κλυταιμνήστρα). Ο κύριος Γιώργος Κωνσταντίνου ως καλοκάγαθος γέροντας παιδαγωγός αποτέλεσε το κρυφό «διαμάντι» της παράστασης και μας χάρισε άλλη μια όμορφη προσθήκη στο ιστορικό πάνθεον των καλλιτεχνικών μας αναμνήσεων. Ιδιαίτερα εύστοχη και η προσθήκη των Διόσκουρων (Ιάσων Παπαματθαίου, Αντώνης Σταμόπουλος) ως από μηχανής θεός σε ένα καθόλα πλήρες, πλούσιο, ολοκληρωμένο τραγικό φινάλε.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
