Από την Νεφέλη Μανιάτη
Μια Μήδεια μύδια
Μετά από σχεδόν οκτώ μήνες, τα κλειστά θέατρα υποδέχονται ξανά κόσμο. Η αμηχανία ήταν φανερή στους λίγους θεατές που περίμεναν την έναρξη της παράστασης. Τα ψιθυρίσματα δεν ακούγονται καθώς δεν υπάρχει πια διπλανός και το τρίτο κουδούνι μας θυμίζει την οικειότητα του θεατρικού χώρου.
Ο Μέντης Μποσταντζόγλου, γνωστός ως Μποστ συνθέτει το 1993 την σατιρική κωμωδία Μήδεια, εμπνευσμένη από την γνωστή αρχαία τραγωδία του Ευρυπίδη. Ένα έργο γραμμένο σε έναν ασταμάτητο δεκαπεντασύλλαβο στίχο, χτίζοντας μια Μήδεια σνομπ και σκληρή, που σκοτώνει τα παιδία της γιατί δεν παίρνουν τα γράμματα, ενώ δεν ακουμπάει τρίχα από τον Ιάσωνα που την απατά με … πολλούς τρόπους.
Ο σκηνοθέτης του έργου Νικορέστης Χανιωτάκης, ανέλαβε και την διασκευή του κειμένου και μας παρέδωσε ένα κείμενο φανερά επηρεασμένο από την επικαιρότητα, γεμάτο αναφορές στην υπουργό Πολιτισμού, στον Ακή Τσοχατζόπουλο και την οικονομική κρίση. Η βασική σύλληψη- σύνθεση του έργου βασισμένη στα θεατρικά μπουλούκια της δεκαετίας του ’30, επέτρεψε αρκετούς ερασιτεχνισμούς, τόσο στο υποκριτικό ύφος των ηθοποιών, όσο και στην αισθητική προσέγγιση της παράστασης. Τα σκηνικά της Αρετής Μουστάκα φάνηκαν να αρκούνται στον εντυπωσιακό θρόνο-μύδι της Μηδείας και τα κοστούμια της Χριστίνας Πανόπουλου γεμάτα φολκλορικά στοιχεία, να υποστηρίζουν την εικόνα του χειροποίητου. Η πρωτότυπη μουσική της Μόνικα κατέκλυσε την παράσταση, που φλερτάρει με το μιούζικαλ, και δεν ήταν εμπνευσμένη όλες τις στιγμές. Ενώ τέλος οι χορογραφίες της Ειρήνης- Ερωφίλης Κλέπκου εναρμονίζονταν με το υπόλοιπο αισθητικό τοπίο.
«Ο ηθοποιός του Μποστ οφείλει να είναι ένας Μπάστερ Κήτον που εκφωνεί δεκαπεντασύλλαβους: αγέλαστος και σεμνός.»1, ο πρωταγωνιστής υποστήριξε με μίαν ανάσα τον μπόστειο δεκαπεντασύλλαβο2 και μοιράστηκε με το κοινό μια πληθωρική και ταυτοχρόνως ψυχρή Μήδεια σε ένα τέτοιο κλίμα. Ο υπόλοιπος θίασος πλαισίωσε με πολύ διάθεση και κέφι τον πρωταγωνιστή, κουβαλώντας όμως μια υπερβολή τόσο στην εκφορά του στίχου όσο και στην εκφραστική του παλέτα. Ο κόσμος στο θέατρο γέλασε πολύ και χειροκρότησε θερμά τους ηθοποιούς. Μια φρέσκια προσπάθεια παρέα με ένα έργο που αξίζει να συστηθεί στο θεατρικό κοινό, σε ένα θέατρο ( Θέατρο Εμπορικόν) που η παράσταση ξεκινά την ώρα που βγαίνεις από το μετρό.
1 Γιώργος Π. Πεφάνης, Θέματα του Μεταπολεμικού και Σύγχρονου Ελληνικού θεάτρου, Κέδρος, Αθήνα 2001, σσ 85-86
