Από την θεατρολόγο Μαρινέλλα Φρουζάκη
Το βιβλίο της Μάρας Μεϊμαρίδη, που κυκλοφόρησε το 2002, αφηγείται την ιστορία της Κατίνας, μιας φτωχής, έξυπνης κι αδίστακτης Σμυρνιάς, η οποία ξεκίνησε από την Καππαδοκία και έφτασε στη Σμύρνη με τη μάνα της, την Ευθαλία, χωρίς περιουσία, κι εκεί χάρη στην πίστη της στη μαγεία και στη δύναμη της ψυχής της, κατάφερε να να παντρευτεί τρεις, από τους πιο περιζήτητους και πλούσιους άντρες στη Σμύρνη. Η ζωή της αλλάζει όταν γνωρίζει την Αττάρτη, μια Τούρκα μάγισσα, που την παίρνει υπό την προστασία της. Έτσι η Κατίνα βάζει στόχο να ανέβει ψηλά.
Ερωτικά φίλτρα, μπουγιούμ, λιώματα και μαγικά που ποτέ δεν κάνουν λάθος, την οδηγούν μια μέρα να γίνει αρχόντισσα όλης της Σμύρνης. Εκατό χρόνια μετά, σ' ένα σκονισμένο μπαουλάκι στο σπίτι της Αίγινας, βρίσκονται πια οι γραφές, τα ξόρκια και τα μαγικά της, έτοιμα να διηγηθούν μια ολόκληρη ιστορία από την αρχή...
Ο Σταμάτης Φασουλής ανέλαβε τη θεατρική απόδοση και τη σκηνοθεσία, όπου μαζί με την Μάρα Μειμαρίδη έπρεπε να αποφασίσουν τί είναι περιττό και τί απαραίτητο για τη δράση επί σκηνής, ώστε να περιέχει τα πάντα, χωρίς ωστόσο να τα περιγράφει, όπως συμβαίνει σε ένα λογοτεχνικό κείμενο.
Σε αντιδιαστολή με τις εικόνες «κατεστραμμένης» πόλης, όπως έχει έως τώρα παρασταθεί η Σμύρνη, σε αυτή την σκηνική εκδοχή ζούμε την άνθισή της. Η σκηνογράφος Αθανασία Σμαραγδή, υπηρέτησε το όραμα του σκηνοθέτη εικαστικά, κατασκευάζοντας ένα ερμηνευτικό σκηνικό που να εγείρει συναισθήματα, ενώνοντας την Ελλάδα και τη Σμύρνη, σε ένα ταξίδι στις γειτονιές της πόλης.
Η Ντένη Βαχλιώτη σκιαγραφεί ενδυματολογικά τον κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά, καθώς και τις ιστορίες τους, όχι με μια προσέγγιση νατουραλιστική και μέσα από μια απεικόνιση «μουσειακή», αλλά μια προσέγγιση που να αποπνέει την ατμόσφαιρα της εποχής μέσα από μια διαχρονική κλίμακα.
Την πρωτότυπη μουσική της παράστασης υπογράφει ο Θοδωρής Οικονόμου ταξιδεύοντας μας στις λέσχες, τα φημισμένα καφέ της εποχής «Κε» και «Καφέ ντε Παρί» της πόλης, μέσα από ένα νοσταλγικό ηχόχρωμα.
Ο Δημήτρης Παπάζογλου, επιμελείται τις χορογραφίες της παράστασης, χαρίζοντάς μας ένα άψογο κινηματογραφικό τέχνασμα, και από τις ωραιότερες στιγμές της παράστασης, όταν η Κατίνα χορεύει στην αίθουσα χορού με τον Σύρειο, και η στιγμή «παγώνει», ο χρόνος ακινητοποιείται γύρω τους, και βλέπουμε και ακούμε μόνο εκείνους…
Ο Λευτέρης Παυλόπουλος αναλαμβάνει τους φωτισμούς, ενδυναμώνοντας την ατμόσφαιρα της εποχής και το συνολικό κλίμα του έργου, ειδικότερα τις στιγμές που εμφανίζεται στη σκηνή η Αττάρτη.
Οι ερμηνείες στο σύνολό τους ήταν εύστοχες και πυκνές, ξεχωρίζοντας αυτή της Μαρίας Καβογιάννη, που υποστήριξε σχεδόν ολοκληρωτικά το έργο, και του Ηλία Μελέτη, ως πιο μεστές και ακριβείς.
Ένα συνολικό αποτέλεσμα που δικαιώνει μια τόσο πολυαναμενόμενη παραγωγή.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
