Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Στρουθοκάμηλος το μεγαλύτερο πτηνό του πλανήτη. Είναι γνωστό ότι χώνει το μικρό και ευάλωτο κεφάλι της στην άμμο, όταν αντιληφθεί κίνδυνο.
Η παράσταση ξεκινά με δυο άτομα που συναντιούνται στο σταθμό του τραίνου και με παιχνιδίσματα των ματιών υπό τους ήχους του γνωστού τραγουδιού “Unforgettable”. Σταδιακά μεταβάλλονται σε σαρκοφάγα πτηνά. «Τρώω την σάρκα, τρώω έναν άνθρωπο, τον καταναλώνω. Θέλω να φάω, πεινάω!»
Εκείνη αρχίζει να εξωτερικεύει τη ματαίωση και τις ανικανοποίητες επιθυμίες της: «Σε περίμενα να έρθεις και δεν ερχόσουν και τώρα ήρθες και σε φορτώθηκα». Δεν μπορεί να διαχειριστεί πάντα αυτό που έρχεται. Δεν πραγματοποίησε τα όνειρά της. Τώρα που αυτός ήρθε του λέει ότι όλο απουσιάζει και μένει μόνη της με μια γάτα που δεν συμπαθεί και η οποία της κλέβει την μυρωδιά του από το χώρο.
Η αμηχανία του επικείμενου χωρισμού φανερή. Το ζευγάρι ξεντύνεται και ντύνεται, εκτοξεύοντας κατηγόριες ο ένας στον άλλο. « Μόνη μου με άφησες! Μόνο μου με άφησες!» Εκείνη αποφασίζει να δώσει το γατί, που την δεσμεύει γιατί θέλει να ζήσει. Ξεκινά η παραληρηματική εμμονή ενός επαναλαμβανόμενου Εγώ σε αντιδιαστολή με το «Εσύ που τότε…» . Ανασύρουν όλα τα αρνητικά. Εκείνη θυμάται τα πράγματά του που ούτε η μάνα του δεν τα ήθελε στο σπίτι της, οπότε του δηλώνει ότι θα τα πετάξει. Μαλώνουν. Η σιωπή απαραίτητη για να ακούσει ο καθένας την εσωτερική του φωνή.
Προσπαθούν να οργανώσουν μια απόδραση. Ο ένας θέλει να πάει στη Νέα Ζηλανδία αφού εκεί ζητούν ανθρώπους, θεωρώντας ότι δεν μπορούν να μείνουν στον τόπο τους. Όμως όπου και να πάνε η πόλη θα τους ακολουθεί. Σαφής η αναφορά στο ποίημα του Καβάφη. Δεν μπορεί κάποιος να αποφύγει αυτό που έχει μέσα του, όπου και να κρυφτεί, όσο και να στρουθοκαμηλίσει, δεν μπορεί να κρυφτεί από τον εαυτό του, από όσα κουβαλά η ψυχή, δεν μπορεί να κρυφτεί από τις μνήμες του. Κάθε αποφυγή είναι δειλία. Η φυγή δεν είναι λύση, ούτε και ο στρουθοκαμηλισμός. Ακόμα και η στρουθοκάμηλος δεν είναι δειλή, μόνο προφυλάσσει το ένα αδύναμο μέρος του σώματός της, το μικρό κεφάλι της.
Ο μετεωρισμός, ανάμεσα στο φύγε και το μείνε, η προσμονή ενός προσώπου, που θα πάρει την ευθύνη και θα οδηγήσει τα πράγματα σε αυτό που πρέπει να γίνει. Η αναμονή, η αναβολή, θυμίζει μπεκετική ατμόσφαιρα.
Η Κατερίνα Σταθοπούλου και ο Μιχάλης Ζαχαρίας υπηρέτησαν εξαιρετικά το κείμενο. Ωραία κίνηση, συγκίνηση , εκνευρισμός, βία, σε μια σχέση που διαλύεται και ο ένας προσάπτει τα πάντα στον άλλο. Δυο άτομα που χωρίζουν και δε χωρίζουν, δύο άτομα που πάντα θα είναι αυτά ή και άλλα και θα βρίσκονται μαζί και μετά θα απομακρύνονται. Μια γνώριμη κατάσταση σε όλους, επαναλαμβανόμενη και αδιέξοδη.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
