Κριτική για την παράσταση "Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται"

Από την θεατρολόγο Μαρία Μαρή

Μια φαινομενικά ανάλαφρη μαύρη κωμωδία, που αφήνει πολλές αιχμές πάνω στην ειλικρίνεια των σχέσεων, την οικογενειακή ευτυχία, την ανιδιοτέλεια των ανθρώπων. Αστυνομικό θρίλερ, ψυχολογικό δράμα, σουρεαλιστική κωμωδία, μια αφορμή για να ξεσκεπαστούν τα πραγματικά πρόσωπα των ανθρώπων και η μικρότητά τους.

Οκτώ γυναίκες, μια μητέρα, δυο κόρες, μια γιαγιά, μια θεία, μια οικονόμος, μια καμαριέρα και μια απρόσκλητη επισκέπτρια, η κουνιάδα, και ένας άνδρας για τον οποίο γίνεται λόγος αλλά δεν εμφανίζεται ποτέ επί σκηνής, ο σύζυγος της Γκάμπυ, ο Μαρσέλ, και ένα έγκλημα, που είναι η λυδία λίθος για την ποιότητα όλων των εμπλεκόμενων.

Σε μια απομονωμένη εξοχική κατοικία, ο οικοδεσπότης, ο Μαρσέλ, βρίσκεται νεκρός στην κρεβατοκάμαρά του με ένα μαχαίρι στην πλάτη.  Εξαιτίας της κακοκαιρίας οι διαμένοντες στο σπίτι μοιάζουν αποκλεισμένοι, χωρίς να μπορούν να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο. Οι θόρυβοι που ακούγονται κάθε τόσο, η πτώση του ρεύματος και το τηλέφωνο που κόβεται ξαφνικά, τους ταράζουν . Περιμένουν ο καιρός να το επιτρέψει για να πάει κάποιος στην κοντινότερη πόλη, να ζητήσει βοήθεια.  Αποφασίζουν να αναζητήσουν τον ένοχο ανάμεσά τους, μιας και λόγω της απομόνωσης του σπιτιού και της μη αντίδρασης των σκυλιών, δε μπορεί παρά ο δολοφόνος που διέπραξε το στυγερό αυτό έγκλημα να βρίσκεται μεταξύ τους.

Είναι όλες τους γυναίκες: η σύζυγος Γκάμπυ (Αιμιλία Υψηλάντη), αρχοντική και διακριτική, δηλώνει ότι δεν κοιμάται στο ίδιο δωμάτιο με τον άνδρα της και συν το χρόνο φανερώνει την απόσταση που τους χωρίζει σε όλα, είναι σχεδόν χωρισμένοι. Η πεθερά (Σίβη Σιδέρη), στο αναπηρικό της καρεκλάκι, σηκώνεται κάποιες φορές εκπλήσσοντας του πάντες κι έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στην άλλη κόρη της, την Ωγκιστίν (Μαρία Ζορμπά), που φιλοξενείται στο σπίτι της Γκάμπυ και του Μαρσέλ. Ανησυχεί πολύ μόνο για την κόρη της και τις μετοχές της, που δεν αποχωρίζεται ποτέ. Η  καμαριέρα, Λουίζ (Ειρήνη Σταματίου), με μια ιδιαίτερη εκφορά του λόγου, κάποιες φορές τραβά χαρακτηριστικά κάποια φωνήεντα στην έκπληξή ή στον πανικό της, και φαίνεται να έχει κάποια ερωτική εμπλοκή, όπως αποκαλύπτεται, με τον θανόντα που τον έχει ακολουθήσει σαν υπηρετικό προσωπικό, μόνο και μόνο για να είναι κοντά του. Παράλληλα όμως παρατηρεί ό,τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι.

Η οικονόμος Σανέλ (Στέλλα Γκίκα) μεγάλωσε τα κορίτσια και είναι ταυτισμένη με το σπίτι, γνωρίζει δε τα πάντα για όλους.

Η αδερφή της Γκάμπυ, Ωγκιστίν (Μαρία Ζορμπά), σε μια εκπληκτική ερμηνεία, μυγιάγγιχτη γεροντοκόρη, που ζηλεύει την αδελφή της, θα ήθελε πολύ να ήταν εκείνη η γυναίκα του Μαρσέλ, μαλώνει συνεχώς με την αδελφή της λες και είναι κοριτσάκια, παθαίνει κρίσεις πανικού, απεχθάνεται τη μικρή της ανιψιά και θεωρεί ότι ο κόσμος γυρνά γύρω από εκείνη. Διακηρύσσει σε κάθε ευκαιρία ότι είναι δυστυχισμένη. Παίζει υπέροχα, το βλέμμα της πάντα με μια έντονη δυναμική και ένταση.

Οι κόρες του θύματος, η Σουζόν (Δήμητρα Στογιάννη), μόλις ήρθε από το Λονδίνο, όπου ήταν για σπουδές, έχοντας και ένα μικρό μυστικό να εκμυστηρευτεί αρχικά στον πατέρα της και η Κατρίν (Ειρήνη Κωνσταντίνου), ατίθασο πανέξυπνο πλάσμα, πνεύμα αντιλογίας και πέτρα του σκανδάλου, όπως θα αποδειχθεί.  Με το που συναντιούνται τα δυο κορίτσια παίζουν το παιχνίδι τους, τα αλογάκια που καλπάζουν. Υπέροχη κίνηση παιδικής ανέμελης μνήμης. «Πάμε να ξυπνήσουμε τον μπαμπά! Πάμε  να τον σηκώσουμε από τον τάφο!» Μαύρη πετυχημένη κωμωδία, με έξυπνους υπαινιγμούς.

Η καμαριέρα Λουίζ έρχεται ουρλιάζοντας και λιποθυμά στον καναπέ, μια κωμική σκηνή, που τονίζεται με την κίνηση και την εκφορά του λόγου.

Προκειμένου να υπερασπιστεί καθεμία τον εαυτό της, στρέφεται ενάντια στο πρόσωπο για το οποίο κρύβει τη μεγαλύτερη χολή, βγάζοντας στη φόρα ανομολόγητα μυστικά με καταιγιστικό ρυθμό. Κάθε γυναίκα έχει μια ιστορία να πει και τα δικά της μυστικά να κρύψει. Η Γκάμπυ έχει εραστή, η γιαγιά μπεκροπίνει, η Κατρίν είναι έγκυος, η άλλη, η Σανέλ χαρτοπαίζει με την Πιερέτ.

Η Πιερέτ (Αλεξάνδρα Παλαιολόγου), ενώ δεν εμφανίζεται συχνά στο σπίτι, φαίνεται να έχει συναντήσεις με τον αδελφό της, Μαρσέλ,  από τον οποίο αποσπά χρήματα. Είναι χαρούμενη, δυναμική, αυτόνομη και καλή με όλους. Μπριόζα η ερμηνεία της Αλεξάνδρας Παλαιολόγου.

Το έργο του Ρομπέρ Τομά είναι κομψό και καλά κατασκευασμένο. Είναι επίσης διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο στην περίεργη αντιπαράθεση της έντασης και του γέλιου. Η ατμόσφαιρα θρίλερ συνδυάζεται με το κωμικό στοιχείο και το σασπένς παίρνει άλλη διάσταση. Αξιοσημείωτη η κινησιολογία της παράστασης, που εντάχθηκε σε αυτό το πνεύμα και οφείλεται στον Πάρι Μαντόπουλο. Όλοι είχαν με κάποιο τρόπο συναντήσει τον Μαρσέλ εκείνη την ημέρα και όλοι είχαν εμπλοκή μαζί του είτε συναισθηματική, είτε χρηματική. Μένει να λυθεί ο γρίφος του εγκλήματος, παρακολουθώντας, μια παράσταση, έξυπνα σκηνοθετημένη από τον  Γιάννη Καραχισαρίδη, με ωραία σκηνικά και κοστούμια του Γιώργου Λυντζέρη , καλές ερμηνείες και υπέροχη κίνηση από όλους τους ηθοποιούς.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η παράσταση συνοδεύεται από ένα πλήρες πρόγραμμα, με όλα τα στοιχεία των ρόλων και της παράστασης, με  φωτογραφίες και βέβαια με το κείμενο μετάφραση του Θωμά Βούλγαρη.

Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ