Από την θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Σε κάποια καμπή της ζωής καθένας μας καλείται να κάνει τον απολογισμό του. Τώρα αν αυτός συμβαίνει να είναι γυναίκα τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα.
Σε ένα τέτοιο σημείο λοιπόν η ηρωίδα του έργου σε μια εικονική ηλικία στην οποία έχει επιλέξει να σταματήσει, αυτή των τριάντα, γυρνά το χρόνο για να δει τι ακριβώς έκανε από όσα είχε επιθυμήσει, τι δεν έκανε, πόσα τα λάθη της και πόσες φορές πληγώθηκε στην προσωπικής της ζωή. Οπότε μέσα στην αγωνία της, κάνοντας μια προβολή στο μέλλον, επικαλείται τη μελλοντική της εικόνα, μια ωριμότερη εκδοχή του εαυτού της, για να βρει με τον τρόπο αυτό ευκολότερα τη λύση. Πες μου τι θα γίνει μετά!
Δεν παίρνει βέβαια εύκολες απαντήσεις, αλλά μέσα από τις αναμνήσεις, μαθαίνει να αγαπά τον εαυτό της, να τον αποδέχεται, να τον κανακεύει, γιατί είναι και η μόνη της σταθερά και περιουσία.
Το έργο είναι της Σαλίνας Γαβαλά. Ένα έργο, που θα μπορούσε να είναι η ζωή των περισσοτέρων μας, με πρωταγωνίστριες την ίδια τη συγγραφέα και την Ελπίδα.
Σ΄ένα λειτουργικό σκηνικό που έχει δημιουργήσει η εικαστικός Στέβη Λύτρα, με περιστρεφόμενο μέρος της σκηνής, οι δυο τους, η Ελπίδα και η Σαλίνα Γαβαλά, σκηνοθετούνται από τον Αντώνη Λουδάρο, με έναν έξυπνο τρόπο, ώστε να ενταχθούν λειτουργικά τα τραγούδια και οι πολύ εύστοχες και καλοδουλεμένες βιντεοπροβολές (Video Production: Θοδωρής TED Ζωγράφος/Artwork: Σταύρος Van Der Wilt), προβολές πάνω στον απέναντι τοίχο, ή τοίχο της ζωής του καθενός, στην μνήμη του και να επιτευχθεί ένα μιούζικαλ δωματίου, που συγκινεί τους θεατές. Η κίνηση της Σαλίνας Γαβαλά ποικίλει κι εναλλάσσεται από την παιδική, εφηβική και νεανική ηλικία, ως εκείνη των καταπονημένων, επιθυμητών, απογοητευμένων «τριάντα».
Υπάρχει μια άσκηση της Stella Adler στο Actors Studio, όπου καλείται ο ηθοποιός να ανατρέξει με τον βιωματικό τρόπο του Στανισλάφσκι στο παιδικό του δωμάτιο και να αναζητήσει εκεί το παιδί που κάποτε ήταν. Εδώ υπάρχει μια αντιστροφή. Η ηρωίδα μέσα από την προβολή της στο μέλλον στο πρόσωπο της Ελπίδας , μπορεί να συμφιλιωθεί, να αγαπήσει την εαυτό της, να συγχωρέσει όσους καθόρισαν αρνητικά τη ζωή της και να συνεχίσει με πυγμή, σθένος κι αποφασιστικότητα.
Μεγαλώνοντας , μεγαλώνουν οι ανασφάλειες και οι φοβίες. Μαθαίνουμε όμως την αξία της στιγμής, γιατί στιγμές είναι η ζωή και όχι συνταρακτικά γεγονότα. Μαθαίνουμε να ακούμε τη διαίσθησή μας και σταδιακά να ξεπερνάμε και το φόβο της αλλοίωσής μας. Δε φοβόμαστε μη γίνουμε κάτι που δε θα θέλαμε ποτέ να γίνουμε, γιατί απλά είναι στο χέρι μας να μη γίνουμε κάτι τέτοιο και να γίνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε .
Εξαιρετικές φωνές, θαυμάσια ενορχήστρωση. Συγκεκριμένα η φωνή της Ελπίδας, ομορφότερη παρά ποτέ κι ωριμότερη, ανακινεί συναισθήματα κι αναμοχλεύει ακριβές, πολύτιμες νεανικές μνήμες στους θεατές.
Μια γλυκιά μελαγχολική γεύση ακολουθεί αυτή την ευχάριστη μουσικοθεατρική παράσταση που διανθίζεται από μεγάλα τραγούδια και εκπληκτικές ερμηνείες.
Ακούγονται υπέροχα τραγούδια, που έχουν τραγουδηθεί από την Ελπίδα, άλλα όχι μόνο. Ακόμα ακούγονται τραγούδια των: Σταμάτη Κραουνάκη, Λίνας Νικολακοπούλου, Νίκου Ζούδιαρη, Παρασκευά Καρασούλου, Δήμητρας Γαλάνη, Χαρούλας Αλεξίου, Γιώργου Ανδρέου, Θέμη Καραμουρατίδη, Γεράσιμου Ευαγγελάτου, Κώστα Χατζή, Κώστα Τουρνά. Το μόνο από τα τραγούδια που τροποποιήθηκε, χωρίς να χάσει την ομορφιά του, είναι το City of stars από την ταινία Lalaland που έγινε προσαρμογή του στα ελληνικά από την στιχουργό Ρεβέκκα Ρούσση και λέγεται «Πόλη αστεριών».
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
