Κριτική για την παράσταση "Το Κάλεσμα της Λορίν"

Από την θεατρολόγο Μαρία Μαρή

Πολύ σύνθετο το θέμα που θίγει το έργο αυτό της Παλόμα Πεδρέρο. Τι γίνεται όταν οι κοινωνικές συνθήκες καταπιέζουν την ερωτική προτίμηση ενός ατόμου; Αν το ζητούμενο για τον καθένα είναι η προσωπική του ευτυχία, πόσο Ιαβέρηδες μπορούμε να γίνουμε για να ευνουχίσουμε ερωτικά αλλά και γενικότερα ψυχολογικά αυτό το άτομο;

Ένα πατρικό χαστούκι, μια κοινωνική νόρμα, εγκλωβίζουν εύκολα έναν άνθρωπο σε μια συγκεκριμένη θέση, με συγκεκριμένη κοινωνική αποστολή, αποδεκτή και επιδοκιμασμένη πλήρως από το σύνολο.

Όμως σε αυτό το καρναβάλι, όπως και σε εκείνο στο οποίο γνωρίστηκε το ζευγάρι του έργου, η εσωτερική, πανίσχυρη φύση, δεν τιθασεύεται.

Αν και ο ήρωας είναι πνιγμένος στη δουλειά, στο σχολείο, μιας και είναι καθηγητής, εγκλωβισμένος στις καθημερινές υποχρεώσεις του, κρατώντας όμηρο τη γυναίκα του στο σπίτι να μη δουλεύει, εξασφαλίζοντας έτσι την ανοχή της και ίσως την εθελοτυφλία της, η μέσα φωνή δεν καταπνίγεται. Βρίσκει διέξοδο να εκφραστεί και διοχετευθεί διεκδικώντας το δικαίωμά της να υπάρχει κι αντιμετωπίζοντας τα ενδεχόμενα είτε της διάλυσης μιας σχέσης είτε της συνενοχής του έτερου μέλους ακολουθώντας μ’ αυτό βίους παράλληλους. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω!

Η αποκάλυψη  έρχεται μια βραδιά Αποκριάς, όπου ο ίδιος (Πέδρο) μεταμφιέζεται σε Λορίν Μπακόλ, ενώ η γυναίκα του (Ρόζα) σε Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ, στο πλαίσιο ενός παιχνιδιού ρόλων και καταστάσεων.

Τα σκηνικά απλά, με δύο αναδιπλούμενες σκάλες, πολλά αντικείμενα και κυρίως τρεις αφίσες στο βάθος: Του Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ και της Λορίν Μπακόλ δεξιά και αριστερά της σκηνής, ενώ στο κέντρο η φωτογραφία του ζευγαριού η οποία καθώς περιστρέφεται εμφανίζει τον Πέδρο σε μια ανδρόγυνη απεικόνισή του όπου αποτυπώνονται η δυστυχία και το αδιέξοδό του.

Εξαιρετικός ο Ιωάννης Αθανασόπουλος (Πέδρο), ντύνεται στην αρχή Λορίν Μπακόλ με κάθε λεπτομέρεια στην κίνηση και μεταμφιέζει την σύζυγό του σε Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ, για να του είναι σαν άνδρας πιο ελκυστική και ποθητή. Στη συνεύρεσή τους ο Πέδρο εμφανίζεται ιδιαίτερα πιεστικός και επιθετικός με αποτέλεσμα να χάνεται ο έλεγχος και η γυναίκα του σοκαρισμένη να αποτραβιέται για να ξανασυμφιλιωθεί στη συνέχεια μαζί του προχωρώντας σε έναν εύθραυστο συμβιβασμό, καθώς στο τέλος ο Πέδρο «το σκάει» για να εμπλακεί στις εορταστικές εκδηλώσεις και να αφομοιωθεί απ’ τους καρναβαλιστές. Η Βιργινία Ταμπαροπούλου (Ρόζα), φαίνεται να υποχωρεί και να σωπαίνει αποδεχόμενη την ακατανίκητη ροπή του συντρόφου της, χαμογελώντας συνωμοτικά στη φωτογραφία της μεγάλης ντίβας, όνειρο κάθε άνδρα, τώρα ίνδαλμα ενός διαφορετικού άνδρα που παραπαίει ανάμεσα στον ρόλο που του έχει φορέσει η κοινωνία και στον άλλο που επιλέγει ο ίδιος για τον εαυτό του.

Έξοχη η αλληλεπίδραση των δύο πρωταγωνιστών επί σκηνής με την οποία αποδίδεται ανάγλυφα το αδιέξοδο μιας σχέσης, όπου ο άνδρας χάνει το ενδιαφέρον για τη γυναίκα του, ενώ εκείνη είναι όμορφη και θελκτική, ηττημένος από την εσωτερική του πάλη, αγωνιζόμενος για την κατάκτηση της προσωπικής του ευτυχίας. Οι ρόλοι και των δύο διαθέτουν στοιχεία ανδρόγυνου και έτσι «πετούν το μπαλάκι» στον θεατή να αποφασίσει για το δέον συμβείν, πώς να τελειώσει αυτό το παιχνίδι.

Δύο οικείοι και συμπαθείς χαρακτήρες που πάσχουν παγιδευμένοι στη δίνη ενός καθημερινού αδιεξόδου για τον σύγχρονο άνθρωπο που η συγγραφέας πολύ επιτυχημένα και με μια φρέσκια ματιά κατορθώνει να μεταδώσει στο κοινό.

«Εγώ δε μπορώ να δω τον εαυτό μου και εσύ δε θέλεις να με δεις!» Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα για τον εγκλωβισμό πολλών ανθρώπων στο λάθος κοστούμι που συχνά γίνεται καταστροφικό όπως ο δηλητηριασμένος μανδύας του Ηρακλή. Πόσο απίθανη κι απόμακρη μοιάζει η αποδοχή !

Η σκηνοθεσία της Φένιας Αποστόλου μοντέρνα, λιτή και ουσιαστική, υπηρετεί την εξαιρετική μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ. Οι φωτισμοί της Ευδοκίας Βεροπούλου και η μουσική του ΜιχάληΤσίχλη έδωσαν έμφαση στην εναλλαγή των καταστάσεων και των ρόλων και στο αδιέξοδο των ηρώων.

Η κατάληξη, στην οποία εκείνος δηλώνει ότι την αγαπά αλλά δεν την ποθεί, κρατώντας τη στο κλουβί που της έχει φτιάξει, με το θύμα να γίνεται θύτης, σε μια αέναη διαδοχή, συνοψίζει αυτό το σύγχρονο δράμα σε μια άκρως ενδιαφέρουσα παράσταση.

Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ