Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
«Τι ξέρεις εσύ από έρωτα; Εσείς δεν ξέρετε τι είναι αγάπη. Τι ξέρει οποιοσδήποτε από εσάς για οτιδήποτε;Τίποτα δεν ξέρεις! Πόσο διαρκεί η αγάπη; Πώς τελειώνει; Πόσο πληγώνει ο ένας τον άλλο όταν ο έρωτας τελειώνει; Μήπως και αυτό το στάδιο της μάχης, του πολέμου, αποτελεί μέρος της διαδικασίας του έρωτα; Μήπως ο έρωτας, η αγάπη είναι τελικά πόλεμος;
Πρόκειται για ένα είδος σωματικού θεάτρου επενδυμένο με υπέροχη μουσική, που ξεδιπλώνει τον ψυχισμό των δυο εραστών και αποκαλύπτει τις εντάσεις.
Όταν είναι ερωτευμένος κάποιος είναι αιχμάλωτος μέσα στο βλέμμα του έρωτά του. Οι άνθρωποι είναι « περίπλοκες ερωτικές συσκευές με βραχυπρόθεσμο προγραμματισμό» Η Όντρεϊ και ο Σταν τα γνωρίζουν αυτά. Ο Moa Bones στην κιθάρα και στο πιάνο ενορχηστρώνει τη διαμάχη τους. «Ποια είσαι εσύ που νομίζεις ότι σου ανήκω; Σε ποιον ανήκουν οι άνθρωποι;» Μονομαχούν με λάμπες και εκείνος σε μια καταπληκτική σκηνή τη διαπερνά με το φωτεινό αυτό ξίφος. Εκείνη μένει ακίνητη, καρφωμένη. Επική σκηνή από μάχη πολεμιστών σε βιντεοπαιχνίδι. Αφού τον αφήνει να ξεσπάσει για να μπορέσει να νικήσει αυτό που κάποτε ήταν ο έρωτάς τους, του κλείνει το στόμα «Τα είπες όλα!» Τώρα θα ξεκινήσει εκείνη τον ιδιαίτερα επιθετικό «δικανικό» λόγο για να τον ισοπεδώσει, όπως έκανε κι εκείνος σ΄αυτή. «Μίλαγες για τον έρωτά μας σα να ήταν μαυσωλείο, σαν να ήταν μύθος. Τι χυδαιότητα!» Φαίνεται να ξεχνάει ο Σταν ότι τον μύθο αυτό τον έπλασαν και οι δυο τους μαζί. Η Όντρεϊ δεν τα ξεχνά, δεν είναι υπέρ της άρνησης της ζωής. Δημιουργείται μεγάλη ένταση που εκδηλώνεται στη συνέχεια με χειροδικία. Ο έρωτάς τους θα παραμένει « πληγή ανοιχτή να θυμίζει ότι κάποτε αγαπήθηκαν πολύ».
Χωρίζουν, από εδώ και στο εξής θα πρέπει να δουλέψουν. Διαπλέκεται το τέλος του έρωτά τους με τη δολοφονία του John Lennon από το ρεβόλβερ του Mark David Chapman, μπροστά από το Dakota Building. Έτσι γίνεται και με τον έρωτα ο οποίος συχνά δολοφονείται από μια ισοπεδωτική ρουτίνα, από την καθημερινότητα, από τη συνήθεια, αλλά δολοφονείται.
Οι δυο ηθοποιοί Θωμάς Καζάσης στο ρόλο του Σταν και η Φένια Σχοινά στο ρόλο της Όντρεϊ, καταβάλουν τιτάνια προσπάθεια για να φτάσουν μέχρι το τέλος, Γρήγορος λόγος που ακολουθείται από δυνατές και επιθετικές κινήσεις. Με τρομερή αυτοσυγκράτηση δεν σπάνε τις κάμερες και τα σκηνικά, κατεδαφίζοντας το σπίτι αυτό που στέγαζε έναν έρωτα και τώρα στεγάζει δυο επικίνδυνα πλάσματα για τους άλλους και για τον εαυτό τους. Ο ρεαλισμός επί σκηνής σοκάρει για την πραγματική διάσταση της κρίσης των σχέσεων, της ανωριμότητας των ανθρώπων, του αδιάκοπου κυνηγιού, του άλλου ήμισυ.
Η σκηνοθεσία του Ανδρέα Καννελόπουλου του είναι μοντέρνα χωρίς πολλά σκηνικά αντικείμενα. Ενεργοποιεί το σώμα και τη φωνή των ηθοποιών του και με μια φωτεινή πινακίδα, που παραπέμπει στον John Lennon ή σε οποιονδήποτε από εμάς ή σε κάποιον από τους δυο ήρωες, με δυο φωτεινά σπαθιά, αποκαλύπτει το αδιέξοδο του σύγχρονου ανθρώπου, το ίδιο και η εκπληκτική ζωντανή μουσική του Moa Bones.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
