Από τον Κωνσταντίνο Πλατή.
Δεδομένου ότι μία βδομάδα πριν τη πρεμιέρα έγιναν και δύο αντικαταστάσεις ηθοποιών, κάτι το οποίο όμως δεν είναι εμφανές αν δεν το γνωρίζεις εκ των προτέρων, νομίζω ότι πρόκειται για εξαιρετική παράσταση.
Το βραβευμένο κείμενο της Lynn Nottage αν και το έχω συναντήσει και σε άλλες εκδοχές, είναι πολύ καλά δομημένο και δεν κάνει «κοιλιά» παρά την σχεδόν τρίωρη διάρκεια της παράστασης.
Η σκηνοθεσία από το Dennis Hilton-Reid και τη Γιούλα Μπούνταλη είναι αρκετά κινηματογραφική και δεν κουράζει τους θεατές, κάποιοι από τους οποίους έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν την παράσταση σε θέσεις που βρίσκονται μέσα στη σκηνή, δείχνοντας έτσι την πρόθεση της άμεσης αλληλεπίδρασης με το κοινό.
Η μουσική του The Boy ενισχύει την κινηματογραφική γραφή του έργου.
Η σκηνογραφία από την Αλίκη Κούβακα είναι πολύ προσεγμένη.
Ο σχεδιασμός των φωτισμών από τη Χριστίνα Θανάσουλα είναι εξαιρετικός και «χρωματίζει» ακόμα περισσότερο τους χαρακτήρες του έργου.
Στις ερμηνείες ξεχωρίζει η Γιούλα Μπούνταλη στο κεντρικό ρόλο, η Aurora Marion(σε αντικατάσταση), ο Στέφανος Μουαγκιέ και ο Darius Journigan(αν έχω κάνει σωστά την ταυτοποίηση καθότι δεν γνωρίζω τους ξένους ηθοποιούς).
Οι βίντεο-προβολές του Σύλλα Τζουμέρκα είναι καίριες και περνάνε το μήνυμα του αποπροσανατολισμού των ΜΜΕ από γεγονότα όπως ο πόλεμος στην Ουγκάντα.
Το συγκλονιστικό όμως μήνυμα, κατά τη γνώμη μου, είναι η παραδοχή με καπιταλιστικούς όρους ότι το κόστος της αγάπης στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι μεγαλύτερο από την αξία της και αυτό το παρατηρούμε μάλιστα κατά τη διάρκεια ενός πολέμου. Ίσως το μοναδικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ένα τέτοιο συναίσθημα δεν βρίσκει το έδαφος να αναπτυχθεί.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
