Κριτική για την παράσταση "Στη χώρα των άλλων"

Από τον Κωνσταντίνο Πλατή.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια τάση εμπιστοσύνης, από τη μεριά των θεάτρων προς το ελληνικό έργο. Ένα παράδειγμα είναι και το θέατρο Διάχρονο το οποίο και φέτος παρουσιάζει ακόμα ένα πρωτόπαιχτο έργο στο κοινό του.

Η Μαίρη Βιδάλη έκρινε πολύ σωστά λοιπόν και επέλεξε το έργο του Αντώνη Σιμιτζή «Στη χώρα των άλλων», σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Μαντέλη, η οποία κατάφερε να το αναδείξει σε μεγάλο βαθμό και να χαρίσει στο κοινό εκατό λεπτά κωμικών στιγμών, αλλά και έντονου προβληματισμού.

Η πλοκή του έργου ξεδιπλώνεται τεχνηέντως και ο θεατής παρατηρεί δύο ζευγάρια εκ των οποίων το ένα αντικατοπτρίζει τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες μέσα στις οποίες ο σύγχρονος άνθρωπος νοιώθει εγκλωβισμένος και το άλλο, μια πιο ρεαλιστική συνθήκη της σχέσης άντρα-γυναίκας και των αντιξοοτήτων, που συναντά στη πορεία της.

Η επιλογή δε του συγγραφέα να προσδώσει καλλιτεχνική ιδιότητα και στους δύο αντρικούς ρόλους είναι απόλυτα εύστοχη, αφού έτσι καταδεικνύει την κατεξοχήν επαγγελματική ομάδα, που σκοπίμως πλήττεται από ένα σύστημα, που προσπαθεί να την εγκλωβίσει και να την ελέγξει, ενώ είναι η μόνη, ίσως, που αντιστέκεται με κάθε κόστος.

Από την αρχή της παράστασης η σκηνοθέτιδα καταφέρνει να δώσει κινηματογραφικό ρυθμό στο έργο, ενώ επεμβαίνει ευρηματικά σε αυτό, αναδεικνύοντας κάθε του νόημα, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο τη μικρή σκηνή του θεάτρου.

Ο Στέλιος Γεράνης ερμηνεύει εξαιρετικά το ρόλο του και καταφέρνει να δημιουργήσει ένα σύμβολο, τόσο ως προς την ανδρική υπόσταση του χαρακτήρα, όσο και ως προς την καλλιτεχνική.

Ο Λευτέρης Δημητρόπουλος διακρίνεται για τις κωμικές στιγμές του στην παράσταση και καταφέρνει να αναδείξει μαζί με το συμπρωταγωνιστή του τη διακειμενικότητα του έργου, παραπέμποντας αρκετές στιγμές σε «μπεκετικό» ζεύγος.

Η Γωγώ Κωβαίου ερμηνεύει με μεγάλη ωριμότητα και ακρίβεια ένα πολυσύνθετο και αινιγματικό ρόλο, ο οποίος μέσα από τον ρεαλισμό, αλλά και την υπερβατικότητα, που τον χαρακτηρίζει συγκεντρώνει σε μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον του κοινού.

Η Χριστίνα Νιώτη με τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια, που δίνει στο χαρακτήρα της έχει κι αυτή μεγάλο μερίδιο στο κωμικό μέρος της παράστασης.

Τα σκηνικά του Αντώνη Σεπεντζή είναι εμπνευσμένα και συμβολικά.

Οι φωτισμοί και οι προβολές του προτζέκτορα από τον Γιώργο Δανεσή δίνουν προοπτική στο χώρο και αναδεικνύουν το στοιχείο του εγκλωβισμού και της περιθωριοποίησης στις σύγχρονες πόλεις.

Η μουσική και τα τραγούδια σε ερμηνεία Καλλιόπης Βέτα, στίχους Μάνου Ελευθερίου και σύνθεση πρωτότυπης μουσικής Γιάννη Κ. Ιωάννου εντείνουν τη συναισθηματική φόρτιση του κοινού αν και ίσως λίγο περισσότερο μελωδραματικά σε κάποιες σκηνές.

Εν κατακλείδι πρόκειται για ένα σημαντικό νεοελληνικό έργο, που αξίζει της προσοχής σας, τόσο για το κείμενο, όσο και για την ενσωμάτωση όλων των συντελεστών της παράστασης σε αυτό.

Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ