Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή.
Πρόκειται για μια σπονδυλωτή παράσταση, όπου έξι πρόσωπα βρίσκονται στη διαδρομή προς τον θάνατο. Ανακαλούν μνήμες και δίνουν την αίσθηση της ταφικής τελετής και διαδικασίας με τρόπο ιερό, τελετουργικό. Το κείμενο του Ευθύμη Φιλίππου, έχει εμπλουτιστεί, διανθιστεί, από παρεμβάσεις και κείμενα των συντελεστών της παράστασης, που προέκυψαν κατά τη διάρκεια των προβών.
Το αρχικό σκηνικό κλειστό, ένας θάλαμος επικείμενου θανάτου με ένα μόνο μικρό άνοιγμα, σαν παράθυρο, για να βλέπει ο θεατής τι συμβαίνει εκεί, στον νεκρικό θάλαμο. Οι ηθοποιοί μιλούν ακατάπαυστα και κινούνται, τρέχουν, κυνηγιούνται. Αναφέρουν χρονολογίες προφανώς θανάτου «Ελένη 1954, Ηλίας 1942, Πατάπιος 1960 κ.λ.π» Προσπάθεια να αναζητηθεί η αλληλουχία, μέσα από κατακερματισμένες ιστορίες ανθρώπων, που δεν μπορούν να βιώσουν τον θάνατό τους, αλλά αυτό που τους ενώνει είναι η εύκολη και άμεση μετάβαση τους από τη ζωή στον θάνατο, με τρόπο φυσικό, με κίνηση οργανωμένη, συντονισμένη, χορευτική, που δημιουργεί σκηνικά κάθε φορά ένα άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα.
Οι ηθοποιοί κινούνται με τα θραύσματα των κειμένων από τη φωνή off. Οι ηθοποιοί όλοι με μαύρα ρούχα. Γυναίκα λύνει τα μαλλιά της και τα φέρνει μπροστά καλύπτοντας πλήρως το πρόσωπό της. Μορφές θανάτου. Καθώς πεθαίνει η γυναίκα αφαιρεί μαλλιά, τούφες και τα πετά στη γη. Σώματα που επανειλημμένα πέφτουν κάθετα, αλύγιστα και πριν ακουμπήσουν στο έδαφος κάποιοι τα σηκώνουν και τα τοποθετούν δίπλα σαν σε ταφή. Σώμα που πέφτει και ξανασηκώνεται για να ξαναπέσει αενάως. Πρόκειται για χορογραφία! Φωνές, ήχοι, ανάσες με μια κίνηση εκπληκτική, επηρεασμένη σίγουρα από την κινησιολογία του Δημήτρη Παπαϊωάννου, με ένα άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Σε άλλη προετοιμασία νεκρού βγάζουν τα παπούτσια και τα αφήνουν στο πλάι. Αυτό γίνεται πολλές φορές, δημιουργώντας κάποιο εικαστικό αποτέλεσμα.
Αλλού, πλησιάζει ένας από πίσω το κεφάλι του άλλου και κάπως σαν να αναζητά κάτι μέσα στα μαλλιά, για ώρα, σαν να ψαχουλεύει τη νόηση ή τη ψυχή που χάνεται με τον θάνατο.
Ό, τι συμβαίνει, συμβαίνει τελετουργικά, με απόλυτη συνέπεια και μετρημένη κίνηση.
Εκπληκτική η μεταφορά της σανίδας, η κίνηση του ηθοποιού - χορευτή μαζί της, να τη γυρνά σαν να χορεύει με άνθρωπο, να τη στήνει για να την ακουμπήσει τελικά επάνω του, υποδηλώνοντας τον δικό του τάφο.
Υπέροχος ενορχηστρωτής της κίνησης ο Άρης Σερβετάλης, όλοι οι ηθοποιοί σε ρόλο, που βέβαια υποστηρίζεται πολύ από την μουσική.
Εξαιρετικά σημαντικό ρόλο παίζουν ο φωτισμός και η μουσική. Πρόκειται για ένα art event, όπου η κίνηση, η αισθητική, ο ήχος και ο φωτισμός έχουν τον πρωτεύοντα ρόλο.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
Ότι χειρότερο έχω δει τα τελευταία χρόνια. Πραγματικά χάσιμο χρόνου. Το έργο θα μπορούσε να παίζετε από τον οποιοδήποτε αφού οι ερμηνείες " κάνω τον πεθαμένο και παίζω με ένα σανίδι στην σκηνή" δεν νομίζω πως χρήζουν κάποιου ιδιαίτερου υποκριτικού ταλέντου. Περιττό να πω με βαριά καρδιά αποφάσισα να μην χειροκροτήσω καν, αλλά τελικά ανακάλυψα πως δεν ήμουν ο μόνος που το σκέφτηκα. Το μόνο που μας έφερε πιο κοντά στην εμπειρία του θανάτου ήταν που είχαν κλειστά την θέρμανση πρωτοχρονιάτικα και ήμασταν όλοι με κασκόλ και μπουφάν μέσα στο θέατρο. Αν έλεγαν απέξω απλώς δώστε μας τα λεφτά να κάνουμε και μεις γιορτές πραγματικά θα τα έδινα για να μην χάσω 1 ώρα και από την ζωή μου. Άξιο απορίας είναι πως καλλιτέχνης όπως ο Σερβετάλης δέχτηκε να παίξει σε αυτό το "έργο".
Και μιας και στο φουαγιέ πήρε το μάτι μου την Έφη Μπίρμπα, ας μου εξηγήσει κάποιος πού βρίσκει αυτή η γυναίκα τόση έπαρση την ώρα που μέσα οι ηθοποιοί ΔΕΝ χειροκροτούνται.