Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Όταν το Άρωμα, αυτό το τρομακτικό παραμύθι του Ζίσκιντ, που διακρίθηκε σαν μυθιστόρημα, ενθουσίασε σαν ταινία, ανεβαίνει στο θέατρο, αναρωτιέται κανείς τον λόγο, για να βρει την απάντηση στην παράσταση του Αλέξανδρου Πολιτάκη στο Αγγέλων Βήμα.
Πρώτα απ’ όλα η μετεγγραφή του Αρώματος θα λέγαμε ότι είναι αποκαλυπτική και για το αρχικό κείμενο.
Ο Σωβέ Μανουέλ δηλαδή “o Σωσμένος Θεός μαζί σας”, ο νέος ήρωας στη θέση του Ζαν Μπατίστ Γκρενούιγ του Αρώματος έρχεται με την αντίστοιχη θυσία του πρώτου να σώσει τον εαυτό του από την άοσμη, απάνθρωπη, απωθητική ύπαρξή του, ξεσκεπάζοντας όμως και τελικά συγχωρώντας μέσα από τη θυσία του και την πρόκληση, πρόσκληση στον κόσμο να μεταλάβει το σώμα και το αίμα του.
Με ένα άρτιο εικαστικό αποτέλεσμα, με εκμετάλλευση όλου του σκηνικού χώρου, με λιτά μέσα και με μόνο τέσσερεις ηθοποιούς, που ερμήνευσαν 16 ρόλους, αποδόθηκε το μετεγγραμμένο κείμενο του Θεοδόση Παπαδημητρόπουλου σε ανισοσύλλαβο κι ανομοιοκατάληκτο με ποικίλα μέτρα στίχο.
Η σκηνοθεσία χρησιμοποίησε μια τροχήλατη σκηνή πάνω στην οποία εκτυλίσσονταν η κυρία δράση, ενώ μια κουρτίνα από γάζα χώριζε το πίσω μέρος της σκηνής, όπου με προβολή φωτός προβάλλονταν είτε σκιές που συνωμοτούσαν, είτε εκτυλίσσονταν εγκλήματα των γυναικών από τον Μανουέλ προς αναζήτηση του αρώματος του Έρωτα.
Ένας ήχος, ένα καπέλο, η σωστή υπόκριση ήταν αρκετή για να μεταφερθεί όλη αυτή η τρομακτική ατμόσφαιρα, που παραμένει σύγχρονο δράμα για τον άνθρωπο των καιρών μας, που έχει χάσει το Άρωμα του Έρωτα και βέβαια δεν μπορεί ούτε να ερωτευτεί, ούτε να τον ερωτευτούν.
Το μωρό Σωβέ Μανουέλ γεννιέται μέσα στη βρώμα της ψαραγοράς, δίνεται σε παραμάνα, εκείνη το επιστρέφει στον Αιδεσιμότατο, εκείνος τον πετά σε ένα Οικοτροφείο, από εκεί πουλιέται δούλος σε έναν Βυρσοδέψη, για να βρεθεί βοηθός Αρωματοπώλη, όπως το επεδίωξε για να λύσει το δράμα της ζωής του να μην έχει μυρωδιά και να μη μπορεί να ελκύσει κανέναν άνθρωπο. Στη διαδρομή ξεσκεπάζεται η ανθρώπινη υποκρισία, η υποδούλωση του ανθρώπου στο χρήμα, η αναπηρία ερωτικής επικοινωνίας, που καθιστά τον Μανουέλ έναν παρία, που ενώ έχει καταδικαστεί σε απαγχονισμό, σώζεται από έναν άλλο καημένο, ο οποίος μετά από μία μέρα βασανιστήρια, ομολόγησε ότι αυτός έχει διαπράξει τα ειδεχθή εγκλήματα. Ο Μανουέλ έχοντας κατασκευάσει πια το απόλυτο Ελιξίριο ραίνει τον εαυτό του, ερεθίζει επιτέλους τον κόσμο, που τον κατασπαράζει μέσα σε έναν καθαρτήριο διονυσιασμό.
Εξαιρετική η ερμηνεία του Θεοδόση Παπαδημητρόπουλου στο ρόλο του Σωβέ Μανουέλ, αλλά και του Νικόλα Φραγκιουδάκη στο τριπλό ρόλο του Αιδεσιμότατου με μια γλυκερή γενναιοδωρία αγάπης και τρυφερής υποκρισίας, του Βυρσοδέψη, άγριου, απάνθρωπου, του νευρωτικού, θηλυπρεπούς Αρωματοπώλη και του Επισκόπου. Όλοι οι ηθοποιοί ερμήνευσαν διπλούς και τριπλούς, τετραπλούς ρόλους με μεγάλη επάρκεια, όμως πρέπει να σημειωθεί η κομβική θέση του χορού, αφηγητή και ρόλου σε δράση.
Εικαστικό αποτέλεσμα άρτιο, μουσική αποκαλυπτική, φωτισμός που ερμήνευε το κείμενο, ηχητικά και υποκριτική για ένα σπουδαίο κείμενο με έναυσμα το Άρωμα του Ζίσκιντ.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
