Κριτική για την παράσταση "Το καινούργιο παιδί"

Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή

« Το παιδί ρωτά πολλά. Κάποιοι λένε στο παιδί να τα λες όλα, Εγώ ούτε στον εαυτό μου!»

«Το καινούργιο παιδί» ένα καταπληκτικό κείμενο των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, είναι ένας μονόλογος της Δάφνης (Κάτια Δανδουλάκη), η ιστορίας μιας γυναίκας που γεννήθηκε το 1950. Η Δάφνη δεν έχει κάτι ξεχωριστό, κάτι που να την διαφοροποιεί από το μεγάλο πλήθος. Η Δάφνη είναι μια γυναίκα της γενιάς αυτής που μετά την μεταπολίτευση καθόρισε την ελληνική πραγματικότητα και επηρέασε την επικαιρότητά μας. Από τη μια μεριά, η Δάφνη είναι καθένας από τους ανθρώπους αυτούς που αντρώθηκαν μέσα στην μεταπολίτευση και επαναστάτησαν ενάντια στο κατεστημένο, στην οικογένεια, στον παραδοσιακό τρόπο ζωής όπως η Ντόρα, αδελφή της. Μέσα σε ένα εντυπωσιακό κινηματογραφικό σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά εξελίσσεται η ζωή ανεμπόδιστα, οι συντηρητικοί γονείς, οι έρωτες τα παιδιά, οι επιλογές τους, τα διαζύγια, ο χρόνος και τα σημάδια του, τα μπότοξ, η αποδοχή των αλλαγών, η αναπότρεπτη συνθηκολόγηση μαζί τους σκηνοθετούνται από τους Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, χαίρουν τον δυναμικό και λειτουργικό φωτισμό του Αλέκου Αναστασίου και ανασαίνουν με την μουσική του Αντώνη Παπακωσταντίνου.

Διαφορετικές πορείες, και πολλοί επαναστάτες. Ο καθένας γινόταν επαναστάτης στο βαθμό που μπορούσε να γίνει ακόμα και μέσα στη φαντασία του. Τα παιδιά που κρύφτηκαν σε ένα σπίτι την εποχή του Πολυτεχνείου, όταν ξέσπασε η εξέγερση των φοιτητών και αργότερα έστησαν τα δικά τους μεγάλα μοντέρνα σπίτια βασιζόμενοι πάνω στο κατεστημένο που κάποτε πολεμούσαν. Ο παλιός επαναστάτης, ο μετέπειτα σοσιαλιστής, μετά ο βολεμένος, που κατηγορήθηκε για υπεξαίρεση χρημάτων και μπήκε φυλακή. Ένα ολόκληρο όνειρο και η εκπνοή του.

Ακολουθούμε όλη τη γενιά αυτή μαζί με τη Δανάη ( Κάτια Δανδουλάκη) από τον Μάο Τσε Τουνγκ μέχρι τον Τζόρτζιο Αρμάνι. Από το ταγάρι στην άχρηστη πολυτέλεια και την κατακρήμνισή της, από το Πολυτεχνείο, την άνεση του ‘90 και του 2000 και στη συνέχεια την οικονομική κρίση του 2010. Η Δανάη ακολουθεί τον καιρό της, τον μονόδρομο του χρόνου, με την αγωνιστικότητα, την αποκατάσταση, τις απογοητεύσεις, τους καινούργιους και παλιούς έρωτες ως το σημείο που εμφανίζεται ένα «καινούργιο παιδί», μια άλλη ιδέα, ένα φως, μια διέξοδος, η ελπίδα μέσα από την πτώση των αξιών και την απογοήτευση, η αναγέννηση, που την καλεί να αναγεννηθεί σαν τον φοίνικα που αναγεννιέται από τις στάχτες του. Γιατί τι άλλο είναι η ζωή από αυτόν τον αγώνα της επιβίωσης και της αναγέννησης.

Σ’ ένα κείμενο τόσο άμεσο και πραγματικά βιωματικό που μας δίνει την εντύπωση ότι βλέπουμε μια γενιά επί σκηνής, ακούμε τις προσδοκίες της, τους ματαιωμένους αγώνες της, τα πάθη της, τα ξεφαντώματά της, τα κόμπλεξ της, τις εμμονές, τις προκαταλήψεις της, την απομυθοποιήσή της με μια ερμηνεία μαγική της Κάτιας Δανδουλάκη. Η ματιά της ενεργοποιούσε τον θεατή, του απευθυνόταν άμεσα όπως το κείμενο της παράστασης. Ζητούσε την δική του συμμετοχή, συναισθηματικό, αισθησιακά, με μνήμες αρωμάτων, όπως το Paco Rabanne, και εγκεφαλικά, ανακινώντας σε πολλούς μνήμες ακόμα ζωντανές.

Μια παράσταση τεκμήριο μιας εποχής, με μια εκπληκτική ερμηνεία με ωραίο λόγο και κίνηση.

Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ