Κριτική για την παράσταση "Το όνειρο ενός γελοίου"

Από την φοιτήτρια θεατρολογίας Μαριάνθη Πάρπου

Ο Θ. Κινδύνης με την αισθαντική του χροιά και με αρμονική κίνηση ερμηνεύει με μοναδικό τρόπο μέσα από μια δική του διασκευή, το έργο του Φ. Ντοστογιέφσκι "Το όνειρο ενός γελοίου", αφήνοντας το κοινό να χειροκροτεί αδιάκοπα και με το βλέμμα γεμάτο συναισθήματα και σκέψεις.

Η Α. Σ.Τζίμα με τη σκηνοθεσία της ταιριάζει αρμονικά την ερμηνεία και τη σκηνική παρουσία του ηθοποιού. Η επιλογή του μακιγιάζ προκαλεί τη σκέψη του θεατή να τρέξει και να σκεφτεί τους συμβολισμούς, που κρύβει σε συνάρτηση με τα λόγια, ενώ θα λέγαμε ότι δημιουργεί ένα προσωπείο, το οποίο σιγά σιγά αποκαλύπτει ο ηθοποιός, όσο εξελίσσεται το έργο.

Η μουσική είναι πρωτότυπη και διακριτική και δένει απόλυτα με την ατμόσφαιρα, που δημιουργεί ο λόγος και η κίνηση του ηθοποιού. Ο ίδιος δε διστάζει να παίξει και μόνος του μερικές νότες με μια μικρή φυσαρμόνικα την πιο κατάλληλη στιγμή της ερμηνείας του.

Τα βίντεο, που προβάλλονται πίσω ακριβώς από τον ηθοποιό την ώρα, που καταθέτει την ψυχή του δίνουν ζωντάνια και παραστατικότητα, δημιουργώντας ένα αίσθημα ανατριχίλας.

Αυτό όμως που συγκινεί πάνω απ’ όλα το θεατή είναι η αλήθεια αυτής της παράστασης. Η αλήθεια της εξαιρετικής ερμηνείας του ηθοποιού, που μπορεί να στέκεται απέναντι μας στη σκηνή, στην ουσία όμως βρίσκεται δίπλα μας. Και τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα του αγγίζουν τη σκέψη και την ψυχή μας, δίνοντας νόημα και τροφή για προβληματισμό. Το όνειρο ενός γελοίου, λοιπόν.

Μήπως τελικά δεν είναι και τόσο γελοίος και οι γελοίες σκέψεις του είναι οι πιο λογικές και νηφάλιες σκέψεις που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος για τον εαυτό του και για τους γύρω του μέσα στην κοινωνία που ζει;

Ο γελοίος άνθρωπος, που ενσαρκώνει ο ηθοποιός δεν είναι παρά ένας καθημερινός άνθρωπος, που μέσα στην κοινοτοπία του χαρακτήρα του προσπαθεί να συνομιλήσει με τον ίδιο του τον εαυτό, θέτοντάς του τα μεγάλα ερωτήματα της ύπαρξης του. Και μέσα στην προσπάθεια του αυτή, οι υπόλοιποι γύρω του είναι αόρατες μορφές, σκιές που είναι εκεί για να τον περιπαίζουν και να τον περιφρονούν.

Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Ντοστογιέφσκι με το συγγραφικά αξεπέραστο όνειρο του, τον ξυπνά από τις προσωπικές του οπτασίες, ανοίγοντας του τα μάτια στη ζωή, στην αληθινή ζωή, μακρυά από σκιές, επιζητώντας τη λύτρωση.

Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ