Από τον Κωνσταντίνο Πλατή
Το εμβληματικό αυτό έργο του Μένη Κουμανταρέα βραβεύτηκε το 1975 με το κρατικό βραβείο μυθιστορήματος.
Ο γλαφυρός τρόπος αφήγησης του συγγραφέα σε συνδυασμό με την πολύ καλή θεατρική διασκευή από τον Γιάννη Μπουραζάνα μεταφέρουν πολύ γρήγορα το θεατή αρκετά χρόνια πίσω χρονολογικά, σε μια εποχή που σχεδόν όλοι οι Έλληνες ένοιωθαν να ξημερώνουν μέρες γεμάτες ελπίδα, δηλαδή, μετά τη μεταπολίτευση. Την εποχή που σιγά-σιγά περάσαμε από την παραγωγή στην μεταπρατικότητα με τραγικές συνέπειες.
Ο ίδιος ο χώρος στον οποίο παίζεται η παράσταση, άλλωστε, το Θέατρο Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών εγκαταστάθηκε πάνω στα συντρίμμια παλιού εργοστασίου εκείνης της εποχής και είναι από τα λίγα, που αξιοποιήθηκε σωστά προς όφελος του πολιτισμού.
Ο σκηνοθέτης Άγγελος Χατζάς διαχειρίστηκε εξαιρετικά το ρυθμό και τις νατουραλιστικές ερμηνείες των τεσσάρων ταλαντούχων ηθοποιών.
Ο Άγγελος Χατζάς δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία, όντας ο απόλυτα δραματικός ήρωας του έργου και το βλέμμα του δεν αφήνει κανένα θεατή ασυγκίνητο.
Η Τζίνη Παπαδοπούλου καταφέρνει να συγκεντρώσει στο ρόλο της όλα τα στοιχεία της δυναμικής γυναίκας εκείνης της εποχής, η οποία στο τέλος εκφυλλίζεται, μένοντας απροστάτευτη από τη κοινωνία και τις επιλογές της.
Ο Γιάννης Στόλλας και ο Γιάννης Μπουραζάνας συνθέτουν ένα εξαιρετικό δίδυμο στη σκηνή με κωμικές στιγμές, που αποσυμφορίζουν το έντονα δραματικό ύφος του έργου όντας όμως και οι δύο, επίσης, τραγικοί χαρακτήρες με χαμηλότερο όμως πνευματικό υπόβαθρο .
Τα σκηνικά από τον Γιάννη Γκαρδιακό είναι προσεγμένα όπως και τα κουστούμια από τον Αλέξανδρο Κομπόγιωργα και σε συνδυασμό με τις εύστοχες μουσικές επιλογές και το χαμηλό φωτισμό δημιουργείται έντονα η ατμόσφαιρα της ξεφτισμένης πια εκείνης εποχής.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
