Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο Ροές η παράσταση "When we went electronic". Μια ανατρεπτική παράσταση, από το νεοϋρκέζικο «The Tanκ», ένα από τα επιδραστικότερα off-off θέατρα του Μανχάταν. Το έργο,“ When we went electronic”,, αποθεώθηκε από τα αμερικάνικα ΜΜΕ και παίχτηκε στο θέατρο ΡΟΕΣ για δύο μόνο παραστάσεις – στις 6 και 7 Νοεμβρίου- σε σκηνοθεσία της καλλιτεχνικής διευθύντριας του θεάτρου Meghan Finn.
«Πρόκειται για μια εφιαλτική οπτική της σεξουαλικής διαθεσιμότητας και των συνθηκών εργασίας. Μια σκληρή κριτική στην βλαβερή αρρενωπότητα. Ένα έργο που αγαπά την ίδια του την τερατώδη μορφή, μια διαδρομή γεμάτη παραμορφωτικούς καθρέφτες», έγραψαν οι The New York Times.
Αυτή η παράσταση απευθύνεται σε ένα κοινό ενός άλλου πλαισίου, διαφορετικού από αυτό της Ελλάδας. Η φρενίτιδα αυτή, ο εγκλωβισμός των κοριτσιών σε ένα δωμάτιο, ένα μαγαζί, φυλακισμένες εργαζόμενες που ξεσπούν με χρήση ναρκωτικών, με βία ενάντια στον εαυτό τους και η μια εναντίον της άλλης, αποδέκτες μια αλόγιστης βίας, προερχόμενης από εκείνες και από τους άντρες. Γυρνούν γύρω γύρω χωρίς λόγο, φωτογραφίζονται, αποκαλύπτουν τις ουλές τους, την πληγές τους, που δεν είναι μόνο επιδερμικές, αλλά αφορούν και στην ισορροπία τους την ψυχική και την συναισθηματική.
Αυτό το χάος όμως δεν άγγιξε καθόλου γιατί έλειπε ο λόγος, αποκύημα μιας άλλης εμβάθυνσης και το όλο θέαμα μάλλον κούρασε παρά προβλημάτισε.
Αυτό το διάσημο διαδραστικό θέαμα, ακόμα μια φορά έπεισε ότι στην Ελλάδα έχουμε πολύ καλό θέατρο, με σωστές επιλογές κειμένων και δημιουργία σκέψης και δράσης. Οι ερμηνείες των δυο κοριτσιών της Μάντελιν Ρόμπινσον ( Μπρίτανι) και Ντρίτα Καμπάσι (Μπέτανι ), στο ρόλο των κοριτσσιών «Made in USA», νεαρών μοντέλων της American Apparel, ήταν εξαιρετική αλλά δεν είχε έρεισμα σε δομημένο λόγο και κυρίως σε κατασταλαγμένο προβληματισμό.
Ήταν εμφανές ότι επρόκειτο για αυτοσχεδιασμό ή μάλλον άσκηση που κατέληξε σε παράσταση σχετικά με το θάνατο του ανθρώπου και την επικράτηση της τεχνολογίας, του χρήματος, του ανερμάτιστου καπιταλισμού και της έλλειψης αξιών και αξιοπρέπειας. Έτσι προέκυψε το δέρμα μέσα στο νύχι της μιας κοπέλας, ή το προφυλακτικό στα μαλλιά της, ή η κρίση πόνου στο άκουσμα της λέξης «ηλεκτρονική»
Οι φωτισμοί της Σάρα Τζόνστον ήταν εμπνευσμένοι από τον αμερικανό μινιμαλιστικό καλλιτέχνη Νταν Φλάβιν (που εμπνέεται από εμπορικά φωτιστικά φθορισμού), τα τραγούδια, τα οποία έχει γιοροπόπ επιρροές, υπογράφει η Σάρα Καγκιανέζε μαζί με τη συγγραφέα του έργου Κέιτλιν Σέιλορ Στίβενς.
Μια παράσταση που μάλλον άφησε αδιάφορο το ελληνικό κοινό.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
