Από την θεατρολόγο Μαρινέλλα Φρουζάκη
Στη “Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων”, τα κείμενα και οι χαρακτήρες του αγαπημένου σκιτσογράφου ζωντανεύουν, σχολιάζοντας με λιτό αλλά καυστικό τρόπο την καθημερινότητα του σύγχρονου Έλληνα, τις ανθρώπινες σχέσεις, τους φόβους, τους πόθους και τις μεταφυσικές του ανησυχίες. Μια παράσταση που απευθύνεται με τόλμη σε όλους όσοι αγαπούν τον ΑΡΚΑ και δε φοβούνται να κοιτάξουν με σαρκασμό το πρόσωπό τους στον καθρέφτη.
Το θέατρο Σημείο, καθώς δεν το είχα επισκεφτεί ξανά, είναι ένας πολύ ζεστός και φιλόξενος χώρος, όπου ήδη από το ταμείο και το φουαγιέ σε υποδέχεται ένα φιλικό κλίμα και νιώθεις μέλος μιας ατμόσφαιρας πιο οικογενειακής. Η σκηνή ευρύχωρη και οι θέσεις άνετες, απολαμβάνοντας άνετη οπτική και από τις 3 πλευρές της, μολονότι εμείς καθόμασταν στο πλάι.
Κείμενα γνωστά και πολυδιαβασμένα, τα έργα του Αρκά, δεν είναι εύκολο να γίνουν αντικείμενο νέων, πραγματικά καινοτόμων αναγνώσεων. Αυτό το κατόρθωσε, ωστόσο, ο Δημήτρης Αγοράς, και οι συνεργάτες του, τεχνουργώντας, με ακρίβεια και δύναμη, μια σκηνική εκδοχή που θα αποτελεί πλέον νομίζω σημείο αναφοράς.
Η διασκευή των κειμένων, καθώς και η σκηνοθεσία, ανήκουν στον ίδιο, ο οποίος συμμετείχε και στα σκηνικά, σε συνεργασία με την Μαρία Κακάρογλου. Βρήκα απείρως γοητευτική όλη τη σύλληψη της παράστασης. Εξαιρετικές ήταν οι φωτιστικές επιλογές του Anti Steve, μου άρεσαν πολύ οι λεπτομέρειες, τα μικρά φωτιστικά στον τοίχο, καθώς και η νέον επιγραφή.
Καθοριστικό στοιχείο ταυτότητας και επίκεντρο του σκηνικού χώρου, δύο ξύλινα πολυμορφικά κουτιά, που επιτελούσαν διάφορους σκηνικούς ρόλους, και μεταμορφώνονταν απόλυτα πειστικά, άλλοτε σε πιάνο, κι άλλοτε σε κομμωτήριο. Μου άρεσε πολύ σκηνοθετικά η προσθήκη της σκακιέρας, όπως και το σύννεφο ως σκηνικό αντικείμενο, καθώς παρέπεμπαν σε χαρακτηριστικές εικόνες του Αρκά, που με ταξίδεψαν ευχάριστα.
Τα κοστούμια της Κωνσταντινιάς Βαφειάδου ήταν πολύ χαρακτηριστικά και αντιπροσωπευτικά των ηρώων και των σκίτσων του Αρκά, όπως ακριβώς θα τα είχα εικονοποιήσει κι εγώ, ξεχωρίζοντας το κοστούμι του ποντικού και της γιαγιάς. Ωστόσο, αυτά του Καστράτο και της Λουκρητίας τα βρήκα λίγο περισσότερο «πομπώδη» από όσο θα ήθελα, με τα γούνινα καπέλα, και το κίτρινο αδιάβροχο από Τη Ζωή Μετά δε με οδηγούσε σε κάποιο συνειρμό, αλλά, παρ’ όλ’ αυτά, ενσωματώθηκαν με επιτυχία στη ροή του έργου. Επίσης, οι κομμώσεις του Γιώργου Νικολαΐδη φώτισαν με επιτυχία τα πρόσωπα των ηρώων.
Το σώμα των ηθοποιών, ως φυσικά μηχανή παραγωγής ενέργειας, διαδραμάτιζε εξίσου κεντρικό ρόλο με το ευφυές κείμενο, αναδεικνύοντας στο έπακρο τη δυναμική των ελάχιστων σκηνικών αντικειμένων. Οι ερμηνείες ήταν στο σύνολό τους εξαιρετικές (Δημήτρης Αγοράς, Έλενα Αρβανίτη, Δημήτρης Κανέλλος, Στέφανος Κοσμίδης, Χαρά Τσιτομενέα) ερμηνεύοντας με τρόπο απλό και πειστικό όλες τις σκηνές, με ερμηνευτική επάρκεια, άρτια υποκριτικά μέσα και ιδιαίτερη ευστοχία και μεστότητα, θα ξεχωρίσω κατά τι αυτή της Μαρίας Μπαλούτσου και του Αλέξη Βιδαλάκη, οι οποίοι υπέδειξαν εκπληκτικό έλεγχο εκφραστικών μέσων και ακαταμάχητο μαγνητισμό. Σε όλο αυτό το μαγευτικό σύνολο, νομίζω ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο η αναγνωρίσιμη κινησιολογία της Αντιγόνης Γύρα, που πάντα με γοητεύει, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο τα εκφραστικά μέσα του κάθε ηθοποιού. Σημαντικός αρωγός σε αυτό το έργο ήταν και ο γρήγορος ρυθμός του έργου, στον οποίο συνέδραμε ουσιαστικά και η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μάνου Αντωνιάδη, με αποκορύφωμα τις στιγμές του χορού, οι οποίες έδεναν πλαισιώνοντας μελωδικά τις σκηνές του έργου.
Από τις διάφορες θεατρικά ερεθιστικές στιγμές της παράστασης, θα ξεχωρίσω τη διονυσιακή σύζευξη του τραγικού και του κωμικού, στην τελευταία σκηνή του σπουργίτη, και στον υπέροχο μονόλογο του μικρού σπουργιτιού, που με συνεπήρε θεατρικά, και με πήρε μαζί του και μετά το τέλος της παράστασης… Ιδιαίτερες, επίσης, πινελιές, στην παράσταση, ήταν και η παραπομπή στον βωβό κινηματογράφο (που προσωπικά λατρεύω και κινηματογραφικά, αλλά και πάντα θεατρικά) αλλά και η χρήση των πλακάτ στο τέλος, που χάρισε μια ευφυέστατη μπρεχτική νότα. Ακόμη και στην τελική υπόκλιση, οι ηθοποιοί διατήρησαν στοιχεία του χαρακτήρα που υποδύονταν, εξατομικεύοντας καθέναν, γεγονός που τονίζει το πόσο προσεγμένη είναι αυτή η δουλειά σε κάθε της λεπτομέρεια.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
