Κριτική για την παράσταση «Ο ήχος του όπλου»

Από τη Νατάσα Βέλλιου

Το θέατρο “Altera Pars” φιλοξενεί τη παράσταση «Ο ήχος του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη. Ένα έργο τόσο πολυπρισματικό όσο και επίκαιρο που αν και γραμμένο το 1987 δεν παύει να θυμίζει με έναν ιλαροτραγικό τρόπο το σήμερα.

Εκλογές 1985...εκλογές 2015. Τα πρόσωπα άλλαξαν όχι όμως οι καταστάσεις. Στη παράσταση ακούγονται συνθήματα της εκλογικής περιόδου του 2015 και αποσπάσματα από την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα καταφέρνοντας έτσι ο σκηνοθέτης να δώσει πολιτικό στίγμα και πολιτική υπόσταση στη παράσταση. Μέσα στη δίνη των πολιτικών γεγονότων συναντούμε χαρακτήρες που συγκρούονται τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Ο Μιχάλης, που είναι φοιτητής, συζεί με τη Φανή μια νεαρή εργαζόμενη γυναίκα και τον αδελφό της το Γιάννη. Ο Μιχάλης ψυχικά κουρασμένος επιθυμεί τη φυγή και γι’αυτό αποφασίζει να φύγει στην Αμερική. Η Φανή ακροβατόντας ανάμεσα στην θέλησή της για συντροφικότητα και την επιθυμία αυτοεξάρτησης συγκρούεται ιδεολογικά με τον ίδιο της τον εαυτό με αποτέλεσμα την αδιαφορία της για τα εξωτερικά ερεθείσματα του κοινωνικού της χώρου. Ο 16χρονος Γιάννης από την άλλη πλευρά εισπράττει την αδιαφορία του κοινωνικού του περίγυρου εξωτερικεύοντας την ως οργή που αγγίζει πολλά επίπεδα. Παράλληλα εμπλέκεται σε μια υπόθεση με ένα παράνομο όπλο, πράγμα που περιπλέκει τα πράγματα. Το Μιχάλη και τη Φανή αποφασίζει να να επισκεφθεί η Κάτια, η μητέρα του Μιχάλη. Η Κάτια είναι μια δυναμική γυναίκα ταυτόχρονα όμως εξαντλημένη ψυχικά από το γάμο και την οικογένειά της, γεγονός το οποίο λειτουργεί καταλυτικά για εκείνη...

Ο δυνατός λόγος του κειμένου, η υποκριτική των ηθοποιών αλλά και η σκηνοθεσία συντέλεσαν ώστε να δημιουργηθεί μια παράσταση με αισθητική και κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο. Οι ερμηνείες ανέδειξαν με γλαφυρότητα τον εσωτερικό κόσμο των ηρώων εισάγοντας και τον ίδιο το θεατή σε μια προβληματική η οποία δε σχετίζεται αποκλειστικά με τον δικό του εσωτερικό κόσμο αλλά και με το κοινωνικό χώρο που ζει και δρα. Για την ερμηνεία της επίσης ξεχώρισε η Μίνα Χειμώνα στο ρόλο της ως Κάτια. Η «μαστοριά» βέβαια ήταν η επιλογή του σκηνοθέτη να ταξιδέψει τη παράσταση 30 χρόνια μετά και να την προσαρμόσει στα σημερινά δεδομένα αποδεικνύοντας πως η καλλιτεχνική δημιουγία δεν είναι ξέχωρη από τη κοινωνία αλλά στενά συνδεδεμένη μαζί της!

Επιπλέον, η διπλή διάρθρωση της σκηνής, με τη βοήθεια του πάνω πατώματος, πραγμάτωσε την πολλαπλότητα του χώρου. Το σπίτι του Μιχάλη και της Φανής, η γκαρσονιέρα και ο χώρος που διεξήχθη το γλέντι επιβεβαιώνουν το παραπάνω γεγονός δίνοντας παράλληλα την αίσθηση αυτή και στον θεατή. Σ’αυτό βοήθησαν και οι φωτισμοί. Ειδικότερα με τη βόθεια των φωτισμών αποδόθηκαν με τρόπο συμβολιστικό οι εξωτερικοί χώροι. Όσο για την ενδυματολογία ήταν σύγχρονη, προσεγμένη και απέδωσε με ενάργεια την ηλικία αλλά και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των πρωταγωνιστών.

Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ