Ο Ζαν Ανούιγ ονομάζει τον ρόλο μου Χορό και με αρκετό χιούμορ , αφού χορός σημαίνει για εμάς μια ομάδα ανθρώπων, μας στέλνει αμέσως το μήνυμά του, πως αυτός ο μονοπρόσωπος Χορός, αυτός ο αφηγητής που προλογίζει την Αντιγόνη του, που παρουσιάζει τα πρόσωπα, σχολιάζει, εκτιμά και κάποια στιγμή παρεμβαίνει, αυτός ο λάτρης της τραγωδίας, είναι κι αυτός ένας θεατής, ένας που χρόνια τώρα παρακολουθεί την τραγωδία του Σοφοκλή και αποφασίζει κάποτε να την πει με τον δικό του τρόπο, περίπου όπως ο Ανούιγ δηλαδή.
Ταυτόχρονα ο αφηγητής -Χορός μιλώντας στην πλατεία, στο κοινό μ έναν τρόπο τους δένει μαζί του σε ένα σώμα χορού , "εμείς , τους λέει, που κοιτάζουμε την Αντιγόνη ατάραχοι εντελώς, εμείς που δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πεθάνουμε απόψε ", γίνεται δηλαδή ο κορυφαίος του "Χορού" των θεατών που μαζί του θα παραστούν και θ απολαύσουν!!! την διαδρομή των ηρώων προς την τραγωδία τους.
Η Ελένη Ευθυμίου, η σκηνοθέτις μας έδωσε στον ρόλο και το πρόσωπο μιας καθημερινότητας, με τα χαρακτηριστικά αυτού του ιδιότυπου παλατιού- νοσοκομείου, γηροκομείου ακόμη και νεκροτομείου της Θήβας. Ενας θυρωρός, παρατηρητής και νοσοκόμος, ένας "ψεκαστής αρωμάτων" κόντρα στην δυσωδία των πτωμάτων που συνεχώς αυξάνονται, ένας χειριστής ανεμιστήρων και τελικά ένας ακόμη νεκρός τραγουδιστής του έρωτα, ένα ηλικιωμένο παιδί που ακούει τα αρκουδάκια να μιλάνε όταν κλείνει το φως.
Αυτός είναι ο ρόλος μου σε λίγες γραμμές και τον υπηρετώ, τον απολαμβάνω να πω με πάθος.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
