Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Πλατής
Τον Τσίου τον ρώτησες αν θέλει να ανέβει στο σανίδι;
Θα ήθελε να νοιώσει σπουδαίος και στο κέντρο της προσοχής. Να πει σε όλους την ιστορία του. Δεν τον ρώτησα αλλά αυτό νομίζω ότι θέλει.
Θα βγούνε φράγκα αυτή τη φορά; Αν ναι τι θα τα κάνεις;
Από τον Τσίου..., έβγαλα φράγκα. Κέρδισα το 2006 δυο κρατικά βραβεία κάτι λιγότερο από τριάντα χιλιάδες ευρώ. Ένα σοβαρό ποσό που μου επέτρεψε να μην εργάζομαι για δυο χρόνια και να έχω και ένα μικρό κεφάλαιο κίνησης. Τόσο χρειάστηκε για να ετοιμάσω και να ολοκληρώσω την δεύτερη ταινία μου. Έβγαλα τότε φράγκα και τα έκανα μια ακόμα ταινία. Δεν εννοώ ότι γυρίστηκε με τα χρήματα των βραβείων, αλλά ότι είχα χρόνο να ασχοληθώ μόνο με την δεύτερη ταινία μου, για πολλές ώρες κάθε μέρα, με πληρωμένους λογαριασμούς και ψυγείο γεμάτο. Από τον Τσίου λοιπόν πήρα φράγκα. Και από επόμενες δουλειές που έκανα τον εξαργύρωσα τον Τσίου. Και άλλοι που έπαιξαν στον Τσίου τον εξαργύρωσαν. Όσοι μαζευόμαστε σήμερα πια για να το κάνουμε, δεν το κάνουμε για τα φράγκα λοιπόν. Προφανώς θα πληρωθούμε, αλλά το κίνητρό μας είναι οι εμπειρίες που θα ζήσουμε εκείνες τις μέρες του καλοκαιριού που θα ετοιμάζουμε το ΤσίουLive, η εμπειρία να το παίξουμε μπροστά σε πολύ κόσμο και τα πάρτυ που θα ακολουθούν την κάθε παράσταση... Και κάτι τέτοιες μοναδικές στιγμές δεν αγοράζονται. Πόσες φορές στην ζωή μου θα ζήσω να παίξω ζωντανά την ταινία που γύρισα πριν δεκαεφτά χρόνια; Και σε πόσους μπορεί να συμβεί αυτό; Πάμε να ζήσουμε κάτι μοναδικό έχοντας την γνώση ότι είναι μοναδικό, με βασικό στόχο να το απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Εύχομαι να συμπαρασύρουμε το κοινό σε αυτόν τον χορό των συναισθημάτων μας χαρίζοντας του μια μοναδική εμπειρία.
Τότε, υποθέτω, είχες μηδενικό άγχος, μπροστά στην αποτυχία. Τώρα ισχύει το ίδιο;
Καθόλου μηδενικό άγχος δεν είχα τότε. Ήθελα πολύ να κάνω το καλύτερο που μπορούσα. Η προηγούμενη μου κινηματογραφική απόπειρά, ήταν μια μικρού μήκους που αποκήρυξα μόλις την μόνταρα. Την είδε μόνο ο οπερατερ-φωτογράφος που την γυρίσαμε και κανείς άλλος. Ούτε οι ηθοποιοί που είχα ταράξει στις πρόβες για μήνες πριν το γύρισμα. Και λίγο μετά από αυτό, δοκιμάζω να κάνω μεγάλου μήκους χωρίς καθόλου λεφτά. Λες να μην είχα άγχος;
Σήμερα πάλι έχω άγχος. Για άλλους λόγους. Θέλω να παρουσιάσουμε κάτι που να είναι εμπειρία για τον θεατή. Να λέει: “Ήμουν εκεί, το έζησα...”
Το στοίχημα είναι μεγάλο και το επίπεδο δυσκολίας ψηλό.
Πάντα πίστευα ότι η θεατρική μεταφορά μια ταινίας ήταν χαμένη υπόθεση.
Το σινεμά ως μέσο είναι ανώτερο και η σύγκριση άνιση. Σχεδόν κορόιδευα αυτούς που το έκαναν. Είδες πως έρχονται τα πράγματα καμιά φορά; Τώρα θα το κάνω και μάλιστα με ταινία μου.
Θα το κάνω έχοντας την γνώση ότι θα κάνουμε κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, γι’ αυτό θα είναι δύσκολη δουλειά, σε χώρο ιδιαίτερο και πολύ μεγάλο, που δεν παρουσιάζονται αντίστοιχα θεάματα, με πολύ ζέστη και τις μέρες των παραστάσεων όταν η Αθήνα θα είναι άδεια. Όλο αυτά είναι αγχωτικά. Από την άλλη όμως υπάρχει μια ομάδα ταλαντούχων ανθρώπων που θέλουν να ξαναβρεθούν μετά από χρόνια, για να το ζήσουν και να εκφραστούν κι αυτό ξεπερνά την κάθε αντικειμενική δυσκολία και σε συνδυασμό με τους παραγωγούς που εμπνεύστηκαν και στηρίζουν το εγχείρημα, έχουμε το μίγμα που έχει τις προδιαγραφές για να γράψει ιστορία φέτος τον δεκαπένταύγουστο.
Το θεατρικό θα παίρνει θέση απέναντι στις τωρινές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες ή θα είναι περισσότερο μια ρετροσπεκτίβα;
Αν θέλω να πω κάτι άλλο σαν δημιουργός μπορώ να κάνω ένα άλλο έργο και να πω ότι θέλω. Από το 2006 που προβλήθηκε για πρώτη φορά ο Τσίου... μέχρι σήμερα έχω κάνει διάφορα πράγματα σαν δημιουργός και σε όλα έλεγα ότι ήθελα και με τον τρόπο που το ήθελα... Στο Τσίου...Live Δεν θα υπάρξουν αλλαγές. Δεν έχω το δικαίωμα να αλλάξω κάτι από την ταινία. Έτσι πιστεύω. Αυτή θα έρθει να δει ο κόσμος, γιατί αυτή γνώρισε και αγάπησε. Θα την δει όλη, θα δει και ακούσει όλες τις αγαπημένες του ατάκες, συν κάποιες προσθήκες. Έκπληξη...
Οι μεγάλοι ήρωες συνήθως δεν έχουν καλό τέλος και ο Τσίου, αν και είναι μεγάλος ήρωας, υπό την έννοια ότι κατάφερε να αποχαρακτηρίσει ανθρώπους του περιθωρίου, είχε καλό τέλος. Υπάρχει περίπτωση να αλλάξει αυτό στο θεατρικό;
Όχι δεν υπάρχει περίπτωση. Καμία αλλαγή δεν θα γίνει. Το εξηγώ πιο πάνω.
Η χρήση ναρκωτικών είναι ένας τρόπος έμπνευσης;
Για κάποιους καλλιτέχνες ήταν. Τουλάχιστον για κάποια στιγμή της καριέρας τους.
Βλέπουμε να δίνονται επιχορηγήσεις για ταινίες και γενικότερα το ελληνικό σινεμά, μάλλον, εξελίσσεται, οπότε προκύπτει το εξής ερώτημα. Καινούργια ταινία πότε ρε Μάκη;
Οι ταινίες είναι πολύ κουραστικά έργα. Για να μπει κανείς σε τέτοια διαδικασία πρέπει να καταθέσει πολλά πράγματα εκτός από πολύ χρόνο και πολύ κόπο. Αν δεν είναι βαθύτερη ανάγκη του δημιουργού δεν αντιμετωπίζονται και δεν τολμάει καν να το σκεφτεί να προχωρήσει. Μιλάω σαν ανεξάρτητος δημιουργός που ποτέ δεν είχα κρατική βοήθεια σε χρηματοδότηση για ταινία μου.
Με αυτές τις συνθήκες λοιπόν για να κάνω ταινία, θα πρέπει να χάσω τον ύπνο μου από την ανάγκη να γίνει. Να “φάω την πετριά”. Έτσι έκανα τις άλλες. Το ήθελα πολύ. Το σκεφτόμουν συνέχεια. Τώρα νοιώθω ότι δεν έχω κίνητρο. Καινούρια ταινία λοιπόν, όταν προκύψει βαθύτερη ανάγκη.
Αν δε σε βρούμε στην Ομόνοια που μπορούμε να σε αναζητήσουμε;
Το Αμαξοστάσιο είναι στο Γκάζι, μένω στο Μοναστηράκι, το Τεχνουργείο είναι στο Μεταξουργείο και το θέατρο που παίζω είναι στον Κεραμεικό. Βάλε και τα Εξάρχεια για ιστορικούς λόγους και σου έφτιαξα έναν χάρτη για το που θα με βρείτε αν με αναζητήσετε.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
