Συγγραφέας: Mike Bartlett
Μετάφραση: Χρήστος Νικολόπουλος
Σκηνοθέτης: Πέμη Ζούνη
Ερμηνεύουν: Αγγελική Παρδαλίδου, Αναστασία Χαριτίδου
Περιγραφή
Στο κοντινό μέλλον, στο γραφείο μιας πολυεθνικής εταιρίας εργάζεται η μάνατζερ και η νέα, φέρελπις υπάλληλός της. Το περιβάλλον είναι ήσυχο και φιλικό. Ζητούμενο είναι η «ασφάλεια», αλλά και η «δικαιοσύνη», με τους κανόνες επικοινωνίας να επιτάσσουν ευγένεια και ακριβολογία, ενίοτε με χιούμορ... Σε ένα πολύ κοντινό μέλλον (ή μήπως έγινε ήδη παρόν;) κάποιες έννοιες μετακινούνται ανεπαισθήτως και οδηγούν στον εφιάλτη. Έννοιες όπως: Δικαίωμα και Ελευθερία. Έννοιες, που αν μη τι άλλο, στο παρόν αυτής της εποχής είναι ιδιαίτερα φορτισμένες για το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου.
Περισσότερα
Λόγω συγκινητικής προσέλευσης του κόσμου, παίρνει παράταση!!!
Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΡΔΑΛΙΔΟΥ και ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΧΑΡΙΤΙΔΟΥ αψηφούν τις αντίξοες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες και γενναία αναλαμβάνουν να ανεβάσουν το έργο “Contractions” που έγραψε ο Βρετανός ΜΑΙΚ ΜΠΑΡΤΛΕΤ. Στο πλευρό τους η ΠΕΜΗ ΖΟΥΝΗ, που αποδεικνύει έμπρακτα τη στήριξή της σε νέους, ταλαντούχους καλλιτέχνες καθώς υπογράφει τη σκηνοθεσία και τη διδασκαλία ρόλων. Ο βραβευμένος συγγραφέας γράφει το “Contractions” το 2008 αναρωτώμενος «Τι κοινωνία κυοφορούμε;», θέλοντας να περιγράψει τη διαδικασία της απόλυτης σύνθλιψης της ανθρώπινης υπόστασης. Η Αγγελική Παρδαλίδου υποδύεται την Έμμα, τη δυναμική υπάλληλο μιας πολυεθνικής εταιρείας και η Αναστασία Χαριτίδου, τη, δίχως όνομα ,απρόσωπη μάνατζερ.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Ο πολυβραβευμένος Μάικ Μπάρτλετ (Mike Bartlett, 1980-) έχει τιμηθεί τρεις φορές με το βραβείο Lawrence Olivier, έχει κερδίσει το Old Vic New Voices award και το Writer's Guild Tinniswood and Imison, ενώ έχει προταθεί για το σύνολο του έργου του και για Bafta. Έργα του παρουσιάζονται συνεχώς στο Εθνικό και στο Βασιλικό Θέατρο της Αγγλίας, καθώς επίσης μεταφράζονται και παρουσιάζονται σε όλον τον κόσμο. Το “Contractions” πρωτοπαρουσιάστηκε στο Royal Court Theater του Λονδίνου το 2008.
ΣΥΝΟΨΗ
Μια οξυδερκής, βαθιά και σκληρή ματιά πάνω στη σταθερή έκπτωση του ανθρώπινου είδους. Η ιστορία, ο χώρος και ο χρόνος πολύ καθαρά: το γραφείο μιας πολυεθνικής εταιρείας. Δύο πρόσωπα: η νεαρή υπάλληλος και η μάνατζέρ της. Η αφορμή: ένα από τα άρθρα του συμβολαίου, το οποίο δεσμεύει τους υπαλλήλους. Για κάμποσες σκηνές, το χιούμορ και η φιλική ατμόσφαιρα σε ξεγελάνε ευχάριστα. Μετά, αρχίζεις να αισθάνεσαι άβολα, αναποφάσιστος για το αν θέλεις να γελάσεις ή να θυμώσεις. Ακολουθεί το ξεδίπλωμα της αμείλικτης ματιάς του συγγραφέα και η ιλιγγιώδης κάθοδος προς ένα τέλος χωρίς κάθαρση, με έντονη την αίσθηση πνιγμού. Ο πυρήνας: το τέρας που έχουμε θρέψει. Η ολοφάνερη καταστρατήγηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων – με την υπογραφή μας. Εντέλει η σύνθλιψη της προσωπικότητάς μας στο όνομα του χρήματος."
ΣΥΝΤΟΜΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ:
Αναστασία Χαριτίδου είναι ηθοποιός, εμψυχώτρια, νηπιαγωγός και παιδαγωγός. Για πάνω από δέκα χρόνια δραστηριοποιείται και εξελίσσεται σε αυτούς τους τομείς με παράλληλες σπουδές στα αντικείμενα της παιδαγωγικής και του θεάτρου. Οι γνώσεις της εμπλουτίζονται από πληθώρα σεμιναρίων, προσωπική ενασχόληση, αγάπη και σεβασμό στην παιδική -και όχι μόνο- προσωπικότητα και διάθεση κατανόησης του κόσμου γύρω και μέσα της. Έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις σε Ελλάδα, Αίγυπτο και Ισπανία και σε καλλιτεχνικές δράσεις και σεμινάρια σε Φιλανδία, Γερμανία, Ιταλία και Πορτογαλία. Έχει συντονίσει θεατροπαιδαγωγικές δραστηριότητες σε συνεργασία με νηπιαγωγεία, κατασκηνώσεις, φεστιβάλ και θεατρικούς οργανισμούς στην Ελλάδα, ιδρύματα, συλλόγους και οργανισμούς στα πλαίσια προγραμμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα Κανάρια Νησιά.
Η Αγγελική Παρδαλίδου είναι ηθοποιός, εμψυχώτρια και ηλεκτρολόγος μηχανικός και μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών! Έχει σπουδάσει κλασσικό τραγούδι, musical και έχει ασχοληθεί με το σύγχρονο χορό και το tango. Έχει παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων με Έλληνες και ξένους εισηγητές. Εργάζεται στο θέατρο και στον κινηματογράφο από το 2007 και έχει πάρει μέρος (εκτός άλλων) στους Δαίμονες σε σκην. Γ. Κακλέα, στο Shopping and Fucking σε σκην. Β. Μπισμπίκη. Για τη συμμετοχή αυτή ήταν υποψήφια για βραβείο ερμηνείας, παίζοντας ένα 14χρονο αγόρι. Έχει εργαστεί ως entertainer και περφόρμερ στην Ίμπιζα της Ισπανίας συμμετέχοντας καθημερινά σε παραστάσεις musical. Συμμετείχε ως performer στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων "Αθήνα 2004" υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δ. Παπαϊωάννου.
"Δύσκολη διδασκαλία των ρόλων και πολύ επιτυχής. Υπέροχες ερμηνείες, εξαιρετική μουσική που επέτεινε το εφιαλτικό καθεστώς της εργασίας σε μια σύγχρονη εποχή σε μια πολυεθνική εταιρία. Η πραγματικότητα δεν απέχει πολύ ειδικά με τον φόβο της απόλυσης και τη δυσκολία εύρεσης εργασίας. Οι άνθρωποι όμηροι ενός απρόσωπου και γιγάντιου συστήματος, που τρέφεται από τις σάρκες τους στην κυριολεξία. " Μ. Μαρή
-See more at: http://www.theatromania.gr/kritiki-gia-tin-parastasi-contr…/
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Χρήστος Νικολόπουλος.
ΣΚΗΝΙΚΑ – ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Ιωάννα Τιμοθεάδου
ΜΟΥΣΙΚΗ: Κωνσταντίνος Παγιάτης
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΙΣΜΩΝ: Βασίλης Κλωτσοτήρας
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Νικολέττα Γιαννούλη
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ TRAILER: Αντώνης Σωτηρόπουλος
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΑΦΙΣΑΣ: Αλεξανδροσ βενιερησ
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Αγγελικη παρδαλιδου
ΧΤΕΝΙΣΜΑΤΑ: Κωνσταντίνος Σαββάκης
ΜΑΚΙΓΙΑΖ: Πέννυ Λυκούδη
ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Σίσσυ Ιγνατίδου
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Mangola Productions
ΕΠΙΣΗΜΗ FB PAGE: https://www.facebook.com/contractionsbartlett
Εξαιρετική παράσταση, σύγχρονη, επίκαιρη και με υπέροχες ερμηνείες! Πολλά συγχαρητήρια!
CONTRACTIONS
Αυλαία για την παράσταση CONTRACTIONS στο θέατρο Αλκμήνη στις 20/04/2016. Ένα έργο ρεαλιστικό, σκληρό που αντανακλά ανατριχιαστικά τον τρόμο της επαγγελματικής ανυπαρξίας, την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, τον ψυχικό ακρωτηριασμό, τη συρρίκνωση της ανθρώπινης υπόστασης, τη σύνθλιψη της ελευθερίας.
Δύο γυναίκες- η μάνατζερ και η υπάλληλος Έμμα- στο μίνιμαλ σκηνικό του γραφείου μιας απρόσωπης πολυεθνικής εταιρείας. Κάμποσες σκηνές με αφορμή τον όρο του επαγγελματικού συμβολαίου, ο οποίος απαγορεύει ρητά τη σύναψη ρομαντικών και σεξουαλικών σχέσεων με συναδέλφους....κάτι τέτοιο θα έχει αντίκτυπο στις πωλήσεις. Η Έμμα καλείται συνεχώς σε απολογισμούς και συναντήσεις με τη μάνατζερ. Οι κάμερες καταγράφουν και την παραμικρή λεπτομέρεια στους χώρους της εργασίας...η μάνατζερ είναι διαρκώς ενημερωμένη για όλα. Της ζητείται να θυσιάσει την προσωπική της ευτυχία στο βωμό του χρήματος για το καλό της εταιρείας. Της ασκείται φοβερή ψυχολογική πίεση, τα όριά της δοκιμάζονται μέχρι που επέρχεται η εκμηδένιση, η συρρίκνωση, η συναισθηματική λοβοτομή, η απενεργοποίηση των συναισθηματικών λειτουργιών της ψυχής και του εγκεφάλου της. Η φιλική ατμόσφαιρα και το χιούμορ διαδέχονται με ιλιγγιώδη ρυθμό την απάνθρωπη, ανελέητη, απρόσωπη, ωμή αντιμετώπιση των εταιρειών προς τους υπαλλήλους-εργαλεία.
Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα, μια no-breath παράσταση με ένταση, γρήγορες εναλλαγές σκηνών, πολύ καλή σκηνοθεσία της Πέμης Ζούνη, καταπληκτική μουσική και φωτισμό που εντείνει το εφιαλτικό καθεστώς.
Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστριών καθηλωτικές και ουσιώδεις...Η μάνατζερ, Αναστασία Χαριτίδου, είναι ένα εκτελεστικό όργανο, ένας άνθρωπος ρομπότ χωρίς αισθήματα, αυστηρή, ανέκφραστη, απρόσωπη που νοιάζεται μόνο για το καλό της εταιρείας. Στην αντίπερα όχθη, η Έμμα, Αγγελική Παρδαλίδου, είναι ανθρώπινη, γλυκιά, τρυφερή, υπομονετική, κάποιες φορές ειρωνική, η οποία εκρήγνυται, φτάνει στον απόλυτο ξεπεσμό, φεύγει εκτός ελέγχου και στο τέλος συμμορφώνεται και ευνουχίζεται σύμφωνα με τους κανονισμούς της εταιρείας.
Φεύγοντας από το θέατρο, εύχεσαι όλα αυτά να είναι απλώς φανταστικά...όμως συνειδητοποιείς ότι είναι η νέα επαγγελματική πραγματικότητα....και το στομάχι σου σφίγγεται και έχεις τροφή για σκέψη και προβληματισμό για τις επόμενες μέρες....!!!!!
Έντεχνη και διδακτική παράσταση! Απευκταίο και συγχρόνως πολύ κοντινό μέλλον για όλους τους μισθωτούς (ίσως κι όχι μόνο) σε ένα περιβάλλον που κυριαρχούν η οικονομική και εργασιακή ανασφάλεια! Οι δύο ηθοποιοί με μόνη την ερμηνεία τους και την άριστη εκφραστικότητά τους, απέδωσαν ρεαλιστικά και δια του σχήματος της υπερβολής του σεναρίου σε συνδυασμό με άρτια σκηνοθεσία, το "καθεστώς" του απρόσωπου και συστημικού εργασιακού περιβάλλοντος όπου η ελευθερία και η αυτοδιάθεση αναιρούνται από νομικές δεσμεύσεις προς όφελος του "εργοδότη". Αναδεικνύεται η διαδικασία διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού ως επί της ουσίας στυγνή χειραγώγηση. Η ανθρώπινη υπόσταση περιορίζεται στο ρόλο του παραγωγικού και μόνο υπαλλήλου, του οποίου κάμπτονται τελικά, όλες οι αντιστάσεις, σε μια άνιση αναμέτρηση!!!
Μια πολύ ωραία και ιδιαίτερη παράσταση! Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση!
Ήταν μια ιδιαίτερη παράσταση και επίκαιρη όσο ποτέ.Συγχαρητήρια στις ηθοποιούς για την εξαιρετική τους ερμηνεία!
Θεατρομάνια ευχαριστώ πολύ!
Την συγκεκριμένη παράσταση ήθελα πολύ να το δω γιατί πρώτα και κύρια ότι παράσταση ανεβαίνει στο Θέατρο Αλκμήνη είναι εγγύηση. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε...Πέραν του ότι το κείμενο είναι επίκαιρο και μπορεί κανείς να το προβάλλει στην δική του καθημερινότητα βλέποντας προφανώς πέραν από τις σουρεαλιστικές καταστάσεις της εν λόγω ιστορίας, οι ερμηνείες και των δύο ηθοποιών ήταν καθηλωτικές και στο οποίο βοήθησε και η καταπληκτική σκηνοθεσία. Ευχαριστώ την θεατρομάνια για την πρόσκληση και συνιστώ την παράσταση ανεπιφύλακτα!
Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή.
Το θέατρο Αλκμήνη, κοιτίδα πολιτισμού και διασταυρώσεων, προβάλει με πολυμορφικό τρόπο την Τέχνη σε μια εποχή κρίσης των αξιών, της αισθητικής, της ανθρώπινης φύσης.
Το Contractions είναι ένα έργο που δείχνει πολύ ρεαλιστικά το ανθρωποφαγικό κλίμα στις μεγάλες εταιρίες, όπου ο άνθρωπος είναι εργαλείο και έχει απεκδυθεί από κάθε δικαίωμά του στην ελευθερία του, στην αυτοδιάθεσή του.
Η επικαιρότητα θέλει εργαζόμενη σε εταιρία στη Νότια Κίνα να χάνει τη ζωή της μετά την πτώση της από κτίριο. Σύμφωνα με πληροφορίες είχε έλθει σε διένεξη με στελέχη της διοίκησης του εργοστασίου και θεωρούσε ότι θα έχανε την δουλειά της, όπως ανέφερε ο Τύπος. Τουλάχιστον 13 εργαζόμενοι αυτοκτόνησαν υπό παρόμοιες συνθήκες, σύμφωνα με την κινεζική εφημερίδα Global Times.
Οι συνθήκες εργασίας έχουν καταγγελθεί επανειλημμένα από ανεξάρτητες οργανώσεις προάσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Ο Μπάρτλετ έχει αφουγκραστεί την απελπισία του σύγχρονου ανθρώπου. Έχει τιμηθεί τρεις φορές με το βραβείο Lawrence Olivier, έχει κερδίσει το Old Vic New Voices award και το Writer's Guild Tinniswood and Imison. Έργα του παρουσιάζονται συνεχώς στο Εθνικό και στο Βασιλικό Θέατρο της Αγγλίας καθώς επίσης μεταφράζονται και παρουσιάζονται σε όλο τον κόσμο.
Με σκηνικό ένα μακρύ τραπέζι, θυσιαστήριο ανθρώπων, ένας ευγενικός, χειριστικός, όμορφος δήμιος ανθρώπινων ψυχών και αξιοπρέπειας και μια υπάλληλος, θύμα, έτοιμη να απαντήσει για όλα τα προσωπικά της θέματα και να εκτελέσει τη ζωή της.
Δύο ηθοποιοί, η μία μάνατζερ, η άλλη υφιστάμενή της, με εμφανή την απόσταση του πάνω και του κάτω επιπέδου. Η υφισταμένη καλείται σε απολογισμούς, συζητήσεις και κάθε φορά αναγγέλλεται πριν εμφανιστεί από τον ήχο μιας αυτόματης πόρτας. Και οι δύο με μαλλιά τραβηγμένα, με το ίδιο ρούχο σε όλη την παράσταση, η μάνατζερ με ένα ταγιέρ μαύρο παντελόνι σακάκι και η υπάλληλος με ένα μαύρο φόρεμα άφυλα όντα με ψηλά τακούνια. Η προϊσταμένη απλά κάθε φορά, κάθε μέρα που την επισκέπτεται η υπάλληλός της δένει διαφορετικά ένα φουλάρι που έχει στο λαιμό. Κοιτά επίμονα το Ipod της, όπου κρατά σημειώσεις και την ρωτά για τις σχέσεις της με τους άλλους υπαλλήλους, επισημαίνοντας ότι απαγορεύονται οι ρομαντικές σχέσεις, που μπορεί να οδηγήσουν σε σεξουαλική σχέση. Ιδιαίτερα κουραστική η ανάκριση για τις σχέσεις της με τους συναδέλφους. Της επισημαίνει την παράγραφο 3 του συμβολαίου, που έχει υπογράψει ότι κανείς υπάλληλος, προϊστάμενος ή διευθυντής της εταιρίας δεν θα αναπτύσσει με άλλον υπάλληλο της εταιρίας σχέση προσωπική ή σεξουαλική. Στόχος αυτού, η αποφυγή αδικιών ή μεροληπτικών συμπεριφορών. Η υπάλληλος απαντά ότι θα έλεγε ότι έχει συνεργάτες ή μάλλον συναδέλφους όχι φίλους και δεν έχει ρομαντική ή σεξουαλική σχέση με κανέναν. Ενημερώνει δε, ότι έχει σύντροφο για να ακούσει ότι αυτό δεν αφορά κανέναν. Η Μάνατζερ βάζει κυριαρχικά τα πόδια της πάνω στο γραφείο για να της εξηγήσει τι εννοεί λέγοντας ρομαντική σχέση. Είναι λοιπόν οποιαδήποτε χειρονομία κάνει μια εργαζόμενη, συνάντηση ή γεγονός και βέβαια η ρήξη του όρου συνεπάγεται κάποιες νομικές συνέπειες. Κάθε μία ανάκριση ολοκληρώνεται με ένα « Τελειώσαμε ! Ευχαριστώ !». Φτάνουν να μιλούν για έναν υπάλληλο τον Ντάρεν με τον οποίο η Έμμα είχε μια συνάντηση, καθόλου ρομαντική ούτε σεξουαλική όπως δηλώνει αρχικά. Η προϊσταμένη σαν τον Μεγάλο Αδελφό του Όργουελ, ξέρει τρομερές λεπτομέρειες, τις οποίες αναφέρει με μια τρομερά υποκριτική ευγένεια, που όμως έχει κατακερματίσει το ανθρώπινο ανάστημα. Η ανάκριση περνά από διάφορα στάδια για να αποκαλυφθεί μετά από ένα απάνθρωπο, πάντα ευγενικό, αλλά καθόλου διακριτικό παζάρι ότι η σχέση υπήρξε σεξουαλική, που όμως μπορεί να διαρκέσει από λίγες βδομάδες έως έξι μήνες.
Για να μην απολυθούν και οι δύο, με δέλεαρ την προαγωγή της Έμμας, της ζητά να χωρίσουν. Καθώς περιμένουν παιδί ο Ντάρεν θα μετατεθεί στο Ρίτσμοντ, μίλια μακριά. Η Έμμα ενημερώνει ότι χώρισαν μιας και χρειάζονται τα χρήματα και πρέπει να σκεφτούν και το μωρό. Η μεταξύ τους σκηνή παρακολουθείται από κάμερες και έτσι η Μάνατζερ ξέρει πολύ καλά τους δισταγμούς και την τελική απόφαση του ζευγαριού. Η Έμμα γέννα και έρχεται στη δουλειά μετά από 7 ημέρες. Της ανακοινώνεται η επ’ αόριστον μετάθεση του Ντάρεν στο Κίεβο, στην Ουκρανία για να αποφευχθεί η ευνοιοκρατία. Προτείνεται ως μόνη λύση για να μην απολυθούν και τους δύο. Ο Ντάρεν δεν θα βλέπει το παιδί του βέβαια και της γίνεται δε παρατήρηση ότι η δουλειά της δεν είναι πια αποτελεσματική.
Στην επόμενη συνάντηση τους την ρωτά αν έλαβε το στεφάνι και πως ήταν η κηδεία. Η Έμμα είναι φανερά καταβεβλημένη και τρομερά λυπημένη καθώς ο Στήβεν πέθανε. Η προϊσταμένη ρωτά ποιος είναι ο Στήβεν. Πρόκειται για το μωρό, τον γιο της Έμμας. Εκείνη θα ήθελε και τον Ντάρεν κοντά. Είναι απελπισμένη, γεγονός που επιδεινώνεται καθώς η προϊσταμένη της ζητά να φέρει απόδειξη του θανάτου του παιδιού. Θα ήθελε τη σωρό του για να πάρουν δείγμα οι επιστημονικοί συνεργάτες και να διαπιστώσουν ότι είναι το σωστό παιδί. Η Έμμα γελά υστερικά, πέφτει και κλαίει . Η Μάνατζερ την αγκαλιάζει τυπικά καθώς της ζητά να ξεθάψει το παιδί της, πράγμα που κάνει και στην επόμενη συνάντηση, της παρουσιάζει το κουτί με το πτώμα του την ώρα που τρώει το μήλο της. Η σκηνή είναι τραγικά ρεαλιστική και το κείμενο , αλλά και η παράστασή του, που προκαλούν δυσφορία στον θεατή, ανάλογη με αυτή που προκαλείται στην υπάλληλο. Της ανακοινώνεται επίσης ότι ο Ντάρεν θα μένει μόνιμα στο Κίεβο και δεν χρειαζόταν τελικά η εκταφή. Η Έμμα την ρωτά χωρίς να πάρει ποτέ απάντηση αν η ίδια έχει παιδιά και αν κυλά αίμα στις φλέβες της. Προς το τέλος ρωτά το όνομά της προϊσταμένης της, μιας και αυτή ξέρει το δικό της, αν κοιμάται ήρεμα τα βράδια και αν κάνει σεξ. Ερωτήσεις χωρίς απάντηση σε ένα διαβρωμένο γρανάζι ενός απρόσωπου χωρίς αισθήματα μηχανισμού.
Με φαινομενικό ενδιαφέρον της υποδεικνύει να δει τον ψυχίατρο της εταιρίας. Την επόμενη μέρα η Έμμα έρχεται κάθεται στην καρέκλα ατημέλητα με ανοιχτά τα πόδια, λέει ότι τους μισεί και ότι θέλει να φύγει. Στη συνέχεια ξαπλώνει στο γραφείο και ομολογεί ότι οι πωλήσεις της έχουν πέσει και ότι το μόνο που θέλει είναι να φύγει. Ούτε αυτό όμως δεν μπορεί να κάνει καθώς αν φύγει χωρίς τη δική τους συναίνεση, θα κινηθούν εναντίον της για αθέτηση συμβολαίου. ‘Έξαλλη την πιάνει από τα μαλλιά. Η Μάνατζερ της λέει ότι δεν είναι καλά και της επιβάλλει να δει κάποιον, της κλείνει ραντεβού για να τη βοηθήσει να μην στενοχωριέται. Στην τελευταία συνάντηση όλα πια επανήλθα. Η Μάνατζερ δηλώνει ότι έχουν καθήκον μέριμνας για τους υπαλλήλους τους. Στην ερώτηση αν έχει να πει κάτι άλλο, θριαμβολογεί για την εκμηδένιση, τη συρρίκνωση του ατόμου με το « Τελειώσαμε ! Ευχαριστώ !» Η παράσταση τελειώνει και με τις δύο ηθοποιούς πάνω στο τραπέζι. Η επιχείρηση έχει επιτύχει τη συρρίκνωση του ανθρώπου και τη διατήρηση και αύξηση της παραγωγής της. Όλα βαίνουν καλώς !
Δύσκολη διδασκαλία των ρόλων και πολύ επιτυχής. Υπέροχες ερμηνείες, εξαιρετική μουσική που επέτεινε το εφιαλτικό καθεστώς της εργασίας σε μια σύγχρονη εποχή σε μια πολυεθνική εταιρία.
Η πραγματικότητα δεν απέχει πολύ ειδικά με τον φόβο της απόλυσης και τη δυσκολία εύρεσης εργασίας. Οι άνθρωποι όμηροι ενός απρόσωπου και γιγάντιου συστήματος, που τρέφεται από τις σάρκες τους στην κυριολεξία.