Άγριος σπόρος

Αρχείο Παίχτηκε από 08/11/2015 έως 22/05/2016
στο Επί Κολωνώ
Διάρκεια: 100’
Συγγραφέας: Γιάννης Τσίρος
Σκηνοθέτης: Ελένη Σκότη
Ερμηνεύουν: Τάκης Σπυριδάκης, Ντάνη Γιαννακοπούλου, Ηλίας Βαλάσης

Περιγραφή

Κοινωνικό δράμα με πικρό χιούμορ στο παρακμιακό πλαίσιο ενός ελληνικού επαρχιακού τοπίου. Ένα τοπίο, όπου η ανυπακοή σε διατάξεις και νόμους αποτελεί καθημερινή άσκηση επιβίωσης, όπου οι τυχόν κατηγορούμενοι δεν κατανοούν ποτέ με ακρίβεια τους λόγους, για τους οποίους κατηγορούνται και όπου οι προκαταλήψεις, όπως όλων μας άλλωστε, μετατρέπουν μισές αλήθειες σε ακράδαντα κατηγορητήρια.

Περισσότερα

Η νέα επιλογή της Ομάδας Νάμα για την φετινή σεζόν είναι το σύγχρονο ελληνικό έργο «Άγριος Σπόρος» του Γιάννη Τσίρου, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, στην Κεντρική Σκηνή του Επί Κολωνώ.

Με την αυτοσχέδια καντίνα, που έστησε ο Σταύρος σε μια απόμερη παραλία προσπαθεί να φέρνει βόλτα τα χρέη, που τον έχουν ζώσει, πουλώντας σουβλάκια τα καλοκαίρια στους λιγοστούς τουρίστες. Όμως η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός νεαρού γερμανού θα φέρει φέτος τα πάνω κάτω. Οι σε βάρος του υποψίες απ’ τους Γερμανούς, που κατέφθασαν στην περιοχή διχάζουν στην αρχή το χωριό, αλλά όλοι σιγά-σιγά θα θυμηθούν ότι η καντίνα είναι αυθαίρετη, το φυσικό τοπίο παραβιάζεται, η γεννήτρια δημιουργεί ηχορύπανση, το χοιροστάσι του, που βρωμάει, δεν έχει και άδεια και… πάει λέγοντας. Άσε που αυτός είναι κι ο σφάχτης της περιοχής. Όταν βέβαια οι υποψίες - που με τα συμφραζόμενα και τις προκαταλήψεις έγιναν βεβαιότητες - θα μείνουν μετέωρες, επειδή οι έρευνες θα στραφούν αλλού, τίποτα πλέον δεν θα είναι όπως πριν. Η άμμος της παραλίας θα γίνει κινούμενη κι οι αταλάντευτες πεποιθήσεις, όπως και του Σταύρου, θα υποστούν ρωγμή. Οι ρίζες όμως του κάθε Σταύρου είναι πάντα γερά γαντζωμένες μες το άγριο τοπίο.

Σημείωμα της σκηνοθέτιδας: Με μεγάλη χαρά και για πρώτη φορά η Ομάδα Νάμα θα παρουσιάσει στο θέατρο Επί Κολωνώ ένα σύγχρονο ελληνικό έργο. Ο Άγριος Σπόρος του Γιάννη Τσίρου είναι ένα αξιοσημείωτο θεατρικό κείμενο, που τοποθετείται στο εν εξελίξει παρόν, διαπραγματευόμενο παρόλα αυτά θέματα διαχρονικά, όπως ο αγώνας των ανθρώπων για επιβίωση, οι δυσκολίες προσαρμογής στην μεταβαλλόμενη κοινωνική πραγματικότητα, αλλά και οι συγκρούσεις στο πεδίο των σχέσεών τους.

Τα θέματα αυτά συμπλέκονται από τον Γιάννη Τσίρο με αριστοτεχνικό τρόπο και διεισδυτικό χιούμορ. Τολμούμε να πούμε ότι δουλεύοντας πάνω στο έργο του, το αντιπαραβάλαμε με τον κωμικοτραγικό τρόπο γραφής του Τσέχωφ. Άλλωστε, οι χαρακτήρες του Άγριου Σπόρου παρόλη την εκ διαμέτρου αντίθετη κοινωνική τους θέση και το προοιωνιζόμενο ιστορικό τους μέλλον, σε σχέση με αυτούς του Βυσσινόκηπου, αδυνατούν και αυτοί να συμπλεύσουν με την κοινωνική πραγματικότητα που τους έχει πλέον περιβάλλει.

Το έργο με την ολοκλήρωση του αναδεικνύει την αλήθεια που δεν είναι μονοσήμαντη. Οι πράξεις του παρελθόντος δεν μπορούν μεν να σταθούν στο ύψος και την πολυπλοκότητα των σύγχρονων προβλημάτων, αλλά ο Σταύρος, ως Άγριος Σπόρος, θα «αντέξει» όπως συνέβαινε πάντα.

Εργογραφία
Οι τούρτες του μίσους (ταινία μικρού μήκους), Το φως που σβήνει (ταινία μεγάλου μήκους, με συνεργασία συγγραφής), Ποιος σκοτώνει τα παιδιά (θεατρικό),
Ο Μετρητής (τηλεταινία από μεταφορά διηγήματος, με συνεργασία συγγραφής), Αξύριστα Πηγούνια (θεατρικό), Διονύσης Σολωμός (ταινία μεγάλου μήκους – μη ολοκληρωμένη παραγωγή), Οι άντρες δεν κλαίνε (ταινία μικρού μήκους), Ηφαίστειο(ταινία μικρού μήκους), Press (θεατρικό μονόπρακτο), Το βουνό μπροστά (ταινία μεγάλου μήκους),
Τα Μάτια Τέσσερα (θεατρικό),  Άπνοια (ταινία μεγάλου μήκους), Ο εχθρός μου (ταινία μεγάλου μήκους - σε διαδικασία παραγωγής), Αόρατη Όλγα (θεατρικό – ανάθεση εθνικού θεάτρου, Κανόνια και Τρομπέτες Θεατρικό – σε διαδικασία παραγωγής.)

Διακρίσεις
Η ταινία Το φως που σβήνει πήρε το 1ο βραβείο καλύτερης ξένης ταινίας στο διεθνές φεστιβάλ Λέτσε (Ιταλίας) το 2001, το 1ο  βραβείο ποιητικής ταινίας στο διεθνές φεστιβάλ Μόσχας (2002), το 1ο βραβείο καλύτερης ταινίας στο διεθνές φεστιβάλ Καΐρου (2002), και το βραβείο κοινού στο μεσογειακό φεστιβάλ Κολονίας (2002). Το θεατρικό έργο Αξύριστα πηγούνια πήρε το 2004 το Α΄ κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου θεατρικού συγγραφέα στο θεατρικό διαγωνισμό τού υπουργείου πολιτισμού. Η ταινία Το βουνό μπροστά πήρε το 3ο βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ Μόσχας το 2010. Το Θεατρικό έργο Τα Μάτια Τέσσερα, πήρε το βραβείο Δραματουργίας Κάρολος Κουν 2010. Η ταινία Άπνοια  πήρε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2010 το βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών (FIPRESCI), καθώς και το βραβείο Κοινού.

Συντελεστές:
Παραγωγή: Ομάδα Νάμα
Κείμενο: Γιάννης Τσίρος
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Σκηνικά, Κοστούμια, Δ/νση Παραγ.: Γιώργος Χατζηνικολάου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλου
Μουσική & Επιμέλεια ήχου: Στέλιος Γιαννουλάκης
Φωτογραφίες: Δημήτρης Στουπάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Περίκλεια Χονδροπούλου

Διανομή:
Σταύρος: Τάκης Σπυριδάκης
Χαρούλα: Ντάνη Γιαννακοπούλου
Αστυνομικός: Ηλίας Βαλάσης

Βίντεο

16 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Μια παράσταση λιτή, απέριττη χωρίς σπουδαία σκηνικά, χωρίς φανταχτερά κοστούμια, χωρίς δήθεν....όμως με κείμενο ευθύβολο, κοφτερό που καυτηριάζει την ελληνική πραγματικότητα, την καθημερινή παράνοια που βιώνουμε όλοι μας....Ζούμε σε μια κοινωνία που αναζητεί αποδιοπομπαίους τράγους, εξιλαστήρια θύματα για να συγκαλύψει τα λάθη της, την υποκρισία και την ψευτιά.Ευτυχώς όμως πάντα θα υπάρχει ένας άγριος σπόρος που θα αντιστέκεται, θα μάχεται, δεν θα τα παρατάει και θα προσπαθεί να επιβάλλει το "είναι" του, την ύπαρξή του, τον εαυτό του απέναντι στα σαρκοφάγα θηρία που καραδοκούν να τον κατασπαράξουν με την πρώτη ευκαιρία...
    Κατά τη γνώμη μου, το κείμενο, η σκηνοθεσία, η μουσική και φυσικά οι γεμάτες πάθος και ψυχή ερμηνείες των τριών ηθοποιών εναρμονίζονταν άψογα καθ' όλη τη διάρκεια και το αποτέλεσμα ήταν απλά συγκλονιστικό!!!!!!

  2. Παρακολούθησα την παράσταση μετά από πρόσκληση του theatromania.gr τo Σάββατο 26-12-15.
    Η κυρία Σκότη δείχνει να βρίσκει την παλιά καλή φόρμα, ανεβάζοντας αυτή την παράσταση με την ομάδα Νάμα στο Επί Κολωνώ. Με ένα έργο του ελληνικού ρεπερτορίου, κατορθώνει να αναδείξει δραματουργικά τις υποκριτικές ικανότητες του κ. Σπυριδάκη.
    Το κείμενο καθαυτό φωτογραφίζει πλείστες παθογένειες που διαμόρφωσαν την Νεοελληνική νοοτροπία, έτσι ώστε να τις καυτηριάσει αλλά και ταυτόχρονα να αφήσει χώρο να υπογραμμιστεί η διαφορετικότητα που ακόμα διατηρεί κάτι αυθεντικό σε σύγκριση με τον πολτό της ομογενοποιημένης Δυτικής αισθητικής.
    Ο ρόλος του κ. Σπυριδάκη θα μπορούσε να προτυποποιηθεί σε ότι αφορά τις λειτουργίες ανάδειξης «αποδιοπομπαίων τράγων» στις κοινωνίες προκειμένου να τους φορτώσουν τα αμαρτήματά τους και να εξέλθουν της διαδικασίας εξαγνισμένες, όπως υποτίθεται συμβαίνει μετά το γκρέμισμα της καντίνας.
    Αξιόλογη-έστω και από αλλού παρμένη- η χρήση του χαμηλού φωτισμού με μια κόκκινη απόχρωση κατά τις σκηνές που αναπαριστούν ή αφηγούνται τις ανακρίσεις. Αναδίδει μια καφκική αίσθηση, κάτι ανάλογο με την χώρα μας που σέρνεται σε απολογίες από τους άκαμπτους κήνσορες της Ε.Ε..
    Ο ίδιος ο κ. Σπυριδάκης ενσαρκώνει την Ελλάδα σε αυτό το έργο και το συγκλονιστικό του φινάλε στο τέλος καταφέρνει να γεννήσει εντός των θεατών εκείνη την παράξενη ουσία που συνιστά την ελπίδα!
    Νικήτας Μ.

  7. Πολύ αξιόλογη παράσταση ενός σημαντικού έργου- καθρέφτη της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας που το απογειώνει η πολύ εύστοχη σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη. Ο Τάκης Σπυριδάκης πετυχαίνει μια σπουδαία ερμηνεία!

  9. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ παράσταση, από τις καλύτερες που παίζονται στην Αθήνα. Δέκα στα δέκα! Ο,τι και να πω είναι λίγο. Άψογη σκηνοθεσία που καθηλώνει το θεατή και μια ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ερμηνεία από τον Τάκη Σπυριδάκη!
    Μη χάσετε αυτή την παράσταση!

  11. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ Κ.ΣΟΥΡΣΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΚΑΛΑ ΛΟΓΙΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ.ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΑΣ ΚΡΑΤΗΣΑΝ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΜΕΙΩΤΟ .Η ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ.ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΦΥΣΙΚΑ ΛΑΜΠΕΙ ΤΟ ΠΕΙΣΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ .ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΞΕΡΙΖΩΣΕΤΑΙ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΣΩΣΤΟ.ΤΕΛΙΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΖΟΥΓΚΛΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ .ΣΙΓΟΥΡΑ.

  12. Ευχαριστω την Θεατρομανια για την προσκληση στις 16/11.Μια καθηλωτικη παρασταση από την αρχη μεχρι το τελος της οπου κραταει αμειωτο το ενδιαφερον των θεατων.Το εργο είναι αρκετα επικαιρο.Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών και ειδικα του Κου Σπυριδακη είναι κατι παραπανω από εξαιρετικες!Ο ρολος του ιδιοκτητη της καντινας ταιριαζει γαντι στον Τακη Σπυριδακη οπου ερμηνευει με απιστευτο ρεαλισμο.Σιγουρα μια από τις καλυτερες παραστασεις της σεζον!

  13. Μια ενδιάφερουσα παράσταση, που θίγει μια κακώς υφιστάμενη ελληνική πραγματικότητα... Ο Τ. Σπυριδάκης ενσάρκωσε απόλυτα επιτυχημένα τον ρόλο αυτό και όλοι οι συντελεστές έδεσαν σε μια ολοκληρωμένη εικόνα. Ευχαριστώ θερμά την Θεατρομάνια!

  14. Ένας εξαιρετικός Τάκης Σπυριδάκης, μαζί με την ανερχόμενη και ταλαντούχα Ντάνη Γιαννακοπούλου, σε ένα καλογραμμένο ελληνικό έργο. Απολαύσαμε χθες βράδυ (16/11) την παράσταση και ευχαριστούμε θεατρομάνια!

  15. Από τον Κωνσταντίνο Πλατή.

    Μετά από αρκετές κριτικές-απόψεις που έχω γράψει για θεατρικές παραστάσεις νομίζω ότι πλέον έχω καταλάβει γιατί το κάνω. Εννοώ ότι δεν γίνεται απλά στα πλαίσια λειτουργίας της σελίδας. Είναι μια διαδικασία όπου αρχίζει μετά το τέλος της παράστασης όταν νοιώθω πως έχω πάρει αρκετά συναισθήματα και σκέψεις τα οποία πρέπει να τα αποτυπώσω με κάποιο τρόπο γιατί μετά από κάποιο χρονικό διάστημα θα ξεθυμάνουν. Αυτό συνέβη και σήμερα.

    Το έργο είχε ανέβει πριν λίγα χρόνια πάλι αλλά τότε ακολουθήθηκε , ίσως, μια πιο επιδερμική απεικόνιση του κειμένου. Αυτή τη φορά όμως το μαχαίρι έφτασε ως το κόκκαλο και όχι μόνο .Το τρύπησε και βγήκε από την άλλη μεριά. Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να κάνω σκέψεις και αναλύσεις σήμερα. Προτιμώ να κρατήσω το συναίσθημα αυτό που δημιουργήθηκε, για όσο πάει.

    Έχω κι εγώ κάτι από αυτό το χαρακτήρα που υποδύεται με απίστευτο ρεαλισμό ο Τάκης Σπυριδάκης . Νοιώθω κι εγώ πολλές φορές απελπιστικά κυνικός με αυτά που συμβαίνουν γύρω μου και τα προσπερνάω με μια κλεφτή ματιά ή ακόμα χειρότερα, με ένα σχόλιο στο facebook. Προσπαθώ κι εγώ να επιβιώσω μέσα στη ζούγκλα και αναπόφευκτα γίνομαι πιο ζώο από τα ζώα.

    Νοιώθω όπως και η Ντάνη Γιαννακοπούλου στο ρόλο της ότι ψάχνω από κάπου να πιαστώ αλλά πάνω που το βρίσκω μου φεύγει και ξαναβουλιάζω πιο βαθιά. Βλέπω κι εγώ όπως ο Ηλίας Βαλάσης μέσα από το χαρακτήρα που υποδύεται, να έρχονται σε σύγκρουση τα ιδεώδη μου με την καθημερινή πραγματικότητα ενός κόσμου που θέλει να με εκπαιδεύσει να εκτελώ εντολές χωρίς να ρωτάω το γιατί.

    Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι να μου δίνει ελπίδα στο παρόν που ζω μετά από αυτό που είδα. Μάλλον όχι αλλά τουλάχιστον μπορώ να μην καταστρέφω ό,τι όμορφο μπορεί να δημιουργήσει κάποιος άλλος μέσα σε αυτή τη δυστοπία.

    Ο Γιάννης Τσίρος ,όπως μου είπε ,ζει για να γράφει και νομίζω ότι επιπροσθέτως γράφει για να μπορεί να ζει μέσα σε αυτές τις εικόνες που αποτυπώνει στο εξαιρετικό κείμενο του.

    Η Ελένη Σκότη έχει βρει το απάγκιο της στο θέατρο αυτό και κάθε χρόνο μας εντυπωσιάζει χωρίς να εφησυχάζει. Οι σκηνές έχουν δουλευτεί με μεγάλη λεπτομέρεια και το έργο έχει φωτιστεί έως το πιο «μακρινό» σχόλιο που μπορεί να φέρει στην επιφάνεια με τη διεισδυτική ματιά της.

    Τα σκηνικά του Γιώργου Χατζηνικολάου είναι ευρηματικά και απόλυτα συνυφασμένα στο έργο και οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου ενισχύουν το συναίσθημα των σκηνών και αφήνουν πολύ εύστοχα τα ερωτήματα να πλανώνται.

    Το κοινό στο τέλος επιβραβεύει τους ηθοποιούς με παρατεταμένο χειροκρότημα και φωνάζοντας «μπράβο» ενώ αρκετοί σηκώνονται κι όρθιοι.

    Θα είναι σίγουρα από τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν.