Κείμενο: Εnda Walsh
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθέτης: Μάνος Καρατζογιάννης
Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Χαλδαίος
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Άγγελος Παπαδόπουλος
Μουσική: Παναγιώτης Μανουηλίδης
Ερμηνεύουν: Βέρα Μακρομαρίδου, Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, Μάνος Καρατζογιάννης
Μαζί τους επί σκηνής ο ντράμερ Βαγγέλης Παρασκευαϊδης
Συμμετέχουν με τη φωνή τους οι ηθοποιοί (αλφαβητική σειρά) Δημήτρης Ήμελλος, Δημήτρης Καταλειφός, Τάσος Λέκκας, Θεοδώρα Μαστρομηνά, Νένα Μεντή, Λουκία Μιχαλοπούλου, Περικλής Μουστάκης, Γιάννης Νταλιάνης, Νίκος Πουρσανίδης και Σοφία Φιλιππίδου
Περιγραφή
Μετά τις «Φυλές» και το «Όπως πάει το ποτάμι», το Θέατρο Σταθμός παρουσιάζει -για πρώτη φορά στην Ευρώπη ύστερα από τη θριαμβευτική του πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη - το τελευταίο έργο του πολυβραβευμένου Ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα Enda Walsh («Chatroom», «The New Electric Ballroom»), «Χάπι» («Medicine»), σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη.
Περισσότερα
Πονάει εκεί μέσα
Μαύρο σκοτάδι
Έλα ήλιε σε βλέπω
Πέρνα το σύννεφο
Πως λάμπεις!
Πώς είναι να είσαι έγκλειστος χωρίς να ξέρεις το γιατί; Πώς είναι να λαμβάνεις μια αγωγή χωρίς να γνωρίζεις την ακριβή της σύνθεση; Και ποια μπορεί να είναι η συμβολή του θεάτρου στην ψυχική υγεία του σύγχρονου ανθρώπου;
Το «Χάπι» είναι μια έντεχνη, πρωτοποριακά γραμμένη αλληγορία, γεμάτη φαρσικό χιούμορ και γνήσια συγκίνηση, για την απουσία της αγάπης και για τη μακρά και βαθιά ανάγκη μας γι’ αυτήν. Οι χαρακτήρες της, ο Τζον και «οι δύο Μαρίες» παγιδεύονται στη δομή, τους κανόνες και τον τρόπο ζωής που επιβάλλει η απομόνωση στην ψυχή τους.
Πάνω απ’ όλα όμως το «Χάπι» είναι ένα κάλεσμα αλληλεγγύης για να καταλάβουμε και να ακούσουμε τον διπλανό μας, μα κυρίως για να αναλάβουμε την ευθύνη να νοιαστούμε ξανά για όσους είναι ή αισθάνονται ευάλωτοι.
Σημείωμα σκηνοθέτη:
«Σ’ έναν άνθρωπο, ό,τι αξίζει, είναι να μπορεί να πει μια ιστορία» συνήθιζε να λέει εμφατικά ο ψυχίατρος και πεζογράφος Γιώργος Χειμωνάς. Ίσως είναι ο μόνος δρόμος για το «happiness», αν υπάρχει πραγματικά κάτι τέτοιο. Πάντως τα χάπια από μόνα τους δε φαίνεται να βοηθούν αρκετά. Κι αυτό έρχεται να μας θυμίσει το «Χάπι», την από αρχαιότητας δηλαδή θεραπευτική χρήση του θεάτρου, ειδικά στις μέρες μας όπου την πρωτοκαθεδρία στην ψυχαγωγία του κοινού έχουν καταλάβει οι ψηφιακές πλατφόρμες και η τόσο παινεμένη από το ελληνικό twitter τηλεοπτική μυθοπλασία.
Που άραγε άγεται η ψυχή και πώς φέρεται ο σύγχρονος άνθρωπος;
Αν δεν είχε κλειστεί μέσα, θα είχαν ξυπνήσει ή δε θα είχαν «ουρλιάξει» τα πολλαπλά του τραύματα;
Κι αν μπουσουλήσει απ’ την αρχή θα μπορέσει να ξαναβρεί ένα νήμα;;
Ίσως ένα νήμα να είναι το νόημα…
Για «να στεριώσει η αγάπη».
Ναι, η ιστορία του Τζον Κέιν μας αφορά όλους μας!
Μάνος Καρατζογιάννης
Σημείωμα μεταφραστή:
Το Χάπι: Μια εισαγωγή σε ένα κόσμο ορθάνοιχτο…
Λένε ότι οι ιστορίες μας είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Στο θέατρο η σύγκρουση ανάμεσα στην αφήγηση μιας ιστορίας και την αναπαράσταση της δίνει χώρο ώστε να μπουν στο μικροσκόπιο και να ανατραπούν οι κυρίαρχοι ορισμοί της ταυτότητας, σε ατομικό και εθνικό επίπεδο, της επικοινωνίας, της φροντίδας, της συνύπαρξης. Οι κύριες πηγές σχηματισμού ταυτότητας είναι η Εκπαίδευση, το Κράτος και η Θρησκεία. Η τάση είναι να ταυτίζεται η ύπαρξη με την υλική υπόσταση πράγμα που δίνει λαβές για εκατοντάδες παραφωνίες, πολλές φορές ειρωνικές ή σαρκαστικές, στην καθημερινότητα. Αυτές τις παραφωνίες εκμεταλλεύεται το θέατρο του Έντα Ουώλς και ειδικά το πιο πρόσφατο έργο του «Χάπι ή Medicine» για να ασκήσει την πολιτική και ανθρωπιστική κριτική του, να μας μιλήσει για τις στιγμές που η ίδια η αφήγηση κάνει τον ειρμό να χαθεί ώστε η ιστορία να γίνει δυσλειτουργική στο πλαίσιο των θεσμών αλλά υπερλειτουργική στο επίπεδο της έκφρασης.
Το «Χάπι» από την πρώτη στιγμή μας συστήνεται ως ένα περίπλοκο παιχνίδι που αρνείται να δώσει εξηγήσεις, σε καλεί με αφοπλιστική απλότητα να το παίξεις. Μέσα σε ένα ξεκάθαρα αναγνωρίσιμο ρεαλιστικό πλαίσιο, αρχίζουν και μπλέκουν κώδικες από διαφορετικά θεατρικά είδη, το ψυχολογικό δράμα, η σωματική φάρσα, το μιούζικαλ, το ραδιοφωνικό θέατρο, συνυπάρχουν φτιάχνοντας ένα εκρηκτικό κοκτέηλ. Τα ρεαλιστικά έργα μας έχουν συνηθίσει να παραθέτουν μονολόγους οι οποίοι προχωρούν τη δράση γνωρίζοντας μας βαθύτερα τα κίνητρα των ηρώων. Εδώ η αφήγηση γίνεται η ίδια η δράση, ένας επιπλέον χαρακτήρας που δανείζεται το στόμα των ηρώων, τους δυναμιτίζει, τους αποσυναρμολογεί, τους κάνει μεγαλειώδεις, ανθρώπινους, ήρωες που αγωνίζονται να την ολοκληρώσουν. Η θεατρική μίμηση αποτελεί μια σειρά από εργαλεία υποκριτικά και μεταμορφωτικά. Τι γίνεται όταν ένας άλλος επιστημονικός χώρος δανείζεται αυτά τα εργαλεία για να θεραπεύσει τον ιστό του πραγματικού, άρα αυτά τα εργαλεία μιμούνται τον εαυτό τους σε ένα άλλο πλαίσιο; Και στη συνέχεια όταν το θέατρο φτιάχνει τη δική του μίμηση, χρησιμοποιώντας τα παραδοσιακά εργαλεία του, αλλά και μιμούμενο τη μίμησή τους; Τι αντίκτυπο έχει αυτό το ιλιγγιώδες κυνηγητό στη φαντασία του θεατή; Τέλος, το έργο μας καλεί να μη λησμονήσουμε στιγμή ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο πολιτισμικού τραύματος, το οποίο επιπλέον αρεσκόμαστε να επιδεικνύουμε και να περιφέρουμε, με έναν καπιταλισμό παντοδύναμο που ψυχορραγεί και τον έχουμε ανακηρύξει νεκρό προ πολλού. Τι γίνεται λοιπόν όταν οι γονείς σου δεν υπάρχουν πια, αλλά οι λέξεις σου δε βγάζουν νόημα χωρίς αυτούς; Μπροστά στη σαρωτική συγκίνηση και το βιτριολικό χιούμορ που προσφέρει το «Χάπι» του Ουώλς είναι εύκολο να μπει σε δεύτερη μοίρα η πολιτική διάσταση του έργου.
Αυτές οι δυσλειτουργικές αφηγήσεις όμως, αποτυγχάνοντας να αποκτήσουν ειρμό και να βγάλουν ένα ενιαίο νόημα είναι σα να προτείνουν νέα, μη κανονιστικά μοντέλα για εθνικές ταυτότητες που λαμβάνουν υπόψη την πολυπλοκότητα του σύγχρονου ανθρώπου, το μετακβαντικό σύμπαν, τον χρόνο που ράγισε, την ανθρωπόκαινο εποχή.
Αντώνης Γαλέος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Στέλιος Πλέσσας
Βοηθός σκηνογράφου: Γιώργος Βασιλείου
Βοηθός ενδυματολόγου: Λυδία Τράντα
Φωτογραφίες promotion: Σπύρος Περδίου
Φωτογραφίες παράστασης: Ελίνα Γιουνανλή
Τρέιλερ: Ηλίας Μόσχοβας
Επικοινωνία παράστασης: Ευαγγελία Σκρομπόλα
Γραφιστικά: Μάριος Γαμπιεράκης
Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο
Υπέροχη παράσταση που αγγίζει το πολύ λεπτό ζήτημα του εγκλεισμού με ευπρέπεια και αγάπη. Οι υποκριτικές ικανότητες των ηθοποιών σε καθηλώνουν. Αξίζει οπωσδήποτε να την παρακολουθήσετε.
Παρακολούθησα στις 01-04-2023 τη θεατρική παράσταση "Χάπι" στο θέατρο Σταθμός.Πρόκειται για μια συγκλονιστική παράσταση, η οποία αναδεικνύει τον ψυχιατρικό εγκλεισμό, τη σωματική και ψυχική κακοποίηση, τη μοναξιά, τη θεραπευτική αξία του θεάτρου.Ο Μάνος Καρατζογιάννης μέσω της υποκριτικής του δεινότητας τόσο από την ιδιότητα του ηθοποιού όσο και από την ιδιότητα του σκηνοθέτη, καταφέρνει να δημιουργήσει μια συγκλονιστική παράσταση γεμάτη προβληματισμό και συγκίνηση.Μπορεί να είναι ένα σκληρό ψυχόδραμα αλλά στο τέλος αχνοφέγγει η ελπίδα και η αισιοδοξία ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει η αγάπη.Οι δύο νέες ηθοποιοί των πλασιώνουν επάξια και η παρουσία του ντράμερ συμβάλλει μουσικά στην κορύφωση του έργου.Ευχαριστώ πολύ Θεατρομάνια για τη διπλή πρόσκληση!
Η παράσταση μου άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις. Αναμφίβολα ένα δύσκολο έργο, τόσο για τους συντελεστές, όσο και για τους θεατές... Είχε δυνατές στιγμές, αλλά παράλληλα υπήρχαν σημεία αμηχανίας(σε εμένα) και ασάφειας... Παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή και ευχαριστώ θερμά τη Θεατρομανια για την ευκαιρία που μου έδωσε, ωστόσο δε με συνεπήρε.
Μια παράσταση με αρκετές εικόνες για τους ψυχικά ασθενείς.με μια καλή προσπάθεια των ηθοποιών για την ταυτόχρονη δημιουργία έντονων συναισθημάτων. θεατρομάνια ευχαριστούμε πολύ για τη διπλή πρόσκληση!!!
Σε γενικά πλαίσια μια μέτρια παράσταση. Η ερμηνία του Μάνου Καρατζογάννη πάρα πολύ καλή αλλά η σκηνοθετική του πλευρά λιγότερη των προσδοκιών. (Μερικά ηχητικά θα έπρεπε να είναι πιο προσεγμένα). Ευχαριστώ θεατρομάνια.
Καλοί ηθοποιοι, μέτρια σκηνοθεσία και μέτρια παράσταση. Ευχαριστούμε για την πρόσκληση.
Μέτρια παράσταση. Οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Ευχαριστούμε πολύ για την πρόσκληση!
Καταπληκτική παράσταση που μέσω της σκηνοθεσίας αλλά και της ερμηνείας των ηθοποιών καταφέρνει να σε παρασύρει στον κόσμο του πρωταγωνιστή. Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα καταπληκτικά και ο ρόλος τους είναι καθοριστικός για την παράσταση.
Πραγματική δραματοθεραπεία.
Όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα παράσταση. Είχε μια δυναμική και εξάρσεις αλλά δεν πέρασαν τα μηνύματα. Δεν κατάλαβα τη σκοπιμότητα της εκτεταμένης χρήσης των ηχογραφήσεων. Το μόνο που κατάφερναν ήταν να χαθεί το momentum της παράστασης. Επιεικώς ακατανόητο και περιττό. Όπως και να χει, ευχαριστώ για την πρόσκληση.
Πολύ ωραίες ερμηνείες.... ένα έργο όμως λίγο δυσκολονοητο.Ευχαριστω θεατρομανια
Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση για αυτή την πολύ όμορφη παράσταση. Αν και βαρύ το θέμα, η ερμηνεία του πρωταγωνιστή ήταν πολύ μετρημένη και σωστή. Μολονότι οι σκηνές διαδέχονταν η μία την άλλη, δεν σε εμπόδιζαν να μπεις στην ψυχοσύνθεση του ήρωα και να βιώσεις μαζί με αυτόν την ψυχική του ασθένεια. Ήταν όλα όσο θα έπρεπε. Μία μικρή παρατήρηση για τον ήχο. Δυστυχώς η παράσταση βασίζεται πολύ σε όσα ακούει ο ήρωας και ορισμένες φορές κάποιες ρυθμίσεις του ήχου ήταν προβληματικές ( κυρίως σε επίπεδο έντασης και καθαρότητας) και σε έβγαζαν από την ατμόσφαιρα. Αν αυτό βελτιωθεί, θα μιλάμε για μία παράσταση άρτια σε όλα τα επίπεδα.
Λίγο πολύπλοκη η παράσταση, πολύ καλές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς.
Ωραια παράσταση με πολυ καλες ερμηνείες. Ευχαριστούμε θέατρομανια για την πρόσκληση και την όμορφη βραδιά.
Εξαιρετικη η ερμηνεια του κυριου Καρατζογιαννη, υπεροχο το κειμενο μια πολυ καλη παρασταση!
Πολυ καλή παράσταση!!!Ευχαριστώ πολύ θεατρομάνια για την πρόσκληση!!!
Ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής συγκινεί, μια όμορφη βραδιά για όποιον γνωρίζει περί τίνος πρόκειται. Δεν θα πήγαινα για ραντεβού πάντως!
Διαβάζοντας τις κριτικές, πήγαμε με ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες. Ωστόσο, η παράταση δεν αντεπεξήλθε στις προσδοκίες αυτές. Δεν υπήρχε ιδιαίτερη συνοχή στις σκηνές, ούτε παρουσιάζονταν με σαφήνεια εικόνες και μηνύματα (ίσως και εσκεμμένα, για να απεικονιστεί το μπερδεμένο μυαλό του ασθενούς). Τα αστεία δεν μας συγκίνησαν, ενώ γινόταν υπερβολική χρήση μικροφώνου και ηχογραφημένης ομιλίας. Στα θετικά, το ωραίο σκηνικό και τα χρώματα, οι μουσικές παρεμβάσεις (τόσο τα τραγούδια όσο και η υπόκρουση), και η εκπληκτική ερμηνεία του πρωταγωνιστή, που μας έχει συνηθίσει βέβαια σε παρόμοιους ρόλους (πάντοτε εξαιρετικά παιγμένους): του αυτιστικού, του κωφάλαλου, του ψυχικά ασθενούς. Θα είχε ενδιαφέρον να τον δούμε και σε άλλους ρόλους. Ευχαριστούμε πολύ πάντως για την ιδιαίτερη αυτή παράσταση.
ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 5/2/23.ΕΝΑΣ ΕΥΓΕΝΕΣΤΑΤΟΣ ΝΕΑΡΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ 12/2/23.ΣΥΜΦΩΝΗΣΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΕΚΤΟΣ ΑΠΡΟΟΠΤΟΥ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ...
Καταπληκτικές ερμηνείες!
Υπέροχη παράσταση!! Ο κύριος Καρατζογιάννης ήταν καθηλωτικός στην ερμηνεία του. Η κυρία Ζαχαριουδάκη και η κυρία Μακρομαρίδου ήταν εξαιρετικές και αντιπροσώπευαν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος : τη λογική και το συναίσθημα. Τέλος, ο κύριος Παρασκευαϊδης έδινε όμορφο ρυμθό κάνοντας ακόμα πιο ''ζωντανό'' το έργο. Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές!!
Από την Υπ. Διδάκτωρα Θεατρολογίας Σιμόνη- Μαρια Γκολούμποβιτς
Σε πανελλήνια πρώτη στο Θέατρο Σταθμός ο Μάνος Καρατζογιάννης σκηνοθέτησε το τελευταίο έργο του σύγχρονου Ιρλανδού συγγραφέα Εnda Walsh, "Χάπι" ("Medicine"). Το έργο γράφτηκε το 2021 και θεματοποιείται τις ψυχικές ασθένειες. Η ψυχική ασθένεια καθορίζεται γενικά από ένα συνδυασμό του πώς ένα άτομο αισθάνεται, ενεργεί, σκέπτεται ή αντιλαμβάνεται. Όμως, το τι θεωρείται ως ψυχική ασθένεια έχει αλλάξει με την πάροδο του χρόνου και η εννοιολογική του σημασία τείνει να διαφοροποιηθεί.
Η θεατρική μίμησις αποτέλεσε ένα μεικτό διάβημα αποτελούμενο από υποκριτικούς και εικαστικούς αγωγούς στηριζόμενη στην μετάφραση του Αντώνη Γαλέου, η οποία μέσω της εναρμονισμένης αμεσότητας και συμπύκνωσης δημιούργησε μια πλοκή σχέσεων και μηνυμάτων με επάρκεια βάθους και ενδιαφέροντος. Η διαμόρφωση του σκηνικού περιβάλλοντος, του σκηνικού βάθους της προοπτικής και των αντιδράσεων συμπληρώθηκαν από την επεξηγηματική αφήγηση, ιδιαίτερα σε θέματα εσωτερικής ψυχολογίας του ήρωα.
Η δράση του έργου εξελίσσεται σ’ ένα ψυχιατρείο (Κωνσταντίνος Χαλδαίος) με πρωταγωνιστή του έναν ασθενή, τον Τζον Κέιν (Μάνος Καρατζογιάννης), ο οποίος αποφασίζει να ακολουθήσει μια θεραπευτική μέθοδο, με βαθιά συμβολική σημασία για τον ίδιο. Στην αίθουσα ψυχαγωγίας του ιδρύματος καταφθάνουν και οι δύο Μαρίες και έκτοτε ξεκινά μια διαδικασία κατά την οποία ο ήρωας μέσω του «μύθου» του αφηγείται και αναπαριστά τις τραυματικές και δυσλειτουργικές εμπειρίες όλων των ηλικιακών σταδίων της ζωής του, η οποία χαρακτηρίστηκε από την αμεριμνησία και την αμέλεια των γονιών του -όντας βρέφος-, από το bullying που δέχτηκε κατά την εφηβική του ηλικία και από την οδυνηρή και ανυπόφορη καθημερινότητα του ψυχιατρείου όντας πλέον ενήλικος.
Ο ίδιος ανταποκρίθηκε τόσο στο σκηνοθετικό όσο και στο ερμηνευτικό ρόλο με εμφανή επιμέλεια αποδίδοντας μια καλοδουλεμένη και συγκινητική διάσταση ενός σύγχρονου έργου. Οι φωνές των ηθοποιών που επιστρατεύτηκαν σε voice off (Νένα Μεντή για τη φωνή της μάνας, Δημήτρης Καταλειφός για τη φωνή του μπαμπά, Σοφία Φιλιππίδου για τη φωνή της δασκάλας, ο Δημήτρης Ήμελλος για τη φωνή του Λίαμ, ο Γιάννης Νταλιάνης για τη φωνή του ερευνητή) πλαισίωσαν την σκηνοθετική προσέγγιση. Σημαντική η επί σκηνής παρουσία του ντράμερ Βαγγέλη Παρασκευαϊδη που σε συνδυασμό με την χαμηλότονη μουσική του Παναγιώτη Μανουηλίδη συνέβαλαν στην πραγμάτωση του έργου και στη διαρθρωτική του διάταξη. Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα και οι φωτισμοί του Άγγελου Παπαδόπουλου αναμφίβολα επέφεραν το επιθυμητό οπτικό και διακοσμητικό αποτέλεσμα.
Ο Καρατζογιάννης ερμήνευσε εξαιρετικά τον Τζον Κέιν. Εκμεταλλευόμενος το δραματικό κείμενο, τα συμφραζόμενα, τις συμβατικότητες αυτού καθώς και το κοινωνικό και πνευματικό του υπόβαθρο ανέδειξε την θεατρική του ευχέρεια. Μέσω της δημιουργικής υποκριτικής του διαδικασίας παρουσίασε χωρίς ακρότητες και υπερβολές τις διαταραχές των συναισθημάτων του ήρωα που χαρακτηρίζονταν από έντονη και παρατεινόμενη λύπη, μελαγχολία ή απόγνωση.
Οι δυο ηθοποιοί, Κρυστάλλη Ζαχαρουδιάκη και η Βέρα Μακρομαρίδου, ακολουθώντας τη σκηνοθετική διεύθυνση ανέλαβαν την πραγμάτωση όλων των διαλεκτικών μερών του έργου και ανταποκρίθηκαν εξίσου στις απαιτήσεις και στις εναλλαγές των ρόλων από το παρελθόν του Τζων. Η Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη - απέδωσε επαρκώς τις εκφραστικές αλλαγές της φευγαλέας της προσωπικότητας και τη ψυχοσύνθεση της συναισθηματικά νωχελικής και άκαμπτης κυνικής Μαρίας Νο 2. Ιδιαίτερη αναφορά να γίνει στην χορευτική κίνηση της ηθοποιού η οποία έδωσε στην παράσταση μια παραλλαγή μιούζικαλ. Στον αντίποδα αυτής η Βέρα Μακρομαρίδου ως άλλη Μαρία Νο 1, πιο γλυκιά και τρυφερή, αντιμετωπίζει εξίσου τις διακυμάνσεις του ρόλου της. Η ερμηνεία της στο σύνολό της χαρακτηρίστηκε από διαύγεια, αμεσότητα, και χωρίς υπερβολές κινητικότητας.
Το «Χάπι» αποτελεί μια έντεχνη και πρωτοποριακά σκηνοθετημένη αλληγορία με δομική συνοχή, που μέσω της περιγραφής ενός συγκεκριμένου θέματος κατάφερε να θίξει εμμέσως την γενικότερη αλλοτρίωση που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη κοινωνία.
Λυπάμαι αλλά η παράσταση δεν μου άρεσε.
Ωστόσο αναγνωρίζω τις καλές ερμηνείες όλων των ηθοποιών.
Ευχαριστώ
Για ακόμη μία φορά ο Μάνος Καρατζογιάννης δεν απογοητεύει με τη σκηνοθεσία του και την επιλογή άγνωστων έργων. Πολύ καλή δουλεία με αξιόλογες ερμηνείες.
Πολύ καλή παράσταση, εξαιρετικές οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, η σκηνοθεσία, τα μηνύματα που μεταδίδονται.
Μπράβο στο θέατρο "Σταθμός" για τις δουλειές του, ευχαριστούμε πολύ την θεατρομανία για την ευκαιρία που μας έδωσε.
ΕΊΝΑΙ ΜΙΑ ΕΠΊΚΑΙΡΗ ΠΑΡΆΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΚΛΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΗΣ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΕΡΗΜΙΑΣ ΤΏΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΎΓΟΥΝ ΣΕ >>ΧΑΠΙΑ ΚΑΙ ΛΥΥΣΕΙΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΑΔΕΞΟΔΟ. ΕΝΏ ΘΑ ΉΤΑΝ ΠΡΟΤΙΜΌΤΕΡΟ ΝΑ ΥΠΆΡΧΕΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΎ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΉΣΟΥΜΕ ΝΑ >>ΑΚΟΥΜΠΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΉ ΤΟΥ ΆΛΛΟΥ
ΜΙΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΠΑΡΆΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΗΜΑΣΊΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΣΕ ΑΥΤΗ. Ο ΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΤΖΟΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΝ ΣΚΗΝΟΘΈΤΗΣ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΥΤΗΣ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΞΑΙΡΕΤΟΣ,ΧΩΡΊΣ ΒΈΒΑΙΑ ΝΑ ΥΣΤΕΡΟΎΝ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ.ΠΟΛΛΑ, ΠΟΛΛΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΉΡΙΑ ΣΤΟ ΘΈΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΖΕΙ