Ένας ανεπαίσθητος πόνος

Πολύ ωραία παράσταση και όμορφος και ζεστός χώρος. Οι ηθοποιοί απίστευτα καλοί!!!

ο χώρος του θεάτρου ήταν πολύ ζεστός, το προσωπικό ήταν ευγενέστατο και φιλικό. Εξαιρετική η ερμηνεία του σπιρτοπώλη. Η παράσταση ήταν μέτρια. Ευχαριστούμε πολύ το θεατρομάνια.

Μια πολύ προσεγμένη παράσταση ανεβαίνει στο εξαιρετικό μικρό θέατρο "Εσωθέατρο" στο Θησείο του έργου του βραβευμένου με Νόμπελ, Χάρολντ Πίντερ 'Ένας ανεπαίσθητος πόνος"... Η πραγματικότητα ποτέ δεν γίνεται αντιληπτή με τον ίδιο τρόπο απ’ όλους…Ή μήπως τελικά απλά δεν υπάρχει πραγματικότητα και όλα όσα διαδραματίζονται βρίσκονται στη σφαίρα της φαντασίας των ηρώων που αναζητούν κάτι να "σπάσει' τη μιζέρια της βρετανικής επαρχίας? 'Ολα είναι ανοιχτά...
Πολύ καλές οι ερμηνείες των Γιάννη Μοσχίδη και Μέλανι Μαρχάινε με τη δεύτερη να έχει μια πολύ καλή στιγμή στη σκηνή του ερωτικού παροξυσμού...Η σκηνοθεσία του Τάσου Προύσαλη ανέδειξε το μυστήριο του έργου και οι φωτισμοί του Τάκη Ποδαρόπουλου πραγματικά εξαιρετικοί..Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνω στα πολύ καλόγουστα και με το "τίποτα" φτιαγμενα σκηνικά της παράστασης που είναι "δια χειρός" (στην κυριολεξία) του ζωγράφου Στράτου Σαραντίδη ενώ και η μουσική επιμέλεια της Ναταλία Τζίμα έδεσε αρμονικά με το έργο.
Από χτες έγινα fan του συγκεκριμένου θεατρικού χώρου, που όπως φαίνεται έχει πολύ αγάπη και μεράκι για το θέατρο....

Συμπαθητική παράσταση! Ευχαριστούμε πολύ!

Θα συμφωνήσω οτι το Εσωθεατρο είναι ενας πολύ φιλικός κ ζεστός χώρος με μια πολύ ευγενική ταμία !!!! (δεν είναι αυτονόητο αυτό που σημειωνω) πήγα πρωτη φορά κ πραγματικά με κέρδισε!!! Η άποψη μου για την παράσταση είναι οτι σε ένα τόσο δυνατό κείμενο οι ερμηνείες ίσως χρειαζόταν περισσότερο δύναμη, στόμφο ίσως κάτι παραπάνω δεν ειμαι κριτικός θεατρου απλά κάτι μου έλειπε......στα συν η αμεσότητα του χώρου με τους ηθοποιούς .Ευχαριστω Θατρομάνια

Λυπαμαι, χειροτερα δεν γινεται. Η ερμηνια του κ Μοσχιδη βαρετη, μονοτονη, φλατ. Της παρτενερ του; υπερβολικη, αστοχη, δυσνοητη.
Ο χωρος ωραιος, πολυ προσεγμενος, ζεστος. Η ορατοτητα οχι η καλυτερη.
Εν τελει μονο το σπιτικο κρασι εκανε τη διαφορα.

Συμπαθητική παράσταση. Περισσότερο συμβολική παρά ρεαλιστική. Πολύ καλές ερμηνείες και ζεστός χώρος. Αλλά η διάταξη των θέσεων δεν είναι ιδιαίτερα βολική, με αποτέλεσμα κάποιες σειρές να βλέπουν ελάχιστα στη σκηνή.

Ωραια παρασταση σε αυτον τον ιδιαιτερο χωρο!!Μου ερεσε πολυ η σκηνοθεσια!Να ειστε καλα!Σας ευχαριστω!

Διαμαντάκι! Ζεστό μικρό θεατράκι με προσωπικότητα. Ο κος Προύσαλης ευγενέστατος.
Πολυ καλή παράσταση. Μπράβο σε όλους..

Παρακολούθησα πρόσφατα την εν λόγω παράσταση. Η αίθουσα του θεάτρου είναι μικρή και η κατανομή των καθισμάτων ασυνήθιστη. Το έργο καταπιάνεται με την καθημερινότητα ενός ζευγαριού, τη ζωή του οποίου διαταράσσει η εμφάνιση ενός σιωπηλού σπιρτοπώλη. Εύστοχη σκηνοθεσία και εξαιρετικές ερμηνείες σε μια παράσταση που ψυχαγωγεί και ταυτόχρονα προβληματίζει. Ευχαριστώ τη θεατρομάνια για την διπλή πρόσκληση.

Από τον Κωνσταντίνο Πλατή.

Το «Εσωθέατρο» το γνώρισα πριν χρόνια , όταν ακόμα δεν είχα φτιάξει τη σελίδα theatromania.gr . Τότε λοιπόν έπαιρνα ένα οδηγό θεάτρου από το περίπτερο και ξεκίναγα να κυκλώνω με το μολύβι τις παραστάσεις που μου άρεσαν, συνήθως με κριτήριο το έργο και όχι τους ηθοποιούς. Έτσι έτυχε να καταλήξω ένα βράδυ στο θέατρο αυτό και να δω για πρώτη φορά το Τάσο Προύσαλη στο ρόλο του Ρασκόλνικοφ στο «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι. Αυτό ήταν. «Κόλλησα».

Το θέατρο είναι μικρό και χωράει 40 άτομα το πολύ αλλά έχει και το πλεονέκτημα ότι έρχεσαι σε άμεση επαφή με τη σκηνή. Παίζουν ακριβώς μπροστά σου και αυτό σου δημιουργεί μια απίστευτη αίσθηση αμεσότητας. Στο τέλος ο «εραστής» του θεάτρου Τάσος Προύσαλης έχει πάντα την καλή διάθεση όχι απλά να επικοινωνήσει με το κοινό αλλά να δημιουργήσει ένα «συμπόσιο» που μπορεί να κρατήσει για πολύ ώρα αφού το φάσμα των γνώσεων του καλύπτει από αρχαία Ελλάδα μέχρι Ινδουισμό πάντα με συνοδεία από καλό κρασί που φτιάχνει ο ίδιος.

Αυτά που προανέφερα μπορεί να μην αφορούν άμεσα την τωρινή παράσταση αλλά ήθελα να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι το θέατρο δεν είναι απλά το να δεις μια παράσταση και μετά να γυρίσεις σπίτι και να πέσεις για ύπνο. Μετά το τέλος της παράστασης πρέπει να δημιουργούνται ερωτήματα και όχι απαντήσεις έτσι ώστε να ξεκινάει ένας γόνιμος διάλογος πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με τους άλλους.

Η τωρινή παράσταση λοιπόν «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» του Χάρολντ Πίντερ είναι ένα βαθιά φιλοσοφικό κείμενο με θεατρική μορφή . Έχει πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης και εναπόκειται στις ανάγκες του θεατή τι θα επιλέξει να ακουμπήσει . Και αναφέρω τη λέξη «ακουμπήσει» γιατί στη συζήτηση που είχαμε μετά το τέλος της παράστασης με το σκηνοθέτη και άλλους θεατές υπήρξαν πολλές απόψεις για το συμπέρασμα που βγαίνει από το έργο και όλες ήταν αποδεκτές με βάση τα επιχειρήματα του καθενός .

Η σκηνοθεσία σεβάστηκε το κείμενο και επικεντρώθηκε περισσότερο στην καθοδήγηση των ηθοποιών.

Οι δύο βασικοί ηθοποιοί με την ερμηνεία τους κράτησαν μια λεπτή ισορροπία που παρέπεμπε σε τραγική κωμωδία και θέατρο του παραλόγου κάτι που έκανε το όλο εγχείρημα αρκετά ενδιαφέρον. Ο τρίτος ηθοποιός φορώντας μάσκα και παραμένοντας βουβός καθόλη τη διάρκεια της παράστασης στηρίζει ουσιαστικά το «εύρημα » του συγγραφέα που μέσω αυτού ενεργοποιεί τη δράση των άλλων δύο.

Εν κατακλείδι πρόκειται για ένα αρκετά απαιτητικό κείμενο τόσο για τους ηθοποιούς όσο και για τους θεατές και χρειάζεται «ψάξιμο» αν όχι πριν ,τότε σίγουρα μετά το τέλος της παράστασης. Οι συντελεστές πάντως σου δίνουν τα κατάλληλα «εργαλεία» και δεν θα βρεις δικαιολογία για το αντίθετο .