Στίχοι: Εμπνευσμένο από το έργο του Αλμπέρ Καμύ
Σκηνοθέτης: Νικολέττα Μπάτσικα
Σκηνογραφία: Αστέρης Κανούσης
Φωτισμοί: Γιώργος Φωκιανός
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης
Ερμηνεύουν: Παναγιώτα-Κερασίνα Κωστάμη, Μελίνα Λεφαντζή, Νικολέττα Μπάτσικα, Ιωάννα Μπογδάνου, Ξένια Παπαθανασίου, Τάνια Ρόκκα
Περιγραφή
Μετά από τις sold out παραστάσεις, αποφασίστηκε παράταση για δύο ακόμα παραστάσεις στο θέατρο Αβατον
Δευτέρα 4 και 11 Φεβρουαρίου
Μια αλληγορία για την καθημερινή επανάσταση εμπνευσμένη από το έργο του Αλμπέρ Καμύ.
Περισσότερα
Λίγα λόγια για το έργο.
Πέντε γυναίκες σε απομόνωση.
«Δεν υπάρχει λόγος πανικού.» Μια φωνή-μαέστρος κινεί τα νήματα και όλοι χορεύουν στο ρυθμό της.
Καθώς ο χρόνος περνάει, το σκηνικό αλλάζει. Τα αγαπημένα πρόσωπα, ο ήλιος και η θάλασσα μένουν ζωντανά όσο κάποιος μιλάει για αυτά……
Με αφορμή ένα παιχνίδι λέξεων οι ηρωίδες συμπληρώνουν σιγά σιγά το παζλ της ζωής τους. Αξίες όπως δικαιοσύνη, ηθική, αλληλεγγύη, ελευθερία παραμορφώνονται, όταν ο φόβος του θανάτου σαρώνει τα πάντα. «Κι αν μπορούσαμε να συμφιλιωθούμε με την ιδέα του τέλους;» Ποιος τολμάει να ξεστομίσει κάτι τέτοιο πιστεύοντας πως θα ακουστεί;
Φωτογραφίες: Πάνος Ζενίδης
Παραγωγή: Dominus Production
Στην παράσταση συμμετέχουν φιλικά καλλιτέχνες μέσω video art.
Ένα σύγχρονο θεατρικό έργο, που δεν έχει ακόμα καταξιωθεί ιστορικά ούτε διαθέτει δάφνες από πετυχημένες παλιότερες παραστάσεις, προκαλεί μια μεγαλύτερη, συνήθως ανυπομονησία στον θεατή. Οι προσδοκίες συχνότατα διαψεύδονται καθώς το κείμενο πρωτίστως αποδεικνύεται αδύναμο και κατώτερο των περιστάσεων. Ευτυχώς για τη συγκεκριμένη παράσταση τα πράγματα λειτουργούν εντελώς διαφορετικά. Η υπόθεση ρέει αριστοτεχνικά, ξεκινά σε ένα περιβάλλον σχεδόν γυμνό, η υφέρπουσα αγωνία διαφαίνεται μέσα από κινήσεις, εκφράσεις, δισταγμούς. Η πραγματικότητα του εγκλεισμού δρα καταλυτικά στην εξέλιξη του χαρακτήρα των πέντε ηρωίδων και φέρνει στην επιφάνεια αδυναμίες αλλά και αναπάντεχες δυνάμεις. Η καταβύθιση σε ένα καφκικό αδιέξοδο δεν δημιουργεί ωστόσο κυρίως αρνητικά αισθήματα στον θεατή. Το φως της διεξόδου ανοίγεται κατ' αρχήν, μέσα από τη στάση κάποιων από τις ηρωίδες που αντιστέκονται στο σκοτάδι, που προβάλλουν την ανθρώπινη υπόστασή τους. Κι αυτή η άρνηση στην υποταγή είναι το ελπιδοφόρο στοιχείο που διαπερνά το έργο. Η ελευθερία είναι το ζητούμενο και δε στη χαρίζει κανείς, πρέπει να την κατακτήσεις. Έργο με νοήματα, με ανατροπές, με το κλεισιμο του ματιού για το ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Ωραιότατες ερμηνείες, λιτά κοστούμια και απέριττο σκηνικό. Σκηνοθεσία στοχευμένη στην ουσία χωρίς φτιασιδώματα και απόπειρες εντυπωσιασμού. Παράσταση που προτείνεται, λοιπόν, αυτή που χαρήκαμε με τη πρόσκληση που μας προσέφερες, Θεατρομάνια, και σ' ευχαριστούμε γι αυτό!