Συγγραφέας: Αισχύλος
Ερμηνεύουν: Στεφανία Γουλιώτη
Περιγραφή
Χωρίς σκηνοθετικές φιλοδοξίες, αλλά με πειραματική διάθεση, η Στεφανία Γουλιώτη –μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της– δοκιμάζει έναν ερμηνευτικό δρόμο σύμφωνα με τον οποίο ο ηθοποιός λειτουργεί ως απλός διάμεσος μεταξύ έργου και κοινού.
Περισσότερα
Χωρίς σκηνοθετικές φιλοδοξίες, αλλά με πειραματική διάθεση, η Στεφανία Γουλιώτη –μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της– δοκιμάζει έναν ερμηνευτικό δρόμο σύμφωνα με τον οποίο ο ηθοποιός λειτουργεί ως απλός διάμεσος μεταξύ έργου και κοινού. Διάλεξε τις Ευμενίδες (458 π.Χ.) γιατί, όπως λέει, είναι ένα έργο παραμελημένο και πολύπαθο, αλλά και με μεγάλο ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον. Ο κεντρικός ήρωας, ο Ορέστης, βασανίζεται από φωνές ενοχών, ανασφάλειας, φόβων. Με την παρέμβαση της θεάς Αθηνάς, οι Ερινύες μετατρέπονται σε Ευμενίδες. «Σήμερα η ψυχανάλυση προσπαθεί κάτι ανάλογο – όσο βαθιά κι αν θάβουμε τις σκοτεινές φωνές μέσα μας, αυτές εξακολουθούν να μας επηρεάζουν».
Από τον Κωνσταντίνο Πλατή
Το έργο δεν είναι γνωστό στο ευρύ κοινό και θεωρώ ότι ήταν καλή επιλογή από τη Στεφανία Γουλιώτη , η οποία έχοντας εδραιωθεί ως μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, αν όχι η καλύτερη ,μπήκε στη διαδικασία ανάδειξης έργων. Το κοινό λοιπόν πάει αρχικά για να δει τη Στεφανία Γουλιώτη και αυτό το «καινούργιο» που έχει να του προτείνει και όχι απλά για να δει ένα γνωστό, αρχαίο έργο.
Οι Ευμενίδες όντας το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας του Αισχύλου έχουν ως κεντρικό πρόσωπο τον Ορέστη και την απενοχοποίηση που προσπαθεί να βρει για τις πράξεις του παρελθόντος. Σκηνοθεσία δεν υπάρχει όπως δηλώνει η πρωταγωνίστρια , παρόλ’ αυτά ,κατά τη γνώμη μου η ερμηνεία της είναι εξαιρετική γιατί καταφέρνει να μετατραπεί σε «καλό αγωγό» του κειμένου και να το μεταφέρει στο κοινό με απόλυτη επιτυχία.
Οι αλλαγές στη φωνή της και ο ρυθμός που εναλλάσσει δείχνουν τα βασικά στοιχεία του εξαιρετικού ταλέντου της το οποίο χρησιμοποιεί για να διακρίνει τους ρόλους του έργου που ερμηνεύει (Αθηνά, Ορέστης ,Ευμενίδες κτλ).
Το έργο βέβαια έχει ίσως βαθμό δυσκολίας για το μη μυημένο θεατή αλλά αν έχεις καλή γνώση του κειμένου και της πλοκής δεν γίνεται να μη σε συνεπάρει.
Υπάρχουν και αρκετά σημεία που οι ομοιότητες με τις καταστάσεις που ζούμε σήμερα είναι έκδηλες όπως η εσωτερική προσπάθεια του Ορέστη να απενεχοποιηθεί από τις πράξεις που έκανε και για τις οποίες σε μεγάλο βαθμό δεν ευθύνεται αυτός αλλά το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει…..σας θυμίζει κάτι αυτό;
Από κει και πέρα δεν γίνεται να μην κάνουμε αναφορά στο βίντεο του Dorijan Kolundžija και τους φωτισμους του Δημήτρη Κασιμάτη που δίνουν στην παράσταση τη δυνατότητα να μη χαρακτηριστεί απλά ως ένας καλός μονόλογος αλλά ως καινοτομικό εγχείρημα που κέρδισε το ρίσκο.
Είναι μια παράσταση που άνετα μπορεί να παιχτεί στο εξωτερικό ή τουλάχιστον να συνεχιστεί σε κάποια σκηνή την προσεχή θεατρική περίοδο.