Φυλές

Διάρκεια: 110'
Συγγραφέας: Νίνα Ρέιν
Μετάφραση: Έρι Κύργια
Σκηνοθέτης: Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνογραφία: Εδουάρδος Γεωργίου
Κοστούμια: Εδουάρδος Γεωργίου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης
Ερμηνεύουν: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Νίκος Γεωργάκης, Μάνος Καρατζογιάννης, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Ελένη Μολέσκη, Καλλιόπη Παναγιωτίδου

Περιγραφή

Οnline προβολή, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, του πολυβραβευμένου έργου της Νίνα Ρέιν Φυλές (Drama Desk Award for Outstanding Play, New York Drama Critics’ Circle Award, Off-Broadway Alliance Award – Best Play, υποψήφιο για Olivier Award) που ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση της Έρις Κύργια, επεξεργάζεται δεξιοτεχνικά το χιούμορ και τη συγκίνηση σε μια σειρά ευαίσθητων θεμάτων: την απουσία ενσυναίσθησης ακόμα κι ανάμεσα στους πιο στενούς ανθρώπινους δεσμούς, τα όρια της λεκτικής επικοινωνίας, την ανάγκη να ανήκεις σε μια φυλή παρά τα όποια αδιέξοδά της.

Ο Μπίλυ, αν και εκ γενετής κωφός, έχει μεγαλώσει «φυσιολογικά» μέσα σε μια οικογένεια που έχει κάνει τα πάντα για να αμβλύνει τις συνέπειες της διαφορετικότητάς του. Η εισβολή όμως της Σύλβιας στον μικρόκοσμο της οικογένειας ανατρέπει ό,τι ίσχυε ως τότε.

Τελικά ο λόγος μπορεί να είναι τόσο περιοριστικός όσο η σιωπή; Και η σιωπή μπορεί να είναι το ίδιο εύγλωττη με το λόγο;

Περισσότερα

Το πολυβραβευμένο έργο της Νίνα Ρέιν Φυλές (Drama Desk Award for Outstanding Play, New York Drama Critics’ Circle Award, Off-Broadway Alliance Award – Best Play, υποψήφιο για Olivier Award) που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση της Έρις Κύργια, επεξεργάζεται δεξιοτεχνικά το χιούμορ και τη συγκίνηση σε μια σειρά ευαίσθητων θεμάτων: την απουσία ενσυναίσθησης ακόμα κι ανάμεσα στους πιο στενούς ανθρώπινους δεσμούς, τα όρια της λεκτικής επικοινωνίας, την ανάγκη να ανήκεις σε μια φυλή παρά τα όποια αδιέξοδά της.

Ο Μπίλυ, αν και εκ γενετής κωφός, έχει μεγαλώσει «φυσιολογικά» μέσα σε μια οικογένεια που έχει κάνει τα πάντα για να αμβλύνει τις συνέπειες της διαφορετικότητάς του. Η εισβολή όμως της Σύλβιας στον μικρόκοσμο της οικογένειας ανατρέπει ό,τι ίσχυε ως τότε.

Τελικά ο λόγος μπορεί να είναι τόσο περιοριστικός όσο η σιωπή; Και η σιωπή μπορεί να είναι το ίδιο εύγλωττη με το λόγο;

Βοηθός σκηνογράφου: Έλλη Αποστολάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Τζαμαργιάς
Βίντεο:  Δήμητρα Τρούσα 
Σύμβουλος δραματουργίας: Ελένη Μολέσκη
Επιστημονικός σύμβουλος: Κωνσταντίνος Σαμαράς
Παραγωγή:  Lead-in-Arts ΑΜΚΕ, Θέατρο Σταθμός

Η διανομή τη σεζόν 2018-2019 ήταν: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Μανώλης Μαυροματάκης, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Μάνος Καρατζογιάννης, Βασιλική Τρουφάκου, Ελένη Μολέσκη

Φωτογραφίες

Βίντεο

60 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Υπέροχη παράσταση με εξαιρετικές ερμηνείες από όλους. Ας προσπαθήσουμε να έχουμε περισσότερη εν συναίσθηση όλοι μας και ας μη βιαζόμαστε να κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα.
    Ευχαριστούμε πολύ για τις προσκλήσεις Θεατρομάνια!!!!

  2. Παρακολούθησα την παράσταση Κυριακή 29/12/19 με διπλή πρόσκληση από το Θεατρομάνια και ευχαριστώ πολύ για αυτό.

    Το πρώτο μισάωρο της παράστασης δεν με άφησε ικανοποιημένο. Το βρήκα κάπως ανούσιο και κυρίως (προσωπική προτίμηση) δεν μου αρέσουν τα αστεία με βωμολοχίες, το θεωρώ φθηνό για να κάνεις το κοινό να γελάσει.
    Και ενώ έχω ξεκινήσει με αρνητική διάθεση από κάποιο σημείο και μετά αλλάζω τελείως γνώμη.
    Γίνεται ξεκάθαρο ότι το θέμα δεν είναι μόνο η κώφωση αλλά ότι μια οικογένεια ακόμα και με πολλή αγάπη μπορεί να έχει πρόβλημα επικοινωνίας ανάμεσα στα μέλη (της φυλής της) καθώς επίσης ότι αυτό δεν αφορά μόνο μια οικογένεια αλλά γενικά την κοινωνία μας, με όλα τα ψεύτικα χαμόγελα, τις τυποποιημένες συζητήσεις που κάνουμε όλοι και την προσπάθεια του καθενός ,να αποδείξει στους γύρω του πόσο πετυχημένος και ευτυχισμένος είναι.
    Έφυγα πραγματικά ικανοποιημένος από την παράσταση και θέλω για ακόμα μια φορά να ευχαριστήσω το theatromania για την ευκαιρία που μας έδωσε να δούμε το συγκεκριμένο θεατρικό έργο.

  3. Αγάπη, μια λέξη μοναδική θα έλεγα που όμοια της στο κόσμο δεν υπάρχει! Αγαπώ...……….Πόσο λοιπόν εύκολο είναι να το πεις και πόσο εύκολο είναι κυρίως να το δείξεις; Και άντε στο καλό το λέμε το σ'αγαπώ (αλλά πολλές φορές το θεωρούμε αυτονόητο και δυστυχώς δεν το λέμε). Το εκφράζουμε, το δείχνουμε όμως με τις πράξεις μας στους γονείς μας, στα αδέρφια μας, στα παιδιά μας, στους φίλους μας, στον σύζυγό μας και γενικότερα στον συνάνθρωπό μας; Γιατί η αγάπη δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στα λόγια, αλλά θα πρέπει να συνοδεύεται και από πράξεις, κυρίως πράξεις θα έλεγα. Γιατί δυστυχώς μερικοί άνθρωποι είναι κουφοί και έχουν γεννηθεί μάλιστα κουφοί και δεν θα μπορέσουν να την ακούσουν ποτέ αυτήν την τόσο γλυκιά λέξη ,αν περιορίζεται μόνο στα λόγια, αλλά αν συνοδεύεται από πράξεις θα μπορούν να την αισθανθούν, γιατί παρ'οτι κουφοί ,δεν παύουν να είναι άνθρωποι και να έχουν συναισθήματα. Γιατί αγάπη (με την οποία πραγματεύεται και αυτή η θαυμάσια παράσταση) σημαίνει να ενδιαφέρεσαι και να νοιάζεσαι για τον πλησίον σου, ανεξαρτήτως τις όποιες διαφορές, υπάρχουν μεταξύ σας, να τον φροντίζεις, να τον προστατεύεις, να τον σέβεσαι, να πονάς όταν πονά και να γελάς με την κάθε χαρά του, να...……..,να...……..και πόσα ακόμα πολλά "να" έχει αυτή η ΄καταπληκτική λέξη.
    Γενικότερα αγάπη είναι να βάζεις τον εαυτό σου στην θέση του άλλου και να πετάξεις στον κάλαθο των αχρήστων (συγχωρέστε με και ας μου επιτραπεί η έκφραση) τον κολοεγωισμό σου, βάζωντας τον συνάνθρωπό σου πάνω από εσένα και να θυσιάζεις για το παιδί σου, για τον/την σύζυγό σου και γενικότερα για τον πλησίον σου, όποιος και αν είναι αυτός πράγματα που εσύ τα θεωρείς σημαντικά!
    Αυτό ακριβώς πέτυχαν οι εξαίρετοι ηθοποιοί στο έργο Φυλές της Νίνα Ρέιν, σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά, μέσω του δικού τους υπέροχου τρόπου, να μας εξηγήσουν δηλαδή τι σημαίνει αγάπη και το πόσο σημαντική είναι η ύπαρξή της. Έφεραν εις πέρας ,στεφόμενοι με μεγάλη επιτυχία, αυτό το πολύ δύσκολο επιχειρώ να πω εγχείρημα. Τα κατάφεραν και μόνο πραγματικά για τον πολύωρο (καθώς είναι μια παράσταση με σχετικά μεγάλη διάρκεια), κόπο και μόχθο που κατέβαλαν αυτοί οι άνθρωποι να μας μάθουν τι είναι αγάπη και την σημασία που έχει για τους γύρω μας και το πόσο πραγματικά ανάγκη την έχουν, τους αξίζει, και όχι μόνο ,ένα μεγάλο ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ !!!
    Πραγματικά ό,τι και να πω θα είναι πολύ λίγο γι' αυτήν την εξαίρετη παράσταση, αν μπορώ να την πω παράσταση, γιατί προσωπικά για εμένα αποτέλεσε ένα σχολείο, το οποίο μου πρόσθεσε ένα μικρό λιθαράκι στο τι θεωρούσα εως σήμερα αγάπη.
    Γι' αυτό και μόνο τον λόγο τους οφείλω εκτός από το πολύ θερμό χειροκρότημα μου και ένα πολύ μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, μέσα από την καρδιά μου!
    Τέλος για άλλη μια φορά, θα ήθελα να πω στους ηθοποιούς και στους συντελεστές, αυτής της καταπληκτικής παράστασης ,σχολείο κατά 'μαι ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ και τους εύχομαι ολόψυχα όχι μόνο 3ο (για τον οποίον μάλιστα πηγαίνουν φουριόζοι, όπως τους βλέπω), αλλά και 4ο και 5ο και 6ο έτος επιτυχίας προβολής παραστάσεων στην Αθήνα και όχι μόνο! Σας εύχομαι παιδιά πραγματικά τα καλύτερα, γιατί το αξίζεται, όλοι σας!
    Για άλλη μια φορά θέλω να ευχαριστήσω πραγματικά το υπέροχο αυτό site ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ, που μου έδωσε την δυνατότητα να παρακολουθήσω αυτήν την θαυμάσια παράσταση ,που μου έμαθε πως να γίνω καλύτερος άνθρωπος !

  4. Παρόλο που όταν πήγα στο θέατρο η ευγενέστατη κυρία δεν βρήκε το όνομά μου στις προσκλήσεις και τις έδειξα το μήνυμα στο κινητό μου για να πειστεί, θέλω να ευχαριστήσω των θεατρομανία για την πρόσκληση.
    Μια εξαιρετική παράσταση, ο κος Καρατζογιάννης καθηλωτικός, αφού αναρωτιέσαι αν πράγματι είναι κωφός.
    Πολύ καλός και ο κος Κουρούμπαλης στο τέλος τα 2 αδέλφια ήταν υπέροχα. όμως και οι υπόλοιποι ηθοποιοί ο καθένας στον ρόλο του, ήταν πολύ καλοί.
    Την συνιστώ, ευχαρίστως θα την ξαναέβλεπα και πάλι ευχαριστώ την θεατρομανία για την πρόσκληση

  5. Υπέροχη παράσταση, ζεστό σκηνικό, πολύ ωραίες ερμηνείες, δυνατό κείμενο, με βάθος και μηνύματα. Υπήρχαν πολλές στιγμές γέλιου, αλλά και συγκίνησης. Δυστυχώς, ακόμη και στις δεύτερες, κάποιοι από το κοινό γελούσαν δυνατά, με αποτέλεσμα να χαλάνε την στιγμή και στους υπόλοιπους. Μία θεαtρική παράσταση δεν χρειάζεται μόνο καλούς ηθοποιούς, αλλά και καλό κοινό...

  6. Καταπληκτική παράσταση με βαθιά νοήματα, χωρίς όμως να σε κουράζουν.
    Οι ερμηνείες κυρίως των δύο αδελφών υπέροχες. Στο τέλος της παράστασης αναρωτήθηκα εαν ο ηθοποιός ήταν πράγματι κωφός. Τόσο είχε μπεί στο πετσί του ρόλου
    Να το δείτε!!!
    Ευχαριστώ πολύ Θεατρομάνια!!!!

  7. Εξαιρετική παράσταση, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκειά της. Καταπληκτικές ερμηνείες, προσεγμένη σκηνοθεσία και μουσική, κείμενο που θίγει τις διαφορετικές πτυχές εννοιών όπως η οικογένεια,η αναπηρία, η επικοινωνία, η ανάγκη του ανήκειν. Μια παράσταση που αποτελεί τροφή για σκέψη και προβληματισμό!

  8. Παρακολούθησα χθες την παράσταση Οι φυλές στο Θέατρο Σταθμός στο Μεταξουργείο μετά από διπλή πρόσκληση που κέρδισα σε κλήρωση στη θεατρομάνια Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών και ιδίως του Μάνο καρατζογιάννη ως εκ γενετής κωφός ήταν υπέροχες ίσως το πρώτο μισάωρο της παράστασης να φανεί η βαρετό η Ανούσιο σε κάποιον Ωστόσο στη συνέχεια Οι ερμηνείες και το κλίμα που δημιουργείται αποζημιώνουν το θεατή ευχαριστούμε πολύ για την ευκαιρία

  9. Αρχικά η παράσταση δεν σε προϊδεάζει για το πώς το έργο θα εξελιχθεί και το ύφος στην πορεία αλλάζει ριζικά. Μέχρι να μπει στην ουσία του πράγματος μου φάνηκε μάλλον αδιάφορη ως παράσταση. Ωστόσο η συνέχεια είναι πολύ καλή! Θίγει σφαιρικά το θέμα των κωφών σε έναν κόσμο ακουόντων, σε προβληματίζει και σε συγκινεί. Σίγουρα αξίζει τον κόπο!

  10. ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ.ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΥΠΕΡΟΧΟΙ.-Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΩΦΟΣ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΗΤΑΝ ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΟΙ.ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

    • Είδα την παράσταση στις 22/11. Δεν ξέφυγε, δυστυχώς, από την μετριότητα. Το σύνολο των χαρακτήρων δεν αποδόθηκε σχεδόν καθόλου. Κάποιες καλές στιγμές υπήρξαν, μα, μέχρι εκεί. Άνευρο. Χωρίς εξηγήσεις. Με κενά. Και βιαστικό τέλος. Αξιόλογη, όμως, προσπάθεια. Ευχαριστώ για την πρόσκληση.

  11. Απο τις πιο δυνατες παραστασεις.. Σε βαζει σε "αλλο κοσμο". Αυτον που οι περισσοτεροι δεν γνωριζουμε και ουτε μας ενδιαφερει να μπουμε μεσα του.. Ο πρωταγωνιστης "κωφος" εδωσε "ρεστα". Αναρωτιεμαι ακομα αν ηταν πραγματικα κωφος.. Σκεφτομουν να ρωτησω στο ταμειο αλλα δεν το αποφασισα τελικα!! Μια πολυ διαφορετικη παρασταση με εμφαση στη ..διαφορετικοτητα.!. Μας εβαλε να περιστραφουμε γυρω απο την κωφωση. Εμεις ως μειονοτητα και αυτοι ως πλειοψηφια!. Ο "μπαμπας", ο "αδερφος" επισης ηταν πολυ ζωντανοι και αληθινοι, οπως και οι γυναικειοι χαρακτηρες. Φοβερη η σκηνοθεσια. Αμειωτο το ενδιαφερον και εκδηλη η συγκινηση..Ειχε πολλα να δωσει. Να δουμε με αλλο ματι αυτον τον κοσμο, οπως δεν το ειχαμε σκεφτει εως σημερα..

  12. Καταπληκτική παράσταση.Οποιος είναι ειλικρινής με τον εαυτό του δεν μπορεί να μην δει ομοιότητες με τη δική του οικογένειά(Όχι τις ουσίες την κωφωτητα τα ψυχιατρικά προβληματα)Ειναι ολα αυτά που δεν λέγονται η' δεν ακούγονται.Ο Κουρουμπαλης μια πολύ ευχάριστη έκπληξη σε κάνει κοινωνο στον πόνο του.Μην τη χάσετε αυτήν την παρασταση
    Υγ την παράσταση την είδα με προσκλήσεις από άλλο site αλλά κάπου έπρεπε να εκδήλωσω τον ενθουσιασμό μου

  13. Από την θεατρολόγο Μαρία Μαρή

    Για πρώτη φορά στην Ελλάδα το πολυβραβευμένο έργο της Νίνα Ρέιν «Φυλές», σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά.

    Η Νίνα Ρέιν, μια νέα δυναμική φωνή του βρετανικού θεάτρου, αγγίζει εδώ με ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ και τη συγκίνηση την απουσία ενσυναίσθησης ακόμα κι ανάμεσα σε ανθρώπους που τους συνδέουν στενοί οικογενειακοί δεσμοί, τα όρια της λεκτικής επικοινωνίας, την ανάγκη να ανήκει κάποιος σε μια φυλή, που να τον αναγνωρίζει και να τον σέβεται, παρά τα όποια αδιέξοδά προκύπτουν από την ένταξή του σ΄αυτήν, την αδυναμία του λόγου να εκφράσει την σκέψη και το συναίσθημα, την αξία της σιωπής.

    Ο Μπίλυ, αν και εκ γενετής κωφός, έχει μεγαλώσει «φυσιολογικά» μέσα σε μια οικογένεια ακουόντων, που έχει κάνει τα πάντα για να αμβλύνει τις συνέπειες της διαφορετικότητάς του. Τα αδέλφια του, ο Ντάνιελ και η Ρουθ, έχουν εγκλωβιστεί στα δικά τους αδιέξοδα, σε αποτυχημένες σχέσεις με λάθος επιλογή συντρόφου και σε έναν αλλοπρόσαλλο επαγγελματικό προσανατολισμό για τη δεύτερη. Ο Κρίστοφερ, ελιτιστής, ακαδημαϊκός και συγγραφέας, επιδίδεται σε ευφυολογήματα και σε μια ατέρμονη επιχειρηματολογία, συχνά καταγγελτική για άλλους. Μαθαίνει κινέζικα και αρνείται να μάθει τη νοηματική παρόλο που έχει κωφό παιδί. Μιλά για την υπεροχή της γλώσσας και των λέξεων, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι για να επικοινωνήσει και να συναισθανθεί δεν χρειάζεται μόνο ο κώδικας, αλλά και η πρόθεση. Εκείνος έχει ανταγωνιστική σχέση με τη συγγραφέα γυναίκα του και δε χάνει ευκαιρία να επιπλήττει το γιο του, Ντάνιελ, σχετικά με τη διατριβή του καθώς και την κόρη του Ρουθ, για τις κακές επιλογές της. Για να επιτευχθεί το θαύμα της επικοινωνίας προϋποτίθεται η αποδοχή και η αγάπη για ό,τι είναι ο άλλος και η αναγνώριση της δικής του αξίας, πέρα από οποιαδήποτε επικριτική διάθεση.

    Η εισβολή όμως της Σύλβιας, κοπέλας του Μπίλι, που σταδιακά χάνει την ακοή της, διαταράσσει κάπως τον μικρόκοσμο της οικογένειας και ανατρέπει ό,τι ίσχυε μέχρι τότε. Ο ίδιος ο Μπίλυ αξιώνει να τον σέβονται γιατί απλά δεν ακούει και να μάθουν επιτέλους τη νοηματική αν θέλουν να επικοινωνήσουν μαζί του. Μέχρι εκείνη τη ώρα στο οικογενειακό γεύμα μιλούν όλοι μαζί και στην ουσία δεν απευθύνουν το λόγο στον Μπίλυ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η μεταξύ τους επικοινωνία είναι απρόσκοπτη, καθώς ο καθένας υπερασπίζεται τη θέση του και εκφωνεί το μονόλογό του, εκτοξεύοντας συνήθως αιχμές για τους παρευρισκόμενους ή και για απόντες. Μεγάλη ανασφάλεια και ανάγκη επιβεβαίωσης της δύναμης της ομάδας, από αυτόν που είναι υψηλότερα στην ιεραρχία. Εξάλλου αναφέρεται σε κάποιο σημείο ότι πρώτος στην ιεραρχία είναι ο πατέρας, ο Κρίστοφερ, μετά η μητέρα, η Μπεθ, μετά ο Ντάνιελ, έπειτα η Ρουθ και τελευταίος ο Μπίλυ.

    Στο έργο ο Μπίλυ ο οποίος πάσχει από μια αισθητηριακή αναπηρία, έχει σπουδάσει, και γνωρίζει μια κοπέλα, που τον βοηθάει να αυτονομηθεί, βρίσκοντας στη συνέχεια και δουλειά. Στην οικογένειά του οι γονείς του είναι μάλλον εγκλωβισμένοι σε μια σχέση που έχει γίνει συνήθεια μέσα στα πολλά χρόνια, ενώ ο αδελφός του και η αδελφή του είναι και οι δυο δυστυχείς και ανικανοποίητοι, αποδυναμωμένοι ίσως και από την ίδια την οικογένεια και τις απαιτήσεις που έχει από αυτούς, κάτι που δεν τους επιτρέπει να είναι λειτουργικοί σε κανένα τομέα της ζωής τους.

    «Η γλώσσα είναι καθρέφτης, είμαστε δέσμιοι της ίδιας μας της υποκειμενικότητας». Όλοι είναι προσκολλημένοι στη γλώσσα. Ο Κρίστοφερ, η Μπεθ και η Ντάνιελ, ενώ η Ρουθ τραγουδά, αναδεικνύοντας μια άλλη προσέγγιση επικοινωνίας, η οποία επίσης μετέρχεται τη γλώσσα.

    Το κείμενο είναι ευφυέστατο και δεν περιορίζεται στο θέμα ακούοντες και μη, αλλά σε οποιαδήποτε κατηγοριοποίηση, περιθωριοποίηση και ρατσισμό.

    Η επικοινωνία ακόμα και μέσα σε μια φυλή είναι τρομερά δύσκολή, μιας και υπάρχουν τόσα στεγανά στη σκέψη και τόσοι περιορισμοί που θέτει ο καθένας για τον εαυτό του και τους γύρω του, ώστε τελικά η επικοινωνία δεν ευοδώνεται. Έπειτα σε κάθε φυλή, όπως και σε αυτή των μη ακουόντων υπάρχει η ιεραρχία, οι διάφορες βαθμίδες. Καμιά φορά η σιωπή περιέχει πολλές φωνές. Όπως αυτές που ακούει ο Ντάνιελ.

    Η έλλειψη επικοινωνίας και η οποιαδήποτε περιθωριοποίηση έχει συνέπειες για τα άτομα. Ο Νταν αρχίζει να τραυλίζει, καθώς χάνει τον Μπίλυ, κάνει ό, τι μπορεί για να αποτρέψει την αλλαγή δομής στη φυλή του, όπως βέβαια ασυναίσθητα και όλοι οι άλλοι.

    Μια φυλή φροντίζει για την ομοιογένειά της, έτσι ο ρατσισμός ξεκινά από μέσα. Γονείς με κάποια ιδιαιτερότητα, θα ήθελαν τα παιδιά τους να την κληρονομήσουν. Τους φοβίζει το γεγονός ότι τα παιδιά μπορεί να είναι διαφορετικά και να απομακρυνθούν από τη φυλή. Τότε η φυλή αποδυναμώνεται και απειλείται με εξαφάνιση. Έπειτα σε μια φυλή υπάρχουν διαχωρισμοί και μια ομάδα καταφέρεται εναντίον της άλλης.

    Η σκηνοθεσία έδωσε απολύτως την πραγματική εικόνα της οικογένειας αυτής και εμβάθυνε στη σκέψη της συγγραφέως. Δημιούργησε σχέσεις μέσα από τη σκηνική διδασκαλία και την τοποθέτηση στη σκηνή, ανάλογα και με τη θέση του καθενός στην οικογένεια και τη θέση ή την απομόνωση που επιθυμούσε. Όλη η ατμόσφαιρα του σπιτιού, το σκηνικό του Εδουάρδου Γεωργίου, βοήθησε καθοριστικά στη λειτουργία επί σκηνής και στην αποκάλυψη του αδιεξόδου, μέσα από την καθημερινότητα. Για παράδειγμα ο Ντάνιελ, ήταν κάπως εντός εκτός και επί τα αυτά, ο πατέρας στην πολυθρόνα του, στο «θρόνο» του, πότε ρητορεύοντας, πότε μαθαίνοντας κινέζικα και επιβάλλοντας και στους άλλους να τα ακούν, ενώ ο Ντάνιελ σε αυτή την καταπίεση ανταπαντά, βάζοντας στη διαπασών το Bohemian Rapsody, φωνάζοντας το αδιέξοδό του.

    Η μετάφραση της Έρις Κύργια, έχει έναν ρέοντα λόγο, πολύ αναγνωρίσιμο στην ελληνική πραγματικότητα.

    Οι ερμηνείες των ηθοποιών εξαιρετικές. Ο Μανώλης Μαυροματάκης, έχει μελετήσει βαθιά και αποδώσει επιτυχώς το ρόλο του Κρίστοφερ, του πατέρα, ενός εκνευριστικά ελιτιστή και αφοριστικού, ιδιαίτερα σκληρού με τον γιο του τον Ντάνιελ, και ανταγωνιστικού με τη γυναίκα του, κάτι που φαίνεται στις υποδείξεις του για το μυθιστόρημα της που είναι αποθαρρυντικές και μειωτικές. Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη στο ρόλο της Μπεθ, της μητέρας, είναι μια γυναίκα κάπως στον κόσμο της. Προσπαθεί να κρατήσει την οικογένεια και τα προσχήματα όταν δυσκολεύει η κατάσταση, ευγενική και ευαίσθητη. Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης ως Ντάνιελ, παλεύει να τελειώσει τη διδακτορική εργασία του, νιώθει υποτιμημένος, εξαρτάται πολύ από τον Μπίλυ τον οποίο λατρεύει γιατί είναι και ο μόνος που τον προσεγγίζει με στοργή, αγάπη και ενσυναίσθηση. Ο μόνος που δίνει πραγματικά χρόνο, τον κοιτάζει στα μάτια και τον ρωτά για εκείνον. Νιώθει και είναι μόνος. Εξαιρετική η ερμηνεία του Δημήτρη Κουρούμπαλη, τόσο που πολλοί έφηβοι δυστυχώς θα αναγνωρίσουν σε αυτόν τον εαυτό τους. Η Ελένη Μολέσκη στο ρόλο της Ρουθ, ψάχνεται με το τραγούδι, έχει ανταγωνιστική σχέση με τον αδελφό της και αναπαράγει το μοτίβο της οικογένειας, ιδίως του πατέρα που είναι μονίμως επικριτικός. Ψάχνει κάποιον να στηριχτεί, έναν μεγαλύτερο άντρα για σχέση και βέβαια αναζητά την επιβεβαίωση. Σ’ αυτή τη φυλή που είναι υπεύθυνη για πολλές «αναπηρίες», η μικρότερη είναι αυτή του Μπίλυ με τον Μάνο Καρατζογιάννη, σε έναν εξαιρετικά δύσκολο ρόλο, όπου δεν ξέφυγε ούτε λεπτό στην απόδοση του κωφού, από την πρώτη στιγμή στη σκηνή, μέχρι την τελευταία όπου έκανε την επανάστασή του. Δείχνει πολύ συναισθηματικός και πρόθυμος να καταλάβει και να συμπαρασταθεί. Η Σύλβια (Βασιλική Τρουφάκου), του ανοίγει άλλους ορίζοντες και τον εντάσσει σε μιαν άλλη φυλή, αυτή των κωφών, από την οποία εκείνη που ήταν μέλος αν και με πρόβλημα ακοής, θέλει να απαγκιστρωθεί.

    Κάθε κλειστή ομάδα ανθρώπων είναι συγχρόνως προστασία αλλά και φυλακή. Κάποιοι περιχαρακώνονται σε μια οργάνωση και έπειτα γίνονται επιθετικοί και εριστικοί με τους άλλους, που δεν ανήκουν σε αυτήν. Ανάγκη φυσική του ανθρώπου ή ελλειμματική συμπεριφορά;

  14. Ευχαριστούμε πολύ για τις προσκλήσεις. Είδαμε μια υπέροχη παράσταση με εξαιρετικές ερμηνείες. Το πρώτο μέρος ήταν πολύ δυνατό το δεύτερο θα μπορούσε να είναι λίγο πιο σύντομο χωρίς αυτό να επηρεάζει το σύνολο της παράστασης που ήταν εξαιρετική.