Κείμενο: Δανάη Λιοδάκη
Σκηνοθέτης: Δανάη Λιοδάκη
Σκηνογραφία: Νικόλας Κανάβαρης
Φωτισμοί: Γιώργος Αντωνόπουλος
Μουσική: Παύλος Κατσιβέλης
Κίνηση: Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Ερμηνεύουν: Δάφνη Λαζαροπούλου, Παναγιώτα Παπαδημητρίου, Αντώνης Χρήστου, Δημήτρης Τσιγκριμάνης
Περιγραφή
Η ομάδα b.p.m (beats per minute) ιδρύθηκε το 2018 από αποφοίτους της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης- Κάρολος Κουν και ήδη έχει καταφέρει να αποσπάσει το πρώτο βραβείο στο 1ο Adapt festival, να κατακτήσει την δεύτερη θέση στο 12ο Bob Theatre Festival και να παρουσιάσει με αξιοσημείωτη επιτυχία την παράσταση «Ένας ευγενικός νεαρός που φαινόταν ηλίθιος και δεν είχες κανένα λόγο να τον φοβάσαι». Η ομάδα επιμένει να παίρνει θέση με φρέσκο και νεανικό τρόπο σε ό,τι συμβαίνει σήμερα γύρω μας και παρουσιάζει το πρωτότυπο, σύγχρονο θεατρικό έργο «Hyperspace ή αλλιώς..», γραμμένο μάλιστα από ένα από τα ιδρυτικά μέλη της.
Περισσότερα
Το «Hyperspace ή αλλιώς..» είναι ένα έργο που μιλάει για τους νέους - ομήλικους με τα μέλη της ομάδας b.p.m. Λίγο μετά τα είκοσι, λίγο πριν τα τριάντα. Είναι η ματιά τους, οι ελπίδες, οι αμφιβολίες, οι μεταπτώσεις σε ένα περιβάλλον που διαρκώς πάλλεται και καταρρέει στο χαοτικό τοπίο της ελληνικής κρίσης. Είναι οι φόβοι που συναντούν στο δρόμο που έχουν πάρει για να τους αποφύγουν.
Να μείνω ή να φύγω;
Τόπος της δράσης η Αθήνα και μια πόλη της Γερμανίας. Ένα ζευγάρι σε κάθε τόπο, μακριά και ταυτόχρονα απελπιστικά κοντά. Οι ήρωες διαπλέκονται χωροχρονικά και διαλογικά, πότε ρεαλιστικά και πότε στο χώρο του διαδικτύου, του ονείρου και της φαντασίας. Με όση αντοχή διαθέτουν παλεύουν να στήσουν τη ζωή τους εδώ ή επιλέγουν να ξενιτευτούν ως λύση στην επισφάλεια και την ανεργία. Είναι η αστάθεια η μόνη σταθερά τους; Να μείνω ή να φύγω; Να φύγω ή να γυρίσω;
Το "Hyperspace ή αλλιώς..." είναι μια φρρωση﷽﷽﷽﷽﷽﷽ ή να γυρίσω; Το τήματΕματα ρικάση που έμεινε μετέωρη. Γιατί; Γιατί φύγαμε για κάπου αλλού, γιατί κάτι άλλο σκεφτήκαμε, γιατί ακούστηκε κάποιος ήχος ειδοποίησης απ' το κινητό. Ένα φλεγόμενο κουαρτέτο διαρκούς προσωρινότητας στο κατώφλι του έρωτα, της φυγής ή της επιστροφής και της ενηλικίωσης, αναζητά απαντήσεις που δεν υπάρχουν αδυνατώντας να δεχτεί, όπως σημειώνει ο Ηρακλής Λογοθέτης στον πρόλογο του θεατρικού έργου (εκδόσεις Κάπα), ότι " το πρόσκαιρο έχει τη δική του ρήτρα οριστικότητας".
Προσαρμογή κίνησης: Στάλη Συμεών
Βοηθός σκηνοθέτη: Άλκηστις Ζιρώ
Βοηθός κινησιολόγου: Χριστίνα Σκλαβάκη
Εικαστική επιμέλεια επικοινωνίας: Δημήτρης Βασδέκης
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
INFO:
https://www.facebook.com/bpmtheatergroup/
https://instagram.com/bpmtheatergroup?igshid=1raaubmdq5q7q
*Κατά την είσοδό τους στο θέατρο οι θεατές οφείλουν να επιδεικνύουν πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης, καθώς και πιστοποιητικό ταυτοπροσωπίας (αστυνομική ταυτότητα, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης). Στη παράσταση θα τηρηθούν όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας από τον Covid-19.
Το 2019 η διανομή ήταν: Γιώργος Κυριαζόπουλος, Δάφνη Λαζαροπούλου, Παναγιώτα Παπαδημητρίου, Αντώνης Χρήστου
Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Το 2018 απόφοιτοι της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης- Κάρολος Κουν ίδρυσαν την ομάδα b.p.m (beats per minute) κι έχουν ήδη καταφέρει να αποσπάσουν το πρώτο βραβείο στο 1ο Adapt festival, να κατακτήσουν τη δεύτερη θέση στο 12ο Bob Theatre Festival και να παρουσιάσουν με αξιοσημείωτη επιτυχία την παράσταση «Ένας ευγενικός νεαρός που φαινόταν ηλίθιος και δεν είχες κανένα λόγο να τον φοβάσαι».
Από τις 5 Φεβρουαρίου η θεατρική ομάδα b.p.m theater παρουσιάζει για πρώτη φορά στο Studio Μαυρομιχάλη το πρωτότυπο, σύγχρονο θεατρικό έργο «Hyperspace ή αλλιώς..», γραμμένο από ένα από τα ιδρυτικά μέλη της, τη Δανάη Λιοδάκη.
Το «Hyperspace ή αλλιώς..» είναι ένα έργο που μιλάει για τους νέους, για το πώς βιώνουν την κρίση, τους φόβους τους για τα ματαιωμένα όνειρά τους, την αμηχανία τους στη διαχείρισή τους, την ανάγκη να κρεμαστούν από κάποιον, να δημιουργήσουν μαζί του μια νέα πραγματικότητα, την ευκολία να την διαλύσουν όταν δεν μπορούν πια να προσαρμοστούν σε αυτή.
Το έργο αποπνέει δροσιά και νεανικότητα ενώ η δράση, η κίνηση, η ευαισθησία, τα όνειρα και οι ανησυχίες των πρωταγωνιστών παρακινούν τον θεατή να ταυτιστεί μαζί τους με οποιονδήποτε τρόπο.
Μόνιμο το ερώτημα «Να μείνω ή να φύγω;» Το ένα ζευγάρι, ο Γιώργος και η Δάφνη, διαμένουν στη Γερμανία. Εκείνος έχει καλή δουλειά, εκείνη πάλι είναι μάλλον άτυχη καθώς ασχολούμενη με τον χορό στη χώρα αυτή δεν μπορεί όπως φαίνεται εύκολα να προσαρμοστεί.
Το άλλο ζευγάρι, η Παναγιώτα και ο Αντώνης, ζει στο κέντρο της Αθήνας. Εκείνη απασχολείται σε κάποια ευκαιριακή δουλειά, ως σερβιτόρα, ενώ εκείνος άνεργος, νιώθει απόκληρος, ματαιωμένος και θέλει να εγκαταλείψει τη χώρα αναζητώντας μια καλύτερη τύχη.
Ο τόπος και η δράση του έργου σχετίζονται επί σκηνής χιαστί, με τα πράγματα που μπλέκονται αλλά και με την κίνηση των ζευγαριών σε μια ταχύτατη και ρέουσα σκηνοθεσία της Δανάης Λιοδάκη. Γρήγορη όπως και η νεανική ζωή, με την τεχνολογία από δίπλα, με τα λάπτοπ, με τα κινητά, τις σέλφι , τα τσατ. Μια συνεχής κίνηση, που δηλώνει ωστόσο την αμηχανία των πρωταγωνιστών και το ανικανοποίητο για τη ζωή. Η κινησιολογία της Χρυσηίδος Λιατζιβίρη αυτό ακριβώς δηλώνει, τον παράλληλο βίο ενός άλλου ζευγαριού , το οποίο μπορεί να ζει σε μεγάλη απόσταση από το πρώτο, αλλά έχει κοινά σημεία με αυτό, καθώς διακατέχεται από τις ίδιες ανησυχίες και φόβους.
Όλα ρευστά. Το κρεβάτι στήνεται με γρήγορο και ελλειπτικό τρόπο, τα ρούχα όλων σε βαλίτσα, σε κίνηση, καμία μονιμότητα. Οι χώροι ορίζονται από τα πρόσωπα και τις κινήσεις τους.
Ο ένας θεωρεί τυχερό που βρήκε τον άλλο, έστω και για αποκούμπι για εκείνη τη φάση της ζωής τους. Η Παναγιώτα και ο Αντώνης, ο Γιώργος και η Δάφνη δείχνουν και είναι υποστηρικτικοί ο ένας για τον άλλο.
Η κούραση είναι πολλαπλή και διαφορετική για τον καθένα. «Ο κόσμος δεν πάει καλά εκεί έξω.» Όλοι εισπράττουν με προσωπικό τρόπο την αγριότητα και την τρέλα. Η αβεβαιότητά που διατρέχει τη ζωή τους την επαγγελματική, εισχωρεί με διαβρωτικό τρόπο και στην προσωπική. Η Παναγιώτα είναι πεπεισμένη ότι δεν θέλει πια να δουλεύει, ούτως ή άλλως δουλεύει σε μια δουλειά επιβίωσης, που μάλλον την ταλαιπωρεί. Η Δάφνη δεν βρίσκει δουλειά σχετική με το χορό, ο Γιώργος δουλεύει συνέχεια και δεν έχει ποιοτική προσωπική ζωή ενώ και ο Αντώνης ζει την αναίρεση, μέσα στην ανεργία.
Στα δύσκολα ο Αντώνης τραγουδά στην Παναγιώτα ένα παιδικό μικρό τραγούδι, τρυφερό και αστείο.
«Έχω ένα μικράκι ελεφαντάκι τετρακόσια είκοσι κιλά. Τρώει εφτά κασόνια μακαρόνια κι όλο κάνει τούμπες και γελά…» .
Μέσα σε ένα όνειρο οι πραγματικότητες συγχέονται και αποκαλύπτονται ψυχαναλυτικά οι διαφορετικές ανάγκες του καθενός. Αρχίζουν οι καβγάδες κι ο καθένας έχει αξιώσεις από τη ζωή του.
Ωραία και ευφυής η σκηνοθεσία της συγγραφέως Δανάης Λιοδάκη, δυναμικές ερμηνείες του Γιώργου Κυριαζόπουλου, της Δάφνης Λαζαροπούλου, της Παναγιώτας Παπαδημητρίου και του Αντώνη Χρήστου, δουλεμένες βιωματικά . Κατόρθωσαν να δώσουν ακριβώς την εικόνα των νέων σε μια εποχή κρίσης δημιουργώντας μαζί με τον κατάλληλο φωτισμό του Γιώργου Αντωνόπουλου, μια νεανική παράσταση που γίνεται καλύτερα αντιληπτή από τους συνομηλίκους.