Σκηνοθέτης: Κοραής Δαμάτης
Ερμηνεύουν: Κώστας Κλάδης, Σπύρος Περδίου, Ελένη Δαφνή, Γιώργος Χαλεπλής, Κώστας Τζαφέρης, Κατερίνα Τσεβά, Οδυσσέας Κιόσογλου, Πασχάλης Μερμιγκάκης, Πέτρος Τσαπαλιάρης
Περιγραφή
Ο πολυγραφότατος, αντιμοναρχικός Μίντλετον θεωρείτε ένας συγγραφέας ισάξιος του Σαίξπηρ με τη διαφορά ότι είναι απίστευτα σύγχρονος, νιώθεις ότι γράφει για τον δικό σου κόσμο, για το σήμερα! Μαζί με τον συνεργάτη του Ρόουλεϋ, μέσα απ’ την κινηματογραφική σχεδόν ταχύτητα της υπόθεσης των Αλλοπαρμένων, σαρκάζουν την απολυταρχία, τον πουριτανισμό, την θρησκοληψία και τις μεταφυσικές φοβίες.
Περισσότερα
Νέα Τάξη Πραγμάτων, 1600 - Εικοστός αιώνας
Ελισαβετιανό δράμα
Κοινωνικές αναταραχές, εξαθλίωση αγροτικών πληθυσμών, αστυφιλία, εκατοντάδες άνθρωποι απελπισμένοι και πεινασμένοι συσσωρεύονται στα αστικά κέντρα, οι επιστήμες κι η θεολογία εξελίσσονται απ’ τη μια αλματωδώς, αλλά απ’ την άλλη συμπορεύονται άρρηκτα με τον αποκρυφισμό και τον παγανισμό. Όλο και περισσότερα ερωτήματα απασχολούν τον άνθρωπο. Η σχέση του με τα γύρω του, η επίδραση του Θεού και του Σατανά στην συμπεριφορά του.
Αυτές οι συνθήκες μοιραία αντανακλώνται και στο θέατρο. Όλο και περισσότεροι ήρωες θεατρικών έργων επαναστατούν, αρνούνται να αποδεχτούν τη θέση τους στην κοινωνία, ή την υποχρέωσή τους να παραμείνουν στην κοινωνική θέση που τους δόθηκε με τη γέννησή τους. Θυγατέρες αρνούνται να υποταχθούν στη θέληση του πατέρα τους, υπηρέτες αρνούνται να υποταχθούν στη θέληση του αφέντη τους, καθημερινοί άνθρωποι αρνούνται να υποταχθούν στα δεδομένα της Εκκλησίας.
Η πλοκή του έργου Οι Αλλοπαρμένοι, εκτυλίσσεται σε δύο παράλληλα επίπεδα: το πρώτο στην αυλή των αριστοκρατών, όπου η βία και ο ερωτισμός οδηγούν μια γυναίκα στην καταστροφή και την αυτοκαταστροφή, και το δεύτερο σε ένα άσυλο φρενοβλαβών, στο οποίο δέχονται να εγκλειστούν, δηλώνοντας «τρελοί» διάφοροι νέοι της ίδιας πόλης, στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν την εύνοια της πανέμορφης συζύγου του ηλικιωμένου διευθυντή. Ο συνδυασμός των δύο στοιχείων, τραγικού και γκροτέσκο, η υποβλητική ατμόσφαιρα και οι καταιγιστικοί ρυθμοί υπογραμμίζουν τη σύγκρουση και τις διαφορές των δύο κόσμων, των γνωστικών και των τρελών, των αρχόντων και των παρακατιανών, των θυμάτων και των θυτών.
Βοηθός σκηνοθέτης: Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου
Σκηνικά – κοστούμια: Άννα Μαχαιριανάκη
Κατασκευή μασκών: Ελένη Σουμή
Αρκετά μπερδεμένη παράσταση ανάμεσα στα συμβάντα! και οι σκηνοθετικες παρεμβάσεις ήταν υπερβολικές και περιττές, ειδικά για την σκηνή του τσακωμού.Το έργο δράμα με προσεγμένο κείμενο! ευχαριστούμε την θεατρομανια για την πρόσκληση!
Παρακολούθησα την παράσταση 2/4/2016 έχω δει πάρα πολλές παραστάσεις φέτος κάποιες καλές και κάποιες κακές. Οι άλλοπαρμενοι σίγουρα μπαίνει στις 5 τοπ για φέτος. Καθηλωτικες ερμηνείες από τους πρωταγωνιστες όπου απ αυτούς έπρεπε να τις δούμε κιόλας. Μπράβο στο θέατρο κάτω από την γέφυρα.
Ευχαριστώ και την θέατρομανία για την πρόσκληση.
Παρακολούθησα την παράσταση στις 26/03/16 με παραχώρηση πρόσκλησης απο την Κωνσταντίνα Διάκου. Το μόνο που μου άρεσε ήταν οι αρκετά καλές ερμηνείες δύο εκ των ηθοποιών (πρωταγωνιστικοί ρόλοι) αλλά δεν γνωρίζω ονόματα. Οι υπόλοιπες ερμηνείες, η πλοκή, το σενάριο και η σκηνοθεσία δεν μου άρεσαν. Σκηνικά ανύπαρκτα. Οι μάσκες δε νομίζω οτι εξυπηρετούν σε κάτι.
Εξαιρετικη παρασταση. Συστηνεται ανεπιφυλακτα.
Ευχαριστούμε την ΘεατροΜανια για τις προσκλήσεις.
Εξαιρετική παράσταση. Χωρίς μοντερνιες .
Οι ερμηνείες αξιοπρεπέστατες
Δυνατό της στοιχείο η σκηνοθεσια.
Μπράβο!!
Θερμά συγχαρητήρια
καλο εργο!δουλεμενο με μερακι και μαεστρια.ευχαριστουμε θεατρομανια!!
Από τον Κωνσταντίνο Πλατή.
Το θέατρο «Κάτω από τη γέφυρα στον Πειραιά» είναι ένας σημαντικός χώρος παραγωγής πολιτισμού. Στα τόσα χρόνια λειτουργίας έχει πλέον διαμορφώσει μια αξιόλογη πορεία με πρωταρχικό στόχο ό,τι παράγεται στο χώρο αυτό να έχει ειλικρίνεια και ένα minimum αισθητικής.
Αυτό γίνεται και φέτος στην παράσταση «Οι αλλοπαρμένοι», ένα ελισαβετιανό δράμα όπου ο συνδυασμός κωμωδίας, δράματος και γκροτέσκο αισθητικής απαιτεί την προσήλωση του κοινού καθόλη τη διάρκεια της παράστασης.
Το έργο γράφτηκε κατόπιν παραγγελίας του βασιλιά εκείνη την εποχή ο οποίος απαίτησε να υπάρχει και κωμικό στοιχείο μέσα στο έργο για να μη του χαλάει τη διάθεση. Κάτι αντίστοιχο με την τάση που έχουν κάποιοι θεατρικοί παραγωγοί σήμερα να επηρεάζουν τους σκηνοθέτες με σκοπό την πιο ανάλαφρη εκδοχή ενός έργου έτσι ώστε το ηλικιακό κοινό να είναι πιο ευρύ και να κόβουν περισσότερα εισιτήρια, πετυχαίνοντας, όμως , το αντίθετο αποτέλεσμα.
Το έργο λοιπόν έχει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία. Οι εξαιρετικά φτιαγμένες μάσκες από την Ελένη Σουμή συμβολίζουν πολύ εύστοχα τα «προσωπεία» του καθωσπρεπισμού και της ηθικής εκείνης της εποχής. Τα βαθύτερα ένστικτα του ανθρώπου κάποια στιγμή βγαίνουν στην επιφάνεια και τότε είναι ανεξέλεγκτα και οι συνέπειες οδυνηρές.
Ο Κώστας Κλάδης είναι εξαιρετικός στο ρόλο του και με την επίσης ώριμη υποκριτικά Ελένη Δαφνή συνθέτουν ένα δυναμικό ζευγάρι πάνω στη σκηνή που συγκεντρώνει τα βλέμματα του κοινού πάνω τους.
Η σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη είναι αρκετά καλή δίνοντας γρήγορο ρυθμό. Επίσης διαχειρίζεται με τρόπο που αποσυμφορίζει το δραματικό στοιχείο τις σκηνές του ψυχιατρείου.
Η σκόπιμη έλλειψη σκηνικών σε συνδυασμό με τα όμορφα κουστούμια εποχής της Άννας Μαχαιριανάκη δίνουν χώρο στη φαντασία του κοινού.
Γενικά πρόκειται για ένα απαιτητικό έργο τόσο από την πλευρά των συντελεστών όσο και από την πλευρά των θεατών για την προσήλωση που απαιτείται. Και οι δύο στο τέλος όμως αποζημιώνονται με το παραπάνω.