Η Κυρά της Θάλασσας

«Ήμασταν, λέει, πλάσματα του νερού που χάσαμε το δρόμο μας και βγήκαμε στη στεριά.
Κι έπειτα συνηθίσαμε. Αυτό, όμως, το ξέρει ο άνθρωπος.
Ξέρει, ότι κάπου αλλού θα’ πρεπε να είναι
κι αυτή είναι η πραγματική αιτία της ανθρώπινης θλίψης».

Ένα ζεστό καλοκαίρι, σε μια λουτρόπολη. Ένας άντρας ζει με τη γυναίκα και τις δυο του κόρες. Η γυναίκα, όμως, νοσταλγεί μια άλλη ζωή. Τη ζωή στην ανοιχτή θάλασσα, το δυνατό καλοκαιρινό έρωτα που κάποτε αρνήθηκε. Όταν το όνειρο της φυγής, το φάντασμα του ιδανικού έρωτα την επισκέπτεται, αυτή πρέπει να διαλέξει: τον έρωτα ή την ασφαλή πραγματικότητα.

Άνθρωποι υπέροχοι. Γελοίοι και θλιβεροί μαζί. Δεν τους χωράει ο τόπος. Γνώριμες, καθημερινές καταστάσεις και συμπεριφορές για να περάσει η μέρα. Στο στενό κιόσκι του κήπου κάνουν αστεία, μιλούν για τη ζέστη, το φαγητό, πόσο μεγάλωσαν τα παιδιά, τραγουδούν, σκέφτονται το γάμο, πώς θα έπρεπε να ζουν οι άνθρωποι, αποχαιρετούν το καλοκαίρι με λουλούδια και βινύλια. Προσπαθούν ν’ αντέξουν τη ζωή, που πάντα κάτι αφήνει απ’ έξω. Να συνηθίσουν στην ιδέα, ότι πάντα κάτι θα λείπει.

Σ’ αυτόν το διάλογο με το κλασικό κείμενο του Ίψεν, όσο οι ήρωες πλησιάζουν, τα  πρόσωπά τους γίνονται ολοένα πιο οικεία. Και η ιστορία τους γίνεται η δική μας. Μα τι μας συγκρατεί και δε φεύγουμε; Τόση δύναμη έχει πια;

Ο Ίψεν μας κλείνει το μάτι από το 1888. «Η τέχνη θα μας σώσει!» αναφωνεί ο καλλιτέχνης στο έργο. Φλερτάρει και αστειεύεται ένα γλυκό καλοκαιριάτικο βραδάκι.

Φωτογραφίες: Ευτυχία Φρατζεσκάκη

* Το θέατρο είναι προσβάσιμο σε ΑμεΑ.