Η μικρή μας πόλη

Αρχείο Παίχτηκε από 06/06/2019 έως 22/09/2019
στο Λαμπέτη
Διάρκεια: 120’ με διάλειμμα
Μετάφραση: ΜΙΝΩΣ ΒΟΛΑΝΑΚΗΣ
Σκηνοθέτης: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΚΛΕΑΣ
Σκηνογραφία: ΜΑΝΟΛΗΣ ΠΑΝΤΕΛΙΔΑΚΗΣ
Κοστούμια: ΝΙΚΟΣ ΧΑΡΛΑΥΤΗΣ
Φωτισμοί: ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΖΙΟΓΚΑΣ
Μουσική: ΕΥΑΝΘΙΑ ΡΕΜΠΟΥΤΣΙΚΑ
Κίνηση: ΣΟΦΙΑ ΜΙΧΑΗΛ
Ερμηνεύουν: ΦΑΙΗ ΚΟΚΚΙΝΟΠΟΥΛΟΥ, ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑΔΗ, ΔΗΜΗΤΗΣ ΔΕΓΑΪΤΗΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΑΒΟΥΛΑΡΗ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΤΣΟΣ, ΡΟΖΑΜΑΛΙΑ ΚΥΡΙΟΥ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΜΟΥΤΖΑΣ

ΣΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΑΦΗΓΗΤΗ Ο ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΡΟΥΜΠΑΛΗΣ

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ: ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΝΟΥ, ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΤΣΙΑΝΟΣ, ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΛΑΝΗΣ, ΦΩΤΗΣ ΜΑΝΤΖΟΡΑΚΗΣ, ΗΡΑ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΑΣΙΑ, ΔΑΝΑΗ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΖΕΛΕΠΗ

Περιγραφή

«Η Μικρή μας Πόλη» είναι ένας ύμνος στην ζωή, στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στην πολύτιμη αξία της κάθε στιγμής που ζούμε, όσο μικρή και ασήμαντη και αν φαίνεται.

Περισσότερα

Ο έρωτας, η φιλία, η ενηλικίωση, οι σχέσεις των γονιών με τα παιδιά τους, τα ατομικά και συλλογικά όνειρα της κοινωνίας, η απλή καθημερινή ζωή μιας πόλης, αλλά και όλος ο κύκλος της ζωής των ανθρώπων είναι τα θέματα πού διαπραγματεύεται με γλαφυρό, τρυφερό αλλά και αστείο τρόπο ο τιμημένος με το βραβείο Πούλιτζερ συγγραφέας Θόρντον Γουαϊλντερ σε ένα από τα πιο διάσημα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας.

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας, με οδηγό την ιστορική μετάφραση του Μίνωα Βολανάκη, την θεατρική αφήγηση του Χρήστου Φερεντίνου, την σύμπραξη  ενός έμπειρου θιάσου αλλά και με την συμμετοχή αποφοίτων και μαθητών της δραματικής σχολής «Ίασμος» δημιουργεί ένα σύμπαν επιθυμίας και μνήμης που αναδημιουργεί  μικρές αλλά αξιοσημείωτες καθημερινές στιγμές και αναδεικνύει την ευαίσθητη ματιά του συγγραφέα και την αγάπη του για τον άνθρωπο που μοχθεί, ερωτεύεται, ανησυχεί και συνεισφέρει με το ήθος του, τις δικές του δυνάμεις και τις αξίες του, στην δημιουργία ενός καλύτερου και βιώσιμου κόσμου.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΕΙΚΟΝΑΣ/ΒΙΝΤΕΟ ΣΤΑΘΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΣΟΦΙΑ ΜΙΧΑΗΛ
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: «ΙΑΣΜΟΣ» ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ

Στο ρόλο του αφηγητή συμμετείχε μέχρι 04/08 ο Χρήστος Φερεντίνος

Φωτογραφίες

Βίντεο

53 ΣΧΟΛΙΑ

  1. ΕΙΔΑΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
    ΤΑ ΣΚΗΝΙΚΑ ΑΠΛΑ ΑΛΛΑ ΤΕΛΕΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΑΙΡΙΑΖΑΝ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
    ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΜΕ ΦΟΒΕΡΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ.ΓΕΛΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑΜΕ
    Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ
    ΤΕΛΟΣ ΤΑ ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ ΗΤΑΝ ΥΠΕΡΟΧΑ ΚΑΙ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΑ ΚΑΘΟΣΟΝ ΑΝΑΦΕΡΟΤΑΝ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
    ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΣΥΝΙΣΤΩ ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ
    ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΗ THEATROMANIA ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ

  4. Παρακολουθήσαμε την παράσταση στη δροσερή και όμορφη ταράτσα του θερινού θεάτρου Λαμπέτη. Το έργο χωρίζεται σε τρεις πράξεις, από τις οποίες η τελευταία έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Μια παράσταση χωρίς χυδαιολογίες και υπερβολές. Τα σκηνικά ήταν λητά, τα κοστούμια ήταν πολύ όμορφα και η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα απλά υπέροχη !!!
    Ευχαριστώ πολύ Θεατρομάνια για τις προσκλήσεις !!! Ευχόμαι κάθε επιτυχία σε ό,τι κάνετε !!!!

  10. Παρακολούθησα τη συγκεκριμένη παράσταση την Παρασκευή 30/8 και μόνο καλά λόγια έχω να παραθέσω. Ο χώρος (ταράτσα) του θεάτρου ήταν όμορφος και ότι πρέπει για μια καλοκαιρινή βραδιά.
    Οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί στο ρόλο τους και το έργο πραγματικά σε αγγίζει και δημιουργεί έντονα συναισθήματα.. Την προτείνω ανεπιφύλακτα.
    Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση!

  14. Μία παράσταση με εξαιρετικές ερμηνείες και υπέροχα κοστούμια! Η μουσική και τα σκηνικά μας ταξιδεύουν σε άλλες εποχές! Το δεύτερο μέρος της παράστασης έντονο σε συναισθήματα! Και με πολλά μηνύματα για την αξία της ζωής! Θεατρομάνια σε ευχαριστούμε για την όμορφη παράστασή!

  15. Ευχαριστώ πολύ Θεατρομάνια που μου δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσω μια τόσο ανάλαφρη και γλυκιά παράσταση! Ο χώρος πολύ προσεγμένος σε μία αθηναική ταράτσα και όλοι οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό....ο αφηγητής ξεχώρισε με το χιούμορ του και τη φυσικότητα του!

  17. Μια υπέροχη παράσταση που προτείνω σε όλους να δουν. O χωρος στην ταρατσα του θεατρου Λαμπετη σε μεταφερει εκτος πολης από την αρχη. Τα σκηνικά της παραστασης,τα video που προβάλλονται στην διαρκεια της και η μαγευτικη μουσικη της Ρεμπουτσικα σε βοηθουν να αισθανθείς οτι εισαι πραγματικα στην Αμερικανικη πολη του εργου στις αρχες του 1900. Ολοι οι ηθοποιοι εξαιρετικοί, τοσο οι ηδη γνωστοι οσο και τα νεοτερα παιδια που σιγουρα θα τα ακουσουμε ξανα και πολλες φορες στο μελλον. Συγχαρητηρια σε ολους! Θεατρομανια σε ευχαριστω πολυ!

  18. Καλοστημένη παράσταση με όμορφα κοστούμια, σκηνικά και σκηνοθεσία. Το πρώτο μέρος αρκετά υποτονικό και αδιάφορο.. Στο δεύτερο μέρος, μας παρουσιάζει το πώς οι άνθρωποι χάνουμε το νόημα της κάθε στιγμής ευτυχίας, ωστόσο και πάλι με υποτονικό τρόπο.
    Εξαιρετική η ερμηνεία της Αλεξάνδρας Ταβουλάρη.
    Ευχαριστώ για την πρόσκληση!!!

  20. Παρακολουθήσαμε τη παράσταση το Σαββάτο και μού θετικά σχόλια και εντυπώσεις έχουμε. Εξαιρετικές ερμηνείες από όλο το θίασο. Αγάπη, έρωτας, φιλία, θάνατος, οικογένεια, όλα γίνονται ένα σε αυτή τη 2ωρη παράσταση. Μπράβο σε όλους!

  22. Εντυπωσιακά κουστούμια, ταξιδιαρικη μουσική, ομορφα σκηνικά που ερχονται σε πλήρη αρμονία με τον έναστρο ουρανό και καλές ερμηνείες συνθετουν μια ευχάριστη παράσταση. Αυθόρμητο γέλιο σε κάποιες στιγμές, προβληματισμοί στο 2ο μέρος. Παράσταση κατάλληλη και για παιδιά άνω των 12 κατά την άποψη μου.

  23. Μια υπέροχη παράσταση, με πολύ μέλη θίασο από εξαιρετους ηθοποιούς. Τα σκηνικά, τοποθετημένα στην ταράτσα του θεατρου, εναλλασονταν συνεχώς, δημιουργώντας στον θεατή την αίσθηση πως βρισκόταν και ο ίδιος στην μικρή πόλη της Αμερικής, και βιωνε μαζί με τους πρωταγωνιστές τις χαρές και της λύπες τους. Μια υπέροχη παράσταση που προτείνω σε όλους να δουν.

  25. Θαυμάσια παράσταση σε έναν πολύ όμορφο χώρο....
    Εξαιρετικές σκηνοθεσία και ερμηνείες.
    Το πρώτο μέρος δίνει την εντύπωση μιας υποτονικής πλοκής ιστορίας, αλλά το απρόβλεπτο δεύτερο μέρος   απογειώνει την παράσταση!

  26. Ψυχαγωγική, με την ουσιαστική έννοια του όρου, παράσταση. Πολύ ωραία σκηνογραφία επίσης. Όταν σε μια παράσταση συγκινείσαι και κλαις, ε τότε νομίζω νιώθεις τη μαγεία της θεατρικής πράξης. Ευχαριστώ πολύ.

  27. Το έργο μας μεταφέρει σε μια φανταστική αμερικανική μικρή πόλη μεταξύ 1901 και 1913. Η καθημερινή ζωή των κατοίκων δίχως υπερβολές. Ο αφηγητής καταπληκτικός και τα σκηνικά πάρα πολύ ωραία. Η ζωή είναι για να την ζούμε και πρέπει να την εκτιμούμε, κάθε στιγμή της.
    Ξεχάσαμε να πάρουμε ζακετούλες και κρυώσαμε λιγάκι(δικό μας λάθος), καθώς το θέατρο είναι θερινό και είναι πάνω στην ταράτσα.
    Ευχαριστούμε πολύ θεατρομάνια.

  28. Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος λαμπερή ζωή για να να ζήσει σημαντικές στιγμές, αρκεί να δει,να γνωρίσει πραγματικά τους ανθρώπους που αγαπάει,όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα.Πολύ ωραία παράσταση από κάθε άποψη.Ευχαριστώ πολύ!

  30. «Η μικρή μας πόλη», ένα έργο κλασικού ρεπερτορίου,μια συγκινητική θεατρική δημιουργία, ένας ύμνος στο ιδανικό της ζωής. Με σεβασμό εστιάζει στην αγάπη για τον άνθρωπο που αντιστέκεται στη συναισθηματική αφυδάτωση, στον αγωνιστή που παλεύει για το καλύτερο, αλλά και σε όποιον με εντιμότητα υποστηρίζει τις επιθυμίες και τα μελλοντικά του σχέδια.
    Η «πόλη», λειτουργεί συμβολικά, σαν να είναι ο εαυτός μας, με την ψυχοσύσταση, τα υπαρξιακά ερωτήματα, τις αναστολές, τους ενθουσιασμούς, τα απρόβλεπτα γεγονότα, τις προκαταλήψεις, τους ανομολόγητους πόθους και τις σχέσεις με τους άλλους. Εμφατικές εντυπώσεις και ποικίλες εικόνες αποτυπώνουν με εύγλωττο τρόπο τις κλιμακώσεις ενός ολόκληρου κύκλου ζωής, με την ανθρώπινη, αλλά και την αστεία του όψη. Αισθαντικότητα και χιούμορ, αναδεικνύουν τη γήινη εμβέλεια του έργου.
    Πρόκειται για μια σοβαρή δουλειά που σέβεται τον εαυτό της,μια προσεγμένη παραγωγή και μία άρτια ψυχαγωγική πρόταση,καθώς η εμπνευσμένη μετάφραση, η πλούσια σκηνοθετική προσέγγιση, το μεράκι των συντελεστών και οι πολυεδρικές υποκρίσεις συντελούν στην επιτυχία του τελικού αποτελέσματος.
    Σε ευχαριστώ πολύ Θεατρομανία για την πρόσκληση.

  32. Αρκετά καλή παρασταση.Τα σκηνικά πολύ ωραία όπως και τα κουστούμια.Ο κος Κουρουμπαλης νομίζω ότι ήταν εκείνος που έδωσε μια ξεχωριστή δυναμική στο έργο.Πολυ καλος όπως πάντα.Ευχαριστω πολύ για τις προσκλησεις

  35. ΕΞΟΧΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΟΧΗ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΦΗΓΗΤΗ ΚΟΥΡΟΥΜΠΑΛΗ ΠΟΥ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΠΑΙΖΕ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΕΞΗΓΟΥΣΕ ΚΑΘΕ ΣΚΗΝΗ ΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ. ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΕ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΠΟΛΗ ΠΟΥ Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ ΑΛΛΑ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΖΗΛΕΥΤΗ ΜΕ ΩΡΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΛΟΚΑΓΑΘΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!!!
    ΤΗΝ ΣΥΝΙΣΤΩ ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ!
    ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ!!!

  39. Ευχάριστη παράσταση με ωραίες ερμηνείες ειδικά από τους νέους ηθοποιούς. Αφήνει ένα γλυκόπικρο συναίσθημα καθώς από τις ευχάριστες στιγμές της ζωής των ανθρώπων μιας μικρής πόλης περνάει στο Θάνατο.
    Ευχαριστώ Θεατρομανία για την πρόσκληση!!!

  48. Μια επίκαιρη παράσταση ,, κοινωνική , αξιόλογη, ιδιαίτερη κ ζεστη!
    Οι άνθρωποι μιας πολης, απλοί, κοινωνικοί, εργατικοί με τις οικογένειες τους, τα θέλω τους κ τα πιστεύω τους.Με νεανικους έρωτες, παιδικά παιχνίδια κ τι επιζητεί ο καθένας μας στη ζωουλα του.Γέννηση και θάνατος, γάμοι, σχολεία, νιάτα κ γηρατειά!! Μια ζωή δυσκολη με τις χαρές αλλα και με τις λύπες της.Εξαιρετική η ερμηνεία του φερεντινου , καθώς κ των υπόλοιπων συντελεστών. Ο ανεμόμυλος, τα σκηνικά καθώς και τα κοστούμια κατάφεραν να μας μεταφέρουν σε μια αλλη εποχή γλυκοπικρη , νοσταλγικη κ γοητευτικη συναμα. Πολλα συγχαρητήρια , αξίζει να τη δείτε !!!

  49. "Η μικρή μας πόλη" στο θέατρο Λαμπέτη είναι μια προσεγμένη παράσταση που ευχαρίστως θα έβλεπα ξανά!!Υπήρχε φροντίδα στις λεπτομέρειες, όπως ο εντυπωσιακός ανεμόμυλος στο σκηνικό,τα αξιοζήλευτα κοστούμια εποχής,το εκκλησιαστικό όργανο, που με εντυπωσίασαν και έδιναν την αίσθηση ότι μετέχει ο θεατής στη ζωή της πόλης.Απλοί,καθημερινοί άνθρωποι περνοδιαβαίνουν και σε κάνουν να τους προσέξεις ΄ ο γαλατάς,ο αστυνόμος,ο γιατρός που ξεγέννησε δίδυμα,τα παιδιά που γυρνούσαν από το σχολείο,η δασκάλα που έκλαιγε στους γάμους.Αγάπησα πολύ αυτούς τους χαρακτήρες και ιδιαίτερα τα δυο νέα παιδιά που ήταν φίλοι από μικρά και παντρεύτηκαν.Πολύ καλές οι ερμηνείες και των δυο δοσμένες με φυσικότητα!!
    Ευρηματική η σκηνοθετική ματιά ,με τον αφηγητή να τοποθετεί χωροχρονικά τον θεατή στο έργο του Θόρντον Γουάιλντερ.'Είμαστε τυφλοί στη ζωή,εμείς οι άνθρωποι" αναφωνεί ένας πεθαμένος εννοώντας ότι δεν ζούμε το τώρα,την στιγμή.

  51. Από τη Βασιλική Μπαλούτσου

    Ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά και πολυπαιγμένα θεατρικά έργα του βραβευμένου με Pulitzer Αμερικανού συγγραφέα Θόρντον Oυάιλντερ είναι και η «Μικρή μας πόλη» (OurTown). To τρίπρακτο θεατρικό έργο έχει παιχτεί πρώτη φορά το 1938 στο McCarter Theatre στοPrinceton του New Jersey, αργότερα ανέβηκε στο Broadway, οπότε και χάρισε το δεύτερο βραβείο Pulitzer για το δράμα στον συγγραφέα του, από τα τρία που κέρδισε συνολικά στην καριέρα του. Από τότε, έχει ανέβει πολλές φορές μέσα στα χρόνια, επιδέχεται πολλών ερμηνειών και όπως ο ίδιος ο συγγραφέας έχει δηλώσει το έργο είναι μια προσπάθεια να αποτιμηθεί το ανεκτίμητο και των πιο μικρών συμβάντων της καθημερινής μας ζωής…ξαναανακαλύπτοντας ξεχασμένα αγαθά. Στην Ελλάδα ανέβηκε για πρώτη φορά το 1945 από το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη, ενώ η δεύτερη μεταφορά του πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν το 1954. Το έργο παραμένει δημοφιλές μέχρι και σήμερα και είναι πολλά τα ανεβάσματά του, μεταξύ των οποίων στο θέατρο Λαμπέτη το 1991 σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη, στο «Δημήτρης Χόρν» το 2003 σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή και στο ΚΘΒΕ το 2014 σε σκηνοθεσία Γιάννη Βούρου. Αυτό το καλοκαίρι και για 40 παραστάσεις, το απολαμβάνουμε στο θερινό θέατρο Λαμπέτη σε σκηνοθεσία του ταλαντούχου Γιάννη Κακλέα.

    Στη «Μικρή μας πόλη» παρατηρούμε την κοινωνία μιας φανταστικής αμερικανικής κωμόπολης της Μασαχουσέτης, του Grover's Corners, όπου οι οικογένειες Gibbs και Webbs μεγαλώνουν τα παιδιά τους από το 1901 έως το 1913. Αν και η πόλη όπου διαδραματίζεται το έργο είναι ανύπαρκτη, έχει στοιχεία από το μέρος όπου ο Ουάιλντερ περνούσε τα καλοκαίρια του, την πόλη Peterborough του New Hampshire. Σε αυτό το μικροαστικό περιβάλλον με τις καθημερινές φροντίδες σε πρώτο πλάνο, οι άνθρωποι γεννιούνται, ερωτεύονται, μοχθούν, παρατηρούν το φεγγαρόφωτο, οσμίζονται τη γη, παντρεύονται και πεθαίνουν. Η γειτονιά, οι παρέες, οι συμπεριφορές και οι ανθρώπινες σχέσεις πλαισιώνουν μέσα από παιχνίδια με τον χρόνο χωρίς μελοδραματισμούς και έναν απλό καθαρό ποιητικό λόγο, τη θεατρική πράξη. Τα πρόσωπα, οι οικογένειες, ο γιατρός, ο πάστορας, ο εφημεριδοπώλης, ο γαλατάς, ο νεκροθάφτης μοιάζουν σημερινά και προσδίδουν ένα οικουμενικό χρώμα στην «μικρή μας πόλη», που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε σύγχρονη κωμόπολη.

    Η συντηρητικότητα και ο πουριτανισμός των κωμοπόλεων, η κληρονομικότητα των παραδόσεων, η ξενοφοβία, η μεταφυσική ερμηνεία των γεγονότων, καθώς και η συναισθηματική προσέγγιση των καθημερινών συνηθειών και αισθημάτων είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των μικρών πόλεων του σήμερα, γεγονός που καθιστά φανερό τον λόγο που το έργο του Ουάιλντερ χαρακτηρίζεται κλασικό και διαπνέεται από μια αναπαραστατικότητα που αγγίζει με τις γυμνές αλήθειες της κάθε εποχή. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μπλέκονται αρμονικά, οι διαχωριστικές γραμμές απαλύνονται και με την πρωτοπόρα ποιητική σύλληψη του Ουάιλντερ με λυρισμό και απλό λόγο προσδίδεται χρώμα στα τυχαία και τετελεσμένα γεγονότα, αποθεώνονται τα καθημερινά απλά (και όχι απλοϊκά) πράγματα και προσφέρεται βάθος και υπόσταση στο αμετάτρεπτο της θνητότητάς μας. Ο Άγγλος καθηγητής Jackson R. Bryer, έγραψε το 1992 στο βιβλίο του «Συζητήσεις με τον Θόρντον Oυάιλντερ» : "Ο Wilder παρουσιάζει τους απλούς ανθρώπους που κάνουν την ανθρώπινη φυλή άξια να διατηρηθεί και αντιπροσωπεύουν την καθολικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης".

    Το τρίπρακτο έργο του Ουάιλντερ έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα, το ένα είναι η μινιμαλιστική σκηνική προσέγγιση, με σχεδόν ολοκληρωτική απουσία σκηνικών με τη χρήση της παντομίμας για την αποτύπωση σκηνικών αντικειμένων, γεγονός που επιτρέπει με ευκολία τα πολυάριθμα ανεβάσματά του και από ερασιτεχνικούς θιάσους και το δεύτερο γνώρισμα-δείγμα μεταθεατρικής τεχνικής- είναι η παρουσία ενός σκηνικού αφηγητή που υπηρετεί το ρόλο του διευθυντή της σκηνής, ο οποίος συνομιλεί και αλληλεπιδρά με τους ηθοποιούς και το κοινό, υπηρετεί δευτερεύοντες ρόλους και καλύπτει με ζωντάνια τα χρονικά κενά. Αυτός ο ρόλος έχει χρώμα από την ελληνική χορική παράδοση της αρχαίας τραγωδίας. Η πρώτη πράξη της παράστασης είναι αφιερωμένη στην καθημερινότητα της μικρής πόλης, η δεύτερη πράξη στον έρωτα και τον γάμο με έμφαση στη σχέση των δύο πρωταγωνιστών, ενώ η τρίτη πράξη και πιο μεστή και ενδιαφέρουσα σε νοήματα με εμφανή συγκινητική και μελαγχολική διάθεση, στον θάνατο και την αιωνιότητα.

    Είχα την τύχη να παρακολουθήσω την παράσταση με την ευρηματική σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα στη δροσερή ταράτσα του θεάτρου Λαμπέτη πριν λίγες ημέρες. Η πρωτοτυπία της σκηνοθεσίας έγκειται στο γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκαν πλούσια πολύχρωμα ρεαλιστικά σκηνικά (Μανόλης Παντελιδάκης) και έξοχα κουστούμια εποχής (Νίκος Χαρλαύτης), τα οποία και ενισχύονται ακόμη περισσότερο στη σκηνή από την παρουσία βιντεοπροβολέα (Στάθης Αθανασίου) με στιγμές από τη ζωή της μικρής μας πόλης και ασπρόμαυρες κινηματογραφικές αποτυπώσεις των χαρακτήρων της. Αυτός ο σκηνικός πλουραλισμός που έρχεται σε αντίθεση με τη σκηνική πρόταση του Oυάιλντερ είναι μια σκηνοθετική προσέγγιση του Γιάννη Κακλέα, ίσως επιχειρώντας να ζωντανέψει τα μελαγχολικά θεατρικά πλάσματα του Ουάιλντερ. Ένας πελώριος ανεμόμυλος που δεσπόζει δίπλα στο σπίτι της οικογένειας προσφέροντας επιπλέον «δροσιά» στους θεατές ενώ η υπέροχη μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα πλαισίωσε με ευαισθησία και συναισθηματικό ρομαντισμό τη νοσταλγική ατμόσφαιρα αναπόλησης της παράστασης με τη βοήθεια των έξυπνων φωτισμών του Χρήστου Τζιόγκα.

    Ο Χρήστος Φερεντίνος στο ρόλο του αφηγητή/σκηνικού διευθυντή διεκπεραιώνει με επιτυχία ένα πρόσωπο-κλειδί της δραματουργικής αποτύπωσης και με τις καίριες επεμβάσεις του ωθεί, πληροφορεί, αλλά και συντονίζει ηθοποιούς και θεατές σε μια συγκεκριμένη σύλληψη της πραγματικότητας του σκηνικού θεάματος που αν και καταργεί σε έναν βαθμό τη θεατρική ψευδαίσθηση που αφήνει περιθώρια ελευθερίας στους θεατές να κατανοήσουν τα τεκταινόμενα στη σκηνή, παράλληλα μεσολαβεί και ερμηνεύει τη σκηνοθετική πρόταση δίνοντας χρώμα και ζωντάνια στις «φέτες ζωής» του Grover’sCorners.

    Θα εστιάσω περισσότερο στην τελευταία πράξη του έργου, καθώς είναι και η πιο συγκινητική, η σκηνοθετικά πυκνότερη, αυτή που με άγγιξε λυτρωτικά και κατάφερε να προσδώσει με αφοπλιστικό τρόπο και μεταφυσικές αλληγορίες τον αναλλοίωτο χαρακτήρα της ανθρώπινης φύσης και τις κρυφές αρετές της «Μικρής μας Πόλης». Μοιάζει μάλιστα λες και ο συγγραφέας είχε αυτή την τρίτη πράξη με τον έντονο λυρικό παλμό της στο μυαλό του ως βασικό συγγραφικό εύρημα που στη συνέχεια περιέβαλλε με την τετριμμένη και φαινομενικά ασήμαντη ζωή της αμερικανικής επαρχίας των πρώτων πράξεων. Το έργο αποτελεί έναν ύμνο στη ζωή, κυοφορεί και κυκλοφορεί τις αλήθειες του ανεπιτήδευτα, χωρίς να ενδιαφέρεται για την πειστικότητα των επιχειρημάτων του και την υποκειμενικότητα των συμπερασμάτων. Αυτό που πετυχαίνει με τρόπο αβίαστο είναι να αφήνει τη ζωή να κυλά φυσικά και ακαλλώπιστα στη σκηνή. Οι υπαινιγμοί για το αναλλοίωτο της ανθρώπινης ύπαρξης αναδεικνύονται και διακρίνονται με ποιητικό σκηνικό ήθος, προβληματίζοντας τον θεατή για το πόσο η ζωή τελικά είναι σημαντική, ακόμη κι όταν μοιάζει ξεθωριασμένη, κοινότοπη και γεμάτη ρυτίδες. Στο νεκροταφείο της μικρής πόλης, οι ομιλούντες νεκροί αναρωτιούνται: «Όλα αυτά τα ζούσαμε μα ούτε τα προσέχαμε». Η πρωταγωνίστρια Αλεξάνδρα Ταβουλάρη ενώ έχει πεθάνει, εντούτοις λαχταρά να επιστρέψει στη ζωή έστω για λίγο, διαλέγοντας τα 12α γενέθλια της, οπότε και αντιλαμβάνεται πόσος πόνος και θλίψη κρύβεται σε αυτή την επιστροφή και πόσο μάταιο είναι να προσπαθείς να διεκδικήσεις το δικαίωμα στη ζωή όταν αυτό έχει οριστικά απωλεσθεί, αντί να βιώνεις την ομορφιά της και να αδράχνεις τη μέρα με θάρρος και αισιοδοξία, όσο αυτή διαρκεί.

    Ο σκηνοθέτης επιλέγει έναν έμπειρο θίασο και με τη συμμετοχή αποφοίτων και μαθητών της δραματικής σχολής «Ίασμος» και οδηγό την ιστορική μετάφραση του Μίνωα Βολανάκη, αφήνει την προσωπική του σφραγίδα στο πολυβραβευμένο έργο. Η αξιόλογη ομάδα των ηθοποιών, μεταξύ των οποίων η Φαίη Κοκκινοπούλου, η Ιφιγένεια Αστεριάδη, ο Δημήτρης Δεγαΐτης, ο Γιώργος Γιαννούτσος, η Ροζαμαλία Κυρίου και φυσικά οι νέοι πρωταγωνιστές Αλεξάνδρα Ταβουλάρη και Γιώργος Αμούτζας υπηρετούν με άψογη κίνηση και άρθρωση τη σκηνοθετική πρόταση. Ο ήσυχος τρόπος με τον οποίο οι ηθοποιοί αφήνονται στις ασήμαντες ιστορίες τους και στον νωχελικό τρόπο ζωής με καλοσύνη και τρυφερότητα, χωρίς έντονα πάθη και συγκρούσεις υπηρετεί την ιδιαιτερότητα του έργου του Ουάιλντερ. Ναι, μπορεί να μοιάζει συχνά εξωπραγματική και ειδυλλιακή αυτή η γαλήνη της καθημερινότητας, αλλά η απουσία εξάρσεων και η έλλειψη εξέλιξης των χαρακτήρων φαίνεται να λειτουργεί ως «φόντο» της δράσης, δίνοντας τη σκυτάλη στην ευφυή τρίτη πράξη, οπότε και οι ισορροπίες καταρρέουν, το έργο εξημερώνεται και το ποιητικό μυστήριο απελευθερώνεται. Ο δυναμισμός εκλύεται στη σκηνή υπό το φως των κεριών, ή γύρω από το «σκοτάδι» του νεκροταφείου. Θα ήταν πιο αποτελεσματικό σε κομβικά σημεία του έργου οι ήρωες να μεταφέρουν στην περιρρέουσα κατάσταση ναρκωτικής γαλήνης τους με σφοδρότερο τρόπο τα μύχια συναισθήματά τους, μέσα από έντονα βλέμματα, στοχευμένη κίνηση και δραματική αλληλεπίδραση, ώστε να προκαλέσουν βαθύτερη συγκίνηση και αισθητηριακή απόλαυση στο κοινό.

    Τελικά, η «Μικρή μας πόλη» προσφέροντας ένα άρωμα καλοκαιριού στην ταράτσα του Λαμπέτη , με τις μικροαστικές της ιστορίες και τις μεταφυσικές της ανησυχίες μας επιτρέπει να μελαγχολήσουμε, να αναπολήσουμε, να αφεθούμε, να απολαύσουμε την ομορφιά της κάθε εποχής, της κάθε ημέρας, της κάθε στιγμής, της ίδιας της ζωής. Τη γοητεία της δικής μας μικρής πόλης, της «Μικρής μας Πρωτεύουσας».

  52. Απλά μικρά καθημερινά πράγματα που γεμίζουν την ζωή μας. Στιγμές μικρές ή μεγάλες πού κάποιες θα ξεχαστούν και κάποιες άλλες θα μείνουν βαθιά χαραγμένες στο μυαλό και την καρδιά μας. Μια πολύ όμορφη και γλυκιά παράσταση. Όμορφα δοσμένη από όλους τους ηθοποιούς. Πολύ καλή και η αφήγηση του κυρίου Φερεντίνου. Σας ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου δώσατε να την δω.