Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια

από Ιανουάριο 2019

«Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια. Κοιτάζοντας τον ορίζοντα τίποτα δεν διακρίνει πια. Γιατί ο χώρος είναι πια το ίδιο με τον χρόνο χωρίς εξόδους διαφυγής.»

Τρείς γυναίκες αφηγούνται επί σκηνής. Εκδοχές, αποκλίσεις και ταυτίσεις των ίδιων γεγονότων. Διαφορετικές διαδρομές της ίδιας αφετηρίας, διαφορετικούς τερματισμούς της ίδιας διαδρομής. Το δάσος, το θέρετρο, το κτήριο στην άκρη της πόλης. Και μαζί η ανάμνηση, η καταγραφή της και η απουσία της. Το τραύμα, η ανακατασκευή του κόσμου μέσα από ένα θολό παρελθόν. Η μνήμη στην εποχή της απόλυτης καταγραφής και ταυτόχρονα η μνήμη ως στοιχείο που προσδιορίζει, αλλοιώνει και γεννά την ταυτότητα. Ποια είναι η πολιτική της μνήμης; Πως γίνεται να ξεχνάς σε μια εποχή που όλα καταγράφονται; Και τελικά τι συμβαίνει όταν θυμόμαστε ένα γεγονός που δεν έχει συμβεί ποτέ αλλά εμείς το θυμόμαστε ως πραγματικό; Είναι αληθινό; Και πως επηρεάζει το παρόν μας;

Ανάμεσα σε βίντεο, φωτογραφίες και άλλα στοιχεία καταγραφής, ανάμεσα σε μονολόγους που επαναλαμβάνονται, συνδιαλέγονται και σπάνε, δυο γυναίκες αφηγούνται προσπαθώντας να οικοδομήσουν την ταυτότητα μέσα από την ανάμνηση, το πρόσωπο μέσα από την αντανάκλασή, την επικοινωνία ανάμεσα στις λέξεις που δεν τις αφήνουν να θυμηθούν.

« Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια. Ούτε καν εμένα και εσένα, να την κοιτούμε σε έναν κόσμο άδειο από ανθρώπους. Κοιτάζοντας την, σχεδόν σαν να την παρηγορούμε»

Βοηθός Σκηνοθέτη : Άλκηστις Νικολαΐδη
Σκηνοθεσία Εικόνας: Κωνσταντίνος Φραγκόπουλος
Μουσική – Ηχητικός Σχεδιασμός: Μανόλης Μανουσάκης
Παραγωγή: RM Light
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

*Το έργο παρουσιάστηκε στο Maison de la poesie στο Παρίσι σε σκηνοθεσία Laurence Campet, στο πλαίσιο της ελληνικής εβδομάδας που διοργάνωσαν οι εκδόσεις Desmos και θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Αναλόγιο του Θεάτρου Τέχνης στις 22/9.

Facebook Page: https://bit.ly/2RKyENZ