Υπόθεση καρδιάς

Από τον Κωνσταντίνο Πλατή

Η μουσική σκηνή στην Ελλάδα έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Τρομαχτικά θα έλεγα. Μουσική βιομηχανία δεν υπάρχει πια, ούτε καν βιοτεχνία. Παρόλα αυτά το τραγούδι, ως πνευματικό αγαθό πρώτης ανάγκης, συνεχίζει να υπάρχει κι ίσως αυτό να είναι και ένα δείγμα ότι μάλλον δεν χρειαζόμαστε κάποιον να διαχειρίζεται την εμπορευματική του αξία αφού με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα φτάσει στον καταναλωτή.

Και ένας σίγουρος τρόπος για να φτάσει είναι τα Live. Ο καλλιτέχνης με το όργανο του ή χωρίς, μόνος του ή με λίγους συνεργάτες «οργώνει» τις μουσικές σκηνές της χώρας και έρχεται σε επαφή με το κοινό του, έχοντας παράλληλα και άμεση εικόνα για την αποδοχή των τραγουδιών του.

Μία από τις καλλιτέχνιδες λοιπόν που λόγω αυτής της συγκυρίας έχουμε την χαρά να απολαμβάνουμε, είναι η Ελένη Δήμου. Η αγαπημένη αυτή τραγουδίστρια επιλέγει αυτή την περίοδο να κάνει λίγες εμφανίσεις στη «Ρότα», μια μικρή μουσική σκηνή στο κέντρο της Αθήνας , η οποία όμως δίνει την ευκαιρία στον ακροατή να έρθει σε άμεση επαφή με την καλλιτέχνιδα αν εκείνη το επιθυμεί βεβαίως. Και η Ελένη Δήμου όχι απλά το επιθυμεί αλλά ίσως να μη μπορεί να λειτουργήσει και διαφορετικά. Αρκεί να σας πω ότι από τα πρώτα κι όλα λεπτά, αφού μπήκε στη σκηνή και ερμήνευσε χωρίς να μιλήσει ένα από τα τελευταία της τραγούδια για καλωσόρισμα , έβγαλε τα παπούτσια της και δεν τα ξαναφόρεσε ενώ αρκετές φορές ανακατεύτηκε με το κοινό της ενώ τραγουδούσε.

Είναι επίσης από τις λίγες ερμηνεύτριες που έχω δει να τραγουδάνε χωρίς μικρόφωνο στη μια άκρη του χώρου και να ακούγονται «καμπάνα» στην άλλη. Και βέβαια δεν «κολλάει» να ερμηνεύσει και acapella αρκετά τραγούδια της όταν ο πιανίστας την κοιτάζει με ύφος κουταβιού που έκανε σκανταλιά αφού δεν έχει μελετήσει ενδελεχώς τη δισκογραφία της.

Έχει όμως τόσο «γεμάτη» φωνή λες και είναι μια ορχήστρα μόνη της, κι ας την έχει ταλαιπωρήσει τόσα χρόνια στη σκηνή, κι ας καπνίζει μανιωδώς σαν «αντράκι» που είναι.

Και βέβαια δεν χαλάει και χατίρι στο κοινό της αφού ερμήνευσε γύρω στα δέκα τραγούδια επιλεγμένα από εκείνο. Και δεν αρκέστηκε μόνο στα δικά της αλλά ερμήνευσε και μεγάλες επιτυχίες άλλων όπως του Μηλιώκα (Για το καλό μου), της Βίκυς Μοσχολιού (Άνθρωποι μονάχοι), του Δημήτρη Μητροπάνου (Θάλασσες), της Τάνια Τσανακλίδου (ο ανθρωπάκος) και άλλα πολλά αγαπημένα.

Και βέβαια το σήμα κατατεθέν της «Προσωπικά» και δύο φόρες μάλιστα γιατί αλλιώς δεν φεύγαμε.

Το πρόγραμμα πρέπει να διήρκησε, περίπου, δυόμισι ώρες. Ακόμα κι έτσι όμως παρέμεινα ανικανοποίητος αφού η πλούσια δισκογραφία της δύσκολα χωράει στο πρόγραμμα μιας βραδιάς.

Γι’ αυτό λοιπόν υπάρχει ακόμα μια ευκαιρία για να την απολαύσουμε στη «Ρότα» στις 18/3 αφού μετά θα φορέσει τα παπούτσια της και θα πάει προς Θεσσαλονίκη, μετά Κύπρο και γενικότερα όπου υπάρχει κοινό που μεγάλωσε και συνεχίζει να μεγαλώνει με τα τραγούδια της και την τόσο χαρακτηριστική και γεμάτη συναίσθημα χροιά αυτής της αυθεντικά rock ερμηνεύτριας.