Λάθος Χώρα

Αρχείο Παίχτηκε από 02/12/2021 έως 06/02/2022
στο Πόρτα
Διάρκεια: 80'
Κείμενο: Γκαζμέντ Καπλάνι & η ομάδα
Μετάφραση: Ιλίρα Αλίαϊ
Δραματουργία: Παναγιώτα Κωνσταντινάκου, Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Σκηνοθέτης: Παντελής Φλατσούσης
Σκηνογραφία: Πουλχερία Τζόβα
Κοστούμια: Πουλχερία Τζόβα
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Μουσική: Ανρί Κεργκομάρ
Ερμηνεύουν: Έλιο Φοίβος Μπέικο, Ντέμπορα Οντόνγκ, Θωμάς Σιέκας

Περιγραφή

Ο Παντελής Φλατσούσης, μετά τη θερμή υποδοχή της παράστασης «Εθνικό Ντεφιλέ» που παρουσίασε στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2021, συνεχίζει να διερευνά τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και θεάτρου ντοκιμαντέρ, σκηνοθετώντας αυτήν τη φορά μία παράσταση βασισμένη στο μυθιστόρημα Λάθος Χώρα του Gazmend Kapllani.

Περισσότερα

Στο Λάθος Χώρα (2018) του Gazmend Kapllani ο Καρλ και ο Φρεντερίκ, δύο αδέλφια από το Τερς της Αλβανίας, μια φανταστική κωμόπολη που κουβαλάει τα έντονα χνάρια της Βαλκανικής ιστορίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μέχρι τις ημέρες μας, επανενώνονται έπειτα από χρόνια στα πάτρια εδάφη, καθώς ο πρώτος έχει ακολουθήσει το μεγάλο κύμα μετανάστευσης που γέννησε η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ. Κι ενώ ετοιμάζονται να θάψουν τον νεκρό πατέρα τους, «ξεθάβουν» ανομολόγητα απωθημένα και εκ διαμέτρου αντίθετες εκδοχές του παρελθόντος.

Ποια σώματα σηματοδοτούνται ως <<άλλα>> στις δυτικές και πιο συγκεκριμένα στην ελληνική κοινωνία; Με ποιους τρόπους οι μεταναστευτικές ροές έχουν διαφοροποιήσει την έννοια του <<άλλου>> και την αντιμετώπισή του από αυτες τις κοινωνίες; Το ελληνικό κράτος από την σύστασή του αποτελεί μεταναστευτικό κόμβο. Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν, άνθρωποι μένουν, ζωές διασταυρώνονται και χωρίζουν. Ειδικά από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου η χώρα μας αποτελεί χώρα υποδοχής μεταναστών, ανθρώπων που, επιχειρώντας να αλλάξουν τις ζωές τους, αλλάζουν ταυτόχρονα και την κοινωνική πραγματικότητα της χώρας υποδοχής. Πώς δέχτηκαν οι Έλληνες τους μετανάστες των αρχών της δεκαετίας του '90, αλλά και πώς οι ίδιοι οι μετανάστες διαμόρφωσαν τις ζωές τους στον καινούριο τους τόπο; Άραγε το φαινόμενο της μετανάστευσης έχει κάνει την ελληνική κοινωνία μία πιο συμπεριληπτική κοινωνία ή έχει εντείνει φαινόμενα φοβικά απέναντι σε ό,τι ορίζεται ως διαφορετικό από το κυριαρχο αφήγημα;

Η παράσταση Λάθος Χώρα, με αφετηρία το ομότιτλο μυθιστόρημα του Gazmend Kapllani, το οποίο αντιπαραβάλλεται με προσωπικές ιστορίες των ίδιων των ηθοποιών της παράστασης, επιχειρεί να εξερευνήσει τα παραπάνω ερωτήματα αλλά και τους τρόπους, με τους οποίους αλληλοδιαπλέκονται η μυθοπλασία με την πραγματικότητα, το ατομικό με το συλλογικό βίωμα και η ιστορία με την καθημερινότητα.

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Ο Γκαζμέντ Καπλάνι γεννήθηκε το 1967 στην πόλη Λούσνια της Αλβανίας. Τον Ιανουάριο του 1991 πέρασε τα σύνορα με την Ελλάδα περπατώντας μαζί με ένα καραβάνι ανθρώπων. Στην Ελλάδα έκανε διάφορες δουλειές ενω παράλληλα φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι διδάκτορας Ιστορίας και Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου Πανεπιστημίου. Από το 2001 υπήρξε τακτικός αρθρογράφος της εφημερίδας Τα Νέα, όπου διατηρούσε εβδομαδιαία στήλη. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί μέχρι τώρα, στα αγγλικά, τα πολωνικά, τα δανέζικα και τα γαλλικά. Επί του παρόντος ζει στις ΗΠΑ, όπου μετανάστευσε έπειτα από υποτροφία που του απονεμήθηκε από το Radcliffe Institute for Advanced Study του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Σήμερα διδάσκει στο DePaul University στο Σικάγο.

Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ

Ο Παντελής Φλατσούσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1986. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή “Αρχή” της Νέλλης Καρρά το 2011. Η σκηνοθετική του δουλειά περιλαμβάνει παραστάσεις που αναζητούν νέες φόρμες ενος θέατρου του πραγματικού, όπως το Εθνικό Ντεφιλέ (Φεστιβάλ Αθηνών 2021), την site – specific παραστάση Κυψέλη – New Kids On the Block (Φεστιβάλ Αθηνών 2019)αλλά και και το NO FUTURE! (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης 2018). Επίσης έχει σκηνοθετήσει παραστάσεις, κλασικών και σύγχρονων κλασικών έργων όπως Οι Στρατιώτες του Jakob Michael Reinhold Lenz (Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης 2020) σε δική του μετάφραση, Ιταλική Νύχτα του Ödön von Horvath (Β' Σκηνή Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας 2019) έργο το οποίο ανέβηκε, αλλά και μεταφράστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον ίδιο και Λεόντιος και Λένα του Georg Büchner (Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων 2018

Video design & editing: Κώνσταντίνος Νησίδης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Σόνια Καλαϊτζίδου

Βοηθός Σκηνογράφου-Ενδυματολόγου: Σοφέλπη Στάικου

Οργάνωση Παραγωγής: Στέλλα Μανικάτη

Επικοινωνία: Ευαγγελία Σκρομπόλα

Παραγωγή: SPECTRUM AMKE

Η παράσταση επιχορηγείται από το ΥΠΠΟΑ

ΠΟΡΤΑ COVID FREE

Η είσοδος στο ΠΟΡΤΑ θα πραγματοποιείται πάντοτε σύμφωνα με τις εκάστοτε ισχύουσες υγειονομικές διατάξεις για την είσοδο σεαμιγείς κλειστούς χώρους. Συγκεκριμένα, οι θεατές θα εισέρχονται κατόπιν υποχρεωτικής επίδειξης κατά την είσοδο [α] πιστοποιητικού εμβολιασμού ή [β] πιστοποιητικού νόσησης, που εκδίδεται τριάντα (30) ημέρες μετά από τον πρώτο θετικό έλεγχο και η ισχύς του διαρκεί έως εκατόν ογδόντα (180) ημέρες μετά από αυτόν συνδυαστικά προς αστυνομική ταυτότητα ή δίπλωμα οδήγησης ή διαβατήριο ή άλλο αποδεικτικό ταυτότητας, προκειμένου να διενεργείται έλεγχος ταυτοπροσωπίας προς τα ανωτέρω. Τα ανωτέρω πιστοποιητικά επιδεικνύονται είτε σε έγχαρτη μορφή είτε ηλεκτρονικά μέσω κινητής συσκευής του θεατή, τα οποία ο ιδιοκτήτης ή νόμιμος εκπρόσωπος της επιχείρησης (ή εξουσιοδοτημένο πρόσωπο) σαρώνει ηλεκτρονικά μέσω της ειδικής εφαρμογής του άρθρου 33 του ν. 4816/2021 (Α' 118) Covid Free GR. Εναλλακτικά, εφόσον ο αλλοδαπός προέρχεται από τρίτη χώρα (εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης), τα πρόσωπα του προηγούμενου εδαφίου ελέγχουν τα ανωτέρω πιστοποιητικά σε έγχαρτη μορφή.

Οι ως άνω υποχρεώσεις περιλαμβάνουν ανηλίκους από δώδεκα (12) ετών και άνω. Οι ανήλικοι από πέντε (5) έως έντεκα (11) ετών, δύνανται να προσκομίζουν, εναλλακτικά, δήλωση αυτοδιαγνωστικού ελέγχου (self-test) τελευταίου εικοσιτετραώρου, στην οποία προβαίνει είτε οιοσδήποτε γονέας, ακόμα και μη έχων την επιμέλεια, είτε κηδεμόνας. Δεν απαιτείται φυσική παρουσία του γονέα ή κηδεμόνα.

Σε όλους τους χώρους είναι υποχρεωτική η χρήση μάσκας.

Φωτογραφίες

21 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Μα τι ωραια παρασταση!!!!Ποσο αληθινη ιστορια!!!!Θα μπορουσε να ειναι η ζωη των ελληνων ,η ζωη των μεταναστων στην ξενιτια για αναζητηση καλυτερης ζωης.Ωραια σκηνοθεσια ,ωραιος φωτισμος .Το θεατρο Πορτα φετος ανεβαζει πολυ ωραιες δουλειες.Σας ευχαριστω πολυ για την προσκληση!!!!!!

  5. Μη έχοντας εξειδικευμένες θεατρικές γνώσεις θα περιοριστώ στα αισθήματα που νοιώθει κανείς βλέποντας την παράσταση. Παρόλους τους πρωτότυπους τρόπους που ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί για να σκηνοθετήσει ένα μη θεατρικό κείμενο (μυθιστόρημα), όλα τα μηνύματα του έργου είναι απόλυτα αναγνώσιμα και κατανοητά. Ευρηματικές μακέτες και γραφιστικά σχέδια χρησιμοποιούνται για να εικονογραφήσουν τη θεατρική πλοκή προκαλώντας έτσι την ενεργητική, αδιάλειπτη συμμετοχή του θεατή.
    Εξαιρετική δουλειά των συντελεστών της παράστασης πάνω σε ένα όμορφο κείμενο του Gazmend Kapplani.

  8. Η σκηνοθετική οπτική της παράστασης σου δίνει την εντύπωση ότι σε εντάσει ταυτόχρονα σε μια κατάσταση παρατηρητή και συμμετέχοντα στην δράση. Ο Ρυθμός της πλοκής σε πολύ υψηλό επίπεδο, παρόλο το σκηνοθετικό εύρημα του μικρόκοσμου και μακρόκοσμου του δράματος, ερμεινευτηκα οι ηθοποιοί δεν υστερούν παρόλο που οι ίδιοι προσαρμόζουν το σκηνικό τοπίο και την κάμερα λήψης που προβάλει στην κινηματογραφικης διάστασης οθόνη. Στο σύνολο της η παράσταση σου αφήνει μια γλυκόπικρη αίσθηση, μια συγκίνηση, έναν προβληματισμό αφού και το ίδιο το κείμενο έχει ενσωματωμένα κομμάτια από τις προσωπικές εμπειρίες των ηθοποιών. Την συστήνω ανεπιφύλακτα και την προτείνω μάλιστα να την δείτε, αξίζει..

  9. "Η σκηνή είναι ένα βήμα". Και το Αλβανικό δεν είναι (μόνο) Playmobil, στην καθηλωτικά (meta-εμ)ψυχωμένη ανάμεσα στο devised και το ντοκιμαντέρ επανανάγνωση ενός μελλοντικού classic του Γκαζμέντ Καπλάνι από τον δημιουργό του "Εθνικό Ντεφιλέ". Μια ακόμα καλλιτεχνική επιτυχία του θεάτρου Πόρτα.

  11. ωραία παράσταση, πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματια!! Μπράβο στους ηθοποιούς που ισορροπούν πολύ ωραία ανάμεσα στις τεχνικές αφήγησης και την τεχνική υποστήριξη με την βιντεοσκόπηση των εαυτών τους και όχι μόνο! Πολύ ενδιαφέρουσες και οι προσωπικές ιστορίες των ηθοποιών. προβληματισμός και σκέψεις για τα στερεότυπα και για κοινωνικά θέματα, αυτό μένει φεύγοντας από την παράσταση..... ευχαριστούμε theatromania για την δυνατότητα να βλέπουμε παραστάσεις!!

  12. Η παράσταση αρχικά νόμιζες ότι θα κουράσει, όμως όταν άρχισαν οι ηθοποιοί να σε βάζουν στον χώρο της αφήγησης τους το ενδιαφέρον του θεατή μεγάλωνε. Τα κείμενα της παράστασης όπως και οι προσωπικές ιστορίες των ηθοποιών σ έκαναν να προβληματιστείς, τα κοινωνικά μυνήματα πολλά . Η σκηνοθεσία είναι ευρηματική, μην ξεχνάμε ότι είχαμε αφήγηση, οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Ευχαριστούμε πολύ ΘΕΑΤΡΟΜάΝΙΑ για την υπέροχη βραδιά.

  13. Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή

    Η παράσταση Λάθος Χώρα, με αφετηρία το ομότιτλο μυθιστόρημα του Gazmend Kapllani ερευνά τις προσωπικές ιστορίες των ηθοποιών μαζί με εκείνες του βιβλίου και όλα αυτά διαπλέκονται με τις αντίστοιχες ιστορίες των θεατών. Ποια είναι η λάθος χώρα; Και ποια είναι η σωστή; Όταν έφυγα πάντως από την παράσταση σιγομουρμούριζα το «Στην Αμερική» και τον «Διάφανο» του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

    Για ποιο λόγο αναγκάζεται κάποιος να εγκαταλείψει την πατρογονική γη; Τη γη των νεκρών του; Τις μνήμες του; Γιατί να θέλει να μηδενίσει το κοντέρ και να απαλλαγεί από κάθε βαρίδι του παρελθόντος; Τι είναι πατρίδα; Υπάρχει η πατρίδα; Γιατί κάποιοι για να επιβιώσουν διαλέγουν αυτό το «όπου γης και πατρίς;» Πόσο εύκολα οι εναπομείναντες κατηγορούν αυτούς που φεύγουν για λιποταξία και αυτοί που έφυγαν κατηγορούν τους εναπομείναντες για συνθηκολόγηση και γονυκλισία. Όλοι ή «βολεψάκηδες» ή ριψάσπιδες ή απλά κάποιοι που τολμούν μιαν άλλη έκφανση της ζωής, έναν άλλον αγώνα;

    Ο Παντελής Φλατσούσης, μετά τη θερμή υποδοχή της παράστασης Εθνικό Ντεφιλέ που παρουσίασε στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2021, συνεχίζει να διερευνά τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και θεάτρου ντοκιμαντέρ, σκηνοθετώντας αυτήν τη φορά μια παράσταση βασισμένη στο μυθιστόρημα Λάθος Χώρα του Gazmend Kapllani.

    Η παράσταση ξεκινά με έναν μεγάλο αντικατοπτρισμό του κοινού και όπως προκύπτει προς το τέλος από τη διακοπή της παράστασης από την ηθοποιό Ντέμπορα Οντόγκ, η παράσταση δεν είναι μόνο μια παρουσίαση των ιστοριών των ηθοποιών, αλλά στην ουσία είναι η παρουσίαση της ιστορίας του καθενός από εμάς. Ποιος άνθρωπος δεν έχει μετακινηθεί μέσα στη ζωή του; Είτε σε εσωτερική μετανάστευση μέσα στη χώρα του ή και εκτός; Και όχι μόνο αυτό, αλλά ποιος δεν έχει μετακινηθεί σε προσωπικό ή κοινωνικό ή πολιτικό ή επαγγελματικό επίπεδο; Ποια τα κίνητρά του; Ποιες οι προσμονές του;

    Σε ένα ευφάνταστο σκηνικό πάνω σε τραπέζια είναι στημένες πολιτείες και τοποθετούνται μικρές κούκλες για να παραστήσουν ακριβώς αυτή την μετακίνηση των ανθρώπων, τις συναντήσεις τους, τις απογοητεύσεις, τις μεταστροφές τους, τις επιστροφές τους και το φευγιό τους κάθε φορά σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, με διαφορετικές κλιματολογικές και περιβαλλοντολογικές συνθήκες. Μια κάμερα στα χέρια των ηθοποιών ακολουθεί είτε τη δράση πάνω στο τραπέζι είτε στην σκηνή. Τα πολυμέσα εξυπηρετούν μια πολυμορφική παράσταση και κατορθώνουν να δημιουργούν κάθε φορά το κατάλληλο κλίμα.

    Στο Λάθος Χώρα (2018) του Gazmend Kapllani , η Τερς, πόλη στην Αλβανία εξελίσσεται, έτσι χωρίζεται στην παλιά και την καινούργια πόλη. Ο παλιός καθυποταγμένος τρόπος ζωής και ο νέος αυτών που καταλαβαίνουν ότι η ζωή είναι μικρή για σπατάλη.

    Στην παλιά πόλη της Τερς απομένουν κάποιοι γέροντες , ένα γραφείο κηδειών και οι άνθρωποι εκεί είναι ιδιαίτερα οπισθοδρομικοί και ανάλγητοι, ρατσιστές.

    Η νέα πόλη έχει να επιδείξει μεγάλα κτίρια, ουρανοξύστες και εξέλιξη. Ο Καρλ , ενώ είχε μεταναστεύσει αρχικά μόνο για λίγο διάστημα, αλλά αυτό τελικά κατάληξε μια ζωή, έρχεται στην Τερς, όπου συναντιέται με τον αδελφό του, τον Φρέντερικ για να θάψουν τον γέρο πατέρα τους. Ο πατέρας, ένας από τους λόγους που έδιωξαν τον Καρλ από την Αλβανία. Εκείνος κολλημένος με το καθεστώς, υποστηρικτής του Χότζα, ενώ ο Καρλ και η μητέρα του υποστήριζαν τον σοσιαλισμό, που δεν ήταν τυραννία, αλλά ελευθερία. Θριαμβολόγησε μαζί με τη μητέρα του όταν έριξαν το άγαλμα του Χότζα στην πόλη τους και η Αλβανία επιτέλους απελευθερώθηκε από αυτόν τον δυνάστη. Ο Καρλ δεν άντεχε πια την Τυρρανόσκαγια βιβλιοθήκη του πατέρα του, ούτε την απειλή του, τον εκφοβισμό για να μην την αποκαλεί έτσι. Ήθελε να μπορεί να μιλά και να αναπνέει ελεύθερα, χωρίς φόβο.

    Η Ελλάδα παραμένει σταυροδρόμι απ΄όπου διέρχονται πολλοί πολιτισμοί και μεγάλα μεταναστευτικά κύματα. Είναι ταυτόχρονα και χώρα υποδοχής. Πώς δέχτηκαν οι Έλληνες τους μετανάστες των αρχών της δεκαετίας του ’90, αλλά και πώς οι ίδιοι οι μετανάστες διαμόρφωσαν τις ζωές τους στον καινούριο τους τόπο; Άραγε το φαινόμενο της μετανάστευσης έχει κάνει την ελληνική κοινωνία μία πιο συμπεριληπτική κοινωνία ή έχει εντείνει φαινόμενα φοβικά απέναντι σε ό,τι ορίζεται ως διαφορετικό από το κυρίαρχο αφήγημα;

    Ο Έλιο Φοίβος Μπέικο, ηθοποιός της παράστασης, απαντά πάνω σε αυτό, όπως και αργότερα η Ντέμπορα Οντόγκ . Ο Έλιο ήταν πάντα αναγκασμένος να απολογείται για το όνομά του, λέγοντας ότι προέρχεται από πατέρα Αλβανό και μητέρα γαλλίδα. Τα χαρτιά του πατέρα, όταν ο Έλιο ήταν μικρός, αργούσαν να εκδοθούν και εκείνος με την αδελφή του έμεναν με τους παππούδες στην Αλβανία μέχρι να τακτοποιηθούν τα απαιτούμενα χαρτιά και ο πατέρας τους να αναγνωρίσει τα παιδιά του. Δυσκολίες που προκύπτουν από την έλλειψη αποδοχής του «ξένου».

    Ο Θωμάς Σιέκας, ηθοποιός, διηγείται την δική του ιστορία. Με προπάππου αντάρτη και τον παππού του εννιά χρονών να φυγαδεύονται στις χώρες του ανατολικού μπλοκ στην Ουγγαρία, σε ένα χωριό για τους έλληνες αντάρτες με το όνομα Μπελογιάννης. Διαδρομές και ιστορίες ανθρώπων. Κανείς δεν υπάρχει χωρίς τη δική του ιστορία.

    Ο Καρλ (Θωμάς Σιέκας )βρέθηκε στην Αθήνα στην Ομόνοια, όπου είχε δυο επιλογές ή να τον μαζέψει η κλούβα της αστυνομίας, ή να ακολουθήσει μια γαλλίδα που έψαχνε κηπουρό για τον κήπο της. Έμεινε μαζί της δεκαπέντε χρόνια αν και είχαν διαφορά ηλικίας όταν γνωρίστηκαν, σαράντα τρία εκείνη και μόλις είκοσι δύο χρονών εκείνος. Η ζωή κάνει τους κύκλους της και μοιραία ο Καρλ έφυγε για πάντα αφήνοντας ένα σημείωμα. Πάσχει και αυτός από τη νόσο της φυγής. Είναι η ελευθερία, η ανάγκη αυτοσυντήρησης και η απαίτηση για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον.

    Ο στρατός του Ζέρβα, οι αντάρτες, που κυριαρχούσαν στην περιοχή της Ηπείρου, τον Σεπτέμβριο του ‘ 44, μετά την αποχώρηση των Γερμανών προχώρησαν στην μαζική εκδίωξη των Τσάμηδων στην Αλβανία, των τουρκοαλβανών δηλαδή που ήταν συνεργάτες των Γερμανών. Το ειδικό δικαστήριο καταδίκασε ερήμην σε θάνατο 1.930 Τσάμηδες, οι οποίοι βαρύνονταν με εγκλήματα πολέμου κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Κάποιοι από αυτούς όμως δεν μπορεί, θα ήταν αθώοι.

    Ο Καρλ στην πλατεία Συντάγματος συναντά την κοπέλα που είχε γνωρίσει πριν από 20 χρόνια και από τότε δεν την ξαναείδε ποτέ. Συναντήθηκαν και την ακολούθησε στην Αμερική, είχε κάνει και εκείνη τις δικές της διαδρομές και τώρα μοιράστηκε μια ακόμα μαζί του. Αυτό είναι η ζωή, μια συνεχή μετακίνηση, μια πέτρα που κυλά. Οι πληθυσμοί μετακινούνται είτε μεμονωμένα είτε συνολικά. Ειδικά στα Βαλκάνια «όποιος ψάχνει “καθαρούς” λαούς είναι σαν να ψάχνει παρθένα σε μπουρδέλο».

    Η Ντέμπορα Οντόγκ, ηθοποιός στην παράσταση, κατέθεσε τη δική της ιστορία. Ο πατέρας ήρθε από την Ουγκάντα για σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και η μητέρα της ήταν φοιτήτρια στη Νομική γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν. Ξεπέρασαν πολλά εμπόδια μεγάλωσαν δυο κόρες και τους προσέφεραν τα καλύτερα που μπορούσαν. Χαρακτηριστικά λέει η Ντέμπορα, στην Ουγκάντα θεωρούνταν λευκή και στην Ελλάδα μαύρη. Παντού ξένος;

    Τελικά ποια είναι η πατρίδα του καθενός, το σπίτι του; Ο Καρλ στη συνείδησή του που εμφανίζεται με τη μορφή της μάνας, απαντά ότι πουθενά δεν είναι το σπίτι του, άρα και παντού. Όλη η γη το σπίτι μας, παντού μας περιμένουν οι φωλιές μας, οι νέες και οι παλιότερες. Η μοίρα του ανθρώπου άμα τη εμφανίσει του εμπεριέχει την αναζήτηση, την μετακίνηση. Μπορεί για λίγο να καθίσει κάπου, αλλά μετά διεκδικεί το καλύτερο για εκείνον περιβάλλον. Ανώφελοι οι αφορισμοί λοιπόν.

    Μια σύνθετη παράσταση από ηθοποιούς που παρουσίασαν το όλο σαν κάτι πολύ απλό και φυσικό. Ωραία σύλληψη και ευφυής σκηνοθεσία του Παντελή Φλατσούση. Θέμα επίκαιρο και παγκόσμιου βεληνεκούς.

  21. Απαράδεκτη! Ήρθε ο Αλβανός μέσα στο σπίτι μας να το παίξει διεθνιστής και να μας πει ότι η Ελλάδα είναι η λάθος χώρα,καθότι φασιστική! Το μόνο που κατάφερε να πει για τις δύο χώρες είναι ότι στην κατοχή, ο Ζέρβας σκότωνε Αλβανούς που βοηθούσαν τους κατακτητές!