Live Streaming

Το έργο αποτυπώνει τη βία στην οικογένεια, στην καθημερινότητα, στις ανθρώπινες σχέσεις.

Ένα τροχαίο δυστύχημα αλλάζει τους ρόλους και τις ισορροπίες ενός ζευγαριού φαινομενικά ευτυχισμένου, και δοκιμάζει τις κοινωνικές αξίες. Το γεγονός Καταδεικνύει πώς μια κακή στιγμή μπορεί να αλλάξει τη μοίρα των ανθρώπων, ακόμη και να ξυπνήσει τα δολοφονικά τους ένστικτα.

Σχόλιο συγγραφέα

Το έργο σκιαγραφεί την απομόνωση των σημερινών ανθρώπων, ιδίως των νεότερων, που φτάνει συχνά ακόμη και στα άκρα. Γραμμένο πριν από την πανδημία, το Live streaming αποτυπώνει ποικίλες εκφάνσεις της βίας και αναμετράται με την ακραία λογική του συμφέροντος. Ήμασταν, αλήθεια, πάντοτε τόσο βίαιοι; Μήπως η πραγματικότητα είναι τελικά σκληρότερη από τη φαντασία; Αυτός είναι ο κόσμος του Live Streaming.

Σκηνοθετική προσέγγιση

Η παράσταση επιχειρεί να εισχωρήσει στα αδιέξοδα που δημιουργούνται ως τραγικά αποτελέσματα της βίας. Η βία, ως μια παθογένεια της κοινωνίας, συναντάται δυστυχώς σε όλους τους κοινωνικούς ιστούς. Τα αποτελέσματά της είτε ψυχολογικά είτε σωματικά είναι πάντοτε τραγικά με πολλαπλά αποτυπώματα στη διάρκεια του χρόνου.

Πρόθεσή μου ήταν να παρακολουθήσω αυτά τα αποτυπώματα και να «διαβάσω» τα αδιέξοδα μα και τα επακόλουθα μίας παρατεταμένης τραυματικής εμπειρίας. Με γοήτευσε το τυχαίο γεγονός στη ροή και την εξέλιξη του έργου. Θεωρώ πως η πορεία της ζωής χαράζεται από τυχαία γεγονότα. Και κάποιες φορές η συνύπαρξη ενός τυχαίου γεγονότος και μίας κακής στιγμής αλλάζουν, σοκαριστικά, τη ζωή πολλών ανθρώπων ταυτόχρονα.

Η σκηνοθεσία, με τις παράλληλες δράσεις και τη χορογραφημένη κίνηση των ηθοποιών, επιχειρεί να διεισδύσει στις συναισθηματικές καταστάσεις των ηρώων σε διαφορετικές χωροχρονικές στιγμές και να φωτίσει τις μεταβολές και τις διακυμάνσεις μιας βίαιης και παρεκλίνουσας συμπεριφοράς. Οι ηθοποιοί, έχοντας κάποιες φορές μία καθοδηγούμενη μη ρεαλιστική εσωτερική τοποθέτηση, διατυπώνουν ερωτήματα που τελικά προσεγγίζουν και αναδεικνύουν τόσο την αλήθεια όσο και την τραγικότητα των ρεαλιστικών συμβάντων που καταγράφονται στη διάρκεια της ζωής.

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον συγγραφέα: «Μήπως η πραγματικότητα είναι τελικά σκληρότερη από τη φαντασία; Όλα καταλήγουν σε ένα θεατρικό έργο. Μια αντανάκλαση είμαστε… Μήπως κατατάξαμε το όνειρο στα όνειρα; Οι κατακτήσεις δεν είναι αμετάκλητες;»

Βοηθός σκηνογράφου/ Εικαστικός: Δάφνη Αθανασοπούλου

Κατασκευή σκηνικών: Νίκος Σταμπουλής

Γραφιστικά: Λευτέρης Παπασταύρου

Κινηματογράφηση: Θεόδωρος Τζάρτος 

Φωτογράφιση: Αντώνης Ζαφειρόπουλος

Επικοινωνία/Προώθηση: Κατερίνα Γρυλλάκη

Βιογραφικό σημείωμα Λέων Α. Ναρ

Λέων Α. Ναρ (1974). Σπούδασε Κλασική Φιλολογία (Α.Π.Θ.), έλαβε μεταπτυχιακό τίτλο Νεοελληνικής Φιλολογίας (Α.Π.Θ, 2000) και το 2007 αναγορεύτηκε Διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας από το ίδιο Πανεπιστήμιο. Τον Δεκέμβριο του 2017 ολοκλήρωσε μεταδιδακτορική έρευνα στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Εξέδωσε τα βιβλία: 

• Εγώ ο εγγονός ενός Έλληνα, η Θεσσαλονίκη του Νικολά Σαρκοζί (σε συνεργασία με τους Γιώργο Αναστασιάδη και Χρήστο Ράπτη, Καστανιώτης, 2007 το οποίο μεταφράστηκε και στα γαλλικά).

• Γιωσέφ Ελιγιά, Άπαντα (δίτομο έργο, Γαβριηλίδης, 2009).

• Το μέλλον του παρελθόντος, Θεσσαλονίκη 1912-2012 (Καπόν, 2011, σε ελληνική και αγγλική γλώσσα, με φωτογραφίες του Γιώργη Γερόλυμπου).

• Ισραηλίτες Βουλευτές στο Ελληνικό Κοινοβούλιο (Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, 2011).

• Το παιχνίδι της εξέδρας, σχολιασμένα συνθήματα από τα ελληνικά γήπεδα (Μεταίχμιο, 2014).

• Δεν σε ξέχασα ποτέ (Ευρασία, 2017 θεατρικό έργο με cd σεφαραδίτικων τραγουδιών της ομώνυμης παράστασης που ανέβηκε από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος το 2017).

• Ξανά στη Σαλονίκη, η μετέωρη επιστροφή των Ελλήνων Εβραίων στον γενέθλιο τόπο 1945-46 (Πόλις, 2018, υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο Μαρτυρία-Βιογραφίας-Χρονικού- Ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας).

• «Να βρω ξανά του νήματος την άκρη..» Σχεδίασμα ποιητικής βιογραφίας του Θανάση Παπακωνσταντίνου (Πατάκης, 2022).

Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους, περιοδικά (έντυπα και ηλεκτρονικά), ενώ έχει επιμεληθεί 9 βιβλία. Είχε μόνιμη στήλη στις εφημερίδες Έθνος (2017-2018) και Μακεδονία της Κυριακής (2006-2008). Γράφει στο περιοδικό Θεσσαλονικέων Πόλις (μέλος της συντακτικής επιτροπής). Εργάζεται ως καθηγητής φιλολογίας στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ανατόλια της Θεσσαλονίκης.

Βιογραφικό σημείωμα Αντώνη Καραγιάννη

Ο Αντώνης Καραγιάννης είναι σκηνοθέτης. Σπούδασε σκηνοθεσία και υποκριτική στο British Film Institute, London UK και χορό στην Ανώτερη Σχολή Χορού «Τερψιχόρη». Είναι απόφοιτος της Παιδαγωγικής Σχολής του Α.Π.Θ. με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ειδική Αγωγή. Υπήρξε συνιδρυτής του Θεάτρου ΣΟΦΟΥΛΗ και της Νέας Σκηνής Τέχνης Θεσσαλονίκης. Είναι τακτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών (Ε.Ε.Σ.) καθώς και της Ένωσης Ελλήνων Κινηματογραφιστών. Έχει σκηνοθετήσει, μεταξύ άλλων, πολλές παραστάσεις σε θεατρικές σκηνές της Αθήνας και Θεσσαλονίκης, στο Κ.Θ.Β.Ε., σε ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. και σε ποικίλους εναλλακτικούς χώρους. Έχει σκηνοθετήσει ταινίες μικρού μήκους, δεκάδες ντοκιμαντέρ που προβάλλονται στην κρατική τηλεόραση ΕΡΤ1-ΕΡΤ2-ΕΡΤ3, Βουλή Τηλεόραση, TV100, καθώς και σειρές που προβάλλονται σε ιδιωτικά κανάλια, video clip, web stories, κ.α. Έχει γράψει θεατρικά έργα που έχουν ανέβει σε θεατρικές σκηνές της Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Έχει βραβευτεί ως σκηνοθέτης και ως χορογράφος για τις δουλειές του στο θέατρο και στην τηλεόραση, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη – (Bienalle). Είναι καθηγητής υποκριτικής στην Ανώτερη Δραματική Σχολή «Ανδρέας Βουτσινάς». Φέτος συνεργάζεται για δεύτερη φορά, τόσο με τη θεατρική σκηνή του FAUST όσο και με την Αλεξάνδρα Τσιάγκα και τη Χρύσα Δαπόντε, καθώς το 2022 είχε σκηνοθετήσει το έργο «Δεσποινίς Χάος» της Δέσποινας Καλαϊτζίδου (βραβείο κοινού), το οποίο έκλεισε μια πολύ επιτυχημένη σεζόν με sold out παραστάσεις. Με τον Βασίλη Κανελλόπουλο συνεργάζεται για τρίτη φορά, καθώς είχαν προηγηθεί οι πολύ επιτυχημένες συνεργασίες με τα έργα «Το Παλτό» του Νικολάι Γκόγκολ (βραβείο Β’ ρόλου) και το «Ιστορίες να σκεφτείς» του Χόρχε Μπουκάι. Με τον μουσικοσυνθέτη Γιώργο Καζαντζή συνεργάζεται για τέταρτη φορά. Είχαν προηγηθεί οι συνεργασίες στα έργα «Το Παλτό» του Νικολάι Γκόγκολ (βραβείο καλύτερης μουσικής σύνθεσης), «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» του Έντουαρντ Άλμπι καθώς και η σκηνοθεσία του video clip του μουσικού κομματιού «Τα ξένα» σε ερμηνεία Παντελή Θαλασσινού και Δημήτρη Ζερβουδάκη.