Mute

Λίγα λόγια για το έργο: Όλυμπος, 1925. Δύο αδελφοί, αγανακτισμένοι από κάθε μορφή εξουσίας, ανεβαίνουν στο βουνό όπου βρίσκουν καταφύγιο στη ληστρική ζωή. Αποκομμένοι από τον δυτικό πολιτισμό συγκροτούν ομάδες επιστρέφοντας σε άλλες μορφές κοινωνικής ύπαρξης. Έρχονται σε σύγκρουση με όλες τις κρατικές και «παρακρατικές» δομές, καθώς το νεοελληνικό κράτος έχει χάσει κάθε διάσταση δικαιοσύνης, αφού υπερασπίζεται τους πλούσιους της εποχής, απογόνους των κοτζαμπάσηδων. Η δράση απέναντι στην κρατική διαφθορά οδηγεί, όχι μόνο, στη μυθοποίηση των δύο αδελφών ληστών στα μάτια των τοπικών πληθυσμών, αλλά και στη μετατροπή τους σε λογοτεχνικούς ήρωες στα αστικά κέντρα. Από τη μία, εκτελούν φιλανθρωπικό έργο. Χτίζουν εκκλησίες. Συντηρούν χήρες και ορφανά. Από την άλλη, λειτουργούν ως τοπικές μαφίες, ζητούν αντίτιμο για τις υπηρεσίες τους και απειλούν με μαζικές ανθρωποκτονίες.

Η παράσταση στοχεύει να προσεγγίσει, απουσία στερεοτύπων, τη ληστρική ζωή, διερευνώντας πώς αυτό το θησαυροφυλάκιο ιστορικών γεγονότων αποτελεί μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους της Νεοελληνικής ιστορίας. Μέλημα μας είναι να ανακαλύψουμε πώς μεγέθη και ιστορίες από το παρελθόν, μπορούν να μιλήσουν για σημερινές ευαισθησίες και να καθορίσουν τη σχέση μας με τον πολιτισμό.

«Εμείς, μάγκα μου, δε σκοτώνουμε ανυπεράσπιστους. Κλέφτες είμαστε. Εχθροί μάς τριγυρίζουν. Οχιές που πρέπει να τις πατήσουμε. Είναι καθήκον μας να τις λιώσουμε και γρήγορα. Καταραμένοι είμαστε. Όπως κι εσύ. Μας καταράστηκε η κοινωνία. Και το 'καμε πριν κοιτάξει τα ίδια της τα μούτρα. Μέσα της υπάρχουν ληστές- τοκογλύφοι, ληστές- τσιφλικάδες, ληστές- έμποροι, ληστές- δουλέμποροι που τρέφονται από το αίμα των φτωχών. Αν όλοι αυτοί είναι οι ενάρετοι, τότε ας είμαστε εμείς οι κακούργοι σε μια κοινωνία νεκρών ψυχών. Γράφε τα, λοιπόν, αυτά που κάνουμε. Μετά θα τα στέλνεις στις εφημερίδες να μάθουν εκεί κάτω αυτά τα ενάρετα ερπετά τί θα τους βρίσκει όταν θα πατούν τους δυστυχείς. Γράφε λοιπόν. Ξεκίνα. Τώρα.»

Σημείωμα συγγραφέα Γιώργου Αδαμαντιάδη
Υπάρχει μια τρομερή συνωμοσία σιωπής που πνίγει τον τόπο τούτο. Λες κι η πραγματική ιστορία μας είναι κλειδωμένη σε υπόγεια. Μην τυχόν τη βρουν τα παιδιά και μάθουν την αλήθεια. Μια αλήθεια που δεν έχει κανέναν ηρωισμό. Καμία σοφία. Καμία φιλοσοφία. Μια αλήθεια που δεν αφορά τον τόπο της θάλασσας, της ελιάς και του οίνου. Αλλά τον τόπο του βουνού. Των γκρεμών. Των πεύκων. Ένας απο τους ήρωες, ρωτά, στο τέλος του έργου «Τι τους είπες ρε κερατά; Πως είσαι πρόσφυγας; Πως είσαι θύμα; Πως είσαι αθώος; Πως είσαι δάσκαλος; Πολιτισμένος φιλόσοφος και πήγες να ξαναγράψεις την ιστορία σου; Στον λάρυγγα σου είναι γραμμένη η ιστορία σου! Ποτέ δε θα μπορέσεις να ξεριζώσεις το θεριό που κρύβεις μέσα σου. Υπάρχει. Αναπνέει. Περιμένει να βγει. Δεν μπορείς να το κλειδώσεις. Εκείνο κρατάει το κλειδί». Δεν απευθύνεται σε κάποιον χαρακτήρα. Αλλά στην ίδια την Ελλάδα.

Σημείωμα σκηνοθέτη Στέλιου Πατσιά
Προσπαθώντας να κλείσω σε μια παράγραφο τα συναισθήματα που μου προκλήθηκαν διαβάζοντας το έργο καταλαβαίνω πως αδυνατώ. Ένα μεγάλο γιατί με ακολουθεί. Γιατί επιλέγουμε πάντα το δρόμο της βίας και του αίματος; Γιατί είμαστε εξοικειωμένοι με το να θάβουμε πτώματα; Γιατί εξαντλούμε τη φαντασία μας στο πώς θα συντρίψουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς; Πράξεις από το παρελθόν μάς ακολουθούν και καθορίζουν ποιοι είμαστε. Έξι ηθοποιοί κι ένας μουσικός επί σκηνής τοποθετούν το σπόρο του διαλόγου. Θέλουμε να μιλήσουμε ανοιχτά για την αγριότητα των ανθρώπινων έργων και για τη δική μας ευθύνη απέναντι στην ιστορία.

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Κόκου
Σχεδιασμός αφίσας: Ιωάννης Οικονομάκης
Οργάνωση Παραγωγής: Έλενα Σταματίου
Παραγωγή: Memento Mori

Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους.

Fb page:  M U T E   https://www.facebook.com/M-U-T-E-565094927166551/