Ο ήχος του όπλου

Αρχείο Παίχτηκε από 09/11/2018 έως 17/03/2019
στο Σταθμός
Διάρκεια: 110'
Συγγραφέας: Λούλα Αναγνωστάκη
Σκηνοθέτης: Μάνος Καρατζογιάννης
Σκηνογραφία: Γιάννης Αρβανίτης
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Ερμηνεύουν: Πέγκυ Σταθακοπούλου, Τζένη Σκαρλάτου, Βασιλική Τρουφάκου, Σταύρος Μερμήγκης, Αγησίλαος Μικελάτος, Κώστας Νικούλι.

Περιγραφή

Το Θέατρο Σταθμός, τιμά τη μνήμη της Λούλας Αναγνωστάκη ανεβάζοντας, ένα χρόνο μετά το θάνατό της, το δημοφιλές θεατρικό της έργο « Ο Ήχος του όπλου».

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Σταθμός Μάνος Καρατζογιάννης, μελετητής του έργου της Αναγνωστάκη, σκηνοθετεί αυτήν τη φορά τον «Ήχο του όπλου» με ένα εξαιρετικό καστ - τριάντα χρόνια μετά τη θρυλική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης.

Περισσότερα

Παραμονές των εκλογών η Κάτια, Αθηναία δημότης, έρχεται στην Αθήνα από την επαρχία για να ψηφίσει, διαταράσσοντας την καθημερινότητα του δεκαεννιάχρονου γιού της Μιχάλη.

Από την παλιά της φίλη Μαρίκα μαθαίνει πως ο Μιχάλης έχει εγκαταλείψει τη σχολή, στην οποία φοιτά και πως ετοιμάζεται να φύγει για την Αμερική, αφήνοντας πίσω την έγκυο κοπέλα του Φανή.

Στην προσπάθεια της να μεταπείσει τον Μιχάλη η Κάτια έρχεται αντιμέτωπη μαζί του. Εκείνος την απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει με ένα παράνομο όπλο, που βρέθηκε στα χέρια του από μια μυστήρια ιστορία παρανομίας, στην οποία φέρεται να είναι μπλεγμένος ο δεκαεξάχρονος αδελφός της Φανής Γιαννούκος.

Όλα θα συμβούν γρήγορα υπό την απειλή ενός όπλου που δε θα εκπυρσοκροτήσει ποτέ, αλλά θα αλλάξει τη ζωή των ηρώων για πάντα.

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Σταθμός Μάνος Καρατζογιάννης, μελετητής του έργου της Αναγνωστάκη, σκηνοθετεί αυτήν τη φορά τον «Ήχο του όπλου» με ένα εξαιρετικό καστ - τριάντα χρόνια μετά τη θρυλική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης.

Ο Κάρολος Κουν, του οποίου ο «Ήχος του όπλου» έμελλε να είναι η τελευταία σκηνοθεσία του, σημειώνει σχετικά:

«Τις προάλλες σκεφτόμουν πόσο κοντά είναι η δουλειά μου στον Ήχο του όπλου με τα κείμενα της τσεχοφικής δημιουργίας (..) Σίγουρα είναι ένα μεγάλο ελληνικό έργο, που χτίζεται από πολύ μικρά πράγματα. Διαθέτει, παράλληλα, ευαισθησίες άπειρες, ποίηση αλλά και κωμικά στοιχεία. Και μέσα από την ελαφράδα του ξυπνούν οι δραματικές καταστάσεις. Οι σκηνές δεν έχουν κλιμάκωση. Μοιάζουν με πλάνα που πηγαινοέρχονται, χωρίς καθορισμένο τελείωμα.Όλες, όμως, όπως, και το τέλος κλείνουν αναπάντεχα.».

Στη συνέχεια ο κορυφαίος σκηνοθέτης παρατηρεί: «Τέλμα, Αδιέξοδο. Όπως όλα τα πράγματα που μας περιτριγυρίζουν ασφυκτικά. Και η ανάγκη να αρπαχθείς από την άκρη ενός ονείρου και να επιζήσεις, ανύπαρκτη.

Η σοφία αποκτιέται, εξάλλου, όταν δεν είναι πια αναγκαία..».

 

Μια ταινία για τη Λούλα – σημείωμα σκηνοθέτη

Ήθελε να γράφει για τον κινηματογράφο.

Συνέβη μόνο δυο φορές, το ’58, για την Αλίκη Βουγιουκλάκη και το Νίκο Ξανθόπουλο.

Τα λαïκά είδωλα.

Αυτά που αποστρέφεται ο Μιχάλης, γιατί «δεν τοποθετεί εκεί τον εαυτό του».

Της άρεσε να βλέπει ταινίες «αλλά καλής ποιότητας…αστυνομικές...θρίλερ…το πρωί…τέσσερις και πέντε ακόμα...».

Από το ‘72 γράφει σε εικόνες.

Αποκορύφωμα ο «Ήχος του όπλου».

Σα σενάριο. Για το χτες. Για το αύριο, που τρομάζει.

Για όσους θέλουν να είναι ελεύθεροι, να αισθάνονται έστω.

Υλικά της «καλοκαιριάτικα μεσημέρια, δροσερές νύχτες, κοινότοπες λέξεις και σχέσεις» όπως σημειώνει η ίδια.

«Τίτλοι εφημερίδων και αστυνομικά δελτία, χαμένο ανθρώπινο δυναμικό.

Ροκ και αντάρτικα.

Συναισθηματικές δεσμεύσεις και πανηγυριώτικη προεκλογική ατμόσφαιρα.

Τύψεις, αλλά και γλυκές στιγμές εφορίας».

«Και όπως όλα τα πράγματα, μας περιτρυγυρίζουν ασφυκτικά.

Τέλμα. Αδιέξοδο. Και η ανάγκη να αρπαχθείς από την άκρη ενός ονείρου και να επιζήσεις ανύπαρκτη. Η σοφία αποκτιέται, εξάλλου, όταν πια δεν είναι αναγκαία.»

Στοιχειώνουν τα λόγια του Κουν, όπως και η τελευταία του παράστασή «Ο ήχος του όπλου», που συνέκρινε τις ευαισθησίες και το χιούμορ του με τα κείμενα της «τσεχωφικής δημιουργίας».

Για ‘κείνη μια λέξη υπήρχε μόνο: αγωνία.

Αυτή την αγωνία μου εκφράζω με ένα έργο – Σταθμός, που έπαιξα κι εγώ πριν δέκα χρόνια και έδωσα εξετάσεις με αυτό, ακόμα πιο πίσω, μαθητής στη Σχολή.

Ναι, «φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια.

Κάποιος μας τα κλέβει μυστικά.»

Φεύγουν και οι άνθρωποι.

Με κρότο, μακρυά.

Ακόμα κι όταν δεν εκπυρσοκροτεί το όπλο.

Και τι μένει;

Ο ήχος μιας ζωής ή μάλλον ο απόηχος.

Ένα χρόνο μετά ανεβάζουμε με μια εξαιρετική διανομή το πιο δημοφιλές έργο της Αναγνωστάκη.

«Για χρόνια που περνούν, που δε θα ξαναρθούν.. μες τα θερινά τα σινεμά».

Σαν ταινία.

Μια ταινία για τη Λούλα.

Βοηθός σκηνοθέτη: Φλάβιους Νεάγκου
Παραγωγή: Θεάτρου Σταθμός  - ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Σερρών

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

Φωτογραφίες

82 ΣΧΟΛΙΑ

  4. Παρακολούθησα την παράσταση στις 16/02/2019. Ενα πάρα πολύ δυνατό έργο από την Λούλα Αναγνωστάκη με πολυ καλές ερμηνείες. Άρτια δομημένη παράσταση, υπέροχη μουσική επένδυση με καθηλωτικό φινάλε. Ευχαριστούμε Θεατρομάνια για την πρόσκληση!!!

  5. Εξαιρετικές ερμηνείες και δυνατές στιγμές γεμάτες με συναισθηματική φόρτιση.Διαχρονικά τα μηνύματα ως προς την ανάγκη αληθινής επικοινωνίας και γνώσης για το τι πραγματικά θέλουν οι άνθρωποι και τι αξίζει στη ζωή μας. Γιατί θα πρέπει να φτάνει ο άνθρωπος σε οριακές στιγμές όπου δεν υπάρχει γυρισμός?!!Ευχαριστώ θερμά τη ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ!!!

  6. Εξαιρετικές ερμηνείες και δυνατές στιγμές γεμάτες με συναισθηματική φόρτιση.Διαχρονικά τα μηνύματα ως προς την ανάγκη αληθινής επικοινωνίας και γνώσης για το τι πραγματικά θέλουν οι άνθρωποι και τι αξίζει στη ζωή μας. Γιατί θα πρέπει να φτάνει ο άνθρωπος σε οριακές στιγμές όπου δεν υπάρχει γυρισμός!!!Ευχαριστώ θερμά τη ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ!!!

  12. Καταρχήν δεν μπορώ να μην εκφράσω για πολλοστή φορά την εκτίμηση και το θαυμασμό μου για το επίπεδο απόδοσης της υποκριτικής τέχνης όλων των ηθοποιών. Ένα έργο με δυνατό κείμενο και πολλά μηνύματα διαχρονικά για το δράμα του σύγχρονου ανθρώπου που δεν μπορεί να διαχειριστεί αξίες όπως η οικογένεια, η φιλία, ο έρωτας, του ανθρώπου που βρίσκεται σε αδιέξοδο και τρέπεται σε φυγή αυτού που τελικά προτάσσει ο ίδιος το όπλο εναντίον του εαυτού του. Η παράσταση ήταν πολύ καλή με έντονα συναισθήματα που σου αφήνουν μια αίσθηση προβληματισμού. Ευχαριστώ για την πρόσκληση!

  17. Ένα από τα σημαντικότερα έργα της νεώτερης ελληνικής δραματουργίας γραμμένο 30 χρόνια πριν εκρηκτικό και τόσο επίκαιρο όσο ποτέ στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη για μιά εποχή και για μιά γενιά που απέτυχε να βρει το στόχο ,σε μιά πετυχημένη παράσταση.

  20. Εξαιρετικές ερμηνείες σε ενα σύγχρονο εργο με ενναλαγή συναισθημάτων κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον. Το φινάλε του με έκανε να δακρύσω και στη συνεχεια να χειροκροτήσω πάλι και πάλι αβίαστα . Ευχαριστούμε θεατρομανια.

  21. Συγκινητική παράσταση και κορυφαία η ερμηνεία της κυρίας Σταθακοπούλου. Ένα πολύ ενδιαφέρον έργο με διαχρονική αξία, που αναφέρεται σε επίκαιρα θέματα, όπως τους οικογενειακούς δεσμούς. Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι πάρα πολύ καλές. Λίγο η σκηνοθεσία το χάλαγε. Ευχαριστούμε πολύ θεατρομανία!!!

  22. Πολύ ωραία παράσταση, ένα έργο-ψυχογράφημα της ελληνικής οικογένειας, με πολύ καλές ερμηνείες - κορυφαία θεωρώ του Μιχάλη δλδ. του Αγησίλαου Μικελάτου - κ συγκλονιστικό φινάλε, που αξίζει κανείς να δει

  23. Μιά συμπαθητική παράσταση,κάποιες στιγμές με αργή ροή σαν να κολούσαι κάπου,με ένα καταπληκτικό όμως φινάλε από τους δύο ηθοποιούς που σε κάνει να ξεχνάς ότι σε κούρασε πρίν, γιατί αξίζει το τέλος.Ο δε υποκριτικός θάνατος της κ. Σταθακοπούλου εξαιρετικός.Ευχαριστώ την θεατρομάνια που μας προσφέρει τις προσκλήσεις.

  24. Πολύ καλές οι ερμηνείες και γρήγορη η εναλλαγή σκηνών που δεν κουράζει τους θεατές. Πρόκειται όμως για ένα έργο που απευθύνεται κατά τη γνώμη μου μόνο σε αυστηρά θεατροφιλο κ όχι ευρύ κοινό καθώς το κείμενο έχει αρκετούς μονολόγους κ απουσιάζει η ένταση αν εξαιρέσουμε το απροσδόκητο τέλος.

  27. Παρακολουθήσαμε την εν λόγω παράσταση χθες. Πολύ καλές οι ερμηνείες, ιδίως της κας Σταθακοπουλου και της κας Τρουφάκου. Θα συμφωνήσω απόλυτα με ένα σχόλιο που διάβασα παραπάνω σχετικά με την σκηνοθεσία. Μέτρια θα την χαρακτήριζα και σε πολλά σημεία αρκετά βαρετή σε σημείο κάποιοι από τους θεατές να φύγουν στα μισά της παράστασης. Πολύ δυνατό το φινάλε!! Θα το βαθμολογούσα με 2,5-3 αστεράκια με άριστα τα 5!!

  28. Ωραια αποδοση του σημαντικου και διαχρονικου πια εργου της Λουλας Αναγνωστακη. Παρασταση καλοδουλεμενη με ρυθμο απο την αρχη ως το τελος και αξιολογες ερμηνειες. Οι καπως διαφορετικες προσεγγισεις και η διαφορετικη σκηνικη γλωσσα αναμεσα στις γενιες των ηθοποιων οχι μονο δεν με ξενισε, αλλα ταιριαξε και στην αποδοση των χαρακτηρων και του εργου. Ξεχωρισα τη Βασιλικη Τρουφακου που διαχειριστηκε με εξαιρετικη ισορροπια τη συναισθηματικη φορτιση του ρολου της.

  32. Μετα την παραχωρηση της προσκλησης απο τον κυριο Αντωνη Βοζικη παρακολουθησα την παρασταση με πολυ ενδιαφερον ερμηνιες και με πολυ νοημα το εργο αξιζει να το δειτε ευχαριστουμε θεατρομανια και καλη χρονια σε ολους

  33. Πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση με καλές ερμηνείες απο την κα Σταθακοπουλου αλλά και την κα Τρουφακου που με ευαισθησία απέδωσε τον ρόλο της Φανής.Συμπαθητική η σκηνοθετική προσέγγισή αν και το εργο σε κάποια σημεία έκανε κοιλιά και γινόταν βαρετό και άνευρο!ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ ευχαριστώ πολύ πολύ για τις προσκλήσεις!Καλή χρονιά σε όλους με υγεία και χαρά!!!

  35. Συγκινητική παράσταση, κορυφαία η ερμηνεία της κυρίας Σταθακοπούλου. Στο τέλος της παράστασης, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου όσο έπαιζε η μάνα με τον γιό! Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές. Ευχαριστώ πολύ την ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ, Καλή χρονιά σε όλους!

  36. Καλή χρονιά Θεατρομανια. Σας ζητώ συγγνώμη που άργησα να στείλω την κριτική. Με πρόσκληση που κέρδισα στις 23-12 παρακαλουθησα αυτήν την ωραία παράσταση, απαραίτητο να την δουν όλοι οι γονείς Ευχαριστούμε για την ευκαιρία.

  37. Παρακολουθησα τον ηχο του οπλου στις 30/12 αντι στις 28 /12 μετα απο συνεννοηση με το θεατρο εχοντας κερδισει την προσκληση απο την Θεατρομανια την οποια ευχαριστω πολυ για την ευκαιρια που μου εδωσε. Ειναι μια αξιολογη παρασταση με πολυ ενδιαφερουσες ερμηνειες που συστηνω ανεπιφυλακτα.

  49. Η παράσταση είναι καλή
    Οι περισσότερες ε ερμηνείες εξαιρετικές...
    Η κ. Σταθακοπούλου, ώριμη ουσιαστική και πολλές ων στιγμές μαγική.
    Μια ένσταση έχω όμως.
    Γιατί άλλαξαν την εποχή στο έργο;
    Έγινε μια μουτζούρα έτσι, κυκλοφορούν κασετόφωνα κασσέτες κινητά εμφιαλωμένα νερά κι η αριστερά ψηφίζει ΠΑΣΟΚ....
    Μήπως κάτι δεν κατάλαβα καλά;

  53. ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ!!!ΟΛΟΙ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΙ!!!Η ΚΥΡΙΑ ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΒΕΒΑΙΑ ΚΟΡΥΦΑΙΑ!!!!ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΣΑΦΕΙΕΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΛΥΦΘΗΚΑΝ ΟΜΩΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΑΙΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ!!!!ΕΝΑ ΘΕΡΜΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΤΗΝ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ!!!!!!

  54. Σας ευχαριστώ πάρα πολυ γι'αυτή την ευκαιρία να παρακολουθήσω αυτή την παράσταση!
    Η Πέγκυ Σταθακοπούλου ούσα ο μαγνήτης που με τράβηξε αρχικά στην παράσταση αυτή, απεδείχθη πανηγυρικά παραπάνω από ΑΞΙΑ και ακόμη μια από τις δυνατότερες ηθοποιούς του σήμερα! Μου είχε λείψει πάρα πολύ! Πέραν της ιδίας όμως, ιδιαίτερη αποκάλυψη αποτέλεσαν και οι υπόλοιποι ηθοποιοί ένας προς έναν, και συγκεκριμένα τα νέα παιδιά! Η κορύφωση στο τέλος μας άφησε με δάκρυα!
    Τη συστήνω ανεπιφύλακτα!
    Θεατρομάνια για ακόμη μια φορά ενα τεράστιο ευχαριστώ για την ευκαιρία! Αλλά και ενα ισαξια θερμό ευχαριστώ στο θέατρο για την όλη επικοινωνία και οργάνωση του! 🙂

  55. Από τον Ιωάννη Λάζιο

    Το αριστούργημα της Λούλας Αναγνωστοπούλου, Ο ήχος του όπλου, ζωντάνεψε στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός σε σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη. Η σκηνοθεσία του κύριου Καρατζογιάννη οφείλω να υπογραμμίσω πως είναι ενδιαφέρουσα στο πλαίσιο της χρονικής μεταφοράς του έργου. Καθότι το έτος που γράφτηκε δε μοιάζει διόλου με τη σημερινή πραγματικότητα στο επίπεδο που οι πολίτες αντιλαμβάνονται τον κομματισμό και την πολιτική. Η πίστη στην κομματική ιδεολογία, η οποία οδηγεί τη μητέρα του Μιχάλη (Αγησίλαου Μικελάτου), Κάτια (Πέγκυ Σταθακοπούλου), να επιστρέψει από την επαρχία στην Αθήνα για να ψηφίσει, σήμερα είναι κωμική. Αρκεί να σκεφτούμε πως στις τελευταίες εθνικές εκλογές η αποχή άγγιξε το 44,1%, τη μεγαλύτερη αποχή της μεταπολίτευσης. Έτσι, στο έργο οι αναφορές στην πολιτική, αν και σημαντικές, καθώς είναι ο λόγος που η μητέρα βλέπει το γιο της μετά από ένα χρόνο, επικοινωνεί με το σύζυγό της τηλεφωνικά και γενικότερα δίνει περιστασιακά το ρυθμό στο έργο, δεν προβάλλονται ως ένας από τους λόγους της συναισθηματικής πίεσης των προσώπων.

    Η πρώτη μου απορία γεννάται με την έναρξη του έργου. Ο Σταύρος Μερμήγκης καθιστός στη σκηνή κοιτάει μέσα από ένα επισκόπιο παλιές φωτογραφίες και σκηνές της ζωής του που έχουν παρέλθει, οι οποίες ταυτόχρονα γίνονται φανερές μέσω ενός projector στο κοινό. Η απορία διπλή: ο ηθοποιός εκείνη τη στιγμή είναι ο δύσμοιρος πατέρας που αναπολεί τις στιγμές της ζωής του ή ένα είδος αφηγητή, που προοικονομεί τη τραγική κατάληξη; Η θλίψη και η επιθυμία να ξανά ζήσει το «τότε» μάλλον μας οδηγεί στην πρώτη υπόθεση. Αμέσως, γεννάται μια δεύτερη απορία! Για ποιον λόγο οι υπόλοιποι ηθοποιοί στρέφουν το πρόσωπό τους στις προβαλλόμενες εικόνες , αφού οι ίδιοι είναι τα δρώντα πρόσωπα πώς γίνεται να γνωρίζουν το τέλος της ιστορίας τους; Στην πραγματικότητα δεν θα ήταν μια πνευματική αυτοχειρία η γνώση του τέλους της ζωής;

    Την επόμενη ακριβώς στιγμή, ο φωτισμός αλλάζει και από έντονα μελαγχολικός γίνεται αποκαλυπτικός, συνδυασμένος βέβαια με τη δυνατή μουσική του Γιαννούκου (Κώστα Νικούλι). Ένας έφηβος γεμάτος ενέργεια, που δε γνωρίζει πώς να διοχετεύσει. Ακούει μουσική, ασπάζεται αναρχικές ιδέες -ή καλύτερα νομίζει πως τις ασπάζεται- κάνοντας την νεανική του επανάσταση και έρχεται συνεχώς σε σύγκρουση με την αδερφή του Φανή (Βασιλική Τρουφάκου). Ο Γιαννούκος είναι ένας χαρακτήρας με έντονο ενδιαφέρον, καθώς η έντονη ανάγκη του για διαφυγή από τη μιζέρια και τη πλήξη της καθημερινότητας είναι καθοριστική για την κατάληξή του.

    Η Καίτη έρχεται να ψηφίσει κατ’ εντολή του άντρα της στην Αθήνα και βρίσκει το γιο της Μιχάλη αγνώριστο. Ένα χρόνο μακριά από το σπίτι και παρόλλου που η ηλικία του έγινε ζητούμενο στη παράσταση με τη σύντροφό του να λέει πως είναι 19 στα 20 και τη μητέρα του αρχικά να λέει 18 χρονών, αλλά σε μια κρίση της να του φωνάζει πως είναι ανήλικος. Τέλος πάντων, μεταξύ 18 και 20, ο Μιχάλης ζει στο διαμέρισμα της κοπέλας του Φανής, η οποία είναι τριών μηνών έγκυος! Εκτός αυτού, δεν πηγαίνει στο πανεπιστήμιο, κάνει σεξ με τη φίλη της μητέρας του και σκέφτεται να παρατήσει τους πάντες και τα πάντα για να βρεθεί στη Νέα Υόρκη.

    Ο Μιχάλης, θα μπορούσε να πει κάποιος, πως αντιμετωπίζει το άγχος της μετάβασης από τη ζωή στην επαρχία στον αστικό τρόπο, ο οποίος σε αντίθεση με τον, «επαρχιώτικο», είναι εγωιστικός, μονομερής και αδυσώπητα σκληρός. Ωστόσο, αυτή η άποψη δεν ευσταθεί. Αρκεί να σκεφτούμε ότι ο πατέρας του και τις δύο φορές που εμφανίζεται τηλεφωνικά στο έργο είναι μεθυσμένος, αλλά και η μητέρα παραδέχεται ότι είναι αλκοολική, όταν λέει δεικτικά «πως εγώ πίνω». Ως εκ τούτου, είναι ένα παιδί μεγαλωμένο σε μια ασταθή οικογένεια, τοξική θα έλεγα, που αναπόφευκτα θα του κληροδοτήσει ψυχολογικά προβλήματα. Αν λάβουμε υπόψιν μας ακόμη, ότι έχει μια αδερφή διαπιστευμένα τρελή και ότι σε τέτοια ηλικία έρχεται αντιμέτωπος με τη πατρότητα, θα καταλάβουμε ότι η αστική μετάβαση ελάχιστο ρόλο έχει στη ψυχική του κατάσταση και στη τάση φυγής του.

    Στους αντίποδες του Μιχάλη έρχεται να σταθεί η Φανή. Φανερά δυναμική και φαινομενικά συνειδητοποιημένη για τις αποφάσεις της, ενσαρκώνει άψογα την εικόνα της εποχής. Νέες κοπέλες που αποτινάσσουν άκριτα το παρελθόν από πάνω τους και αντιλαμβάνονται το φεμινισμό ως ανταλλαγή ρόλων. Στάση που θα κρατήσει ως τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσει ότι χάνει μια για πάντα τον άνθρωπο με τον οποίο γνώρισε τον έρωτα.

    Αντί όλων ο Μιχάλης αδιαφορεί! Δεν τον ενδιαφέρει κανένας και αυτό, επειδή η ζωή του είναι αφόρητη, εξαιτίας του γεγονότος ότι νιώθει εγκλωβισμένος.

    Ακόμα και η ιστορία του Γιαννούκου, για το πως απόκτησε ένα όπλο, τον αφήνει αδιάφορο. Τον χρησιμοποιεί για να αποφύγει τις δύσκολες και πιεστικές στιγμές. Όμως, το όπλο αυτό θα είναι καθοριστικό για τη ζωή του.

    Για τον Γιαννούκο το όπλο αποτελεί τη διέξοδο από το συνηθισμένο και την αίσθηση της εξουσίας πάνω στους ανθρώπους και τις καταστάσεις. Η ψευδαίσθηση δύναμης τον οδηγεί σε αδιέξοδα μέχρι τη τελευταία στιγμή που μας αφήνει με την απορία του τέλους του. Στον Γιαννούκο δε μπόρεσα να αντιληφθώ το νόημα μιας σκηνής. Όταν όντας μεθυσμένος κάνει στριπτιζ σε ένδειξη επανάστασης απέναντι στη μπουρζουαζία του σαλονιού, κατεβάζει το παντελόνι του και στρέφει τα οπίσθιά του (τα οποία είχαν κάποιο σύμβολο ή σύνθημα ζωγραφισμένο) προς το κοινό. Ίσως είχε κάποιο νόημα αν τα έστρεφε προς τους φαινομενικούς του αντιπάλους, αλλά και πάλι δε γνωρίζω γιατί ήταν απαραίτητο αυτό το κομμάτι.

    Και τώρα ήρθε η στιγμή να σας αναφέρω την τραγικά απροσάρμοστη φιγούρα της παράστασης, την παλιά φίλη της Καίτης: Μαρίκα (Τζένη Σκαρλάτου). Χωρίς ίχνος συναίσθησης του τι λέει, θα αποκαλύψει σε μια μάνα ότι ο γιος της έχει παρατήσει τη σχολή του, ότι έχει αφήσει έγκυο μια κοπέλα, ότι μένει μαζί με αυτή τη κοπέλα και ότι θα φύγει για την Αμερική χωρίς γυρισμό. Όπως είναι φυσικό, η ήδη διαταραγμένη μάνα που μισεί τη ζωή της και θεωρεί μοναδική ελπίδα διαφυγής το γιο της, θα υποστεί σοκ και θα προσπαθήσει να βρει τρόπο να αλλάξει τη ροή των γεγονότων. Και ενώ έχουν γίνει αυτά, αυτή η γυναίκα που έχει έντονο το κατά τον Freud, οιδιπόδειο σύμπλεγμα, δεν αντιδρά καθόλου όταν η φίλη της τής αποκαλύπτει ότι έχει κάνει σεξ με τον αγαπημένο της γιο. Και εδώ έχω ένσταση ως προς την αντίδραση: δεν γίνεται ένας άνθρωπος με τέτοια φανερή ψυχική διαταραχή, συναισθηματική φόρτιση και πανικό, να αντιδρά λέγοντας «και τι με νοιάζει εμένα αυτό» και να συνεχίζει να πίνει στην αγκαλιά της γυναίκας που αποκάλυψε όλα αυτά και την άφησε στο σκοτάδι όλο αυτό το διάστημα.

    Κάποια στιγμή στο έργο γίνεται νύξη στα ρωσικά,κλείνοντας το μάτι στη τσεχοφική σχολή γραφής, που φτιάχνει το καλλιτεχνικό ψηφιδωτό της χρησιμοποιώντας απλούς ανθρώπους εστιάζοντας στις σχέσεις που δημιουργούν και στην ψυχοσύνθεση τους. Πολλοί εξισώνουν αυτό το έργο με τον Βυσσινόκηπο του Τσέχοφ. Λανθασμένη αντίληψη, καθώς ο Τσέχοφ σκιαγραφεί τη διαφορά μεταξύ των τάξεων και την επικείμενη ιστορική μετάβαση . Ειδικώς αν σκεφτείτε το γεγονός ότι ο Λοπάχιν ξεχνάει κλειδωμένο τον υπηρέτη του Φηρς στο σπίτι ως την άνοιξη, που θα τον βρει νεκρό. Μας λέει, δηλαδή, μια αληθινή, ανθρώπινη ιστορία και παράλληλα μας εντάσει στο νέο κόσμο με το τέλος της φεουδαρχίας. Πράγματα εντελώς ξένα σε εμάς, όπως είναι η ταξική διαφορά, η οποία είναι ζήτημα νοοτροπίας και στάσης απέναντι στη ζωή. Στην Ελλάδα όλοι έχουμε τη νοοτροπία του Έλληνα που περιγράφει ο Δημάρατος στον Ξέρξη. Άρα, ναι το έργο έχει τεράστιες ομοιότητες με τη γραφή του Τσέχοφ, αλλά όχι με το προαναφερθέν έργο του.

    Στο συγκεκριμένο έργο είναι φανερή η επιθυμία όλων των ηρώων: ο Μιχάλης θέλει να ελευθερωθεί από τη μητέρα του στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις, η Φανή αναζητά την ελευθερία μέσω του έρωτα, ο Γιαννούκος από την εξουσιολαγνεία της υπεροχής και η δύσμοιρη μητέρα μέσα από το γιο της. Όλοι έχουν ελπίδα ότι θα έλθει η απελευθέρωση και θα βιώσουν την ελευθερία, αλλά μάταια.

    Παρά, λοιπόν, τις σκηνοθετικές ανορθοδοξίες, που πιο πολύ έχουν να κάνουν με τη σύλληψη του έργου παρά με την απόδοση, η ερμηνεία των ηθοποιών είναι αριστοτεχνική και πολλές φορές αριστουργηματική. Τεράστια, οφείλω να τονίσω πως είναι η συνεισφορά του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου για τους τόσο καλλιτεχνικούς φωτισμούς και του Αντώνη Παπακωνσταντίνου στη μουσική επένδυση της παράστασης. Και όλα αυτά πάνω στο ιδιαίτερο σκηνικό του Γιάννη Αρβανίτη. Μόνο μελανό σημείο της ενδυματολόγου, Βασιλικής Σύρμα, το φόρεμα της Φανής που δεν συμβάδιζε με την λανθασμένη αντίληψη περί φεμινισμού που έχει η Φανή.

    Κοντολογίς, το έργο δεν έχει κορυφώσεις, ούτε εκρήξεις. Είναι επίπεδο, βαθιά αισθαντικό και εσωτερικό, που σίγουρα μας εκπλήσσει στο τέλος του. Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για μια καλή παράσταση που θα φέρει τον θεατή στη δύσκολη θέση να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη και ίσως καταφέρει το θαύμα: να κοιτάξει τους ανθρώπους γύρω του!

  56. Εξαιρετική παράσταση, με υπέροχες ερμηνείες εξαιρετική η κα Σταθακοπούλου όπως και η σκηνοθεσία του κ. Καρατζογιάννη στο διαχρονικό έργο της κ. Αναγνωστάκη!
    Ευχαριστούμε πολύ Θεατρομάνια για την πρόσκληση!!!

  60. ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. ΠΟΛΥ ΚΑΛΕΣ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΩΝ ΗΘΟΠΟΙΩΝ. ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΑΛΛΑΖΑΝ, ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ, ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΥΠΕΡΟΧΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ. ΜΟΥΣΙΚΗ, ΧΟΡΟΣ, ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΚΛΑΜΑΤΑ. ΟΛΑ ΤΑ ΕΧΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΞΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΤΕΙΝΩ.

  62. Πολύ καλή παράσταση! Οι ερμηνείες απερίγραπτες, ήταν όλες εξαιρετικές. Κατάφεραν να δημιουργήσουν μια πολύ έντονα συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα, πολύ γρήγορα και αποτελεσματικά, κάτι που ίσως να λειτούργησε κατά της παράστασης. Αυτό που θέλω να πω, είναι, οτι επειδή πλοκή δεν υπήρχε, όλη η παράσταση βασιζόταν στην χημεία μεταξύ των ηθοποιών, και από ένα σημείο και μετά οι ηθοποιοί δεν είχαν τίποτα άλλο να "χτίσουν", τα είχαν καταφέρει καταπληκτικά σχεδόν από την αρχή της παράστασης. Σίγουρα σας την προτείνω!

  63. ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ!! ΣΕ ΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΕΣ ΣΚΗΝΙΚΟ, ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΛΟΥΛΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΩΝ ΗΘΟΠΟΙΩΝ ΕΔΙΝΕ ΕΝΑ ΔΥΝΑΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ!! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΩΣΑΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΠΛΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ!!

  65. Δυνατή παράσταση, έντονα συναισθήματα, φεύγοντας σου έχει αφήσει πολλά ερεθίσματα για συζήτηση, δηλαδή ότι πρέπει να κάνει το καλό θέατρο, προβληματισμός και τροφή για σκέψη...
    Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Θεατρομάνια που μας έστειλε εκεί...

  70. Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον έργο με διαχρονική αξία. Αναφέρεται σε πολλά θέματα πάντα επίκαιρα, όπως τους οικογενειακούς δεσμούς, τον έρωτα, τη φιλία και τις δυσκολίες ανάμεσα στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, και προσφέρει στο θεατή τροφή για σκέψη. Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι αξιόλογες. Θερμά συγχαρητήρια σε όλους!!! Ευχαριστούμε πολύ θεατρομανία!!!

  71. Ως έργο δεν το γνώριζα και τώρα που το έμαθα, δεν μου άρεσε! Άνοιγε πολλά θέματα, δεν έκλεινε κανένα για να καταλήξει με έναν τρόπο που μας άφησε με ακόμα περισσότερα ερωτηματικά για το τι ήθελε τελικά να μας πει ως έργο. Αρνητική εντύπωση μου έκαναν επίσης τα άπειρα τσιγάρα και το ποτό επί σκηνής και η διαρκής επανάληψη των "μ..." λέξεων. Ιδιαίτερα αισθητή ήταν και η προσπάθεια των γυναικών να αποκαλύπτουν τμήματα των σωμάτων τους, σαφώς έπειτα από σκηνοθετική οδηγία! Γιατί είναι τόσο δύσκολο να υπάρξει ελληνικό έργο χωρίς όλα αυτά; Πήρα και τους γονείς μου στην παράσταση, καθότι λάτρεις της κα Σταθακοπούλου, και νοιώσαμε όλοι μεγάλη αμηχανία. Κατά τα άλλα, οι ηθοποιοί πολύ καλοί στους ρόλους τους. Ωραία και η μουσική. Μέχρι εκεί.

  73. Παρακολούθησα 1/12 την παράσταση ο ήχος του όπλου !!Μια πολύ ωραία παρασταση με πολύ καλούς ηθοποιούς ,η μόνη ενστασή μου είναι οτι δεν θα χαρακτήριζα το έργο κοινωνικό αλλα δράμα !!!Ευχαριστω πολύ θεατρομάνια!!!

  79. Σίγουρα πρόκειται για μια παράσταση που αξίζει να δει κανείς!Ο Μ.Καρατζογιάννης την έχει σκηνοθετήσει με σεβασμό.Ομολογώ πως στο α' μισό μου φάνηκε χλιαρή η ερμηνεία της Π.Σταθακοπούλου,η οποία όμως βελτιώθηκε σαφώς στη συνέχεια.Χλιαρό βρήκα επίσης & τον Α.Μικελάτο στο ρόλο του γιου.Μου άρεσαν πολύ η Τζένη Σκαρλάτου & ο Κώστας Νικούλι.Ευχαριστώ πολύ Θεατρομάνια για την ευκαιρία να δω την παράσταση!

  81. Ήταν μια πολύ καλή παράσταση, με συνολικά καλές ερμηνείες, αν και στην αρχή μια υπερβολή στην ένταση μού φάνηκε κουραστική. Το στήσιμο της σκηνής με τα παράλληλα δωμάτια και το πώς εναλλάσσονταν πολύ επιτυχημένο. Όσο εξελισσόταν ο μύθος κλιμακωνόταν το ενδιαφέρον μου, με αποκορύφωση τις πολύ δυνατές σκηνές τέλους. Θερμές ευχαριστίες Θεατρομάνια και κυρία Νίκη Δημουλή για την παραχώρηση της πρόσκλησης!