Ο Καναδάς είναι ένα συναίσθημα που δε μοιάζει με καλοκαίρι σε ελληνικό νησί

Το Μπιπ είναι μια σχετικά νέα θεατρική σκηνή σε μια από παλιά χαρακτηρισμένη θεατρική γειτονιά της Αθήνας. Είναι χώρος συμπαθητικός, φιλικός, παρεϊστικος, με ωραία διακριτική μουσική που μπορεί προς στιγμήν να σε κάνει να χάσεις τον προσανατολισμό σου και να νομίσεις ότι έφτασες μέχρι εκεί για να πιεις ένα ποτάκι με κάνα δυο φίλους και να τα πείτε. Αυτό δε σημαίνει ότι υπολείπεται σε ατμόσφαιρα η σκοτεινή, αμιγώς θεατρική αίθουσα που διαθέτει. Μικρή σκηνή, παράδοξα μακρόστενη με πατάρι αξιοποιήσιμο και με στενή επαφή με το κοινό που κάθεται σε μικρή απόσταση και σχεδόν ακούει τις ανάσες των ηθοποιών. Η συγκεκριμένη παράσταση έχει έναν περίεργο τίτλο, ακατανόητο θα έλεγα, που καθώς δεν είχαμε προϊδεαστεί σχετικά πριν τη θέασή της, μας έκανε να νομίσουμε ότι πρόκειται για κωμωδία. Στην πραγματικότητα, αυτό που ξεκινά ως μια ανάλαφρη αφήγηση με φόντο την καναδική επαρχία και τη βουκολική ζωή, εξελίσσεται σε ανάδειξη των σκοτεινών (και ενίοτε φωτεινών) πλευρών των ανθρώπινων σχέσεων που ενισχύονται από την κοινωνική απομόνωση και τη μοναχικότητα του βόρειου τοπίου. Η δράση αναπτύσσεται ως σύγκρουση διπόλων, όπως νιάτα-γηρατειά, διανοητικότητα-απλοϊκότητα, οργάνωση-συγκυρία, σχεδιασμός-αυθορμητισμός, φιλία-εκμετάλλευση, φως-σκοτάδι, εργασία-διακοπές, εγκλωβισμός-εξωστρέφεια, άγριος, εχθρικός χειμώνας (Καναδάς)-γλυκό, φιλικό καλοκαίρι (Ελλάδα). Παραδόξως οι «νικητές» της σύγκρουσης δεν είναι οι αυτονόητα ευνοημένοι και συνήθως επικρατέστεροι, δηλαδή οι νέοι, ωραίοι, με το χρονικό μέλλον μπροστά τους, εκπρόσωποι του αυθορμητισμού και της επιφανειακής ανεμελιάς. Μήπως τελικά η απελευθέρωση του ανθρώπου από τα κοινωνικά αλλά και τα προσωπικά του δεσμά μπορεί να συντελεστεί μόνο μέσα από την καλλιέργεια και τη διανοητικότητα; Και μήπως αυτή είναι η ασφαλέστερη διαδρομή που οδηγεί στην ολοκλήρωση και την ατομική ανεξαρτησία; Η Μαριτίνα Πάσσαρη, υπεύθυνη και για τη σύλληψη, τη δραματουργία και τη σκηνοθεσία της παράστασης δίνει στο ρόλο της ποιητικό βάθος και αίσθημα, η Μαριλένα Γερμανού δεν μένει μόνο επιφανειακά στην ορμή της νεανικής φιγούρας που υποδύεται αλλά φτιάχνει ένα πρόσωπο με ένταση και υπαρξιακές αναζητήσεις, ο Τάσος Κορκός, πολύ πειστικός στο ρόλο του στιβαρού αλλά κατά βάθος ανασφαλούς καναδού αγρότη. Ωραία παράσταση, προτείνεται με θέρμη! Ευχαριστούμε τη Θεατρομάνια για τη διπλή πρόσκληση που μας πρόσφερε.

Μία πολύ γλυκιά παράσταση, οι ηθοποιοί εξαιρετικοί, η σκηνοθεσία άψογη, το ίδιο και η μουσική. Όταν φύγαμε από το θέατρο είχαμε την αίσθηση ότι παρακολουθήσαμε κάτι πολύ όμορφο. Ευχαριστούμε ΘΕΑΤΡΟΜάΝΙΑ για την υπέροχη βραδιά.

Πολύ ωραία παράσταση που δείχνει τις έννοιες της αγάπης και της ελευθερίας από διαφορετικές οπτικές γωνίες χωρίς τελικά να μπορούμε να καταλήξουμε στο που αρχίζει το ένα και που τελειώνει το άλλο. Όμορφο κείμενο και ερμηνείες. Ευχαριστώ Θεατρομάνια.

Μια καλή παράσταση με όμορφη ερμηνεία των ηθοποιών, που όμως δεν μου είπε σαν θέμα και πολλά πράγματα. Ευχαριστώ Θεατρομανια

Πολύ ωραία παράσταση!
Καταπληκτικές οι ερμηνείες και των 3 ηθοποιών!
Βυθιζόσουν στον κόσμο τους και το μαρτύριο που περνούσαν αποσπώντας σε από το περιβάλλον μέχρι και το τέλος της παράστασης! Υπέροχη μουσική κινηματογραφική εκτέλεση ευχαριστώ πολύ για τη πρόσκληση

Μπορεί τελικά η μοναξιά, η απόγνωση και η συναισθηματική ψύχρα του Καναδά να μην αλλάζει και οι ήρωες να μην οδηγούνται στη ζεστασιά και την ελευθερία ενός ελληνικού νησιού, όμως όλοι εμείς που παρακολουθήσαμε αυτή την απέλπιδα προσπάθεια φυγής, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε μια υπέροχη παράσταση. Συγχαρητήρια σε όλους!

Μια θαυμασια παρασταση που αγγιζει τα βιωματα, τις ανασφαλειες, τα αδιεξοδα και τα ονειρα του καθενος. Συγχαρητηρια στους ηθοποιους για την εξαιρετικη ερμηνεια τους. Ευχαριστω θεατρομανια.