Ο Μάκης

Η ιστορία:

Ο παππούς είναι στο σπίτι. Τα παιδιά του έχουν πάει διακοπές. Σαντορίνη, Πάρο,
Μύκονο …. Ο ίδιος σύχναζε στη Μακρόνησο και στη Γυάρο…
Τώρα να τος μόνος του στην Αθήνα μέσα στον καύσωνα! Με τις εμμονές του, τη
ματαίωση και τον φόβο του.

Δε νοσταλγεί τίποτα από τα περασμένα, ούτε πενθεί·-παρά μόνον ποθεί: Για λίγο ακόμα.
Έστω κι αν όλοι και όλα γύρω του τον έχουν προγραμμένο...
Όμως εκείνος ο μακρινός, ανεξάντλητος πόθος του για ζωή παραμένει και δεν τον
αφήνει να παραδώσει τα όπλα.
Κι όταν το κάνει, θα το κάνει με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη φασαρία.

Σε αυτό το οδοιπορικό του — μέσα σε ένα δωμάτιο — ο «απείθαρχος» παππούς μιλά στο
σιωπηλό, χρυσό κάτοικο μιας γυάλας.
Οι λέξεις με μια υπόκωφη δύναμη μαζί και ειρωνεία, σπάνε τη σιωπή του θερινού
σκηνικού.

Ένα τανγκό μοναχικό. Ένας άνδρας νέος και γέρος ταυτόχρονα, στην άκρη ενός
σκαλοπατιού της ζωής, ταλαντεύεται και δοκιμάζει τις δυνάμεις του.
Απέναντί του, το βουβό χρυσόψαρο γίνεται μάρτυρας σε έναν υπαρξιακό μονόλογο μιας
βαθύτερης μάχης: Ο παππούς κάνει μία ύστατη προσπάθεια να ξορκίσει την ανελέητη
πορεία της ύπαρξης.

Βαθιά αυτοσαρκαζόμενος και παρορμητικός, ένας ηλικιωμένος άνδρας που ρίχνει μια
ματιά στη βαλίτσα της ζωής του μην θέλοντας —αλλά και μην μπορώντας πια— να
αλλάξει τίποτα.

Στο άδειο σπίτι, μόνος του, χλευάζει τους πάντες και τα πάντα και πάνω απ’ όλα τον ίδιο
του τον εαυτό. Ένα πρόσωπο με έντονο το στοιχείο του τραγικού και του κωμικού μαζί,
που εναλλάσσονται διαρκώς μέχρι την τελική, τρυφερή τους ένωση…