Ο Τζόνι πήρε τ' όπλο του

Αρχείο Παίχτηκε από 03/05/2019 έως 02/06/2019
στο Altera Pars
Διάρκεια: 70'
Διασκευή: Σοφία Αδαμίδου
Απόδοση: Σοφία Αδαμίδου
Σκηνοθέτης: Θάλεια Ματίκα
Σκηνογραφία: Ηλένια Δουλαδήρη
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδήρη
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική: Τάσος Σωτηράκης
Ερμηνεύουν: Τάσος Ιορδανίδης

Περιγραφή

Η παράσταση «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» που απέσπασε από την πρώτη στιγμή διθυραμβικές κριτικές από κοινό και κριτικούς, θα συνεχιστεί και μετά το Πάσχα, από τις 3 Μαΐου, μέχρι και τις 2 Ιουνίου, στο θέατρο Altera Pars, κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:00.

Το αντιπολεμικό αριστούργημα του Ντάλτον Τράμπο «Ο Τζόνι πήρε τ' όπλο του», γράφτηκε το 1939 και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου των ΗΠΑ. Μεταφέρθηκε από τον ίδιο στον κινηματογράφο το 1971 και απέσπασε το Διεθνές Βραβείο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Καννών.

Το έργο του σπουδαίου και κυνηγημένου από τον Mακαρθισμό, σεναριογράφου Nτάλτον Tράμπο, είναι μία από τις πιο συγκλονιστικές αντιπολεμικές φωνές. Ο Τζο, ένας νεαρός Αμερικανός στρατιώτης, τραυματίζεται φρικτά κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από μια οβίδα. Ακρωτηριασμένος στα χέρια και τα πόδια, χωρίς όραση και ακοή, με διαλυμένο πρόσωπο και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των γιατρών, με κατεστραμμένο εγκέφαλο, μεταφέρεται στο νοσοκομείο, με την προοπτική να χρησιμοποιηθεί ως πειραματόζωο. Αυτό το κατακρεουργημένο σώμα, καθηλωμένο στο κρεβάτι της φρίκης, αυτό το ασώματο σώμα που του λείπουν σχεδόν τα πάντα, αυτός ο ζωντανός που είναι νεκρός, ο νεκρός που είναι ζωντανός, έχει διατηρήσει το πιο σημαντικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό: την ικανότητα της σκέψης.

Περισσότερα

Ο Τάσος Ιορδανίδης σε έναν αντιπολεμικό μονόλογο.

Η Σοφία Αδαμίδου σημειώνει: «Πρόκειται για ένα τραγικά επίκαιρο έργο που συγκλονίζει με τη δύναμη και την αμεσότητά του» «Ένα έργο γροθιά στο στομάχι. Ένα έργο που θέτει όλους μας απέναντι στην ευθύνη όπως την ορίζει ο Καζαντζάκης “Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω”» 

«Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», μια αμείλικτη κριτική στον μιλιταρισμό και τον πόλεμο, κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου των ΗΠΑ, ενώ η ταινία, που σκηνοθέτησε ο συγγραφέας, πήρε το Διεθνές Βραβείο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Καννών.

Ο Τζο, ένας νεαρός Αμερικανός στρατιώτης, τραυματίζεται φρικτά κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από μια οβίδα. Ακρωτηριασμένος στα χέρια και τα πόδια, χωρίς όραση και ακοή, με διαλυμένο πρόσωπο και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των γιατρών, με κατεστραμμένο εγκέφαλο, μεταφέρεται στο νοσοκομείο, με την προοπτική να χρησιμοποιηθεί ως πειραματόζωο. Ωστόσο, ο Τζο, καταδικασμένος σε μια ολοκληρωτική σιωπή, αρχίζει ξαφνικά να σκέφτεται, να αισθάνεται, να ονειρεύεται και να θυμάται, διαψεύδοντας τις εκτιμήσεις της επιστήμης…

Ο Τάσος Ιορδανίδης θα αναμετρηθεί με τον συγκεκριμένο μονόλογο ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες της Θάλειας Ματίκα, η οποία σημειώνει «ο Τζο, όπως κάθε άνθρωπος, το μόνο που ήθελε ήταν να ζήσει. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια όμορφη χώρα. Δεν έχει σημασία σε ποιά. Όλες οι χώρες είναι όμορφες. Ο πόλεμος όμως ακύρωσε τη ζωή του. Δεν ήταν δικός του αυτός ο πόλεμος. Ποτέ δεν έμαθε κι ούτε θα μάθει για ποιο λόγο πραγματικά έγινε αυτός ο πόλεμος, για ποιο λόγο γίνονται οι πόλεμοι. Το μόνο που νιώθει είναι το αίμα του να χτυπάει στα μηνίγγια του. Αλλά δεν πονάει. Είναι ένας ζωντανός που είναι νεκρός. Ένας νεκρός που είναι ζωντανός. Μπορεί να μην έχει ούτε πόδια, ούτε χέρια, ούτε ακοή, ούτε φωνή, να μην έχει πρόσωπο, να είναι ένα κομμάτι κρέας που το τρέφουν με σωληνάκια, αλλά χτυπάει η καρδιά του και το κυριότερο σκέφτεται. Έχει μνήμη. Θυμάται, σκέφτεται, θυμώνει, επιθυμεί, παλεύει για επικοινωνία. Δεν θέλει να συνεχίσει να ζει κάτω από αυτές τις συνθήκες αν δεν μπορεί να είναι χρήσιμος για τον άνθρωπο. Αναζητά ευήκοα ώτα. Αλλά μάταια. Η αντιπολεμική φωνή του γίνεται μια φωνή βοώντος εν τη ερήμω».

Ο Τζέιμς Ντάλτον Τράμπο, γεννήθηκε στο Μοντρόουζ του Κολοράντο στις 9 Δεκεμβρίου του 1905. Στα μέσα της δεκαετίας του '30 προσλήφθηκε στη Warner Bros, για να διαβάζει σενάρια πριν την τελική έγκρισή τους και το 1937 προήχθη σε σεναριογράφο. Το 1940 έλαβε την πρώτη υποψηφιότητα για Όσκαρ, για το διασκευασμένο σενάριο της ταινίας «Kitty Foyle» (Το δράμα μιας γυναίκας - 1940), σε σκηνοθεσία του Sam Wood.

Το 1947 κλήθηκε στο Κογκρέσο για να καταθέσει ενώπιον της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων. Μαζί με εννέα ακόμα σεναριογράφους και σκηνοθέτες, γνωστοί ως οι «Δέκα του Χόλιγουντ», ο Τράμπο παρουσιάστηκε αλλά αρνήθηκε να καταθέσει, υποστηρίζοντας ότι τέτοιες διαδικασίες καταστρατηγούσαν τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία συνείδησης. Οι «Δέκα» απολύθηκαν αμέσως από τις εργασίες τους, και διαγράφηκαν από το Screen Writers Guild, το οποίο σήμαινε πως δεν θα μπορούσαν να εργαστούν ξανά στο Χόλιγουντ. Ο Τράμπο φυκακίστηκε για 11 μήνες. Για τα επόμενα δεκατρία χρόνια, όλα τα μεγάλα στούντιο του Χόλιγουντ αρνούνται να προσλάβουν τον Τράμπο, από φόβο μήπως συνδεθούν με τις ριζοσπαστικές πολιτικές του αντιλήψεις.

Αυτοεξορίζεται στο Μεξικό όπου έζησε περίπου μια δεκαετία γράφοντας σενάρια για την εταιρεία King Brothers Productions και υπογράφοντας με ψευδώνυμο. Μια από αυτές τις ταινίες, το «The Brave One» του χαρίζει το πρώτο του Όσκαρ για πρωτότυπο σενάριο το 1957. Στην απονομή, κανένας… Ρόμπερτ Ριτς δεν εμφανίζεται για να το παραλάβει και ο Τύπος οργιάζει. Από τη στιγμή που αποκαλύπτεται ότι το όνομα ανήκει σε μικρό ανιψιό του παραγωγού του φιλμ, οι δημοσιογράφοι και η φανατική αντικομμουνίστρια Χέντα Χόπερ, ξεκινούν κούρσα αναζήτησης του πραγματικού σεναριογράφου της ταινίας. Στο Χόλιγουντ είναι πια κοινό μυστικό πως οι διωγμένοι δημιουργοί έχουν αρχίσει να δουλεύουν με ψευδώνυμα.

Με την υποχώρηση του Μακαρθισμού και της Μαύρης Λίστας, ο Τράμπο επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες και ξανάπιασε δουλειά σε υπερπαραγωγές όπως ο «Σπάρτακος» (Spartacus - 1960) του Stanley Kubrick και ο «Πεταλούδας» (Papillon - 1973) του Franklin J. Schaffner. Το 1971 πραγματοποίησε και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, μεταφέροντας στην μεγάλη οθόνη το ομώνυμο βιβλίο του: «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του».

Στην καριέρα του κέρδισε δυο Όσκαρ, για το φιλμ The Brave One του 1956, σε σκηνοθεσία του Irving Rapper και ένα για το έργο Roman Holiday του 1953, σε σκηνοθεσία του William Wyler, το οποίο τελικά του απονεμήθηκε μετά θάνατον, αφού το είχε υπογράψει ο Ian McLellan Hunter. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στο Λος Άντζελες στις 10 Σεπτεμβρίου του 1976.

 

Φωτογραφίες

35 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Ο κύριος Ιορδανίδης πήρε ένα εξαιρετικό κείμενο και το απέδωσε εξίσου εξαιρετικά. Αναρωτιέμαι πως αντέχει σε κάθε παράσταση, καθώς αυτό που κάνει είναι και ψυχικά και σωματικά δυσβάσταχτο.

    Πολύ έξυπνα, απέριττα σκηνικά επίσης, που δεν επισκιάζουν την δύναμη του μονολόγου.

    Νιώθω τυχερή που είχα την ευκαιρία να δω την συγκεκριμένη παράσταση, είναι από εκείνες απ' όπου βγαίνεις άλαλος, συγκινημένος με αυτό που πέρασε.

  2. Παρακολούθησα την παράσταση το Σάββατο 01/06/2019 μετά από ευγενική παραχώρηση της κυρίας Σκαρμέα.
    Πρόκειται ένα πολύ δυνατό έργο που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία όσο σκληρό και να είναι για παιδιά. Άλλωστε και ο πόλεμος το ίδιο είναι.
    Φοβερός μονόλογος, δυνατό έργο, απλό σκηνικό, φωτισμός/φώτα.
    Η ηθοποιία του κ. Ιορδανίδη άψογη από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, συγκλονιστική ερμηνεία.
    Η διάρκεια της παράστασης περίπου 45-50 λεπτά κάτι και το οποίο μπορεί να είναι το μοναδικό "παράπονο".

  5. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. Η ερμηνεία του κου Ιορδανίδη συγκλονιστική, οι σκηνοθεσία και οι φωτισμοί δημιουργούσαν μία καθηλοτική ατμόσφαιρα. Το έργο ήταν γροθιά στο στομάχι. Ευχαριστούμε ΘΕΑΤΡΟΜάΝΙΑ για την υπέροχη παράσταση.

  18. Μια καταπληκτική παράσταση, η μεταφορά από το βιβλίο στη σκηνή πραγματοποιήθηκε με απόλυτη επιτυχία.
    Η ερμηνεία του Τ.Ιορδανίδη ήταν απλώς συγκλονιστική και πολλά συγχαρητήρια στον ηθοποιό για την σωματική αντοχή και για το γεγονός ότι επι 70' δεν έχασε ούτε μια λέξη του κειμένου, δεν έκανε ούτε ένα σαρδάμ, δε δυσανασχέτηση ούτε μία στιγμή....υπό την πίεση της σωματικής ακίνητης στάσης στη σκηνή. Εκπληκτικός.
    Σκηνοθετικά ήταν άψογο το στήσιμο του έργου καθώς επίσης και ο φωτισμός κυριολεκτικά ήταν αυτός που σου μετέφερε όλα τα συναισθήματα και τις αισθήσεις ταυτόχρονα του ηθοποιού.
    Το μουσικό ντύσιμο της παράστασης θα μπορούσε να είναι διαφορετικό και καλύτερο.
    Τα μηνύματα έπεφταν βροχή.Αξίζει να τη δει κανείς. Μια έξοχη δουλειά.

  23. Μ Ε Γ Α Λ Ε Ι Ω Δ Ε Σ ! ! !
    ΜΕ ΑΚΟΥΤΕ ΡΕ ΤΣΑΜΠΑΤΖΗΔΕΣ??? ΑΥΤΟ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ.
    ΑΝΤΕ ΜΗΝ ΠΩ ΤΙΠΟΤΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ. ΚΡΙΜΑ ΝΑ ΤΟ ΔΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΕΤΥΧΕ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΣΤΑ VILLAGE ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΙΣ ΠΑΠΑΡΙΕΣ ΤΗΣ MARVEL.. (ας πουμε)

  24. Συγκλονιστική ερμηνεία σε ένα εξαιρετικό κείμενο.Νομιζω ότι δεν υπαρχουν λόγια για να περιγράψω το συναίσθημα που σε κατακλυζει βγαινοντας από το θεατρο.Μια παράσταση που πρέπει να δουν όλοι.Ευχαριστω πραγματικά για τις προσκλήσεις.

  26. ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ.ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΙΣ ΣΕΖΟΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΕΙ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ.ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟΝ Κ.ΙΟΡΔΑΝΙΔΗ ( ΠΟΥ ΤΟΥ ΤΑ ΕΔΩΣΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ)ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΟ ΜΟΝΟΛΟΓΟ ΤΟΥ...ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ...ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΡΧΙΖΕΙ ΣΤΙΣ 19.00 ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΙΣ 21.ΟΟ.

  28. Παρακολούθησα την παράσταση Σάββατο 4/5. Ενώ πήγα με μια χαλαρή διάθεση έφυγα ψυχοπλακωμένος. Ο κ.Ιορδανίδης ήταν συγκλονιστικός!. Ευχαριστούμε τη Θεατρομανία. Υ.γ. Απαράδεκτο αυτό που γίνεται με κάποιους θεατές με τα κινητά. Κάποιος/κάποια το είχε αφήσει ανοιχτό κ κάθε 2-3 λεπτά χτυπούσε η ειδοποίηση στο msn. Ντροπή.

  29. Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
    Ο « Τζόνι πήρε τ’ όπλο του» αποτελεί μια αμείλικτη κριτική στο πόλεμο και τις συνέπειές του. Το αντιπολεμικό αριστούργημα του Ντάλτον Τράμπο γράφτηκε το 1939 και μεταφέρθηκε από τον ίδιο στον κινηματογράφο το 1971. Η Σοφία Αδαμίδου επιχείρησε επιτυχώς τη μεταφορά του επί σκηνής στο Θέατρο Altera Pars.

    Ο Τζο, ένας νεαρός Αμερικανός στρατιώτης του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου , τραυματίζεται σοβαρά από μια οβίδα και έχει καθηλωθεί στο κρεβάτι. Ακρωτηριασμένος χωρίς χέρια και με ένα πόδι, χωρίς όραση και ακοή, με διαλυμένο πρόσωπο και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των γιατρών, με κατεστραμμένο εγκέφαλο, μεταφέρεται στο νοσοκομείο, με την προοπτική να χρησιμοποιηθεί ως πειραματόζωο. Ωστόσο, ο Τζο, καταδικασμένος στην απόλυτη σιωπή, αρχίζει ξαφνικά να σκέφτεται, να αισθάνεται, να ονειρεύεται και να θυμάται, διαψεύδοντας τις εκτιμήσεις της επιστήμης και προσπαθώντας ταυτόχρονα να βρει έναν τρόπο επικοινωνίας με το περιβάλλον του. Απευθύνεται έτσι σε μια νοσοκόμα, που τον περιποιείται. Νομίζει ότι και εκείνη ανταποκρίνεται σε όσα της λέει.

    Σε ένα καταπληκτικό σκηνικό, όπου το σώμα του ηθοποιού είναι εντελώς ακίνητο, ο ήρωας κάνει μια αναδρομή όλης του της ζωής, ανακαλώντας τη σχέση του με τους συμπολεμιστές του, τη φοβερή στιγμή του βομβαρδισμού, μέχρι την ώρα που καταλαβαίνει ότι είναι πλέον ένα κομμάτι κρέας, βιώνοντας την απόλυτη απόγνωση, την παραίτηση και έναν αργό, παρατεταμένο θάνατο. Δεν μπορεί ούτε να πεθάνει, είναι ένας «ζωντανός» νεκρός. Ξέρει ότι τον έχουν χρησιμοποιήσει όπως και τόσους άλλους για τα συμφέροντα τους οι ισχυροί «παίζοντας πόλεμο» κι οδηγώντας τον σε μια αξιοθρήνητη κατάσταση απελπισίας, στα πρόθυρα της παράνοιας. Αν μπορούσε θα έπαιρνε εκδίκηση. Όμως η θέση του είναι τέτοια, που πλέον μόνο να τον «καμαρώνουν» υποκριτικά οι πολεμοχαρείς συμφεροντολόγοι μπορούν έτσι όπως τον έχουν καταντήσει, να τον ηρωοποιούν δόλια και να τον παρασημοφορούν επιδεικνύοντάς τον ως ανάπηρο πολέμου, καθιστώντας τον θύμα της άκρατης ματαιοδοξίας τους. Εκείνος τους σιχαίνεται. Η μεταφορά της Σοφίας Αδαμίδου είναι απολύτως μελετημένη. Η μελέτη και η δόμηση του ήρωα γίνεται σταδιακά, όσο και η συνειδητοποίηση της απόλυτης αναπηρίας του από τον ίδιο. Έτσι σταδιακά γίνεται και η φόρτιση του ήρωα , του ηθοποιού και μοιραία του θεατή ως την τραγική κορύφωση.

    Ο Τάσος Ιορδανίδης, στο ρόλο του Τζο, οδηγείται στα σκοτάδια του ήρωα αυτού, του ζωντανού που είναι νεκρός ή μάλλον του νεκρού που είναι ζωντανός με τις σκηνοθετικές οδηγίες της Θάλειας Ματίκα. Είναι ο άνθρωπος εργαλείο ενός συστήματος, που τον χρησιμοποίησε για την εξυπηρέτηση ιδιοτελών οικονομικών σκοπιμοτήτων, τον μεταχειρίστηκε, τον κατέστρεψε και τον πέταξε. Το τραγικό είναι ότι ο άνθρωπος κατοικείται από μνήμες, αισθήματα, απ’ την ανάγκη να μιλήσει, να τον ακούσουν, να ακούσει, να επικοινωνήσει. Καταλαβαίνει σταδιακά ότι βρίσκεται σε ένα κελί απόλυτης μόνωσης όπου η σωματική αναπηρία του δεν του επιτρέπει να κουνηθεί καθόλου. Δε μιλά, δεν ακούει, δεν βλέπει, όμως θυμάται και η μνήμη είναι καταδίκη. Θυμάται τις σκηνές από τον πόλεμο, τους συμπολεμιστές, θυμάται σκηνές πριν τον πόλεμο, την σύντροφό του. Σε αυτό το κατεστραμμένο κορμί βρίσκεται εγκλωβισμένος ένας άνθρωπος και τα ματαιωμένα, σακατεμένα όνειρά του.

    Σε όλους τους πολέμους, στο Βιετνάμ, στη Νικαράγουα, στη Γιουγκοσλαβία, στη Συρία, οπουδήποτε, συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Άνθρωποι που έχουν τραυματιστεί, είναι ανάπηροι, έχουν χάσει τη ζωή τους ή στην καλύτερη περίπτωση η ποιότητά της έχει υποβαθμιστεί δραματικά και οι γιατροί επιδεικνύουν τα «κατορθώματά» τους, ενώ οι εξουσιαστές κερδίζουν από το θάνατο. Γιατί κανείς δε μιλά;

    Κάποιες φορές η σκηνή μένει μαύρη με μόνη τη φωνή του ηθοποιού να ακούγεται, ένας εσωτερικός μονόλογος ξεκινά προερχόμενος από κάποιον μονίμως αθέατο ομιλητή. Σιγά σιγά η εμφάνιση του καταπληκτικού σκηνικού της Ηλένιας Δουλαδήρη, που κρατά ακίνητο το σώμα του ήρωα και επιτρέπει μόνο στη φωνή του να ακούγεται σπαρακτική, συγκλονίζει τον θεατή.

    Ο φωτισμός του Σάκη Μπιρμπίλη εξαιρετικός για την ανακίνηση των αναμνήσεων, για την παρουσία του αίματος, για τη μοναξιά, την απελπισία αυτού του ιδιότυπου θανάτου. Η μουσική του Τάσου Σωτηράκη ακολουθεί το αντιπολεμικό αυτό έργο σε κάθε βήμα, ως την απεγνωσμένη, έξαλλη οργή του ήρωα.

    Τρελαίνεται: «Πώς μπορείτε να μιλάτε εκ μέρους μου; Θα γίνω ο εφιάλτης σας!»

    Αυτός ο ανήμπορος άνθρωπος υψώνει τη φωνή του, που κανείς δεν ακούει. Ένα δριμύ κατηγορώ και μια καταγγελία προς μια μηχανή που τρώει ανθρώπους, προς ένα ανάλγητο κερδοσκοπικό σύστημα, που πάντα θα κατασκευάζει λόγους και αιτίες για πολεμικές συγκρούσεις, που πάντα θα τοποθετεί τα στρατιωτάκια του, λες και είναι ψεύτικα και θα τα εξολοθρεύει για να χορτάσει την ακόρεστη πείνα του. Ο ήρωας φτάνει στα όριά του. Ο Τάσος Ιορδανίδης στο ρόλο του καθηλωμένου Τζο τα υπερβαίνει, μαζί και ο θεατής, πλήρως σαγηνευμένος από την συγκλονιστική ερμηνεία του ηθοποιού.

    Είναι ένα απολύτως αντιπολεμικό έργο. Μια φωνή που καταδικάζει κάθε πόλεμο. Όλοι οι πόλεμοι εξυπηρετούν συμφέροντα και δεν πρέπει να γίνονται. Η φωνή αυτή υψώνεται γενναία από ένα κομμάτι κατακρεουργημένης σάρκας. Μένει αναπάντητο το ερώτημα αν θα αλλάξει κάτι σε αυτό το ανθρωποφαγικό σύστημα. Δυσοίωνες οι προβλέψεις…

  30. Φοβερό αντιπολεμικό έργο με τον Τάσο Ιορδανίδη σε έναν απολύτως απαιτητικό ρόλο αποδίδονταν τον με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.. Καθηλωτική παράσταση που για να την παρακολουθήσεις χρειάζεσαι μεγάλη ψυχική δύναμη και ο πόνος και η προσπάθεια του ήρωα για επιβίωση και ανθρώπινη σκέψη μεταδίδονται με αφοπλιστικό τρόπο... Πέρα από την ερμηνεία του πρωταγωνιστή εξαιρετική είναι και η σκηνοθεσία, η μουσική επένδυση και ο φωτισμός. Μια δυνατή βραδιά με γερά συναισθήματα.. Ευχαριστούμε θεατρομάνια για τις προσκλήσεις!!

  31. Ήταν μια αξιοθαύμαστη ερμηνεία του Τάσου Ιορδανίδη σε έναν δύσκολο και απαιτητικό ρόλο, ειδικά σε όσους από μας έχουν δει και την ταινία. Εξαιρετική παράσταση, σκηνοθεσία, φωτισμός και μουσική που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Ανατριχιαστικός και καθηλωτικός ο Ιορδανίδης. Ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση, Θεατρομάνια!!!!

  32. Εκπληκτική παράσταση με την υπέροχη ερμηνεία του Τάσου Ιορδανίδη. Ήταν καθηλωτικός και κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Ανήκει στους ηθοποιούς που με όποιο ρόλο κι αν καταπιαστεί τον φέρνει εις πέρας με μεγάλη επιτυχία.
    Ήταν μία υπέροχη θεατρική εμπειρία ευχαριστώ πολύ!!!!

  33. Συγκλονιστική παράσταση,  μας μάγεψε με την καθηλωτική  ερμηνεία του ο κος  Ιορδανίδης.
    Σπουδαία είναι και η  σκηνοθεσία της κας Ματίκα, στο εξαιρετικό αυτό αντιπολεμικό έργο του Ντάλτον Τράμπο.
    Μια παράσταση που όλοι πρέπει να τη δουν!!!
    Σπεύσατε........μην τη χάσετε.....