Oasis de la Impunidad / Όαση ατιμωρησίας

Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή

«Όαση ατιμωρησίας»: Ο Μάρκο Λαγέρα και η ομάδα La Re-Sentida, οκτώ σώματα που συσπώνται επί σκηνής και «στήνουν» ένα έργο πάνω στη διαλεκτική της βίας στη Πειραιώς 260 στις 22 Ιουνίου- 23 Ιουνίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2022. Οκτώ σώματα που μπορεί να υποφέρουν ή να διασκεδάζουν, ή απλά να βρίσκονται σε ταραχή, σε πανικό, σε αλλοφροσύνη βλέποντας τα όσα συμβαίνουν γύρω τους ή και σε αυτούς τους ίδιους.

Η βία, ο θάνατος δεν περιορίζεται στην σκηνή, αλλά βγαίνει και εκτός του μαύρου κουτιού και απευθύνεται στο κοινό, το αγγίζει, γιατί η πραγματικότητα είναι κάτι που όλοι τη ζούμε και δε μπορεί κάποιος να την αγνοήσει, ούτε βέβαια να μην αντιδράσει απέναντι στα όσα συμβαίνουν στο περιβάλλον και στους γύρω του. Όσο μακριά και να συμβαίνει η βία είναι θέμα χρόνου για το πότε θα πλησιάσει τον καθένα. Η βία, ο πόλεμος, τα θύματα είναι πάντα δίπλα μας. Στο ίδιο μας το σπίτι, στο διπλανό, στο παραδίπλα.

Ο θίασος La Re-Sentida, υπηρετεί ένα ακτιβιστικό χοροθέατρο, που φέρνει τον θεατή δίπλα στη σκηνή ή τη σκηνή δίπλα στο θεατή και τον προσκαλεί να αντιδράσει. Είναι ένα εργαστήρι κοινωνικού και πολιτικού προβληματισμού, ενώ παράλληλα πρόκειται για αυστηρά συντονισμένη χορογραφία.

Στο έργο αυτό ο Μάρκο Λαγέρα (Marco Layera Navarro )και η ομάδα La Re-Sentida με κείμενο δραματοποιημένο από τους Elisa Leroy και Martín Valdés-Stauber αντλούν έμπνευση από την εμπειρία της κοινωνικής εξέγερσης τον Οκτώβριο του 2019 στη Χιλή και «στήνουν» ένα έργο πάνω στη διαλεκτική της βίας που ξεπερνά τα σύνορα της χώρας τους, ενώ απευθύνεται σε κάθε πολίτη του σύγχρονου κόσμου, πεπεισμένοι ότι τα πάντα επαναλαμβάνονται παντού. Πολλοί από τους χορευτές εξάλλου είχαν συμμετάσχει στα επεισόδια το 2019 και είχαν νιώσει τη βία της εξουσίας, τη βία της αστυνομίας, γεγονός που στην παράσταση καλούνται να το ανακαλέσουν για να το καταγγείλουν ή δυνατό να το θεραπεύσουν ή για να υπάρχει αυτή η δυναμική στην παράσταση, που αλήθεια είναι ότι σοκάρει.

Η κίνηση υπαγορεύεται από τη στολή του αστυνομικού φύλακα, κίνηση αλαζονική, κομπορρημοσύνης, επιβολής και ελέγχου.

Ο άνθρωπος αυτοτραυματίζεται, προκαλεί πόνο στον εαυτό του, ουρλιάζει και τρέμει από τον πόνο.

“ Είμαι το φάντασμα των κοινωνικών θέλω σας και ήρθα να παίξω, να γελάσω, να σας τρομάξω”

Οι χορευτές Diego Acuña, Nicolás Cancino, Lucas Carter, Mónica Casanueva, Carolina Fredes, Imanol Ibarra, Carolina de la Maza, Pedro Muñoz κολυμβήτριες συγχρονισμένης κολύμβησης , ή και μαθήτριες με ποδιές διατελούν σε μια κατάσταση πανικού, κινούνται όλοι μαζί, “παίζουν” με ένα πτώμα ανθρώπου, ασελγούν στο νεκρό, το πετούν στον αέρα, το κινούν, όπως θέλουν, ενώ το σώμα του χορευτή ανάλαφρο και εντελώς παραδομένο στα χέρια τους, μοιάζει σαν σώμα κούκλας, σα νεκρό ανδρείκελο, σαν ψεύτικο και αυτό προξενεί μεγαλύτερο τρόμο.

Στον χορό τους εντάσσεται και το street dance, ο χορός αυτός που έχει προκύψει από τον δρόμο και την βαρβαρότητα, που κάποιος συναντά εκεί. Κατά την άποψη των συντελεστών η τέχνη, πρέπει να είναι στρατευμένη και να κατεβαίνει στο δρόμο. Καπνοί, θάνατος, κίνηση που μπορεί να πει περισσότερα και από τον ίδιο τον λόγο.

Πρόκειται για μια καθηλωτική, μια καταγγελτική παράσταση, ειδικά στο σημείο, που το καθαγιασμένο γυμνό πτώμα αδειάζεται στο διπλανό κάθισμα και μένει εκεί ακίνητο φέρνοντας τους θεατές στο σημείο να αναρωτηθούν τι πρέπει να κάνουν και από την άλλη να τρομάξουν κατανοώντας πόσο πολύ έχουν εξοικειωθεί πια με τη βία και τον θάνατο.

Μια σοκαριστική παράσταση για όσους μπορούν να δεχτούν τέτοια θεάματα, που κινούν ανθρώπους, φαντάσματα, νεκρούς και ζωντανούς για να πάρουν θέση απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω τους.