Κείμενο: Μαρία Γουλή
Σκηνοθέτης: Όλγα Ποζέλη
Σκηνογραφία: Κωστής Δάβαρης
Φωτισμοί: Αποστόλης Τσατσάκος
Μουσική: Όλγα Ποζέλη(επιμέλεια)
Χορογραφία: Κατερίνα Γεβετζή
Κίνηση: Κατερίνα Γεβετζή
Ερμηνεύουν: Γόνη Λούκα, Όλγα Ποζέλη
Περιγραφή
Στη σκηνή, δύο γυναίκες περιτριγυρισμένες από τηλεφωνικές συσκευές. Κάνουν ασταμάτητα φάρσες, με ευρηματικότητα και πάθος. Αποδέκτες των τηλεφωνημάτων τους δεκάδες άνδρες, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με δύο εισβολείς που απαιτούν συμμόρφωση. Ο λόγος τους αφοπλιστικά κωμικός και νοηματικά παράδοξος.
Περισσότερα
Η φάρσα, ως ένας μηχανισμός γελοιοποίησης των ισχυρών, όχι μόνο προσφέρει στις ηθοποιούς την δυνατότητα να δώσουν ένα εντελώς διαφορετικό μήνυμα για τη φύση των σχέσεων εξουσίας στην κοινωνία, αλλά μετατρέπει τη φάρσα σε μία άκρως πολιτική πράξη. Μία ατομική, γνώριμη και αναπάντεχα διασκεδαστική πολιτική πράξη.
Στην παράσταση οι θεατές μέσα από το καθημερινό ή το παράλογο, το αναμενόμενο ή το απρόοπτο, αναμφίβολα αναγνωρίζουν οικείες καταστάσεις και συναισθήματα και συμμετέχουν σε φάρσες που ίσως ποτέ δεν τόλμησαν να κάνουν.
Ηχητική επεξεργασία: Studio 19/Κώστας Μπώκος
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Μαίρη Μαρινοπούλου, Μάριος Σουγιουτζόγλου
Φωτογραφίες παράστασης: Γιάννης Μαθιουδάκης
Trailer: Αναστάσης Παπαγγελής
Επικοινωνία: Τζίνα Φουντουλάκη
Παραγωγή: Ομάδα Θεάτρου ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ
Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού, για την θεατρική περίοδο 2019-20.
Η ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ανήκει στο δίκτυο ATHENS CULTURE NET.
Λίγα λόγια για την ομάδα θεάτρου ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ
H Ομάδα Θεάτρου ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ είναι μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία που ιδρύθηκε το 1999 από την Όλγα Ποζέλη. Εναρκτήρια παράσταση της ομάδας ήταν «Η μεγάλη της ευκαιρία» του Alan Bennett και το «Ένα κήρυγμα» του David Mamet, στον Τεχνοχώρο Υπό Σκιάν. Έκτοτε έχει παρουσιάσει με επιτυχία πολλές παραγωγές devised theatre και ιδιαίτερες perfomace στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Από το 2010 ταξιδεύει συνεχώς με παραστάσεις της σε διάφορα φεστιβάλ του εξωτερικού έχοντας αποσπάσει σημαντικά βραβεία και διακρίσεις (Νέα Υόρκη, Βιετνάμ, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Γερμανία, Ουκρανία, Ιράν). Στην Ελλάδα ήταν υποψήφια για το βραβείο Νέου Δημιουργού της Ένωσης Κριτικών Θεάτρου, ενώ έχει δώσει το παρόν και στα Θεατρικά Βραβεία του περιοδικού «Αθηνόραμα». Η ομάδα θεάτρου ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού από το 2001, ενώ σε δύο παραγωγές της είχε τη στήριξη του Ιδρύματος Ι. Φ. Κωστόπουλου.
Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Το έργο αυτό οι Φάρσες της Μαρίας Γουλή επιλέγηκε να ανέβει στο θέατρο Φούρνος από την Ομάδα Θεάτρου ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ που ιδρύθηκε το 2000 από την Όλγα Ποζέλη.
«Στην ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ στόχος είναι η επικοινωνία ιδεών και συναισθημάτων με ειλικρίνεια και αμεσότητα. Παίρνουν ρίσκα, πειραματίζονται και συνδυάζουν λόγο, κίνηση και μουσική πιστεύοντας ότι η σύγκλιση των τεχνών είναι ο νέος δρόμος.
Τα τελευταία χρόνια ασχολούνται πιο εντατικά με παραστάσεις που ανήκουν στο είδος του «θεάτρου της επινόησης» (devised theatre), επιχειρώντας να διατυπώσουν την προσωπική τους θεατρική γλώσσα και να αναπτύξουν μια δική μας μεθοδολογία. Απομακρύνονται από τις φόρμες του παραδοσιακού θεάτρου, γιατί πιστεύουν ότι ο σαφής και αγεφύρωτος διαχωρισμός μεταξύ θεατή και ηθοποιού εμποδίζει και τους δύο να αισθανθούν ότι ανήκουν σε μία κοινότητα και να βιώσουν από κοινού την ίδια θεατρική εμπειρία. Θέλουν ο θεατής παράλληλα με την συναισθηματική του συμμετοχή στα δρώμενα, να διατηρεί πλήρη συνείδηση της δικής του ενεργής παρουσίας ως αποδέκτης του θεατρικού γεγονότος.
Η δουλειά τους έχει να κάνει με τη σύλληψη και τη μορφοποίηση μιας ιδέας. Έχει να κάνει με την επινόηση και τη δημιουργία ενός έργου συνόλου. Έχει να κάνει με τη φαντασία, τη διαίσθηση, τον αυθορμητισμό, το ρίσκο και πάνω απ’ όλα με την ομαδική δέσμευση στη δημιουργία μιας παράστασης. Έχει να κάνει με τον πειραματισμό με καινούργιες ιδέες, φόρμες, δομές και την ίδια τη φύση της παραστατικής τέχνης.»
Στις Φάρσες δυο γυναίκες κλεισμένες σ’ ένα δωμάτιο, οι αδελφές Τατά ,κάνουν ασταμάτητα τηλεφωνικές φάρσες. Ο λόγος τους και οι φάρσες με πολλά υπονοούμενα, με πολλές αναφορές σε θέματα φεμινιστικά, σε θέματα κοινωνικά και εργασιακά, μια φλεγματική προσέγγιση μιας οδυνηρής πραγματικότητας, που έχει οδηγήσει τον άνθρωπο σε μια αθεράπευτη μοναξιά, απελπιστική βύθιση σε ένα απύθμενο χάος.
Ο λόγος τους, αν και γρήγορος, μια φρενίτιδα, είναι άκρως πολιτικός με πολλές προεκτάσεις. Το εμπνευσμένο κείμενο της Μαρίας Γουλή είναι ένα κείμενο επίκαιρο, που απασχολεί άμεσα τον σύγχρονο άνθρωπο με τις αποτυχημένες σχέσεις του, τα μοναχικά γηρατειά του, την μάταιη αναζήτηση εργασίας.
Μια παράσταση σπαρταριστή , δυο κοπέλες η Γόνη Λούκα και η Όλγα Ποζέλη, αεικίνητες, σε ένα παιχνίδι με τηλέφωνα, και μια εναγώνια προσπάθεια επικοινωνίας και διακωμώδησης μιας μάλλον απελπιστικής κατάστασης, που αφορά τη μοναξιά, τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, τα αστεία ονόματα, τις διεκπεραιωτικές προσωπικές σχέσεις, όπου η γυναίκα νιώθει απλά ένα εξάρτημα. Γνώριμες σκηνές και βιώματα του καθενός, όπως η καθοδήγηση από τηλεφώνου της μητέρας που είναι ηλικιωμένη και σε κατάθλιψη. Αναλυτική και λεπτομερής περιγραφή της μιας τυποποιημένης ιατρικής μορφής συμπεριφορά, που αποβλέπει στο να είναι η μητέρα ασφαλής και προφυλαγμένη μακρόθεν. Η ματαίωση μέσα από την αναζήτηση συντρόφου. Η εκμηδένιση του άνεργου που αναζητά εργασία.
Η σκηνοθεσία της Όλγας Ποζέλη ακολουθεί το ρυθμό του έργου και με τρόπο άμεσο, ζωντανό και χορευτικό, αλλά και πολύ καλά συντονισμένο και αποκαλύπτει τους λόγους για τους οποίους κάποιος αντί να αναλώνεται σε ατέρμονες ανούσιες εξωτερικεύσεις καλύπτοντας τα δικά του τέλματα, θα ήταν προτιμότερο να ησυχάσει , να συγκεντρωθεί και επιδοθεί σε μια ενδοσκόπηση, προκειμένου να επανατοποθετηθεί.
Δυνατό στοιχείο της παράστασης η κίνηση που επιμελήθηκε η Κατερίνα Γεβετζή.
Σωστά συντονισμένα και τα σκηνικά του Κώστα Δάβαρη, με την πληθώρα τηλεφωνικών συσκευών σε ένα σπίτι που θα μπορούσε να είναι το σπίτι του οποιουδήποτε θεατή.
Μια ευχάριστη παράσταση που οδηγεί όμως σε προβληματισμό και πικρή περίσκεψη.