Συγγραφέας: Nicky Silver
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθέτης: Ρέινα Σ. Εσκενάζυ
Σκηνογραφία: Omada ART
Κοστούμια: Δάφνη Τσακώτα
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Μουσική σύνθεση: Ελντίνα Παπαναστασίου (σύνθεση - επιμέλεια)
Ερμηνεύουν:
ΔΙΑΝΟΜΗ
ΜΠΕΝ: Παύλος Ευαγγελόπουλος
ΡΙΤΑ: Νικολέτα Βλαβιανού
ΚΕΡΤΙΣ: Γιώργος Παπαπαύλου
ΦΡΑΝΚΙ: Ισιδώρα Δωροπούλου
ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Άρτεμις Νικολάκη
ΜΠΡΑΙΑΝ: Αλέξανδρος Βάρθης (κινηματογραφική συμμετοχή)
Περιγραφή
Το μικρό θέατρο Κεραμεικού παρουσιάζει από τις 28 Φεβρουαρίου, την κοινωνική σχεδόν «ανθρωποφαγική» κωμωδία οικογενειακής αλληλεγγύης και αμοιβαίας τρυφερότητας «Οι Lyons» του Nicky Silver, σε σκηνοθεσία Ρέινας Σ. Εσκενάζυ. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι: Παύλος Ευαγγελόπουλος, Νικολέτα Βλαβιανού, Γιώργος Παπαπαύλου, Ισιδώρα Δωροπούλου, Άρτεμις Νικολάκη, Αλέξανδρος Βάρθης.
*Την Τρίτη 8 Μαρτίου στις 21.00 θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο της παράστασης, το Workshop Θεάτρου Ψυχανάλυσης με τίτλο: "The Lyons" (Nicky Silver) – «Οικογένειες: Συγχώρεση και Αποδοχή της Διαφορετικότητας».
Ομιλητές: οι συντελεστές της παράστασης και ο ψυχολόγος/ψυχοθεραπευτής Βασίλης Ορλιακλής.
Οι συμμετέχοντες παρακολουθούν αρχικά τη θεατρική παράσταση και στη συνέχεια, οι συντελεστές μιλούν για το κείμενο και την παράσταση, ενώ ο ψυχολόγος/ψυχοθεραπευτής Βασίλης Ορλιακλής μιλά για τα ψυχαναλυτικά θέματα που θίγονται στο συγκεκριμένο θεατρικό έργο:
«Πως αντιμετωπίζουν τα μέλη μιας οικογένειας την ενηλικίωση, την διαφοροποίηση και την διαφορετικότητα;»
«Κατά πόσο ένας γονιός επιτρέπει στο παιδί του (και ένα παιδί στον γονιό του)την ελεύθερη βούληση και τις ελεύθερες επιλογές;»
«Πως μπορούν τα μέλη μιας οικογένειας να συν-χωρέσουν το ένα το άλλο και να οδηγηθούν σε μία ενήλικη ειρηνική συνύπαρξη;»
Περισσότερα
«Πεθαίνω Ρίτα»
«Ναι το ξέρω αγάπη μου αλλά προσπάθησε να είσαι θετικός»
Η υπόθεση
Ο Μπεν Λάιονς – ο πατέρας, είναι στα τελευταία του. Αν δεν τον προλάβαινε η «επάρατος» θα πάταγε τα 80 και τώρα που δεν έχει τίποτα να φοβηθεί πια, αισθάνεται ελεύθερος να «λούζει» την οικογένειά του με τις πιο ταιριαστές και ωραίες «κακές λέξεις» που του έρχονται στο κεφάλι. Η Ρίτα Λάιονς, η γυναίκα του, σχεδόν μια δεκαετία και κάτι μικρότερή του, βρίσκεται δίπλα του και ξεφυλλίζει με ενδιαφέρον περιοδικά σπιτιού. Οι δυο τους είναι ιδιαίτερα ομιλητικοί. Ο ένας απευθύνεται στον άλλον με αυτό τον χαρακτηριστικό αιχμηρό, ειρωνικό, σαρκαστικό και απόλυτα συζυγικό τρόπο των ζευγαριών που έζησαν μαζί μια ζωή και μάλλον δεν το χάρηκαν καθόλου. Ανάμεσά τους είναι απλωμένα 40 τσαλακωμένα χρόνια συμβίωσης και γύρω τους το βουβό δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Οι κουβέντες τους, μοιάζουν μ’ ένα πικρόχολο, λεκτικό «συζυγικό» κι ανταγωνιστικό «ματς», γεμάτο χιουμοριστικά σχόλια, υπονοούμενα και δηλητηριώδεις ατάκες. Ο αέρας στο δωμάτιο μυρίζει μπαρούτι… μέχρι που έρχονται τα δυο βλαστάρια τους. Ο Κέρτις ο γιός τους – ένας 30άρης, ομοφυλόφιλος συγγραφέας και η κόρη τους η Φράνκι που πλησιάζει τα 40, τέως αλκοολική, χωρισμένη και μητέρα 2 παιδιών, θα συμπληρώσουν το οικογενειακό «αποχαιρετιστήριο πάρτυ» στο δωμάτιο.
Η οικογένεια Lyons αυτοπροσώπως, συστήνεται, προσπαθεί να συναισθανθεί και να παρηγορηθεί αλλά αυτοκαταστρέφεται στα γρήγορα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα τέσσερα μέλη της – μέσα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου - αντί να γιατρέψουν τα τραύματά τους, τα σκαλίζουν κι άλλο και αλληλοσπαράζονται με χιουμοριστική διάθεση μεν αλλά και με λύσσα σαν να μην υπάρχει αύριο. Πράγμα που για τον πατριάρχη ισχύει. Δυστυχώς!
Το έργο παρουσιάζει τους Λάιονς, μία αρκετά συνηθισμένη πλέον δυσλειτουργική οικογένεια που πάσχει από το σύνδρομο της «οικογενειακής μοναξιάς», που ενώ τα μέλη της θα ήθελαν, ίσως, να έρθουν πιο κοντά, το παρελθόν, ο εγωισμός, οι λάθος χειρισμοί και η μειωμένη ικανότητα συναισθηματικής αντίληψης, τα απομακρύνει.
Το έργο «The Lyons» έκανε παγκόσμια πρώτη στο Vineyard Theatre το 2011 και στη συνέχεια το 2012 ανέβηκε στο Cort Theatre στο Broadway.
Βοηθός σκηνοθέτη: Ανδρομάχη Παπαδοπούλου
Φωτογραφίες: Αγγελική Κοκκοβέ
Γραφιστική επιμέλεια - σχεδιασμός αφίσας: Άρης Απαρτιάν
Προβολή και Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Ναυσικά Παπαδασκαλοπούλου
Παραγωγή: Olympia Culture
*Η παράσταση θα λειτουργήσει σύμφωνα με τις επικαιροποιημένες οδηγίες ασφαλούς διεξαγωγής ζωντανών θεαμάτων, ακροαμάτων & λοιπών παραστατικών τεχνών σε κλειστούς χώρους και με υποχρεωτική χρήση μάσκας.
Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Το μικρό θέατρο Κεραμεικού παρουσιάζει την κοινωνική σχεδόν «ανθρωποφαγική» κωμωδία «Οι Lyons» του Nicky Silver, σε σκηνοθεσία Ρέινας Σ. Εσκενάζυ.
Το έργο «The Lyons» έκανε παγκόσμια πρώτη στο Vineyard Theatre το 2011 και στη συνέχεια το 2012 ανέβηκε στο Cort Theatre στο Broadway.
«Πεθαίνω Ρίτα», «Ναι το ξέρω αγάπη μου, αλλά προσπάθησε να είσαι θετικός!» Αυτός ο διάλογος και μόνο είναι απόλυτα ενδεικτικός για το χάος μεταξύ των δυο αυτών προσώπων, των δυο συζύγων , του Μπεν και της Ρίτας στο νεκροκρέβατο του νοσοκομείου.
Όλοι οι ήρωες του έργου βρίσκονται σε μια καμπή της ζωής τους. Ο Μπεν Λάιονς- ο πατέρας (Παύλος Ευαγγελόπουλος ) είναι ετοιμοθάνατος και ακούει τη Ρίτα Λάιονς (Νικολέτα Βλαβιανού )– τη γυναίκα του να αναλίσκεται σε ένα σωρό ανοησίες, με μόνη της ανησυχία πως θα ανακαινίσει το σαλόνι της .Του δηλώνει δε πως μιας και δεν θα προλάβει να το χαρεί ο Μπεν, αφού θα πεθάνει, τουλάχιστον θα φύγει ήσυχος, καθώς θα σκέφτεται ότι θα το χαρεί εκείνη.
Η Νικολέτα Βλαβιανού σε έναν δύσκολο ρόλο καλείται να υποδυθεί την ανόητη μικροαστή, που μέσα της με τον θάνατο του συζύγου της, νιώθει ότι κλείνει, ένας κύκλος της ζωής της και είναι πρόθυμη να ανοίξει τον επόμενο. Νιώθει εξαπατημένη για όσα προσέφερε και επειδή είναι τρομερά ανασφαλής, αναζητά να βρει κάποιον να την στηρίξει με οποιονδήποτε τρόπο, κάποιον για να κρεμαστεί πάνω του.
Ο Μπεν Λάιονς (Παύλος Ευαγγελόπουλος )μιλά με επιθετικό τρόπο σε όλους σα να θέλει και αυτός να ξεκαθαρίσει τη θέση του μετά τα όσα έχει ζήσει σε αυτή την καταναγκαστική, αδιάλλακτη, ομοφοβική, ρατσιστική , εγωπαθή οικογένεια. Είναι απόλυτα άκαμπτος στις απόψεις του και στυγνός δυνάστης. Η αλήθεια είναι πως ο ρόλος του, απαιτεί μια πιο δυναμική παρουσία για το πρόσωπο του άρρωστου δυνάστη.
Από το ρινγκ αυτό, μέσα στο νεκροδωμάτιο περνά μια νοσοκόμα (Άρτεμις Νικολάκη), και τα παιδιά της οικογένειας, ο Κέρτις (Γιώργος Παπαπαύλου )ο γιός τους – ένας 30άρης, ομοφυλόφιλος συγγραφέας και η κόρη τους η Φράνκι (Ισιδώρα Δωροπούλου ) που πλησιάζει τα 40, τέως αλκοολική, χωρισμένη και μητέρα 2 παιδιών. Και οι δυο έρχονται για να χαιρετήσουν τον πατέρα τους ανίδεοι πάντα αρχικά για την σοβαρή κατάσταση της υγείας του.
Όλα τα μέλη της οικογένειας ζουν ένα προσωπικό δράμα και είναι εγκλωβισμένοι στη μοναξιά τους. Ο ένας δεν έχει αποδεχτεί τον άλλον. Σαν ύαινες ο ένας επιτίθεται στον άλλον, έτοιμος να τον κατασπαράξει. Δεν υπάρχει έλεος.
Η Φράνκι (Ισιδώρα Δωροπούλου )επισκέπτεται τον πατέρα της με ένα κάπως προσποιητό χαμόγελο στα χείλη. Η μητέρα της δεν είχε χρόνο να την ενημερώσει για την κατάσταση του πατέρα, γιατί έπαιζε μπριτζ. Η Φράνκι είναι απροετοίμαστη να ακούσει ότι ο πατέρας της βρίσκεται στο τελικό στάδιο του καρκίνου. Η παρουσία της είναι αυτή ενός αδύναμου πλάσματος, που έχει καταπατηθεί από τους γονείς της, τον αποτυχημένο γάμο της, συνέπεια και αυτός μιας ασταθούς οικογενειακής κατάστασης.
Η επιπόλαια κι απολύτως εγωιστική συμπεριφορά της Ρίτας πληγώνει τους πάντες γύρω της. Άκρως χειριστική συμπεριφορά, που επιβεβαιώνεται με τον ερχομό του καταχαρούμενου Κέρτις, του γιου (Γιώργος Παπαπαύλου), που εννοείται δεν ξέρει για την κρισιμότατη κατάσταση του πατέρα του και δεν παραλείπει να αναφέρει πόσο νάρκισσοι και τέρατα ήταν και οι δυο του γονείς.
Το έργο θίγοντας το μείζον θέμα της κρίσης της οικογένειας, παραπέμπει σε άλλα έργα με απαίσιους γονείς, όπως «οι Τρομεροί γονείς» του Κοκτώ, Βικτώρ , «τα παιδιά στην εξουσία» του Βιτράκ ή τους « Βρυκόλακες» του Ίψεν, γονείς, που σαν τέρατα ρουφούν το αίμα των παιδιών τους και τα οδηγούν σε τρομερά αδιέξοδα, όπως αυτό του αλκοολισμού της Φράνκι (Ισιδώρα Δωροπούλου )και τον συναισθηματικό ευνουχισμό του Κέρτις με τις αποτυχημένες και εικονικές σχέσεις.
Τα παιδιά τους είναι ο σάκος τους του μποξ. Για αυτούς είναι η αλκοολική κόρη τους και η «ανωμαλάρα» , ομοφυλόφιλος γιος τους. Τα παιδιά είναι εξουθενωμένα ψυχολογικά από τις βολές των γονιών τους, χαμένοι και οι δυο σε μια απροσπέλαστη απόσταση.
Η Νικολέτα Βλαβιανού απλά υπέροχη, εγωπαθής , ανόητα λαλίστατη, χωρίς βάθος αισθημάτων, έτοιμη να κατασπαράξει το ενίοτε θύμα της, τον άνδρα της, τα παιδιά της, τον εραστή της. Πάντα θα βρίσκει μια μικρή τρύπα να τρυπώσει για να χαλάσει τη ζωή του άλλου και να διευκολύνει τη δική της.
Η ναρκισσιστική συμπεριφορά της μάνας έχει οδηγήσει όλα τα μέλη της οικογένειας σε μια καταστροφή. Στο τέλος εκείνη σώζεται προσπαθώντας να αρπάξει τα τελευταία κομμάτια ζωής, ακόμα και αν ξέρει ότι είναι χτισμένα πάνω σε σαθρές βάσεις.
Ο Γιώργος Παπαπαύλου υποδύεται με ερμηνευτική δεινότητα τον ομοφυλόφιλο πληγωμένο γιο, που ενώ είναι το θύμα των γονιών του αναπαράγει την συμπεριφορά τους για να χειριστεί τον γείτονά του, τον Μπράιαν, τον άνθρωπο, που εμμονικά φλερτάρει και που είναι και εκείνος «σκαλωμένος» στις δικές του τροχοπέδες. Στην πραγματικότητα ενεργεί βίαια, όταν εκβιάζει την αγάπη του, ξεγυμνώνει την ιδιαιτερότητά του, τον χειρίζεται, τον κρίνει, τον φέρνει σε δύσκολη θέση, ακριβώς όπως του έκαναν οι γονείς του, προκαλώντας τη βίαιη αντίδραση του Μπράιαν (Αλέξανδρος Βάρθης), που με κινηματογραφική συμμετοχή, όντας θύμα, και εκείνος μιας άλλης οικογένειας, που δεν τον έχει αποδεχτεί, αντιδρά με βίαιο τρόπο.
Στο νοσοκομείο ο Κέρτις φέρεται σαν κακομαθημένο παιδί, που κραυγάζει την ανωριμότητά του.
Τα σκηνικά της Omada ART, μινιμαλιστικά και πολυλειτουργικά. Η μουσική σύνθεση της Ελντίνα Παπαναστασίου και οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα, μαζί με την έξυπνη σκηνοθεσία της Ρέινας Εσκενάζυ αναδεικνύουν το χάος της δυσλειτουργικής αυτής οικογένειας, αλλά και τις υπέροχες ερμηνείες της Νικολέτας Βλαβιανού και Γιώργου Παπαπαύλου.
Εξαιρετική παράσταση με υπέροχες ερμηνείες που ξεδιπλώνουν τους χαρακτήρες των ηρώων άψογα. Ευχαριστώ για την ευκαιρία θέασης.
Μια αξιόλογη παράσταση για την δύναμη της συγχώρεσης, της αποδοχής και της αγάπης. Ευχαριστώ την θεατρομανια για την πρόσκληση.
Αξιόλογη παράσταση με πολύ καλές ερμηνείες, αλλά κατά τη γνώμη κακώς η σκηνοθέτης Ρέινα Σ. Εσκενάζυ δημιούργησε έναν ήρωα gay καρικατούρα σύμφωνα με τα παλιά στερεότυπα θεατρικών έργων και ταινιών. Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.
Καλή παράσταση, αξιζει να την δει κανείς.