Μουσική: Αλέξανδρος Μισιρλιάδης
Ερμηνεύουν: κυλιόμενα (με αλφαβητική σειρά) Λάμπρος Γιώτης, Μαργαρίτα Καστρινού, Βέρα Λάρδη, Μαρία Μαραγκοπούλου, Δημήτρης Μπέγιογλου, Χριστίνα Φραγκιαδάκη, Άρτεμις Χατζηαργυρίου
Περιγραφή
Όταν έπαυσαν οι θεατρικές σκηνές, ξεκίνησε μια μεγάλη κουβέντα.
Όταν φύγαμε από το γνώριμο θεατρικό μας χώρο, βρεθήκαμε στο σπίτι για πρόβες.
Όταν σβήσαμε για λίγο το φως, ανάψαμε για πλάκα τις κάμερες.
Τώρα κλείνουμε διαδικτυακό ραντεβού και… ανοίγουμε τα «Παράθυρα» στην πλατφόρμα του ZOOM για να μπει φρέσκος αέρας: ιστορίες, σκέψεις, εμπειρίες, όνειρα!
Περισσότερα
Διαδικτυακές παραστάσεις Θεάτρου Playback
από την ομάδα Playback Ψ
Το θέατρο Playback είναι μια παράσταση που δεν έχει έτοιμο κείμενο, αλλά τη χτίζουμε μαζί, με τις δικές σας ιστορίες. Πρόκειται για ένα είδος θεάτρου που δίνει "φωνή" σε όλους, φωτίζοντας τη μοναδική ιστορία του καθενός. Θες να μοιράσεις ρόλους στους ηθοποιούς και να δεις κάτι από τη δική σου διαδρομή πάνω στη σκηνή; Μπορείς φυσικά να παρακολουθήσεις ως θεατής τις ιστορίες των άλλων και ίσως κάπου εκεί να συναντήσεις και τον εαυτό σου.
Στο θέατρο Playback, με την καθοδήγηση του συντονιστή, οι θεατές μοιράζονται τις δικές τους σκέψεις και ιστορίες και κατόπιν, οι ηθοποιοί ζωντανεύουν αυτές τις αφηγήσεις στη σκηνή. Μαζί με τους ηθοποιούς αυτοσχεδιάζει ζωντανά πάνω στις ιστορίες του κοινού και ένας μουσικός. Η παράσταση φτιάχνεται στο "εδώ" και στο "τώρα" δίνοντας την ευκαιρία σε όποιον θεατή θέλει να μοιραστεί τη δική του μικρή ή μεγάλη αφήγηση, δημιουργώντας μαζί με τους καλλιτέχνες το έργο της παράστασης.
Η ομάδα Playback Ψ είναι η πρώτη επαγγελματική ομάδα θεάτρου Playback στην Ελλάδα και είναι ενταγμένη στη Διεθνή Κοινότητα του Θεάτρου Playback. Μετρώντας ήδη 16 χρόνια σε αυτό το είδος θεάτρου, από το 2004 μέχρι σήμερα, έχει δώσει παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό σε θεατρικές σκηνές, ημερίδες, συνέδρια, φεστιβάλ, σχολεία και δομές (νοσοκομειακές, θεραπευτικές, φυλακές, κλπ.).
Μετά την μεγάλη ανταπόκριση των θεατών στον πρώτο κύκλο των χριστουγεννιάτικων παραστάσεων, τα «Παράθυρα» της ομάδας Playback Ψ θα παραμείνουν ανοιχτά για όλες τις Κυριακές του Γενάρη, στην πλατφόρμα του ΖΟΟΜ.
Κλείνουμε εισιτήρια κι ανοίγουμε τα «Παράθυρα»!
Η αγορά εισιτηρίου πραγματοποιείται με ασφάλεια στην πλατφόρμα αγοράς εισιτηρίων της Eventbrite (μέσω χρεωστικής/πιστωτικής κάρτας ή μέσω PayPal).
Σας περιμένουμε! Απ’ ό,τι φαίνεται… δεν προλάβαμε να πούμε όλα!
Συμπαραγωγή: Εταιρεία Δραματικής Έκφρασης και Θεραπείας «Παλμός» - «Playback Ψ» Εταιρεία Εφαρμοσμένου Θεάτρου
Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Η Ομάδα Θεάτρου Playback Ψ, είναι η πρώτη επαγγελματική ομάδα Θεάτρου Playback στην Ελλάδα, με αναγνώριση από το Διεθνές Κέντρο για το Θέατρο Playback της Νέας Υόρκης η οποία είναι ενταγμένη στη Διεθνή Κοινότητα του Θεάτρου Playback. Μετρώντας ήδη 16 χρόνια σε αυτό το είδος θεάτρου, από το 2004 μέχρι σήμερα, έχει δώσει παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό σε θεατρικές σκηνές, ημερίδες, συνέδρια, φεστιβάλ, σχολεία και δομές (νοσοκομειακές, θεραπευτικές, σωφρονιστικές, κλπ.) προσφέροντας μια σκηνή για κάθε ανθρώπινη ιστορία. Σε αυτές τις περίεργες στιγμές που ζούμε με τον εγκλεισμό, την ελεγχόμενη μετακίνηση, τις μάσκες στα πρόσωπα η ομάδα καθώς αφουγκράζεται το αδιέξοδο του κόσμου, αλλά και το δικό της είναι πρόθυμη να παίξει στη σκηνή τις ιστορίες, τις εμπειρίες, τα βιώματα και τις αναμνήσεις, ευχάριστες και επώδυνες από το χτες, το σήμερα και το μετά σε παραστάσεις που διοργανώνονται ζωντανά με ανοιχτά «Παράθυρα» και σκέψη. Εν μέσω πανδημίας κορωνοιού όλα μοιάζουν διαφορετικά. Ωστόσο οι ανησυχίες του κόσμου δεν ελαχιστοποιούνται, αντιθέτως πολλαπλασιάζονται και μεγεθύνονται. Ενθουσιασμένοι οι συντελεστές της ομάδας συνεχίζουν το νέο τους εγχείρημα για 4 ακόμη παραστάσεις, για όλες τις Κυριακές του Ιανουαρίου 2021! Έτσι λοιπόν, Κυριακή 10, 17, 24 και 31 Ιανουαρίου στις 20:00 ανοίγουν «παράθυρα» στην πλατφόρμα του ZOOM καλώντας σε επικοινωνία όποιον θα ήθελε να μοιραστεί την ιστορία του και να τη δει να την ερμηνεύουν με μεγάλη ευρηματικότητα και ικανότητα οι ηθοποιοί της ομάδας βοηθώντας τον να δει και άλλες πλευρές του θέματος που τον απασχολεί εμβαθύνοντας ενδεχομένως σε αυτό.
Όλα συμβαίνουν ζωντανά «φωνάζοντας» την ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία, για συνάντηση, για ανταλλαγή. Ο συντονιστής Χρήστος Θεοχαρόπουλος καθοδηγεί τους θεατές για το πώς θα εισέλθουν στην πλατφόρμα και θα απολαύσουν τη θεατρική πράξη, διερευνώντας με ερωτήσεις αυτό που απασχολεί τον καθένα που θέλει να μοιραστεί με τους θεατές το αδιέξοδο και την ανησυχία του. Το προσωπικό γίνεται συλλογικό και συγκινώντας και αφορώντας όλους.
Η ομάδα απαρτίζεται από 7 ηθοποιούς εκ των οποίων 5 παίζουν κάθε φορά. Όσο μιλά και διηγείται ένας από τους θεατές από το παράθυρό του την ιστορία του, ο Χρήστος με ερωτήσεις ανιχνεύει τις διαστάσεις της κάθε περίπτωσης και προσπαθεί να βοηθήσει τους ηθοποιούς στην κατανόηση, για να υπάρχει η σωστή δραματοποίηση. Ο αυτοσχεδιασμός περιλαμβάνει ήχους, κίνηση, διάλογο, χρήση αντικειμένων, μουσική, τραγούδι και φωτισμούς.
Στην διαδικτυακή παράσταση στις 10 Ιανουαρίου, συμμετείχαν ο Λάμπρος Γιώτης, η Βέρα Λάρδη, η Μαρία Μαραγκοπούλου, η Χριστίνα Φραγκιαδάκη και η Άρτεμις Χατζηαργυρίου. Οι ίδιοι μίλησαν για τις ανάγκες τους και τις σκέψεις τους στον παρόντα χρόνο. Ένας πόνος στη μέση της Βέρας που αναχαιτίζει την έξοδό της στο δρόμο και στο ξεσάλωμα με χορό, οι καλικάντζαροι, που και μετά τα Θεοφάνεια βρίσκονται ακόμα ανάμεσά μας και τους παρατηρεί ο Λάμπρος, η Άρτεμις που χάθηκε στο λόφο του Φιλοπάππου, χάθηκε μέσα στη γνώριμη πόλη και αίφνης ένιωσε απόλυτα ελεύθερη «χάθηκα και με βρήκα», η Χριστίνα που έχει ανάγκη για διακοπές, ένα ταξίδι μαζί με τον σύντροφό της.
Πρώτη ιστορία αυτή της Εύης που επιχείρησε μια βόλτα στη θάλασσα με μια φίλη της και βλέποντας ένα σωρό κόσμο πανικοβλήθηκε. Της λείπει το φιλί και η αγκαλιά. Προσεγγίστηκε μέσα από την τεχνική «ποίηση και πράξεις» από τους Μαρία, Λάμπρο, Χριστίνα και Βέρα. Βρέθηκε ένα καταπληκτικός συμβολισμός, με φωτισμό και κίνηση και κυριάρχησαν οι άδειες αγκαλιές και το ανικανοποίητο από την επαφή αυτή και από τον φόβο της παρουσίας του άλλου. Η επόμενη ιστορία του Ηλία που του αρέσει να περπατά, αλλά καθώς κι αυτός έχει πρόβλημα με τη μέση του ο γιατρός του συνέστησε να περπατά μόνο 20’. Περιπλανήθηκε μέσα στην πόλη και λες και είχε μέσα του ένα ρολόι, αλλά πρώτη φορά παρατήρησε τις χαμηλές πόρτες των σπιτιών και του φάνηκε σαν η γη να τον τράβαγε. Μετά από οδηγία του συντονιστή η ιστορία αυτή προσεγγίστηκε με την τεχνική του καθρέφτη. Ο χρόνος και η μάσκα του χρόνου, ο χρόνος που ζητά το χώρο του. Η ανάγκη που φιμώνεται, ο χρόνος που ελέγχεται το ίδιο και η κίνηση οδηγεί την Άρτεμη να τραγουδήσει την «Παράκληση» του Αλκίνοου Ιωαννίδη «Περπάτησα πάρα πολύ και τα φτερά μου τα 'χω χάσει. Μα εσύ που δεν πατάς στη γη καν' την ψυχή μου να πετάξει... Μ' ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι, ένα αεράκι να μας πάρει... Φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας...». Όλα τόσο γνώριμα και τόσο κοινά σα να βλέπει ο καθένας τη δική του ιστορία στη διαδικτυακή σκηνή. Όλος ο κόσμος ένα.
Οι ιστορίες από τις ελληνίδες στο Μόντρεαλ το απέδειξε. Η μια αφορά μια γυναίκα που έχασε τη σύντροφό της στη μάχη με τον καρκίνο, που νιώθει ευάλωτη από αυτό και από τη βίαιη συμπεριφορά των συνανθρώπων της στο Σούπερ Μάρκετ που πανικόβλητοι λόγω κορονοϊού αγοράζουν λες και δεν θα υπάρξει αύριο. Ο συντονιστής μας ενημερώνει ότι θα δούμε την ιστορία με μινιατούρες. Παίζουν ο Λάμπρος, η Μαρία και η Βέρα. Ο Λάμπρος φωτίζει ένα γυναικείο κορμί, μια μινιατούρα, και της τραγουδά το τρυφερό αυτό τραγούδι της Αρλέτας «Τα ήσυχα βράδια» σε στίχους Μαριανίνας Κριεζή και μουσική του Λάκη Παπαδόπουλου: «Ακόμα κι αν φύγεις για το γύρο του κόσμου θα 'σαι πάντα δικός μου θα είμαστε πάντα μαζί. Και δε θα μου λείπεις γιατί θα 'ναι η ψυχή μου το τραγούδι της ερήμου που θα σ' ακολουθεί». Ένα τέρας, μια μάσκα αρχικά απειλητική τελικά διώχνεται.
Κουκλίτσες κλόουν αποδίδουν αυτή την κυκλική πορεία του χρόνου, που όλα τα ξεπερνά και τα θεραπεύει. Η τελευταία ιστορία που πραγματικά συγκίνησε αφορούσε τη μετανάστευση, τόσο γνωστή για τον έλληνα. Το ορατό και αόρατο νήμα του play back θα μπορέσει να αναπαραστήσει την ιστορία ενός ζευγαριού στην Ελλάδα, που λόγω της κρίσης βρίσκεται σε αδιέξοδο και αποφασίζει να εγκαταλείψει τη χώρα, την ασφάλεια, τους συγγενείς ανατώντας μια καλύτερη ποιότητα ζωής για αυτούς και τα παιδιά τους. Πολλά τα αδιέξοδα, οι δυσκολίες και οι ανασφάλειες. Η νέα ζωή που ξεκινά η οικογένεια, με περισσότερο χρόνο που τα μέλη της περνούν μαζί, οιωνός που μάλλον δείχνει ότι ήταν σωστή η απόφασή τους να μεταναστεύσουν, ωστόσο οι σκέψεις και τα ερωτηματικά είναι πολλά. Είναι εκπληκτικό ότι η θεατρική πράξη επιχειρείται με τα μέσα που διαθέτουν οι ηθοποιοί. Αρχικά το συρματόπλεγμα σηματοδοτεί τη διαφορά, την απόσταση, τον εγκλωβισμό και η βαλίτσα πέρα από το ταξίδι είναι το βάρος της καθημερινότητας επώδυνο και δυσβάστακτο για τη μητέρα. Φτάνει όμως πια να κουβαλά σαν τον Άτλαντα τόσο βάρος, είναι καιρός να ανοίξει τη βαλίτσα και να απαλλαγεί. Η τελευταία ιστορία είναι αυτή της Μάγδας, που ενώ στην πρώτη καραντίνα έκανε εκκαθάριση στο σπίτι, άρα και στη ζωή της, στη δεύτερη με τα παιδιά στο σπίτι ένιωσε εγκλωβισμένη και άρχισε να κάνει σκοτεινές σκέψεις. Η ιστορία της αναδείχθηκε μέσα από την τεχνική του φωτός και της σκιάς από τη Μαρία και τη Χριστίνα. Στο τέλος έγινε ένα συνολικό αποτύπωμα επιχειρώντας να γίνει μια σπονδυλωτή παράσταση που αφορά τον σύγχρονο άνθρωπο κάτω από τις δύσκολες αυτές συνθήκες που βιώνει. Η ιστορία του καθενός, είναι η ιστορία του άλλου. Όλοι μοιράζονται έναν κοινό χώρο και χρόνο καθώς και ένα κοινό τέλος.