Πηνελόπες

Ποιος πηγαίνει στη μάχη και ποιος μένει πίσω; Τι διακυβεύεται σ’ αυτόν τον πόλεμο; Θα γυρίσω ποτέ πίσω; Κι αν γυρίσω, θα έχει μείνει κάτι να με περιμένει;

Μια γλυκόπικρη ιστορία καθημερινής μάχης που δίνεται αιώνες τώρα. Ένας χορός πολεμιστριών, εγκλωβισμένος στη σημερινή Αθήνα, μιλάει για τη μάχη, τραγουδάει, χορεύει, γλεντάει, πολεμάει, κάτι κερδίζει, κάτι χάνει.

Αποσπάσματα συνεντεύξεων μεταναστριών από τη Γεωργία που φροντίζουν ηλικιωμένους και παιδιά, αποσπάσματα συνεντεύξεων γυναικών προσφύγων από τη Συρία που συνεχίζουν το ταξίδι τους προς ένα όνειρο για μια καλύτερη ζωή και θραύσματα κειμένου των Τρωάδων του Ευριπίδη, της Οδύσσειας και της Ιλιάδας του Ομήρου συνθέτουν αυτό το Έπος των γυναικών. 

-Είχα πει δυο χρόνια θα μείνω, τώρα πέντε, έξι, εφτά….σε λίγο οχτώ.

“Γιατί της μοίρας σου δεν είναι να δεις δικούς σου, να φτάσεις στο καλοχτισμένο σπιτικό σου, να πιάσεις χώμα πατρικό”.

Η Σοφία, η Φάτμα, η Αισά, η Μάγκυ, η Ναχίντα, η Όλγα, η Εύα, η Νίκη είναι κόρες, μανάδες, σύζυγοι, γιαγιάδες, αδερφές, συνυφάδες, μετανάστριες, πρόσφυγες, δικηγόροι, καθαρίστριες, καθηγήτριες, φοιτήτριες, ηθοποιοί, νοικοκυρές, Σύριες, Γεωργιανές, Ελληνίδες, ζωντοχήρες, ανύπαντρες, παράνομες, νόμιμες, ανεπιθύμητες, αγαπημένες, ξεπεσμένες, κρυμμένες πίσω από υφάσματα, κρυμμένες πίσω από άντρες, δραπέτισσες, θαρραλέες, αυτές που μας κλέβουν τις δουλειές, νέες και γριές, όμορφες και όμορφες, αστείες, συγκλονιστικές, πολεμίστριες.

«Και τα δάκρυα πέφτουν πάνω στα δάκρυα για τα σπίτια που χάσαμε»

-And my kitchen is very big and my veranda it’s very good, I have flowers, it’s very beautiful house. And I left it there.

-Κορίτσιααααα, όταν θα γυρίσουμε πατρίδα θα είμαστε γιαγιάδες και θα θέλουμε εμείς κοπέλες. Θα σας μαζέψω όοοολες ν’ ανοίξουμε ένα γηροκομείοοοοο!!!!

Και όλα αυτά μέσα στο συνεχώς επαναλαμβανόμενο τραγουδάκι «σφουγγαρίζω, σφουγγαρίζω αααα!».

Οι ηθοποιοί είναι επαγγελματίες ή μέλη της Χορωδίας Εξαρχείων και έχουν από καμία έως μεγάλη προηγούμενη σκηνική εμπειρία. Η φυσικότητα με την οποία προσεγγίζουν το κείμενο κάνει την παρουσία τους καθηλωτική και το «σφουγγαρίζω» από ένα σαχλό τραγουδάκι μετατρέπεται σε σύμβολο.

Τις συνεντεύξεις από τις γεωργιανές γυναίκες έχει διεξάγει η Αφροδίτη Μητσοπούλου στα ελληνικά και από τις σύριες γυναίκες στα αγγλικά. Θα ακουστούν στην παράσταση από τις ηθοποιούς, με την υποστήριξη υπέρτιτλων.

Σύλληψη - σκηνοθεσία - δραματουργία: Αφροδίτη Μητσοπούλου
Σκηνικά-κοστούμια: Μάνος Τσιχλής
Διδασκαλία τραγουδιού: Κωνσταντίνα Σαμακοβλή
Επιμέλεια κίνησης: Ιάκωβος Μολυμπάκης
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ιάκωβος Μολυμπάκης, Χρύσα Βυθούλκα
Μετάφραση - υπέρτιτλοι: Νεκταρία Χαριτάκη

Λίγα λόγια για τη σκηνοθέτιδα και την ομάδα

Αφροδίτη Μητσοπούλου

Η Αφροδίτη Μητσοπούλου έχει πραγματοποιήσει σπουδές στην αρχιτεκτονική, το θέατρο και τη μουσική. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως ηθοποιός. Οι Πηνελόπες είναι η 3η της σκηνοθετική δουλειά.

Χορωδία Εξαρχείων

Η χορωδία ξεκίνησε το 2011 όταν μαζευτήκαμε πέντε άνθρωποι και είπαμε να φτιάξουμε μια χορωδία, γιατί μας αρέσει το τραγούδι και γιατί βρίσκουμε ότι το να τραγουδάνε οι άνθρωποι μαζί χωρίς αποκλεισμούς είναι πολιτική πράξη. Από τότε γίναμε πολλοί, έχουμε φιλοξενηθεί σε διάφορους χώρους, ανάμεσά τους και το Θέατρο των Εξαρχείων. Έχουν περάσει από τη χορωδία εκατοντάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών, φύλων, τάξεων, εθνικοτήτων και τραγουδιστικών ικανοτήτων, καθώς η χορωδία είναι ανοιχτή σε όλους. Η χορωδία αποτελείται από επαγγελματίες τραγουδιστές μέχρι ανθρώπους που δεν τολμούσαν πριν να τραγουδήσουν.

Το ρεπερτόριο περιλαμβάνει κυριολεκτικά τα πάντα και τραγουδάμε πάντα a capella. Πραγματοποιούμε δύο εμφανίσεις το χρόνο. Η χορωδία έχει συμμετάσχει σε διάφορα ξένα ντοκιμαντέρ σχετικά με τις δομές αλληλεγγύης και την Αθήνα της κρίσης.