Reservoir Dogs

Από τον Κωνσταντίνο Πλατή

Κλασσική ταινία 90’s με πιστολιές, slang διαλόγους και κορυφαίο bromance. Τότε βέβαια δεν το καταλαβαίναμε και βλέπαμε μόνο τις πιστολιές και το αίμα που έρεε άφθονο αλλά μετά από είκοσι χρόνια, αυτό που διατηρεί ακόμα άσβηστο το πάθος μας για αυτή τη ταινία, είναι οι στιγμές που ο Mr White έμπαινε στη μέση και θυσίαζε τη ζωή του για να προστατέψει τον Mr Orange απλά και μόνο επειδή τον οδηγούσε το ένστικτο του.

Και ήρθε η στιγμή για να τη δούμε και στο θέατρο. Στο ελληνικό θέατρο. Εξαρχής το εγχείρημα φαντάζει αρκετά δύσκολο. Τι διανομή να κάνεις; Να βάλεις τον Ερρίκο Λίτση να παίξει για ακόμα μια φορά τον αρχιμαφιόζο; Και με το σκηνικό τι γίνεται; Πως θα καταφέρεις να δημιουργήσεις την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να μη καταλήξει σε παρωδία αυτό το εγχείρημα;

Ο σκηνοθέτης Δελής Τριαντάφυλλος, λοιπόν, γνωστός στο κοινό της Θεσσαλονίκης αλλά όχι και της Αθήνας, κάνει ηχηρή την παρουσία του στη πρωτεύουσα και ακολουθώντας κι αυτός το ένστικτο του, μετέφρασε, διασκεύασε και σκηνοθέτησε την εμβληματική αυτή ταινία του Quentin Jerome Tarantino, καταφέρνοντας να χαρίσει στους θεατές εξαιρετικές στιγμές και ατμόσφαιρα με μεγάλες δόσεις τετοστερόνης, που συναντάς μόνο σε καφετέρια στο Πασαλιμάνι όταν παίζει ντέρμπυ ο Ολυμπιακός…

Τα περιστροφικό σκηνικό από τον Κωνσταντίνο Παυλίδη είναι εξαιρετικό και απόλυτα λειτουργικό έτσι ώστε να μη «χαθεί» στην ιδιαίτερη σκηνή, μέσα στο «Σύγχρονο θέατρο». Οι αλλαγές έχουν κινηματογραφική ροή, οι μουσικές επιλογές είναι ταιριαστές και οι σκοτεινοί αλλά απόλυτα ατμοσφαιρικοί φωτισμοί διαμορφώνουν τις κατάλληλες συνθήκες για να εναρμονιστούν πιο γρήγορα οι ηθοποιοί και το κοινό.

Ο Ερρίκος Λίτσης δεν φοβήθηκε να παίξει ακόμα ένα σκληρό ρόλο και τον έφερε εις πέρας επάξια χωρίς να μας θυμίσει παλιότερες ερμηνείες του, στο σινεμά και στο θέατρο.

Ο δημήτρης Αλεξανδρής δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία με ρόλο που απαιτεί δεξιοτεχνία και κατάλληλο χειρισμό των εκφραστικών μέσων αλλά και εσωτερικότητα.

Ο Αντώνης Κρόμπας επίσης εξαιρετικός με ξεκάθαρη κωμική υφή στο ρόλο του και αστείρευτη ενέργεια σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου μας χάρισε επίσης πολύ δυνατές στιγμές ερμηνεύοντας αρκετά «γήινα» και με όχι γκροτέσκο τρόπο το χαρακτήρα του, κάτι που εν τέλει λειτούργησε .

Ο Κίμωνας Κουρής κατάφερε να φέρει εις πέρας ένα επίσης δύσκολο και κομβικό για την εξέλιξη του έργου, ρόλο.

Ο Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου ήταν κι αυτός σημαντικό στοιχείο του πολύ καλά συγχρονισμένου συνόλου όπως κι ο Βλάσης Πασιούδης.

Αν θέλετε λοιπόν να θυμηθείτε και πάλι αυτή την εξαιρετική ταινία, μη διστάσετε να δείτε την θεατρική της διασκευή, η οποία φανερώνει ακόμα πιο έντονα, χαρακτήρες που η σκληρότητα τους, είναι απλά ο τρόπος τους για να κρύψουν την απεγνωσμένη προσπάθεια τους για επικοινωνία.