Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου
Σκηνοθέτης: Κώστας Παπακωνσταντίνου
Σκηνογραφία: Μαντώ Ψυχουντάκη
Κοστούμια: Μαντώ Ψυχουντάκη
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Ερμηνεύουν: Λυκούργος Μπάδρας, Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου, Βασίλης Τριανταφύλλου
Περιγραφή
Τρία αδέλφια πιάνονται στα δίχτυα της εξαπάτησης και της προδοσίας ενώ παλεύουν ανάμεσα στο καθήκον, την ιδεολογία και την επιβίωσή τους, στο εμβληματικό έργο της ισραηλινής δραματουργίας «ΣΦΑΓΕΙΟ» του Ιλάν Χατσόρ, σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου.
Περισσότερα
|
| "Το Σφαγείο είναι ένα δώρο στα χέρια μας", εξηγεί ο σκηνοθέτης της παράστασης Κώστας Παπακωνσταντίνου. "Ως παράσταση, δε θέλουμε να κρίνουμε τους ανθρώπους και τις αδυναμίες τους, άλλωστε αυτές, ως ανθρώπινες, τις θεωρούμε δεδομένες κι αυτονόητες. Στόχος μας είναι να κρίνουμε τη κοινωνική δομή που παράγει τις ανάλογες στάσεις και συμπεριφορές. Αν θεωρήσουμε ότι οι άνθρωποι κατά βάση θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι, τότε οποιαδήποτε παρέκκλιση από αυτήν την κατεύθυνση, έχει ως αιτία μια λάθος κοινωνική συνθήκη. Ο πόλεμος παράγει θύτες και θύματα. Αν δεν θέλουμε να έχουμε θύτες και θύματα πρέπει να σταματήσουμε τον πόλεμο και τις αιτίες που τον γεννούν. Ο Ιλάν Χατσόρ πέτυχε να γράψει ένα έργο φιλειρηνικό χωρίς να είναι στρογγυλεμένο. Η παράστασή μας φιλοδοξεί να είναι αιχμηρή… κι ανθρώπινη."
Κινησιολογία: Κάντυ Καρρά Ο Ιλάν Χατσόρ για το έργο: «Ήθελα να δείξω στο ισραηλίτικο κοινό την άλλη όψη των πραγμάτων. Ήθελα να μιλήσω για την Κατοχή και τις πληγές που ανοίγει κι ακόμα να δείξω στο κοινό της πατρίδας μου το ανθρώπινο πρόσωπο του «εχθρού», αυτό που πάντα κρύβει η επίσημη προπαγάνδα. Τα βίαια φαινόμενα, που κατέστρεφαν τις ζωές των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών, δεν είχαν βρει ποτέ μια θέση στο ισραηλινό θέατρο. Ένιωσα ότι δίπλα στα σπίτια μας ξετυλίγονταν μεγάλα δράματα, με διλήμματα και αποφάσεις ζωής ή θανάτου. Είχα την ανάγκη να γράψω γι’ αυτά. Έτσι επέλεξα να διηγηθώ αυτή την ιστορία από την πλευρά των τριών Παλαιστινίων αδερφών. Εξάλλου, είναι πολύ πιο ενδιαφέρον και προκλητικό για έναν συγγραφέα να γράφει από την αντίθετη οπτική». «Οι Παλαιστίνιοι δεν ήταν πλέον ανθρωπόμορφα τέρατα, αλλά ανθρώπινα όντα, που βίωναν ακραίες εσωτερικές συγκρούσεις. Όταν γράφτηκε το έργο, είχε ήδη ξεσπάσει η πρώτη Ιντιφάντα. Όμως, ποτέ δεν σκέφτηκα τα πρόσωπα του έργου μου σαν «Άραβες» ή «Παλαιστινίους». Για μένα ήταν -και είναι ακόμα- τρία αδέρφια. Στην προκειμένη περίπτωση, Παλαιστίνιοι. Θα μπορούσαν όμως κάλλιστα να είναι Ιρλανδοί, Βόσνιοι ή Γερμανοί. Άνθρωποι που η ζωή τους έγινε άθυρμα στη δίνη κάποιων ισχυρών δυνάμεων. Οι καταστάσεις που παρουσιάζονται στο έργο ξεπερνούν τα όρια ενός συγκεκριμένου απελευθερωτικού αγώνα και θα μπορούσαν να συμβούν (όπως και έχουν συμβεί) σε διάφορους τόπους και χρονικές στιγμές, οπουδήποτε υπήρχαν κατοχή, καταπίεση κι εμφύλιος πόλεμος». «Η πολιτική είναι, έτσι κι αλλιώς, το πλαίσιο, το υπόβαθρο του έργου. Δεν πιστεύω όμως ότι ο ρόλος του συγγραφέα είναι να μεταδίδει μια μονόπλευρη ιδεολογία στο κοινό του -αυτό μάλλον θα υποβάθμιζε το καλλιτεχνικό εγχείρημα, καθιστώντας το ρηχό και επίπεδο». «Πιστεύω ότι ο συγγραφέας πρέπει να γράφει έργα, όπου τα ερωτήματα που γεννιούνται δεν δέχονται εύκολες απαντήσεις. Στον βαθμό που με αφορά, το πολιτικό θέατρο δεν χρειάζεται να πραγματεύεται ιδέες και ιδεολογίες αλλά τα ανθρώπινα όντα που έρχονται αντιμέτωπα μ’ αυτές». |
Εξαιρετική παράσταση & πάρα πολύ καλές ερμηνείες από τους ηθοποιούς!
Ένα έργο που αφήνει στον καθένα αρκετούς προβληματισμούς και στιγματίζει το διαχρονικό ρόλο του χαφιέ στην κοινωνία.
http://www.youtube.com/watch?v=WrF1tVJcf6o
Εξαιρετική παράσταση. Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της και στο θέατρο για την επιλογή και παρουσίαση του έργου. Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.
Συγκλονιστική παράσταση..Φεύγεις Πο το θέατρο γεμάτη προβληματισμούς... Πολύ καλή η σκηνοθεσισ, υπεροψοι ηθοποιοί.. Ευχαριστώ πολύ Θεατρομάνια γισ την πρόσκληση...
Η παρανοια του πολεμου και τα "επιτευγματα" της!. Οικογενειες ξεκληριζονται, εχθροι παντου, δοσιλογοι, αδερφια που αλληλοσπαραζονται, προσπαθειες επιβιωσης "ηθικες"και "ανηθικες", θανατος σε πρωτο πλανο.. Πως να κρινει κανεις "εκ του ασφαλους", αυτους που ζουν την τραγωδια; Και πως θα μπορουσε "με ελαφρα τη καρδια" να πει "τι θα εκανε στη θεση τους"; Βαρυ εργο, βαθυ και για περισσο προβληματισμο. Ωραιο παιξιμο και ιδιως ο μεγαλος αδερφος που εκανε τη διαφορα. Κειμενο ζωντανο, εντονο, βαθυστοχαστο, εξαιρετικο..
Πολύ δυνατή παράσταση με θέμα που καίει πραγματικά. Πολλά μπράβο σε συντελεστές και ηθοποιούς που μας κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον. Τη συστήνω οπωσδήποτε.
Ευχαριστώ πολύ τη θεατρομάνια.
Πολύ καλή παράσταση.
Εξαιρετική η υπόθεση της παράστασης!
Υπάρχουν κάποιες αστοχίες αλλά σε ανταμείβει η υπόθεση και το κείμενο.
Έφυγα γεμάτη, με νέα ερωτήματα και προβληματισμούς για την ανθρώπινη συμπεριφορά υπό συνθήκες...
Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές!
Εξαιρετική παράσταση!! Πολύ καλές ερμηνείες!!
Χώρος σύγχρονος, ζεστός, φιλικός με αναπαυτικά άνετα καθίσματα. Σκηνικό ωμά ρεαλιστικό. Κείμενο εξαιρετικό. 3 νέοι ηθοποιοί που πείθουν τον θεατή με την ενσάρκωση των ρόλων τους. Συγχαρητήρια! Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.
Η καλύτερη παράσταση που έχω δει μέχρι στιγμής για την φετινή χρονιά. Το κείμενο είναι εξαιρετικό που σε παρασύρει με την ορμή του και ο μεγάλος αδερφός σε καθηλώνει με την ερμηνεία του . Η σκηνοθεσία δεν είναι επιβλητική και μάλλον δεν χρειάζεται κιόλας με τέτοιο κείμενο. Την συγκεκριμένη παράσταση την συστήνω ανεπιφύλαχτα. Ο χώρος του θεάτρου είναι εξαιρετικός, εάν έχετε την δυνατότητα να πάτε πιο νωρίς και να απολαύσετε το κρασί σας.
Μια παράσταση που σου κρατάει το ενδιαφέρον ως το τέλος χωρίς να κουράζει. Οι ηθοποιοί ζουν το ρόλο τους και τους χαρακτήρες που υποδύονται. Το θέατρο φιλόξενο οπως πάντα.
Ευχαριστώ πολύ για τις προσκλήσεις σε αυτή την εξαιρετική, ανθρώπινη παράσταση στο πολύ φιλόξενο και ποιοτικό θέατρο Οlvio.
Ενδιαφερουσα παρασταση μεεξελισσομενο ενδιαφερον για την ιστορια του με δραματικη κορυφωση.Να το δειτε
ΜΕ ΑΓΓΙΞΕ ΠΟΛΥ.ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΔΑΚΡΥΣΑ.ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΠΑΙΖΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΔΕΙ.ΔΥΣΤΥΧΩΣ....Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΑ ΕΧΕΙ.ΟΜΟΛΟΓΩ ΠΩΣ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ 2 ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ.ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟ.ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥΣ.ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΛΥ ΖΕΣΤΟ ΚΑΙ ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ.ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΠΛΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ.
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ....ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ..ΣΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ..ΑΦΗΝΕΙ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ..ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ....
Μου άρεσε ΠΟΛΥ η ερμηνεία του μεσαίου αδελφού, επομένως διαφωνώ και εκπλήσσομαι με προηγούμενα σχόλια. Για μένα αυτή η ερμηνεία ήταν το πιο δυνατό σημείο της παράστασης.
Και πάλι ευχαριστώ, Θεατρομάνια! 🙂
Τρία αδέλφια με τρείς διαφορετικές πολιτικές προσεγγισεις.Ποιος ειναι σωστός και ποιός λάθος.Αυτός που ακολουθει τον εύκολο δρομο του χαφιέ , ο αγωνιστής ή αυτός που προσπαθεί να συμβιβάσει δύο εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές απόψεις .Ωραίο κείμενο που προσφέρετε για σκέψη.Γιά αλλη μία φορά το θέαρτο OLVIO συνεχίζει τις ποιοτικές παραστάσεις .Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση
Δυνατη παρασταση καλες ερμηνειες
Αρκετά καλή παράσταση με καλές ερμηνείες από τους 3 πρωταγωνιστές. Πολύ ενδιαφέρον και δυνατό θέμα, ενώ και η ανάπτυξη των χαρακτήρων ήταν άκρως ικανοποιητική. Ένα έργο που σαφώς και προσφέρεται για προβληματισμο και σκέψη. Σίγουρα θεωρώ πως το συγκεκριμένο θέατρο αποτελεί εγγύηση όσον αφορά την ποιότητα των παραστάσεων που ανεβάζει.
Αρκετά καλή παρασταση με λιτα σκηνικα που ομως πλαισίωναν το έργο πολυ καλά. Πολύ καλη σκηνοθεσία με πολύ δυνατό κείμενο. Θα συμφωνήσω με προηγούμενο σχόλιο, αρκετά καλοί ηθοποιοί, με ίσως μια μικρή αδυναμία στο μεσαίο αδερφό Γενικά μια καλή παράσταση, τη συστήνω.
Δυνατό κείμενο που σου κρατά αμείωτη την προσοχή ως το τέλος. Από ερμηνευτικής άποψης, ξεχώρισε ο ηθοποιός που έπαιξε τον μικρότερο αδερφό, ενώ και εκείνος που έπαιξε τον μεγαλύτερο είχε αρκετές καλές στιγμές. Αυτός που έπαιξε τον μεσαίο, χωρίς να είναι κακός, ήταν ο πιο αδύναμος και διέκρινε κανείς συχνά κάποια αμηχανία στην εκφορά του λόγου του και στην κινησιολογία του. Το σκηνικό λιτό και λειτουργικό και η μουσική βοήθησε όπου χρησιμοποιήθηκε.
Εξαιρετικες ερμηνείες ..μια παράσταση με συνεχής ένταση.
Κατ' αρχήν ευχαριστώ για την πρόσκληση! Μια παράσταση με εξαιρετικό κείμενο κ καλές ερμηνείες . Σκηνοθετικά θα μπορούσε να αξιοποιηθή καλύτερα. Καλές γιορτές!
Πολύ ωραίο, δυνατό και πάντα επίκαιρο κείμενο, ωραία μουσική και αξιοπρεπείς ερμηνείες με καλύτερες αυτές του μικρού και του μεγάλου αδελφού. Καλή παράσταση σε γενικές γραμμές.
Πολύ καλή παράσταση! Δυνατό κείμενο και ωραίες ερμηνίες.
Με δυσκολία μπορώ να κρίνω τη συγκεκριμένη παράσταση. Από τη μια έχουμε ένα πολύ δυνατό κείμενο που στόχο έχει να σε προβληματίσει και να σε φέρει πιο κοντά σε μια οικογένεια και το δράμα που βιώνει σε έναν συνεχή πόλεμο. Εξαιρετική μουσική αν κ μικρής διάρκειας. Πολύ καλή η προσπάθεια των ηθοποιών. Από την άλλη η σκηνοθεσία θεωρώ ότι θα μπορούσε να βοηθήσει περισσότερο την όλη προσπάθεια. Υπέροχος χώρος το θέατρο olvio για να πιεις κ το κρασάκι σου πριν την παράσταση!
Πολυ καλη παρασταση!!
Από την θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Αδέλφια στη δίνη του πολέμου όταν αυτός δεν είναι μια ξένη, εξωτερική συνθήκη, αλλά γίνεται εσωτερική υπόθεση, όπως συμβαίνει να γίνεται και σε όλα τα πράγματα. Το θέατρο OLVIO παρουσιάζει την παράσταση «Σφαγείο», μια παραγωγή της εταιρείας θεάτρου «Από τα Έγκατα της Γης». Η εταιρεία θεάτρου «Από τα Έγκατα της Γης» ιδρύθηκε το 2018 από τους Λυκούργο Μπάδρα και Βασίλη Τριανταφύλλου με στόχο την ανίχνευση του βαθύτερου εαυτού και τη δημιουργία ενός «θεάτρου για όλους, που να μυρίζει δημοκρατία, ελευθερία λόγου και αγάπη για ζωή.»
Το «Σφαγείο» είναι ένα εμβληματικό έργο της ισραηλινής δραματουργίας και αφορά τη σχέση τριών Παλαιστινίων αδελφών μέσα στη δίνη του αραβο-ισραηλινού πολέμου. Είναι γραμμένο το 1990, τέσσερα χρόνια πριν επιτευχθεί η Συμφωνία του Όσλο μεταξύ Αραφάτ και Ράμπιν για την αποχώρηση των Ισραηλινών από την πόλη της Γάζας μετά από 27 χρόνια κατοχικής παραμονής τους. Η συμφωνία έρχεται βέβαια ως απόρροια της πρώτης Ιντιφάντα που ξέσπασε το 1987. Το 1990, υποστηρίζει σε σημείωμά του για το «Σφαγείο» ο συγγραφέας, «τα βίαια φαινόμενα, που κατέστρεφαν τις ζωές των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών, δεν είχαν βρει κάποια θέση στο ισραηλινό θέατρο. Ένιωσα ότι δίπλα στα σπίτια μας ξετυλίγονταν μεγάλα δράματα, με διλήμματα και αποφάσεις ζωής ή θανάτου, και είχα την ανάγκη να γράψω γι' αυτά.»
Το έργο είναι πολιτικό και καλεί σε προβληματισμό. Η ισραηλινή καταγωγή του συγγραφέα δημιουργεί αρχικά κάποια ερωτηματικά για την αντικειμενικότητα της προσέγγισης του Παλαιστινιακού ζητήματος, ωστόσο το έργο αγκαλιάστηκε και από τους Παλαιστίνιους. «Επέλεξα να διηγηθώ αυτή την ιστορία από την πλευρά των τριών Παλαιστίνιων αδερφών, ώστε το ισραηλινό κοινό να γνωρίσει τον εχθρό μέσα από τη δύναμη του θεάτρου», αναφέρει ο ίδιος. «Και μόνο που επιλέγει οι ήρωές του να είναι Παλαιστίνιοι, στην ουσία θέλει να δείξει το πρόσωπο του «εχθρού» στους συμπατριώτες του. Για ποιο λόγο πολεμάνε, πώς σκέφτονται, για ποια πράγματα πονάνε; Είναι το ίδιο σκεπτικό με αυτό στην αρχαία τραγωδία, στους «Πέρσες» του Αισχύλου ή στις «Τρωάδες» του Ευρυπίδη.
Ο συγγραφέας, κατά τα λεγόμενά του, δεν είναι από αυτούς που πιστεύουν πως οι Παλαιστίνιοι είναι τέρατα. Αντίθετα είναι από αυτούς που προσδοκούν την αρμονική συνύπαρξη των δύο λαών. «Το καλύτερο που κάνει είναι ότι δεν παίρνει μια ξεκάθαρη θέση αλλά αφήνει τα πράγματα ανοικτά, έτσι ώστε να δημιουργεί ερωτήματα στο θεατή και όχι να δίνει απαντήσεις».
Είναι η ίδια λογική των Davide Cali & Serge Bloch στο «L’ ennemi» (Ο εχθρός). Όλη αυτή η προπαγάνδα για να καλλιεργηθεί και να οξυνθεί η εχθρότητα, να ανάψουν τα αίματα, να γίνουν σκοτωμοί, εξυπηρετώντας πάντα το συμφέρον του ισχυρού. Η ίδια αντιπαλότητα γνώριμη σε όλους τους λαούς. Εφάπτεται και με τις δικές μας μνήμες από τον εμφύλιο, με αυτές τις αντίστοιχες των Ιρλανδών, με τους πολεμιστές του IRA αλλά και με τις σφαγές των φυλών στην Αφρική, το Σαράγεβο κ.α. Ατελείωτες οι διπολικότητες και οι εχθροπραξίες.
Στο Σφαγείο παρακολουθούμε τη σύγκρουση δύο αδερφών. Ο ένας είναι αγωνιστής για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, ενώ ο άλλος αδερφός, ο μεγαλύτερος, είναι χαφιές. Ο τρίτος, ο μικρότερος, βρίσκεται ανάμεσα. Από τη μια συμμετέχει στο απελευθερωτικό μέτωπο, από την άλλη όμως, τον νοιάζει να μη διαλυθεί η οικογένειά του. Είναι όλοι πολύ πληγωμένοι από το θάνατο, την πρώτη και άδικη θυσία του μικρού ανήλικου αδελφού τους σε μια διαδήλωση.
«Έχει πολύ ενδιαφέρον το πώς αναπτύσσεται ο χαρακτήρας του χαφιέ. Ποιοι είναι οι λόγοι που τον οδηγούν. Ποιος είναι ο ψυχισμός που διαμορφώνεται μέσα στην ισραηλινή κατοχή ώστε κάποιοι οδηγούνται στις τάξεις ενός απελευθερωτικού κινήματος και κάποιοι άλλοι γίνονται συνεργάτες του εχθρού. Μπορούμε να τους κατανοήσουμε; Δεν έχει ξαναγίνει στο παγκόσμιο θέατρο να φωτίσεις τόσο πολύ τον ήρωα-χαφιέ». Σκέφτεται την οικογένειά του, το σπίτι που έχασε και γίνεται φιλοτομαριστής. “Live and let die”. Όλοι είναι μασκαρεμένοι, καμουφλαρισμένοι πίσω από ένα μετερίζι, πίσω από ένα κρησφύγετο - οχυρό γι’ αυτό και ο αρχικός τίτλος του έργου “Masked”, που στα ελληνικά έχει μεταφερθεί «Σφαγείο». Όλες αυτές οι ενέργειες καταλήγουν σε σφαγές.
Το σκηνικό απλό, λιτό κάνει το έργο να βασίζεται πάνω στις ερμηνείες των ηθοποιών.
Τρία αδέλφια, τρεις τουλάχιστον απόψεις για μια σκληρή πραγματικότητα. Ο Νταούντ, ο μεγαλύτερος (Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου), ο χαφιές, αυτός που συντηρεί την οικογένεια και που καταδίδει. Διακατέχεται από την πίεση ενός άλλου προσωπικού και οικογενειακού καθήκοντος , που δεν του επιτρέπει να κατανοεί το μέγεθος της συνολικής καταστροφής μπροστά στη δική του επιβίωση και το δικό του συμφέρον. Ο Ναήμ (Λυκούργος Μπάδρας ), ο μεσαίος που έχει βγει στο βουνό συμμετέχοντας στον ένοπλο αγώνα και ο Χαλίντ (Βασίλης Τριανταφύλλου), ο μικρότερος από τους τρεις , που είναι φοβισμένος και παίρνει το μέρος του λαού του, αλλά αγαπά τα αδέλφια του και δε συμμερίζεται τον τρόπου του Νταούντ. Στο τέλος είναι αυτός ο από μηχανής θεός, που θα δώσει τη μόνη λύση για να διαφυλάξει και τον αδελφό του από το να τον κατακρεουργήσουν οι «άλλοι», η ένοπλη απελευθερωτική οργάνωση που θα τον περάσει από δίκη, με την κατηγορία της προδοσίας, και τον Ναήμ από το να τον εκδικηθούν οι « δικοί» του για τη κάλυψη του αδελφού του. Τρομερή αυτή η σύγκρουση ανάμεσα στο καθήκον και την προδοσία. Ο Χαλίντ προσπαθεί να τους σώσει και τους δυο. Τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του κατηγορούν ο ένας τον άλλο. «Φύγε! Γύρνα πίσω στην σπηλιά σου να κρυφτείς![…] Εσύ και οι εθνοφρουροί σου έχετε σκοτώσει περισσότερους Παλαιστίνιους απ’ ό,τι οι Εβραίοι!» Ο ένας κατά κάποιον τρόπο σφαγιάζει τον άλλον. Ανταπαντά ο Ναήμ « Ξεπουλήθηκες για να γίνεις σκλάβος τους!»
Ο Νταούντ νιώθει σαν το μοσχάρι που το δένουν και έρχονται οι άλλοι για να το σφάξουν. Εκείνος νιώθει αδικημένος, γιατί του έχουν κάψει το σπίτι. Τα αντίποινα είναι διαδοχικά. Η αλυσίδα του αίματος ατελείωτη. Εξαιρετικά σκηνοθετημένη η τελευταία σκηνή. Το κρίμα και ο θάνατος, τους θέλουν όλους συνυπεύθυνους και ενόχους. Ο τελευταίος βηματισμός οδηγεί στο νήμα που ενώνει τα τρία αδέλφια.
Οι ερμηνείες, οι ελεγχόμενες κινήσεις, οι εντάσεις, συντονίζονται από την καταπληκτική μουσική του Γιάννη Παπλωματά, μουσική αγωνίας και τραγικότητας και τους αντίστοιχους φωτισμούς του Γιώργου Αγιαννίτη.
Στόχος του σκηνοθέτη Κώστα Παπακωνσταντίνου είναι να προτρέψει τους θεατές σε αναστοχασμό και κριτική σκέψη «για την κοινωνική δομή που παράγει ανάλογες στάσεις και συμπεριφορές», που ωθεί τον άνθρωπο σε τέτοιας έντασης εχθρότητα κι αλληλοσπαραγμό, εξυπηρετώντας αλλότριους σκοπούς. Κάθε πόλεμος παράγει θύτες και θύματα. Ο άνθρωπος είναι έρμαιο ενός αδυσώπητου παιχνιδιού, χωρίς κανόνες και φραγμούς.
Ο Ιλάν Χατσόρ πέτυχε να γράψει ένα έργο φιλειρηνικό χωρίς να είναι στρογγυλεμένο.
Η παράστασή στο Olvio « φιλοδοξεί να είναι αιχμηρή… κι ανθρώπινη» και νομίζουμε ότι αυτό το πετυχαίνει. Νιώθει ο θεατής ότι γίνεται υποκείμενο, που το χειρίζονται και απομένει να βρει τις αντιστάσεις του.
Το έργο είναι πολιτικό και δεν έχει γρήγορες απαντήσεις στα θέματα που θέτει.